» open « no time for chills

<sub>No time for chills -
Buiten was het absoluut veel te koud. Normaal gezien had Nyx er geen problemen mee, maar wanneer hij de kans kreeg om toch even warm binnen te blijven zitten, greep hij die kans. Zo was hij terecht gekomen in een café waar het al aardig vol had gezeten, maar hij had gelukkig nog een tafel voor hem alleen kunnen vinden. Daar was hij gaan zitten en zijn benen had hij op een andere stoel gelegd. Veel mensen zouden dan niet meer op hem af komen om te vragen of ze erbij mochten zitten, enkel maar een paar. Hij hoopte dat het enkel de mensen waren die hem konden vermaken.
Nyx keek op van de menukaart naar de persoon die hem aansprak. Zijn lichte blauwe ogen keken haar kalm aan. ‘Doe wat je niet laten kan,’ zei hij tegen het meisje. Zijn benen liet hij echter mooi op de andere stoel liggen. Er waren nog genoeg andere zitplaatsen aan de tafel, dus ze kon de stoel vast wel missen. Miss mocht al blij zijn dat ze mee aan de tafel kon gaan zitten, maar het was meer voor Nyx, dat hij iemand had om tegen te spreken. Wie weet was ze wel een zeer interessant persoon.

OOC: Een klein flutpostje, sorry xD</sub>

_{No time for chills -
De vreemdeling leek er niets op tegen te hebben dat hij met zijn voeten op een andere stoel zat. Goed ook. Hij wilde geen discussie met haar aangaan. In plaats daarvan, palmde ze zelf ook de laatste stoel in met haar handtas. Nyx bestelde na haar een thee, aangezien hij geen koffie persoon was. Koffie dronk je enkel wanneer het heel vroeg was, je moest beginnen werken en je snel wakker moest worden.
Nyx keek op naar het meisje wanneer ze weer een vraag aan hem stelde. ‘Wel dat is heel goed mogelijk,’ sprak hij met een kleine grijns op zijn lippen. ‘Ik durf wel eens een indruk na te laten.’ Door zijn opvallende uiterlijk, trok hij wel eens de aandacht van hem. Of het kwam door zijn langere paarse haren, of de bandana die rond zijn hoofd hing gewikkeld. De veren konden er ook mee te maken hebben, maar hij wist indruk te maken op mensen. Zelfs mensen waar hij nooit tegen had gesproken. Het kwam ook door zijn lengte, dat mensen hem altijd leken op te merken. ‘Misschien als je zegt waar, dat ik het kan bevestigen,’ ging hij verder. Wie weet waar ze dacht hem te hebben gezien.}

_{No time for chills -
Nyx wist niet meteen of hij haar woorden moest aannemen als een compliment of niet. Het klonk niet zo als je enkel naar de woorden luisterde, maar ze klonk niet beledigend. ‘Ik neem aan dat het geen belediging was?’ vroeg hij aan haar. Het was niet dat hij zich druk maakten om wat andere van hem dachten, maar dat wilde niet zeggen dat hij er genoegen mee nam als hij beledigd zou worden. Dat kon hij toch niet hebben.
Meteen schoten Nyx zijn wenkbrauwen omhoog. ‘Je gaan me hier toch niet vertellen dat je bij een zekere organisatie zit?’ vroeg hij aan haar. In zijn stem was bijna afkeuring te horen en dat was de bedoeling. Hij wilde haar nu eenmaal doen geloven, dat hij niet tot Team Rocket behoorde. Gewoon omdat hij wilde zien hoe ze erop zou reageren en omdat het grappig kon zijn. Gewoon haar gezicht kon zijn dag goed maken.
Ondertussen bracht de serveersters hun drinken. Gelijk hing hij het theezakje in het warme water en deed hij er twee suikertjes in om vervolgens van het meisje nog een derde suikertje te stelen. Hij hield nu eenmaal van zoete thee.}

_{No time for chills -
Blijkbaar was zijn kapsel uniek en een geamuseerde grijns stond op zijn gezicht bij die woorden. ‘Wel bedankt,’ zei hij. Hij was tevreden met hoe zijn haar lag. Zowel het model als de kleur. Er was eigenlijk niks dat hij eraan wilde veranderen.
Ze vroeg hem of ze hem ooit ergens had gezien op één of andere geheime plek en het was niet moeilijk te bedenken waar ze het over had. Sowieso ging het over de secret hide out van de organisatie, maar hij wilde haar er wat mee plagen. Een grinnik kon Nyx dan ook niet onderdrukken wanneer ze over een geheime adoptie organisatie ging. ‘Ja vast,’ zei hij ongelovig. ‘Is daar al ooit iemand ingetrapt?’
Nyx keek wat vreemd naar de kleine pokémon. Een kleinere pokémon had hij werkelijk nog nooit gezien en het verbaasde hem zelfs dat hij het had opgemerkt. ‘Wat is dat zelfs?’ Ondertussen greep hij met één hand naar het beestje, gewoon om het vast te pakken. Nog nooit had hij zoiets vreemd gezien, misschien omdat het zo een pokémon was waarin hij zich niet interesseerde. ‘Denk enkel dat het eerder verplettert gaat worden voor dat het verbrand.’ Als je zo’n pokémon had en je gaf erom, zou je toch schrik hebben dat het elk moment plat kon worden getrapt door iemand?}

_{No time for chills -
Wanneer ze haar leugen vertelde, wist Ny meteen dat het niet ging om de waarheid. Niet omdat het gelijk kwam door de klank in haar stem, of de kleine details die het menselijke lichaam vertoonde, maar door haar woorden. Waarom zou er een geheime pokémon adoptie organisatie bestaan? ‘Ik vind het zeer beledigend dat je denkt dat ik dezelfde gedachtegang heb als een 9 jarige,’ zei Nyx op een serieuze toon zonder zijn typische grijns op zijn gezicht. Nog steeds was hij echter benieuwd over welke organisatie ze het dan had. Uiteraard had hij een vermoeden, maar hij wilde het perse uit haar mond horen komen. Hij wilde weten of hij iemand daartoe kon brengen.
De pokémon die hij vervolgens had opgepakt, leek het niet fijn te vinden. Na de waarschuwing van het meisje liet hij het ding dan ook gelijk los, maar dan ook gelijk. Het meisje had haar hand wel uitgestoken, maar misschien was ze te laat. Nyx draaide namelijk gewoon zijn hand om, zodat de pokémon eruit zou vallen. ‘Verschrikkelijk als pokémon je aan vallen, tis een pet peeve van me,’ legde hij aan haar uit. ‘Maar ik ben Nyx,’ stelde hij zichzelf voor en gelijk maakte hij zich klaar om één of andere opmerking te mogen horen over zijn naam.}