Dat klopt niet

Hero probeerde zich niks aan te trekken van de gevoelens van zijn metgezel. Hij wist hoe dat zou gaan. Dan zou hij al die emoties helemaal gaan overnemen en dat was nu dus niet handig. Daarom was hij ook blij dat Mix zich een beetje over haar ontfermde. Hij vond het makkelijker om zijn gevoelens onder controle te houden. Maarja, wat wilde je ook met achttien uur slaap. Als je dan nog niet zen bent, dan is er niets dat je zen kan maken. "Binnen drie uur is hij waarschijnlijk weer de oude hoor." Zei Her.. uh Mark nadat hij even een kleine calculatie had gedaan. Ondertussen zei de kapitein: "Deze kant op." Het was inderdaad een domme vraag aangezien er maar één gang was, maar hij snapte het wel. Het was allemaal heel spannend. En absoluut niet op de goede manier. Terwijl ze door liepen stak Hero zijn handen in zijn jaszakken. Hij was het soort persoon dat eigenlijk overal graag aan zat. De lampjes, knopjes, gekke dingetjes aan de muren. Maar hij begreep dat hij nu naar de achtergrond moest. Hij kon niks doen dan afwachten nu de kapitein het roer genomen had.

Ja het ging dus nog wel even duren. Het was een lange gang op een grote boot. Dus Hero besloot het volgende te doen: "Het duurt nog wel even denk ik. Dus ik ga maar eens wat vragen beantwoorden. Je vond het waarschijnlijk apart dat ik naar een glas water aan het staren was. En dat is het ook in de meeste gevallen. Maar deze keer viel me iets aparts op aan het water zelf. Het bewoog niet. Meestal is er een grote motor op dit soort voertuigen en laat het het water licht trillen. Maar nu niet. Zelfs niet toen we dicht in de buurt van de motor zaten. Het hart van de boot dus. Maar het water bleef stil. De kapitein en ik vonden zelfs een hoop onaangesloten kabels. Dus de vraag is. Hoe beweegt deze boot zonder motor? En waarom was er een mond waar de motor had moeten zijn?"

Het was nu pas dat ze bij het einde van de gang kwamen. Met aan het einde wederom een deur. En ze waren er nog geen tien meter vandaan of deze werd rustig open gedaan door een matroos. "Welkom kapitein. We verwachtte u al. Hero, u mag met uw metgezel ook binnenkomen." Hero fronste. Hoe kende ze zijn naam? En waarom beviel het hem niet? "Het is veilig." Fluisterde hij de blondine toe. Hij vermoedde dat zolang ze de kapitein bij zich hadden ze wel okay zouden zijn.

Het verbaasde Hero dus totaal niet dat er een kamer zou zijn waar ze alle kabels in hadden gedumpt. Maar het feit dat dat paarse menneke voor het eerst daar verdwenen was.. dat was apart. Had de bemanning geweten van hun aanwezigheid? Hadden ze toen die Pokémon ontvoerd? Misschien is dat ook wel hoe ze wisten wie hij zelf was. Bij naam zelfs. Niet veel mensen wisten dan. Er waren meer Pokémon die zijn naam kende dat mensen. Maar dat is weer een heel ander verhaal. "Duidelijk." Reageerde hij kort.

"Ja." Kwam er kort uit na de verbazing van het lila-oog-meisje. "Mijn naam is niet Mark Huiving. Maar Hero Reinhart. En ik werk ook niet bij jeugdzorg. Wie ik wél ben, is de man die overal helpt waar het nodig is." Die uitleg was vaag genoeg om niet te persoonlijk te worden en duidelijk genoeg om te laten zien wat zijn motieven zoal waren geweest. Hij zette de eerste stap de kamer in en werkelijk ALLES was hem meteen duidelijk. Vooral omdat hij een brein had dat sneller informatie verwerkte dan gemiddeld. Maar er was één ding dat niet te missen was. Het maakte meteen de rare sfeer op de boot duidelijk en meteen waarom de Pokémon aan boord zich enorm ongemakkelijk voelde. Sorry, Mix. In het midden van de stuurkamer, die overigens enorm was, stond een hekje in een cirkel. En er boven hing een soort laser die elektrische schokjes omlaag schoot om de tien seconden. En wat bevond zich onder de laser? Een brein. Een enorm brein. De pijn was van Hero's gezicht af te lezen. Het was alsof de pijnen van zeven zonnestelsels hem in één keer bevingen. Maar tegelijkertijd was het ook alsof hij vaker met dit soort pijnen te maken had gehad. Hij bleef stilstaan na de eerste stap in de kamer. Maar geloof maar dat dat niet lang zou gaan duren.

Het meisje wurmde zich langs hem. Hoefde ook niet moeilijk te zijn. Hij stribbelde niet tegen. Het voelde gewoon meer alsof hij even in steen was veranderd. Een matroos liep naar hen toe. "Jullie zullen vast af.." Hero greep hij bij de kraag en hield zijn gezicht ongemakkelijk dichtbij het gezicht van de ander. "Ik weet precies wat hier aan de hand is." Hero was zó boos dat hij kalm sprak. En vervolgens duwde hij de matroos naar achteren. Die moest even moeite doen om in balans te houden. Meteen liep Hero naar een van de controlepanelen en begon te werken met het keyboard. Al snel was er op het grote scherm in de kamer een blauwdruk te zien van de boot. De boot.. met een Wailord als motor. Ja, een levend wezen. Bedenk nu maar eens dat er tubes waren die naar zijn mond leidde en een stoeprand in zijn buik. Hoeveel pijn dat beestje niet aan het lijden was nu.. En dan ook nog die laser op zijn brein. Hero draaide zich om. Als iemand ook maar een béétje sfeer kon aanvoelen, dan zou het voelen alsof ze aan het staren waren naar een storm die op komst was. "En wat hebben jullie hier op te zeggen?" Het was eng hoe kalm hij het zei.

Een van de andere matrozen was in gesprek met de Kapitein. Aan hem werd gevraagd te gaan zitten bij een computer en een video te bekijken. Een andere matroos legde hetzelfde uit aan Hero wat er ook aan de kapitein was verteld. De kapitein zou een video te zien krijgen en daarna een keuze maken. Hij was immers de baas van de boot. Hij mocht beslissen hoe alles zou gaan. "Waarom hebben jullie dat niet meteen gedaan?" Vroeg hij nog. Maar hij kreeg simpelweg het antwoord dat ze dat allang hadden gedaan. Meer vraagtekens. Maar Hero snapte het al. De snoepjes.. Hij had dus ooit een keer besloten om te vergeten waar hij achter was gekomen. Hero keek eens naar de blonde dame. Die wilde gaan slaan. Hij werd er kotsmisselijk van. Nee letterlijk. Hij kreeg even een oprisping door de woorden. Dat was eigenlijk niet zo handig. "Anders kunnen we de kapitein niet de video laten zien." Zei een van de matrozen die wat verder weg stond van de blonde mevrouw. Die stond nog even het veiligst. Maar of de boodschap aankwam? Hero ging in ieder geval al eens achter de stoel staan waar de kapitein op zat om mee te kijken.

Mix kantelde zijn kopje een beetje bij het aanzicht van de Tyrogue op de armen van de blonde dame. Hij keek hem kalmpjes aan. Een Abra was wel eens vaker helemaal zen. En deze keer probeerde hij de gedachtes te lezen van het kleine paarse menneke. Mix deed dat graag bij Pokémon waarvan hij vermoedde dat ze een hele sterke band hadden met hun trainer. Hij wilde het altijd vergelijken met zijn eigen band met Hero. Waarom dit beestje die vreemde obsessie had was niet duidelijk. Maar nu weer terug naar Hero. Hij gaf de blondine een klein knikje toen ze plaatsnam en draaide zijn hoofd weer naar her scherm. De video werd gestart en het was zowaar de kapitein die in beeld kwam. Hij was voor de rest van de video ook de narrator.

In het kort kwam de video er op neer dat er voorbereidingen werden getroffen tegen klimaatverandering. Er werd niet snel genoeg een alternatieve energiebron gevonden die groen en duurzaam was ter verplaatsing van hun bestaande fossiele energie. Vandaar dat ze een Wailord als motor gebruikte. De Wailord wordt gevoed door de tubes en wordt onder controle gehouden door de pijnlijke elektrische schokken die op zijn brein worden geschoten. Ze noemen het Bio-energie. Er werd verteld dat er meerdere projecten zoals deze aan de gang zijn. Als conclusie werd gemeld dat als deze acties niet ondernomen zouden worden dat de wereld zou gaan branden door de hitte en brekende ozonlaag. Mens en Pokémon zal lijden. Verschillende afbeeldingen van woestijnen, skeletten en huilende kinderen werden getoond. En op het allerlaatste gaf de kapitein een keuze aan de kijker. Vergeet wat je weet en redt de aarde, of kies ervoor om de Wailord (en andere zoals haar) te bevrijden, maar de wereld te verdoemen.

Bijna instinctief greep de kapitein meteen naar het snoep dat hem alles zou laten vergeten. Logisch ook. Wie wilt het nu op zijn geweten hebben dat die kinderen laat huilen? Maar Hero was hem te snel af en greep hem bij de pols. "Nee."

Er kwamen geen specifieke gedachtes binnen. Wel wat verwarring, maar schijnbaar was het paarse meneertje enkel een beetje naar Mix aan het staren geweest. Jammer.

Waarom? Waarom?? Waarom?! Waarom!! Waarom!!! Moesten het nu altijd van dit soort Godve*** ** **** ***** ***** *** keuzes zijn die hij moest maken. Hij had gemixte gevoelens. Aan de ene kant had hij een sterk gevoel dat hij de keuze niet wilde maken. Aan de andere kant had hij een sterk gevoel dat hij deze informatie niet zou willen missen in zijn geheugen. Deze keuze MOEST gemaakt worden. ... Of misschien wel helemaal niet? Hij sloot heel even zijn ogen. En dat voelde als een eeuwigheid. In de tussentijd hoorde hij het meisje dat hij ontmoet had spreken tegen de kapitein. Maar Hero wist al genoeg. Als die man de vorige keer ook stemde op vergeten, dan deze keer ook. Helaas.

Hij liet dat tafereel naast zich maar even voor wat het was en stond op. Hij begaf zich naar het controlepaneel en schroefde het open. "Mix help me even." Klonk er met een verslagen stem. Een gebroken man die deed wat hij moest doen, maar het niet wilde doen. Maar hij zag geen andere optie. Mix teleporteerde op het controlepaneel naast de plek waar die was opgeschroefd en beide heren hadden ondertussen gereedschap in hun handen. Het was het controlepaneel van de elektrische schokker. Maar wat waren ze aan het doen?