TR doing TR things [+ Echo]

Het was steeds erger aan het woorden. De stemmen in zijn hoofd, de beelden van dat meisje wie hij niet herkende. De pijn. De frustratie. De irritatie. Hij kon er niet meer tegen. En hij had honger… zo ontzettende honger. De dagen in het ziekenhuis waren verschrikkelijk. Te veel herinneringen, te veel irritante gevoelens. Hij kon deze situatie en de laatste keer was het niet goed afgelopen. Maar hij kon niets. De pijn in zijn oog was te veel, de brandwonden waren te erg. Als hij zijn oog dicht deed zag hij het vuur weer, voelde hij weer hoe zijn vlees verschroeid werd. Dan werd hij wakker, onder het zweet en soms zelfs gillend. De ervaring had ‘m geschaad, een litteken gegeven waar hij niet meer overheen kon komen. Dat hadden de doktoren al snel geconcludeerd. Nu zat hij vast aan een of andere psychologische test, maar ook daar kwam niet veel goeds uit. Er werden hem dingen verteld die hij al lang wist en als ze met iets nieuws kwamen, schoof hij het toch wel weer weg. Hij wist ook wel dat ‘ie gek in zijn hoofd was, maar dat was al jaren zo. Tenminste, voor zover hij het zich kon herinneren. Want dat was ook nog zo iets waar de doctoren hun vinger niet op konden leggen. Ondanks dat hij bloot was gesteld aan een zware traumatische ervaring, had het er niet voor gezorgd dat zijn geheugen terug was gekomen. Al dacht ze wel dat het meisje dat hij zag iets met zijn herinneren te maken had. Zelf vond hij het Tauros shit, immers kon hij geen kleine meisjes en was hem nooit iets verteld over een familie lid in die leeftijdscategorie. Het irriteerde hem dat hij niets kon doen, behalve in een bed liggen en pijn leiden. Af en toe gesprekken voeren, terwijl iemand probeerde in zijn hoofd te komen. Of hij voerde gesprekken in zijn hoofd. Dat was het enige ‘geluk’ dat hij had gehad. De stem in zijn hoofd, die hem af en toe dingen influisterde. Al waren het vaak niet de dingen die hij wilde weten. Maar de dingen die hij wilde doen. Hij kon hier niet weg, hij kon hier niet uit. Hij moest zich overgeven aan de mensen die hem beter zouden moeten maken, maar hij wist niet eens of hij dat wel wilde. Maar om eerlijk te zijn, zijn gedachten waren zo’n zooitje, dat hij zelf niet meer wist welke gedachten stroom van hemzelf was. Alles leek een grote waas te zijn en hij kon niet altijd even goed nadenken. Kwam door de medicatie, werd hem gezegd, maar hij had een vermoeden dat er veel meer achter lag dan alleen de medicatie. Hij had geen idee wat er met hem zou gebeuren. Hij moest bedrust houden, dat zeiden de doktoren tenminste, maar hij had geen idee of Team Rocket inmiddels al af wist van wat er met hem was gebeurd. Misschien was het toch het beste om te gaan kijken of hij naar de ziekenboeg op de basis kon komen. Maar dan moest hij eerst hier op een of andere manier weg zien te komen en was een kunstje dat hem niet echt wilde lukken. Hij stond onder bijna permanenten bewaking door zijn verwondingen. Hij moest hier weg zien te komen.

Zijn enige goede oog keek om zich heen. De pupil was van gifgroen naar grijzig zwart gegaan, waarschijnlijk hetzelfde effect als dat de traumatische ervaring had gehad op zijn haar, dat van zwart naar helder wit was gegaan. Hij lag nog steeds in het verband, maar het merendeel was inmiddels wel verwijderd. Alleen het verband rond zijn oog was blijven zitten. Daar zou hij niet zo snel af komen, helaas. Hij lag hier nu inmiddels al bijna een week en ondanks dat hij bijna zeker wist dat hij nog niet weg zou mogen, zou hij wel zo’n poging gaan slaan om weg te kunnen komen vanavond. Vooral omdat hij een afspraak had staan. Hij keek naar het kaartje in zijn handen. Gelukkig had hij de afspraak opgeschreven en het kaartje weten te verstoppen toen ze hem zijn kleding af hadden gepakt. Echt, hij kon dit ziekenhuis niet uitstaan. Hij moest hier weg. De zon begon onder te gaan, hij had niet zo veel uit meer. Als hij op de afgesproken tijd bij de kade moest staan, had hij precies anderhalf uur om uit het ziekenhuis te ontsnappen en tempo te maken naar de afspraak toe. En dan hopen dat alles goed ging natuurlijk. Hij zuchtte zachtjes en keek toe hoe de verpleegsters door de gang heen liepen.
Hij staarde naar de klok, het was bijna tijd. Als hij alles goed had uitgerekend had hij zo een klein window waarin er niemand op de gangen zou lopen, in die tijd kon hij zijn spullen pakken en wegwezen hier. Vijf… vier… drie… twee. Nu. Snel gooide hij de deken van zich af, waaronder hij zichzelf had aangekleed in een simpel grijs t-shirt met een zwarte spijkerbroek. Hij greep een zwart leren vest van de stoel af en deed de grijze hood ervan over zijn hoofd heen. Eventjes bleef hij staan, terwijl hij zachtjes siste vanwege de verwondingen en het duizelige gevoel in zijn hoofd. Hij keek om zich heen, liep naar de deur toe en merkte inderdaad dat er niemand in de gangen was. Snel glipte hij naar buiten toe en pakte de lift naar beneden toe. Hij wist dat zijn spullen bij de balie zouden liggen, niemand wist precies waarom, die logica was hem ook ontschoten. Toen de lift beneden was, schoot hij een achterkamer in en graaide zijn pokéballs. Die zou hij wel nodig hebben vandaag. Aangezien hij op de beganegrond was, was het niet zo moeilijk om door een raampje naar buiten te kruipen. Hij hurkte neer onder het kozijn en wachtte geduldig tot dat alles weg was. Toen de kust veilig was, schoot hij over het gras heen en ging tussen een groep mensen staan die op weg waren van het terrein af.

Eenmaal buiten de hekken van het terrein zetten hij het op een rennen. Hij had nog een half uur om bij de kade te komen, daar waar hij had afgesproken met zijn partner. Er ontstonden steken in zijn zij en zijn oog branden alsof er een stuk kool in zat. Haha, humor. De vuurtoren kwam in zicht. Daar moest hij zijn. Hij verminderde zijn tas en deed zijn hood extra diep over zijn gezicht heen. Hij had geen zin om een heel verhaal uit te gaan leggen aan zijn partner. Hij pakte een potje medicatie, die hij heel slim had meegenomen, uit zijn zak en sloeg er twee achterover. Zo, dat zou de pijn voor nu even weg moeten halen. ”Echo?” hoorde hij en de jongen kwam dichterbij. ”Flynn,” antwoorden hij rustig, terwijl hij een van zijn vingers kraakte.

Echo kreunde zachtjes toen hem werd verteld dat hij er beroerd uit zag en ook de Gengar vond het blijkbaar leuk om hem verbaast aan te kijken. "Slechte week gehad," gromde hij zachtjes, geen zin hebbend om het hele verhaal uit te gaan leggen. "En ja, ik weet waarvoor we hier zijn en ja ik heb m'n pokémon bij me," zei hij daarna in een gehaast tempo. Hij wist niet zeker hoe duf de medicatie hem zou maken, dus wilde hij het liefst vaart erachter gaan zetten. Hij snoof eventjes en deed zijn hood verder over zijn gezicht heen. Het liefst wilde hij de linkerkant van zijn gezicht verbergen, maar hij wist dat met een goede windvlaag zijn hele plan in de problemen zou komen. Damn. "Lead the way,"

Toen hem de veldfles werd aangeboden twijfelde hij eventjes. Hij wist wel beter dan medicatie mixen met alcohol, maar het was te aanlokkelijk. Hij greep de veldfles en nam een fikse slok, die meteen zijn lichaam eens goed opwarmde. Nu pas merkte hij hoe koud hij het had gehad. Misschien was dit niet zijn slimste plan geweest. "You can't stop now, this is just the beginning. We're gonna have so much fun.," Oh hey. There was that voice again. Echo schudde zijn hoofd eventjes en kraakte zijn nek, waardoor een pluk van zijn inmiddels witte haar zichtbaar was. Snel stopte hij het terug onder zijn hood en keek om zich heen. "Lead the way, partner," zei hij rustig, terwijl hij hem de fles teruggaf.

Rustig knikte Echo bij de uitleg van Flynn en zijn ene oog keek schichtig om zich heen. Hij vertrouwde deze plek niet, maar lately had hij moeite met iedereen vertrouwen. Bij effect werd hem verteld. Tauros shit, zo was hij most of the time. Zou bij iedereen gebeuren als je de dood in de ogen keek en daarbij ook nog wat mentale problemen opliep. Niet waar? Hij snoof eventjes en nam de heggenschaar aan. Zwijgend knikte hij naar Flynn, geen zin om er meer woorden aan vuil te maken. Een vreemde neiging om deze schaar in iets of iemand te zetten was groot en terwijl hij dat ding in een stevige houvast hielt, werden zijn knokkels wit van de kracht die erachter stond. Hij ademde snel, terwijl zijn hart begon te bonzen. "Not now!" siste de stem in zijn hoofd en met een 'snap' keerde hij terug naar de huidige tijd. Dafuq?

Hij besloot verder maar geen woorden ergens aan vuil te maken. Rustig wandelde hij achter Flynn aan, met zijn handen diep in zijn zakken. Of nou ja, zijn linker hand. In zijn rechterhand hielt hij de heggenschaar vast. Hij zat sowieso heel diep weggedoken in zijn jas, zodat niets of niemand hem zou kunnen zien. Hij merkte het gebaar van Flynn op, het was hem al opgevallen dat zijn rechteroog beter was geworden, nu hij het zicht was verloren in zijn linkeroog. Tenminste, als hij de doktoren moest geloven. Zelf had hij het verband nog niet van zijn oog afgehaald.
De grot was vochtig en slijmerig, zoals viel te verwachten in zo'n grot. Hij keek rustig om zich heen, liep verder zonder geluid te maken en dartelde achter Flynn aan. Voor de verandering zou hij zijn partner volgen, in plaats van de leiding te nemen. Daar voelde hij zich voor nu niet goed genoeg in staat voor.

Zonder een enkele misstap, wandelde Echo achter zijn partner aan en zuchtte zachtjes. Hij wist dat dit een goed betalend werkje was, maar het was niet echt iets wat hij wilde gaan doen. Sowieso zou hij liever naar de basis toe gaan en zich laten controleren, want hij wist dat hij de pijn niet de hele avond zou kunnen uitsluiten.
Flynn gaf een kleine briefing over de Slowpokes. "Doen er vijf minuten over voordat ze pijn door hebben en bijna de hele dag voordat ze doorhebben dat iets in hun staart gebeten heeft," zei hij op een monotone stem, terwijl hij verder de grot in liep. "Komt goed," vervolgde hij rustig. Echo bleef stilstaan toen hij in de verte iets zag staan. Hij vernauwde zijn ene goede oog en zag een silhouetten van een meisje staan. "Wie ben jij" mompelde hij zachtjes.

Echo haalde rustig zijn schouders op bij het aanvullende feitje dat Flynn hem wist te vertellen. To be honest, de hele pokémon zou hem geen zak uitmaken. Zolang hij zijn geld maar kreeg en hier weer weg zou kunnen komen.
Het enige probleem dat hij tot nu toe had, was het meisje dat voor hem stond, in het verlengde van de tunnel. Echo slikte eventjes en de woorden van Flynn drongen langzaam tot hem door. "I've been better," bromde hij naar de oudere man, terwijl hij het meisje geen blik meer gunde en achter hem aan liep. "Hoe ver denk je dat ze in de grot liggen?" vroeg hij daarna, terwijl hij zichzelf dieper in zijn jack verborg.