My cup of tea {Echo}

Hij had z'n werk mee naar buiten genomen. Alles beter dan de hele tijd in een chemisch ruikend, muffig lab zitten. Op dit soort momenten bleef hij liever buiten zitten, waar de zon weer begon te schijnen en waar hij voor onbepaalde tijd koffie kon gaan drinken. Zolang hij maar subtiel zou doorgeven dat hij bij Team Rocket zat, zou niemand hem storen en kon hij gewoon met een vingerknip nieuwe koffie krijgen. Hij haatte het om zo profijt te maken van zijn status binnen het Team, maar voor nu was het heerlijk om zo ongestoord door te kunnen werken. Hij had het idee dat hij bijna bij een breakthrough was, maar hij kon zijn vinger er nog niet op leggen.
Aan zijn stoel lag de zilveren vos, die inmiddels de plek van zijn shiny Absol had ingenomen als waakhond. De twee vrouwelijke pokémon lagen elkaar niet zo lekker, aangezien ze beide de aandacht van de witharige jongen wilde hebben en daarom elkaar nog wel eens in de vacht wilde springen om die aandacht te krijgen. Voor nu zou hij dan ook gewoon maar de Ninetales bij zich houden. Aiylana gromde dan ook zachtjes toen er beweging in zijn buurt was en Echo keek op toen hij een stem hoorde. Snel schraapte hij zijn spullen bij elkaar en zag met zijn goede oog dat het een oudere mevrouw was. Langzaam drong het tot hem door dat ze gevraagd had of ze erbij mocht komen zitten. Hij slaakte een zucht en maakte een gebaar dat het mocht, terwijl hij de papieren bij elkaar schraapte en in zijn tas deed. Hij zou dan maar eens een goed opgevoede volwassenen spelen, voor de verandering. "Kan ik u wat aanbieden?" vroeg hij daarom kalmpjes, terwijl hij zijn Ninetales gebaarde dat het goed zat. De pokémon snoof eventjes, maar legde haar kop weer op d'r poten, voordat ze in slaap viel.

De oudere mevrouw ging direct zitten en nu pas viel het hem op dat ze een wandelstok bij zich had. Zou Aiylana leuk vinden, die vond apporteren het leukste om te doen. Hij gebruikte het vaak als hij weer eens verveeld in het lab zat, of als ze hem te veel aan het irriteren was. Aangezien ze nogal lak had aan haar pokéball. Hij werd bedankt voor het aanbod en ze vertelde dat ze wel een kopje thee wilde. Echo keek eventjes om zich heen en floot een serveerster dichterbij. "Nog een koffie voor mij en een thee voor mevrouw," zei hij op een rustige toon. Het jongere meisje knikte en keek hem met een huivering aan. Ach, inmiddels was hij er wel aan gewend. Men vond zijn rode, dode, oog en de brandwond er omheen of eng, of zeer fascinerend. Lag vooral aan de mensen met wie hij sprak.
Aiylana keek eventjes op toen ze het woord Ninetales hoorde. Soms wist Echo niet of hij er blij mee moest zijn dat de pokémon zo slim was dat ze human language konden verstaan, aangezien hij Triss ook al had die dat kon. "Dank u, ze is me erg waardevol," zei hij op een kalme toon. Echt veel aandacht bestede hij niet aan de oudere vrouw. Heck, hij wist niet eens waarom hij haar had aangemoedigd om te komen zitten. Fijn.