Dat klopt niet

Ah fijn, verlichting. Nee niet dat hij het antwoord had hoor, maar de dame scheen even bij toen hij naar de grond.. uh tong.. ging. Hij inspecteerde het grondig. Hij rook er zelfs aan in de hoop een herinnering te op te wekken, maar nee. En toen hoorde hij de luide knor weer. Zijn blik meteen gericht naar de kant waar het geluid vandaan kwam. Niet dat hij iets kon zien. Maar het was een reflex. En net dat reflex gaf hem een idee. "Ik heb het!" Hij ging weer rechtop staan. "Spring!" Zei hij enthousiast en begon zelf al op en neer te springen. Het ging nog lekker ook. Alsof de toch een van die luchtdingen was waar je als kind vaak op kon gaan springen als het lekker weer buiten was. Zijn theorie was in ieder geval dat, mocht er een in- en uitgang zijn, dan zou die niet hier zijn.. dat konden ze zelfs zien. Dus ze moesten maar verder reizen right? Slokdarm.. maag.. y'know the usual. En stiekem was hij eigenlijk gewoon heel benieuwd naar de reactie van het meisje. Want ze was de hele tijd zo serieus. Ze mocht er best eens meer lol in hebben. Hij zelf vermoedde ook dat het een serieuze zaak was hoor, maar tot die tijd konden ze het net zo goed gezellig maken. En misschien een beetje als een kind doen. Want wees nou eerlijk, waarom zou je ooit volwassen willen worden als je je nooit meer als kind zou mogen gedragen. Anyway, hopelijk zou het springen het slikreflex van de mond aan het werk zetten.

Oh maar dit was wel een hele goeie partner. Deze vrouw luisterde gewoon naar hem. Dat zijn altijd de beste mensen om mee op avontuur te gaan. Dat vond hij zelf ten minste. Vaak was hij nou eenmaal de slimste in de kamer. En.. ook de meest aparte, maar dat is een ander verhaal. Want nu zijn er belangrijkere dingen aan de hand. Ze zijn aan het springen. En zij zei hem gewoon dat ze hoger kan! Hela hola! "Wedden dat ík lager kan!" Riep hij uitdagend. Eens kijken hoe ze daarop zou reageren. En vrij ironisch genoeg stroomde er toen een hoop water de ruimte in. De mond stond niet helemaal open. Er was maar een opening van ongeveer een halve meter tussen de rijen tanden. En toen startte het slikreflex. Ja.. toen gingen ze wel lager ja. Maar Hero vond het allemaal wel opwindend. "Woohoo!" Riep hij vrolijk voordat ze door de slokdarm werden gelanceerd. Maar wacht.. Hero had verwacht dat er bij zo'n grote mond ook wel een lange slokdarm zou horen. Maar deze kon niet langer dan vijftig meter zijn geweest. Het enige dat hij wel kon gokken nu was dat ze in de maag waren beland. Maar die was ook niet helemaal normaal. Er was namelijk aan de rand van de maag een soort stoeprand geplaatst. Er zaten zelfs vanghekjes aan voor als iemand per ongeluk te dicht bij de rand zou komen. Hero sloeg met zijn lichaam er naar toe en gooide daarna zijn arm in de richting van een van de hekjes, maar hij miste nét. Schijnbaar was hij nog iets te glad door de mond van eerder.

Het was best moeilijk om tegen de stroom in te zwemmen. Het was geen sterke draaikolkende stroming, maar de vloeistof hier was zo dik dat het moeilijk was zijn armen en benen te bewegen. Iets waar zijn kompaan geen moeite mee had, maar dat had hij kunnen weten als hij wat beter had opgelet. Dan had hij misschien gezien dat de Blondine nogal wat spieren had. Maar goed, hij liet zich dus maar even met de stroom mee gaan. Dan kon hij bij de tweede keer dat hij langs de stoep zou komen opnieuw proberen het hekje vast te grijpen. Zo ondertussen dreef hij achter de rug om van de vrouw en keek verbaast naar haar. Ze was naar de zaklamp aan het zwemmen. "Dat is raar." Dacht hij. "Wacht.. waarom is dat raar?" Mompelde hij in zichzelf. Zijn heftige wenkbrauwen bewogen zich bedenkelijk omlaag en hij keek om zich heen. TL buizen. Hij schoot in de lach. Er waren Mothermukking TL buizen aanwezig in de buik dat hoorde bij de mond in de boot. Hij kon van dit soort dingen werkelijk genieten. Hij was vergeten dat hij zich in eerste instantie zorgen maakte om de hele situatie. "Kijk eens omhoog." Zei hij nog een beetje lacherig. Zou zij het ook zo grappig vinden. Hij kon in ieder geval goed afwachten, want nu lukte het hem wel om het hekje vast te grijpen en zich op de stoep te trekken.

"Jep." Zei hij met een kinderlijke afwachting en een mini glimlach. Dit was inderdaad de maag, voor zo ver hij het kon deduceren. Hij was in kleermakerszit gaan zitten en trommelde met zijn handen op zijn knieën terwijl hij keek naar hoe de Blondine de stoep op probeerde te komen. Ahja, de zaklamp.. lol. Ze maakte trouwens geen signaal dat ze hulp wilde, dus dat probeerde hij ook maar niet. En toen zij dan op de kant was keek ze nog een keer naar boven om te zeggen dat dat niet klopte. "Het grappige is juist dat het klopt." Hij was haar niet aan het bekakken. Deze situatie was zo ridicule dat het gewoon logisch moest zijn. "Het is net zo logisch als die nooduitgang die achter ons staat." Ja hoor, een deur met een exit sign erop. Want dat kon allemaal in de maag van de mond in de boot met de mensen die huilende meisjes negeren. In één vloeiende beweging stond hij rechtop. "Zin om een handdoek te gaan zoeken?" Zei hij gebarend naar de nooduitgang. Dit was dus echt precies waarom hij de keuze had gemaakt om trainer te worden. Als hij het originele plan, dat niet die van zichzelf was, had uitgevoerd, dan had hij deze aparte dingen nooit meegemaakt.

Zijn gezicht vertrok toen de Blondine begon over het zwembad. Hij herinnerde zich opeens weer het akelige gevoel dat hij eerder die dag had gehad. Het klopte, maar het klopte niet. Geen zorgen, het ging logisch worden. Dat zei hij ten minste altijd tegen zichzelf. En ja, dit soort situaties waren normale kost voor hem. Maar dat maakte ze niet minder spannend.. en soms.. ook niet minder pijnlijk. Zijn hoofd zakte dan ook een beetje omlaag bij de herinneringen. Maar toen zijn kompaan een gebaar maakte keek hij op. Hij deed geen moeite zijn trieste gezicht af te vegen. "Doe dat maar. Ik moet even iets gaan uitzoeken." Don't you know you never split the party? Dit was niet zo'n geval. Hero kon teleporteren met Mix als het nodig was en dan zou hij ook weer snel genoeg terug bij de mevrouw zijn. Pudding. "En als je een Pokémon hebt die het hoofd goed koel kan houden raad ik je aan die bij je te houden." Het was bijna eng hoe bloedserieus hij was. Alsof hij net iemand vertelde dat ze zonder reddingsvest zou gaan verdrinken. Hij bewoog zijn hand naar zijn broekzak om Mix' Pokéball te pakken, maar als die weer op zijn rug wilde gaan zitten zou die vies worden dus hij ging zelf wel eerst op zoek naar een handdoek. Hij deed de klink omlaag en zette een stap in de gang die volgde. Hé kijk, posters aan de muren.

Als een Airbender voelde hij door de luchtbewegingen haar hand aankomen en ontweek haar hand die naar zijn schouder reikte. Hij keek ook niet naar de twee. Zijn focus lag nu geheel op zijn nieuwe doel. Snel rukte hij een van de handdoeken van de muur. Ja.. eens drie keer raden waarom er een rek met handdoeken stond. Zelfs Hero had dit niet kunnen bedenken. De droogheid.. Anyway, hij liep door met een pas die deed vermoeden alsof hij deze gangen zo goed kende als de achterkant van zijn hand. Maar eigenlijk was het meer dat hij maar gewoon wat deed. Hij veegde de meeste troep van zijn gezicht en bovenlichaam en ging bij een bepaalde deur staan. Nu liet hij Mix wel tevoorschijn komen. Die nam zijn vertrouwde plek in en purde. Hij keek er boos naar. En hij kreeg niet eens de kans om de deur open te doen. De deur werd van de andere kant open gemaakt door een man gekleed in een donker blauwe cape met kap. Het gezicht was net niet te zien. Maar het figuur greep Hero bij de kraag en trok hem de kamer in. Het opmerkelijke was dat Mix hem niet Teleporteerde. Meestal Teleporteerd hij hen als hij gevaar voelt, maar deze keer niet. Hoe dat dan joenguh?

De deur werd subiet dicht gedaan en Hero viel haast voorover door de pure kracht van de man. Maar de krachtige man hield hem tegen. Maar goed ook. Want de hele kamer stond vol met glazen. Wiskeyglazen, wijnglazen, kannen, vazen. Noem maar op. En allemaal gevuld met water. Water dat niet klopte. "Dus jij ziet het ook." Zei de man. Hero keek van de glazen naar de man. Hij had snel door dat hij zich geen zorgen hoefde te maken om zijn leven. "En ik vermoed dat jij me er meer over gaat vertellen." Zei Hero alsof hij business meende. Dat deed hij ook hoor, maar het was nou eenmaal niet zijn normale manier van spreken. "Nee, je gaat me eerst helpen." Dadoi, nope. Hero legde zijn hand op zijn voorhoofd en liet deze langzaam over zijn gezicht zakken. Hij was done. Hij zette een stevige stap naar de man en gooide snel de kap af die hij op had waardoor hij herkenbaar werd. Vervolgens liep Hero de deur uit de gang in en opende een van de kastjes aan de muur. Er zaten kabels in. "Kijk, de kabels zijn niet eens aan elkaar aangesloten. En jullie hebben in mond in de boot. Jij bent degene die mij iets gaat uitleggen. Dát.. is hoe het hier gaat werken." De man had eigenlijk al vrij snel zijn verlies geaccepteerd, maar liet wel zijn hoofd zakken. "Maar ik weet het niet." Toen pas viel het op dat de man een kapiteinshoed op had. Meneer Mark van de jeugdzorg was met stomheid geslagen. Het leek er op dat het toch echt van hem ging afhangen vandaag. Of was zijn kompaan nog met belangrijke dingen bezig? Dingen die konden helpen.