Sweet things

Het was laat in de avond, middernacht om precies te zijn. Het feit dat het allang pikkedonker was buiten en er zich amper meer iemand op straat bevond weerhielden deze jongedame er niet van om zich nog buiten te bevinden. 's Nachts was het vele malen frisser dan overdag, vandaar dat ze haar zwartte, lederen jack aanhad. In dit jack bevonden zich echter anderen spullen dan de standaard dingen die in een zak hoorde te zitten. Het was namelijk zo dat Slateport niet de strengst bewaakte stad was, vandaar. Als ze had geweten dat er veel politie rondliep had ze alle belangrijke benodigdheden thuis laten liggen. Dit was nu echter niet het geval, vandaar dat ze het bij zich had. Een grijns vormde haar lippen toen ze na even gelopen te hebben een verlaten stuk pier vond. Met een plof liet ze zichzelf op het eind van de pier zakken om in haar zakken te graaien. Hieruit haalde ze haar gerolde joint en aansteker om een poging te wagen tot het aansteken van haar gerolde joint. "Muk," gromde ze gefrustreerd toen het na een aantal keer niet wilde lukken. Dit ging je toch niet menen... Grommend gooide Caraphernelia de aansteker in het water om vervolgens naar haar haar te grijpen. Ze had het zo nodig gehad en het feit dat het haar niet lukte frustreerde haar uitermate.

+Christian.

Gefrustreerd om het feit dat haar aansteker het niet deed had ze haar handen in haar witte haren geplaatst. Op momenten als deze leek ze wel een junkie. Misschien was het zelfs zo dat ze er niet enkel op leek, ze was er een. Zonder haar dagelijkse dosis rust kon ze niet verder, zowel fysiek als mentaal. In haar eigen ogen had ze het juistnodig omdat ze de wilskracht om verder te gaan ontbrak. Ze leek haast wel... verslaafd?
Een gefrustreerde kreun verliet haar lippen nadat ze een stevige ruk aan haar eigen haar gegeven had. Het was echter een stem die haar deed opschrikken, want wie was er nou net zo gek als zij om midden in de nacht een spontane wandeling te gaan maken? Met een frons uit irritatie draaide Caraphernelia haar hoofd zo'n 90 graden om hierbij de jongen aan te kijken. "Fantastisch," snoof ze sarcastisch om vervolgens weer naar haar joint te kijken. "Heb je misschien een aansteker bij je?" Een spontane vraag die misschien nog wel eens haar laatste hoop kon zijn.

Misschien was het toch niet zo erg dat iemand haar op dit moment lastig viel. Zijzelf had immers geen aansteker bij zich, dus de jongen was haar laatste hoop, letterlijk. Carapherenlia wist namelijk van zichzelf dat ze niet lang zonder haar drugs kon, vandaar. Een sprankje hoop had dan ook in haar stem geklonken toen ze de vraag gesteld had, maar zelfs een aansteker was teveel gevraagd. De jongen antwoordde met een 'nee sorry' en alle hoop was in één keer verloren. Er was dus niks waarmee ze de joint kon aansteken, of toch wel? Wat deed ze eigenlijk moeilijk? Ze had twee vuur Pokémon bij zich op zak die ze kon dwingen om de joint voor haar aan te steken. Gehaast stak ze dan ook een van haar handen in haar broekzak om de eerste de beste Pokéball eruit te halen. Met een grijns vergrootte ze het rode ding om deze vervolgens open te klikken. Voor haar verscheen Sargatanas die nieuwsgierig om zich heen keek. Lamia was beter geweest voor nu, maar Sargatanas kon haar ook wel helpen, toch? Fout gedacht. Nieuwsgierig als het paard was zette deze stappen in de richting van de jongen om af en toe twijfelend halt te houden. "Sargatanas, verdomme." Het enige wat ze moest doen was de tip van de joint in zijn manen duwen, maar ook dat was teveel gevraagd. Het paard had geen interesse in haar, zijn volledige aandacht was gericht op de jongen.