Dat klopt niet

Hero keek alert om zich heen toen hij over het dek van het Cruisschip liep. Er was veel te zien. Oude koppels, jonge koppels, nieuwe gezinnen, een paar singles, zakenlui en zelfs mensen waarvan je niet kon gokken hoe hun persoonlijke relaties in elkaar staken. Wat Hero echter verontrustte was de absentie van ook maar één Pokémon aan boord. Zijn meesterlijke wenkbrauwe krulden omlaag en hij keek Mix aan. Mix had zich, zoals vaker, weer vastgeklemd aan zijn rug en zijn hoofdje op zijn schouder gelegd. Bij oogcontact maakte hij een purrend geluidje. Mix deed niet aan het hardop uitspreken van zijn Pokémonsoort. Waarom wist niemand, maar het boeide Hero ook niet zo veel. Gelukkig konden deze twee wel telepathisch communiceren, zoals kenmerkend is voor Psychische Pokémon. "Ik vind het niet zo leuk hier, mag ik mijn Pokéball in?" Hero wist niet goed wat hij hiervan moest maken, maar kon enkel concluderen dat hij het toch maar moest doen. "Dat lijkt me verstandig." Mix wist goed waar hij behoefte aan had. Zo kenden ze elkaar wel. En het terugkeren was ook snel gepiept daarna.

Meneer Reinhart vervolgde zijn weg langs het zwembad op het zwemdek van het Cruisschip. Nu kreeg zelfs hij een slecht gevoel over zich heen. Hij keek weer eens om zich heen om bijzonderheden op te merken. Maar er was niemand. Dus ook niks speciaals dat er gebeurde. Wacht.. dat was op zich al speciaal. Waar was iedereen? Waarom wilde niemand naar het zwembad? Het was immers een prachtig stralende dag. Wat aan het zwembad kon de passagiers aan boord zo sterk wegjagen? Als hij hier antwoorden op wilde moest hij terug gaan naar binnen. Waar de mensen waren.

Met een snellere pas liep hij naar het entertainment gedeelte op dek 5. Daar schenen de mensen nog graag te komen. Er waren jongeren te zien in groepjes, jongeren die in hun eentje highscores probeerde te verbeteren, ouderen die net uit de filmzaal kwamen en mensen in het casino gedeelte van de boot. Maar er was nog iets anders. Een meter of tien voor hem uit zat een klein meisje met een Ledyba rugzakje te huilen op een bankje. En dat viel hem op. Als enige persoon.. waarom zag niemand dat? Of zagen ze het wel.. maar spraken ze er gewoon niet over? Zijn wenkbrauwen gingen weer op onweer staan en liep naar het meisje toe. "Mag ik je glas water even lenen?" Vroeg hij vastberaden. Het meisje keek lichtelijk verward op. Ze was waarschijnlijk verward dat de man haar niet hielp. En waarom hij haar glas water wilde lenen begreep ze al helemaal niet. Maar ze gaf het hem uiteindelijk dan toch wel aan. Hij nam het glas aan.. geen aandacht bestedend aan haar snikken en hurkte. Hij legde het glas op de grond en keek het indringend aan. Hij kreeg een ontevreden blik. Voor de zekerheid ging hij op zijn buik liggen met zijn ogen vlak voor het glas. "Dat klopt niet." Sprak hij zacht met een ongeruste stem.

Hij had al het voorgevoel gehad dat er iets niet goed zat hier. Maar hij kon zijn observaties niet aan elkaar knopen en dat frustreerde hem. Juist daardoor kreeg hij het gevoel dat deze hele boot slechter was dan hij eerder had verwacht. 'Wat is er aan de hand?' klonk het. Maar hij vatte het op alsof hij in zijn gedachten tegen zichzelf aan het praten was. "Dat is de vraag die ik me ook stel. Wat is er aan de hand?" Zei hij hardop. Hij legde zijn handen op de grond en drukte zich omhoog om weer rechtop te gaan staan. Zijn blik bleef strak op het glaasje water. Hij hief zijn handen en trommelde met zijn wijsvingers op zijn wangen. Het was net een trans hoe diep hij aan het nadenken was, maar na een seconde of twintig stopte het trommelen. "Denk eens na.." Begon hij.. niet specifiek tegen wie hij sprak. "Wat is dat ene ding dat iedereen weet.. maar niemand mag het zeggen.. en waar enkel kinderen gevoelig voor lijken te zijn.." Hij rukte zijn blik los van het glas en stond oog in oog met een strenge blondine. "Oh ik zie dat je opgehouden bent met huilen. Goed." Ja hoor, hij sprak daadwerkelijk tegen de jonge vrouw die voor hem stond in plaats van het meisje op het bankje. Hij verwarde ze met elkaar. "Hoe stevig zijn jou schoenen?" Vroeg hij met uiterste serieusheid. Het kleine meisje was ondertussen gestopt met snikken, geïntrigeerd door de vreemde man.

In afwachting van een antwoord legde hij zijn handen al op zijn heupen. Hij leek nu iets meer energiek nu hij de jongedame had gezien. Maar hij kreeg geen antwoord op zijn originele vraag. En daarna vroeg ze of hij wel ok was. Donkere bezorgde blik werd als een een gordijn over zijn gezicht geworpen. "Nee, en jij ook niet ben ik bang. Niemand hier." Dit kon hij fout hebben. Maar hij ging graag van het ergste uit, om het vervolgens allemaal te zien als een meevaller, om uiteindelijk dan toch weer teleurgesteld te raken. Hij greep naar zijn schoudertas en begon wat papierwerk en andere trinkets te verschuiven om ergens naar te zoeken. Maar hij stopte abrupt. Hij stond stil als een man die net bevroren was in een actie. Langzaam keek hij weer op en keek de blondine aan. "Iedereen op deze boot.." Begon hij terwijl hij haar onderzoekend aankeek. "Iedereen negeert het meisje, maar jij niet.. wat maakt jou anders? Waarom zie jij het wel?" Hij vroeg het niet direct aan haar, het was meer dat hij in zichzelf aan het praten was. Hij haalde zijn hand door zijn haren en liet een klein glimlachje zien. Hij hoefde het antwoord eigenlijk niet. Hij hoefde enkel te weten dat hij er niet alleen voor stond. Want ja, hij ging er gewoon maar meteen van uit dat de jongedame voor hem, hem ging helpen. "Ik zal me even voorstellen." Zei hij vriendelijker en haalde een portefeuille uit zijn schoudertas. "Mark Huiving, bureau jeugdzorg." Hij liet het pasje dat in zijn portemonnee had aan haar zien als bewijs. "Ik ga jou hulp nodig hebben." Ja hoor Hero, houdt het nog maar lekker vaag, zal vast helpen. Of was het aanzicht van een huilend meisje genoeg motivatie?

Oh heerlijk! Een verraste blik. Nu ging het komen hoor. Dit vond hij altijd het leukste aan ieder avontuur dat hij had. Deze exacte verwarring aan het begin. Hij glimlachte uitnodigend naar haar en zei: "Dat moeten we nog gaan uitzoeken." Hij krabde even aan zijn bovenarm. Zijn blik viel op de muur naast hen. "En ik denk dat we daar eens moeten gaan beginnen." Hij leek eigenlijk nog vrij hoopvol. Alsof hij enthousiast was voor deze rare situatie. Maar voor iemand die het zou kunnen aanvoelen was het ook duidelijk dat hij de beste bedoelingen had. Hij zette dan ook meteen een stap naar het apparaat dat in de muur gezet was toe.

Het was ook een vreemd apparaat. Het was een scherm met daarop een smiley. Niet geanimeerd of iets dergelijks. En ietsje lager waren twee lampen te zien in de vorm van handen. Ernaast stond de tekst. 'Voor informatie, leg tezamen uw handen op de lampen.' Ok, duidelijk. Het was iets dat mensen samen moesten doen. En die smiley.. ach.. daar gingen ze vast nog wel achter komen. Vastberaden legde hij al eens zijn linker hand op het apparaat en keek zijn metgezel aan met een 'We're gonna have só much fun' blik.

Tijdens het wachten liepen net de laatste paar mensen de hoek om van de gang en waren zij, samen met het meisje, de enige aanwezigen in deze gang. Het was een beetje jammer dat zijn metgezel nonchalant was, maar hij ging haar gewoon laten zien hoe leuk deze dingen waren! Wacht.. nee.. niet leuk? Dat was in ieder geval wat er met de smiley gebeurde. Die veranderde in een rood boos gezichtje. 'Oproer' verscheen groot op het scherm en hun handen zaten ineens in een metalen klem. "Oh dit is extreem helemaal niet goed." Zei Hero een beetje bezorgd. Vervolgens spleet het apparaat in tweeën en trok beide mensen de muur in. Wat best ironisch was, want waar ze de muur in gingen.. was waar de vloer stopte. Toen de handklemmen los lieten viel Hero naar beneden. Als er al een mogelijkheid was geweest om zich ergens aan vast te grijpen, was hij er niet snel genoeg voor. De blondine wel? Hij gokte eigenlijk van niet.

Hetgeen waar hij zich in leek te bevinden was een soort glijbaan gemaakt van een tube. Oh dear. Hij plofte neer in iets dat.. glad was.. slijmerig.. vloeibaar.. met stukjes erin. En de grond voelde als een waterbed met een heel ruw omhulsel. "Wat in de..?" Vlug haalde hij zijn zaklamp uit zijn tas om rond te kijken. Hij moest even zien of zijn kompaan nog bij hem was. Hij kreeg toch wel het gevoel dat hij ook voor haar verantwoordelijk was.

Zijn zaklamp ging over de ruimte heen. Het was groot.. en had ronde vormen.. aparte keuze voor een architect van een boot. Het waren vooral rode, roze en groene tinten die hij kon opmaken tussen al het smerigs dat op de vloer lag bij hem. Er zaten zelfs een paar dingen tussen die hij geen tweede keer hoefde te zien. Uiteindelijk belandde het licht van zijn zaklamp dan toch echt in de buurt van het meisje waar hij net mee de muur in was getrokken. Hij scheen niet op haar gezicht natuurlijk. Dat zou vuil zijn. Ofja, vuil waren ze eigenlijk toch al. Hij wist niet hoe het kwam, maar al het smerige spul zat hem al tot aan zijn nek. En dat terwijl de laag viezigheid maar twintig centimeter hoog was. Maarja, hij scheen dus niet direct op de blondine. En daardoor zag hij wat anders opvallends. Een van de muren was namelijk geen muur. Het waren twee rijen tanden die op elkaar stonden. Zijn mond viel een beetje open. "Een tong." Ze lagen op een tong. In een hele grote mond.. en die vieze stukjes.. iew.

Hij keek werkelijk zijn ogen uit. Wauw wat een schoonheid! Hij negeerde een beetje wat zijn metgezel zei. "Als dit al de mond is zou ik graag eens de maag willen zien!" Waarop een bulderend knorrend geluid klonk. Hero keek verschrikt uit zijn ogen. "Ehm.. maar niet nu alsjeblieft. Eerst eens kijken wat hier aan de hand is." Met een ruk gooide hij zijn lichaam omhoog om rechtop te staan maar gleed weer uit. Flats! Zo in de.. smerigheid. Hierna deed hij nog een poging en lukte het om rechtop te staan. Hij hield zijn zaklamp gericht op de tube waar ze net uit kwamen. "Als het goed is zitten we ongeveer een voetbalveld diep in het schip. Dat plaatst ons in het hart van het schip." Zei hij bedenkelijk. Hij begon steeds meer feiten aan elkaar te knopen, maar nog steeds niet genoeg om helemaal door te hebben wat er aan de hand is. Vooral het zwembad en het glas water verhaal zat nog niet helemaal op zijn plek. Pas toen drong tot hem door dat de blondine hem wat had gevraagd. Hij keerde zich naar de dame toe en legde zijn handen op haar schouders. "Wat ik nu ga zeggen is misschien een beetje eng, dus dan weet je dat. We gaan even jou zen plekje vinden. Zeg maar 'ohm'." Misschien was hij zelf eigenlijk ietsje te hyper om iemand anders tot rust te brengen.

Oh duidelijke taal van mevrouw bergarmen. Hero is niet zo goed met bijnamen. "Ok dus, ik geloof dat we in een mond zitten.. midden in een cruiseschip.. en ik weet niet waarom. Maar er is altijd een uitweg uit iedere situatie. Het belangrijkste is dat we nu weer het dek op komen, dan kunnen we tenminste weer rustig nadenken." Hij stak zijn zaklamp uit naar de dame zodat ze die aan kon nemen. Vraag niet waarom, maar hij kon het beste nadenken als hij niks om handen had. Waarschijnlijk is dat ooit als een grapje ontstaan op de figuurlijke uitspraak en is het gewoon erin gebleven. "Wacht." Zei hij opeens. "Als er tubes zijn.. zijn er werkers.. en waar werkers zijn.. is onderhoud nodig. Dus er moet een in- en uitgang zijn." Hij klapte zijn handen in elkaar en zakte lichtelijk door zijn knieën en keek de hele kamer door. Eigenlijk was het best wel handig dat Hero.. uhm Mark.. niet zo geschrokken is van de situatie. Anders waren ze misschien verder van huis. En voor de verandering was He.. Mark nu op een punt gekomen waarbij iedere suggestie welkom was.