Beach side[open]

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Tevreden inspecteerde Cooper zijn arm. Alhoewel hij natuurlijk veel liever had gehad dat hij in de eerste plaats niet gewond was geraakt, was hij blij met de snelheid waarmee zowel zijn arm als zijn rug waren genezen. De grote sneden die eerst in zijn arm en rug hadden gezeten, waren inmiddels voor het grootste deel weer genezen. Een litteken had hem eerst altijd cool geleken. Niet per se om hoe ze er uit zagen, maar omdat hij altijd hoopte dat er een goed verhaal achter zou zitten. Een bewijs van hoe dapper de eigenaar van het litteken wel niet was, ofzo. Hij had zijn eigen woorden echter in moeten slikken, want de littekens die hij uiteindelijk zou over houden, hadden absoluut geen goed verhaal er achter, en al helemaal niet iets dat als dapper beschouwd zou kunnen worden. Als de twee littekens straks ook maar iets zouden kunnen vertellen, dan was het eerlijk gezegd wel hoe bang hij wel niet was. De logische oplossing was hier natuurlijk om een verhaal er omheen te verzinnen. Hij zou heel gemakkelijk kunnen doen alsof het door iets anders was veroorzaakt. Een dolle Pidgey ofzo.

Buiten dat hij uitzonderlijk slecht was in liegen, voelde het ergens niet juist om er over te liegen. Cooper had daarom dan ook maar het wijze besluit genomen om te doen alsof er helemaal niets aan de hand was, of – wat hij eigenlijk nog een veel betere optie vond – hij zou doen alsof het een ongelukje was geweest. Dat was misschien maar het beste voor iedereen. Het was vast niet alsof zijn vader hem opzettelijk precies zo had geduwd dat hij een glas omver had gestoten, toch? Waarschijnlijk niet. Behalve zijn arm en rug, zag zijn gezicht er, gelukkig, inmiddels weer uit alsof het nooit een klap van zijn vader had moeten incasseren. Dat was maar goed ook, want alhoewel hij het absoluut niet erg vond als mensen naar hem keken, had de manier waarop mensen naar hem hadden gekeken hem absoluut niet aan gestaan. Blikken van medelijden, of van afgunst. Hij hield er niet van. Als mensen naar hem keken, dan moest het om een goede reden zijn. Een reden waar hij zelf voor koos. Hel, hij werd liever nagekeken omdat hij op een stuk kauwgom had gezeten, dan omdat zijn gezicht een andere kleur had.

Nog belangrijker dan het lot van zijn gezicht, was eigenlijk wel zijn Hoppip. Net als Cooper, had zijn Pokémon ook een behoorlijke klap te verduren gekregen van zijn vader. Spijt, dat was wat ze allebei hadden gehad. Spijt dat ze elkaar niet hadden kunnen beschermen. Voor deze ene keer, had de oplossing simpel gebleken. Sterker worden, dat was wat ze beide moesten doen. Cliché, dat was het absoluut, maar beter dan cliché kon je niet krijgen als je iemand wilde beschermen. Als je jezelf wilde beschermen. Kort was hij vergeten hoeveel hij zijn Pokémon wel niet vertrouwde, en dat was misschien wat haar nog wel veel meer pijn had gedaan dan de schop die Cooper’s vader haar had gegeven. Cooper aaide zijn Hoppip liefkozend, om haar zo voorzichtig wakker te maken. De Hoppip opende haar ogen langzaam, maar kwam niet slaperig over, waardoor Cooper vermoedde dat ze inmiddels al weer een tijdje wakker was. ”Zullen we een stukje gaan lopen?” vroeg hij aan zijn Pokémon. De Hoppip knikte instemmend naar haar trainer.

Of het kwam doordat hij officieel een trainer was geworden of door het feit dat hij zoveel fantastische mensen had ontmoet die hij stuk voor stuk een stapje voor wilde zijn wist hij niet, maar hij wist wel dat hij ergens een fout had gemaakt. Trainen, trainen, trainen. Dat was waar hij zijn energie op had gericht. Nou ja, een groot deel er van in ieder geval. Zijn ochtend energie had hij er in ieder geval in gestoken. Hardlopen in de ochtend, met of zonder zijn Pokémon, dat was het belangrijkste deel van zijn routine. Wat voor weer het ook was, zijn ochtend routine sloeg hij niet over. Het voelde als een zonde om het over te slaan, alsof hij zijn tijd verspilde als hij in bed zou blijven liggen. Dat was zelfs hoe alles dat geen training was achteraf voelde – alsof hij zijn tijd had verspild. Niet omdat hij er per se spijt van had dat hij iets gedaan had, maar omdat hij nog maar zo weinig tijd over had. Elke dag waarop hij niet iets deed dat productief was, voelde achteraf als een dag die hij verspild had. Een dag die hij had kunnen gebruiken om zichzelf te kunnen verbeteren. Tijd die hij niet meer terug zou krijgen. Tijd die hij over een aantal maanden niet meer zou hebben. Tijd die zelfs nu verstreek.

Nu, echter, voelde het niet alsof hij op het punt stond om zijn tijd te verspillen. Tijd die hij met zijn Hoppip besteedde, was tijd die hij wilde proberen om te koesteren. Nee, niet alleen tijd die hij met zijn Hoppip besteedde, maar tijd die hij sowieso met zijn team besteedde. Het was tijd die hij straks niet meer zou hebben, en daardoor een tijd waarvan hij vond dat hij voor nu zijn best moest doen om er maar zo veel mogelijk van te genieten. Niet omdat het zijn verplichting was, maar omdat hij daadwerkelijk tijd met ze wilde besteden. Een grote lange wandeling, dat was zijn doel. Hij had niet een specifieke plek waar hij naar toe wilde, en dat was eigenlijk ook niet de bedoeling. Genieten van het uitzicht, genieten van de omgeving. Dat was wat hij op het moment probeerde te doen. Gelukkig voor hem, had hij daar de perfecte plek voor gevonden. Hij wist niet precies hoe hij er terecht was gekomen, maar genieten deed hij er absoluut van. Zover hij kon zien bevond hij zich op een grote klif, waar grote golven genadeloos tegenaan beukten, alsof ze het land terug probeerden te duwen.

Cooper en zijn Pokémon bleken echter niet alleen te zijn, want nadat hij een tijdje naar het water had gestaard, wilde hij weer wat verder lopen, waarna hij een blondharige jongen zag zitten. Ah… deze plek was blijkbaar al bezet. Misschien dat ze beter wat verder konden lopen. Een harde windvlaag beukte van achteren tegen Cooper aan, en hij kon nog net op tijd zijn Hoppip uit de lucht graaien, om zo te voorkomen dat ze met de wind mee werd gevoerd. Phew, daar was hij nog net op tijd mee geweest. Hij was een tijdje geleden gestopt met het binden van een touw om het middel van zijn Pokémon, waardoor hij nu geen extra veiligheidsnet had als de wind haar van hem weg blies. Hij wilde al bijna zichzelf op zijn schouder kloppen vanwege zijn snelle reflexen, toen een tweede windvlaag volgde, die de Hoppip ruw uit zijn handen rukte. Cooper vloekte luid. De wind voerde zijn Hoppip recht op de zee af – een plek waar hij haar waarschijnlijk niet zou kunnen volgen. Ze vloog echter ook recht op de blondharige jongen af.
”H-help! Hou haar tegen!” gilde Cooper naar de jongen, hopend dat deze op tijd zou kunnen reageren, als hij hem al gehoord had. De jongen keek in zijn richting, maar of hij Cooper ook had opgemerkt, was een heel ander verhaal – ze waren tenslotte nog redelijk ver van elkaar verwijderd.