Beach time |Open

''MOST PEOPLE ARE SO UNGRATEFUL TO BE ALIVE.,,

Het was iets wat je bijna een wonder kon noemen, maar de zwart harige lag op het strand, op een handdoek, in de zon en aan het water. Zijn shirt had hij een tijd geleden al uit gezwierd vanwege de hitte, en nog had hij het veel te warm. Floyd begreep niet dat het zo warm kon worden op de aarde. Het was niet dat hij meteen hield van de winter en sneeuw, maar hij hield ook niet van warmte en temperaturen boven de 30°c en hij had het gevoel dat het echt wel boven die temperatuur was.
Bellamy de Blastoise had het in ieder geval naar zijn zin want van wat Floyd kon horen hield de pokémon zich in het water bezig. Moest Floyd nu een zwemshort bij hebben gehad was hij mee in het veel frissere water gedoken. Zijn verlies. Een zucht verliet uiteindelijk toch zijn mond wanneer dat iets of iemand in zijn zon kwam staan en zo schaduw creëerde. Iets wat eigenlijk niet zo verkeerd was, al betekende dat nog steeds dat iets levens in de buurt was. Hij deed echter de moeiten niet om zijn ogen te openen en hield zijn armen ook mooi achter zijn hoofd. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’ vroeg hij op een toon die duidelijk maakten dat hij niet echt van plan was te helpen moest de andere ja zeggen.

OOC: Open + ganzenopdracht, hou je vast aan een hoop vragen~

''BUT NOT YOU. NOT ANYMORE.,,

Waarom kreeg ze altijd voor elkaar om terug te keren in het gebied op de warmste dagen van het jaar? Ze zuchtte zachtjes, terwijl ze met haar hand over d'r nek heen wreef, die opvallend warm aanvoelde. Haar hele lichaam plakte van het klamme weer en haar hoofd voelde licht aan door de warmte. Ondanks dat ze uit een tropisch gebied kwam, waren deze temperaturen niet voor haar weggelegd. Nu mistte ze echt de bomen waaronder ze kon schuilen.
De brunette droeg niets meer dan een loszittend topje met een zwarte bh eronder en een zeer kort broekje om zo veel mogelijk huid vrij te geven. Aan haar zijde liep haar Vaporeon, de enige pokémon die voor nu nog voor verkoeling zou kunnen zorgen. Ze glimlachte eventjes naar de water pokémon, voordat ze een aai over d'r oortjes verdiende. Ze bleef opeens stil staan toen een stem vroeg of diegene ergens mee kon helpen. Ze keek omlaag om daar een bekend gezicht te zien, al was het al weer een tijdje geleden dat ze hem had gezien. "Nee, niet echt. Al zou ik er wel graag langs willen," zei ze op een iets wat brutale toon.

''MOST PEOPLE ARE SO UNGRATEFUL TO BE ALIVE.,,

Door de toon waarop de persoon gesproken had deed Floyd toch één oog open. De andere stond in zijn zon dus hij had geen last van het licht in zijn ogen. Gelukkig maar. Het antwoord dat hij gekregen had stond hem echter niet echt aan. Was het moeilijk om iets om te wandelen? Kennelijk wel aan haar toon te horen. ‘Ben je dan zo dik dat je er niet omheen kan wandelen?’ vroeg hij aan haar. Hm, ergens kwam hij haar vaag bekend voor, maar hij wist niet meer van waar. Ach, het was al heel wat dat hij haar toch min of meer herkende. ‘Kan je niet langs links of langs rechts?’ vervolgde hij nog zonder dat hij voor de rest bewoog. Eigenlijk lag hij best wel comfortabel en dus had Floyd ook niet veel zin om zich te verleggen.

''BUT NOT YOU. NOT ANYMORE.,,

Geïrriteerd kneep ze haar ogen dicht, terwijl ze de vragende antwoorden van de man voor haar in haar hoofd liet weerklinken. De zon irriteerde haar al meer dan genoeg en daar moest ze niet nog eens een blaaskaak bij krijgen. Ze gromde zachtjes en haar Vaporeon keek d'r verward aan, waarom deed haar trainster niet vriendelijk tegen deze manier? De Vaporeon besloot het hef in eigen handen/poten te nemen dan maar en schoot een zachte watergun op de twee mensen af. "Naida, laat dat!" gromde de brunette opeens naar de Vaporeon, die van schrik in elkaar dook en haar angstig aankeek. Vivienne schrok ervan, ze had dat nooit mogen doen. Haar Vaporeon was als Eevee mishandeld geweest door haar vorige trainer en nu begon ze net zoals hem te worden. Ze zakte door haar knieën en gaf de pokémon een aai over d'r kopje heen. "Sorry, Naida, dat had ik niet mogen zeggen," Ze glimlachte naar haar pokémon en besloot zich daarna weer op de man te richten. "Nee, eigenlijk niet. Ik wil hier langs en nergens anders langs en anders haal je toch weer die blinde dino van je erbij, die zou vast wel nog een keer willen worden opgeblazen," snauwde ze naar hem, terwijl ze weer overeind kwam.

''MOST PEOPLE ARE SO UNGRATEFUL TO BE ALIVE.,,

De watergun had hij duidelijk niet zien aankomen wat ervoor zorgde dat hij even licht schrok maar het was niet dat hij recht schoot. Hij moest eerlijk toegeven dat het water best verfrissend was geweest. Het was Bellamy echter wel opgevallen dat zijn trainer gezelschap had. De grote Blastoise had zich dan ook bij de groep gevoegd en keek de vaporeon waarschuwend aan. De pokémon van de andere werd wel even aangepakt, maar nadien verontschuldigde het meisje zich tegenover de pokémon. Zo beste mensen creëerde je dus pokémon met gedragsproblemen.
Sommige mensen moesten het leven toch echt haten. Een drama maken omdat hij op een specifieke plaats lag waar dat zij perse langs wilde. Hoofdschuddend en niet begrijpend keek hij het meisje aan en nadien even naar de vaporeon die eerder het water hun kant op had gestuurd. ‘Slechte periode van de maand?’ was de eerste reactie die hij gaf op de lichte uitbrander van de andere persoon. ‘Weet je trouwens dat pokémon evolueren en dat de laatste evolutie van mijn dino niet zo klein en onschuldig is?’ vroeg Floyd. Zijn blik wende hij ondertussen af zodat hij naar de lucht keek. Door het meisje heel de tijd aan te kijken werd zijn nek stijf. Ondanks dat hij een zonnebril op had deed hij toch zijn ogen dicht tegen de zon.

''BUT NOT YOU. NOT ANYMORE.,,