Prachtig uitzicht op zee en een lekker weertje? Check. Strandballen? Check. Kampvuurhout voor later? Check. En... Drinken? Check! Cecille keek vol trots naar de grote hoeveelheid aan spullen die over het strand verspreid lagen, maar dicht genoeg om er wel een oogje in het zeil op te kunnen houden. Dit zou een top feestje worden! ... Mits er mensen echt kwamen. Sara en Yara zouden sowieso wel komen. Of Tyson kwam, was nog te bezien. Ze had sowieso al haar contacten in haar Holocaster een bericht gestuurd en daar buiten ook nog eens een hoop vreemde nummers. Hopelijk waren die in Kalos en wel in voor een feestje, want zij wilde haar verjaardag onvergetelijk maken. Achttien jaar! Dat was een milestone! Ze was nu meerderjarig. De meeste mensen vierden in volle glorie hun sweet sixteen – en dat had zij ook wel gedaan – maar 18, dat was het getal wat echt gevierd moest worden. Dat was namelijk het jaar dat je echt volwassen was en echt verantwoordelijkheden kreeg. Maar het was vooral het jaar waarin je legaal mocht drinken. En als Cecille ergens van hield, dan was het dat wel.

De blondine porde haar handen in haar zij en keek tevreden naar het stukje strand dat ze had ‘afgezet’. Yep, hier gingen veel mensen kunnen passen. Dat er wellicht maar weinig kwamen, daar dacht ze eigenlijk niet eens aan. Wie wilde er nou niet naar een wildvreemde hun verjaardagsfeest komen? Zij zou meteen op dat aanbod ingaan, hoor. Gratis drank. Gezelligheid. Hier en daar een strandbal. Dit had ze perfect geregeld! Om een laatste puntje op de i te zetten, liet ze haar team ook meegenieten van haar voorbereidingen. De pokémon kwamen vrij en keken in eerste instantie verbaasd rond, maar leken de sfeer al snel te pakken te hebben. Zelfs Dahlia en Björn schenen wat vriendelijker te zijn naar de rest. Dat mocht ook wel. Het was immers hun trainers verjaardag. Cecille checkte de tijd op haar Holocaster en zag dat het al bijna zes uur was. Bijna tijd om te feesten.

Het gerinkel van haar Holocaster deed haar opkijken. Vrijwel meteen haalde ze het apparaat tevoorschijn en bekeek ze waarom het zo’n geluid had gemaakt. Ze had een bericht, maar van wie? Na een paar keer geklikt te hebben, zag ze dat het een felicitatie was van Judah. Met een glimlach typte ze hem een bedankje. Wat lief van hem dat hij aan haar had gedacht. Hij zat nu echter in Hoenn, of niet soms? Dus dan kon hij moeilijk aanwezig zijn... Afwezig stopte Cecille haar Holocaster weer weg en gaf aan Björn aan dat hij de muziek kon opstarten. Hij zou vanavond de ‘dj’ worden. De blondine had hem een klein tafeltje in de buurt van de bar gegeven, waar wat goedkoop geluidsapparatuur op rustte. De kwaliteit was niet perfect, maar het kon er voor één keertje wel mee door. De Pancham droeg een zonnebril, want dat vond Cecille nodig, en had hem uitgelegd op welke knopjes hij moest drukken voor de muziek. Het was een heel simpel toestel waar hij gemakkelijk nummers op kon vinden, mochten er aanvragen zijn. Voor nu, echter, speelde er een afspeellijst af die Cecille had gemaakt, met als eerste nummer ‘Shut Up and Dance’ van Walk The Moonstone.

Het duurde gelukkig niet lang, of de eerste gast kwam er al aan. Cecille herkende hem niet meteen vanwege de afstand, maar toen hij dichterbij kwam en naar haar riep, wist ze hem wel te plaatsen. Oskar Helvig, de jongen die ze op een dag willekeurig een bericht had gestuurd op de Holocaster. De twee klikten na hun ontmoeting zo erg, dat Cecille hem wel als een hele goede vriend ging aanschouwen. Dat hij nu, als eerste nota bene, op haar strandfeest was verschenen, bracht alleen maar een hele grote grijns op haar gezicht. “Ey Oskar! Bedankt!” riep ze terug, waarop ze zijn stevige knuffel net zo stevig aannam. Er ging niets boven zo’n omhelzing, vond ze zelf. Misschien dat ze daarom bijna botten brak met de hare. Na de omhelzing, stak hij een voorwerp naar haar uit. Haar blik gleed omlaag, naar zijn handen, waar ze het cadeautje in kon opmerken. “Aww,” reageerde ze meteen. “Dat had je niet hoeven doen.” Ondanks dat wierp ze hem een dankbare glimlach toe – waarbij haar tanden waren ontbloot – en nam ze het cadeautje van hem aan. Cecille zou echter Cecille niet zijn als ze hem meteen open maakte, nieuwsgierig als ze was naar haar cadeau.

Tijdens haar quest om het cadeautje te openen, arriveerde er een tweede gast. In tegenstelling tot Oskar kende ze deze persoon niet, dus dat moest wel een aardige geest zijn die naar een wildvreemde hun verjaardag kwam. De vreemdeling kende Oskar schijnbaar wel, dus Cecille vroeg zich meteen af of hij de jongen met zich mee had genomen. Ze wierp een vragende blik naar de twee zwartharige, maar haar aandacht werd opgevraagd door de vreemdeling. “Jazeker!” reageerde ze vrolijk op zijn vraag. “Dankjewel!” Ze keek opzij, naar de make-shift bar die ze met veel gedoe had op weten te zetten met een paar aardige vrijwilligers, en wees er toen uitgebreid naar. “Drinken mogen jullie aan Dahlia en Sivar vragen,” legde ze uit; haar Tyrogue en Lucario al achter de bar staande. De twee zouden hun uiterste best doen om de gasten van drinken te voorzien zonder te knoeien, hadden ze beloofd. De rest van haar team zou een oogje in het zeil houden. “Ik heb voor frisdank en het lekkere spul gezorgd,” voegde ze eraan toe, een speelse grijns weer rond haar lippen. Nu ze achttien was, was het veel gemakkelijker om aan sterke drank te komen, natuurlijk.

Een derde gast kwam al op het feest tevoorschijn; Cooper, de vervelende knul die ze ontmoet had in het Santalune Forest. Om de één of andere rede ging hij er nog steeds vanuit dat Cecille een spion was, maar ze kon er de humor wel van inzien, dus liet ze hem in die waan. Ze fronste even bij zijn kledingkeuze, maar besloot al snel dat hij waarschijnlijk niet had geweten hoe je je nou eigenlijk moest kleden naar een strandfeest. “Helicooper!” riep ze terug; haar bijnaam totaal niet gehoord van de jongen. Ze lachte even bij zijn optreden. Pistoolvingers? Ach, waarom ook niet. Dat moest ze ook weer eens proberen. “Wat fijn dat je kon komen! Ik legde net aan hen uit waar je drinken kon krijgen.” Het cadeautje van Oskar volledig vergeten, wees ze nogmaals naar de bar. Dat waren al drie gasten. Ze miste er sowieso nog twee, maar –

Ah, daar kwam ze al. Cecille hoorde de welbekende stem van Cinnamon en merkte toen haar vriendin op, die met een kar achter zich aanliep. Of dat wel zo goed ging in het zand viel te betwijfelen, dus besloot de blondine het groepje even te verlaten en naar Sara toe te lopen. “Dankjewel,” grijnsde ze met gesloten ogen naar haar vriendin zodra ze voor haar stond. Nadat ze haar ogen weer geopend had, merkte ze op wat er in de kar zat. Een taart van drie lagen met mooie decoraties. De onderste laag had vlammen om de rand heen, de middelste vuisten en op de bovenste laag was het hoofd van Sivar te zien. “Oh mijn Arceus,” bracht ze uit, haar paarse ogen terugglijdend naar Sara. “Dat is een heerlijk uitziende taart. Ik zou het bijna jammer vinden om hem op te eten.” Ze besloot haar lippen tegen het meisje haar voorhoofd te drukken en een stevige knuffel te geven als bedankje voor de veel te leuke taart. Daarna deed ze een poging om Sara’s witte paardenstaart te fixen. “Je hebt je toch niet al te erg uit de naad gewerkt, hoop ik?” vroeg ze vervolgens bezorgd fronsend. Zoals het er nu uitzag, was dat wel het geval...

De tweede gast die Cecille wel degelijk had verwacht, maakte zich toen kenbaar. De stem van het meisje deed de blondine opkijken, waarna ze de zwartharige spotte en die vrolijk begroette. Een knuffel was wel op zijn plaats volgens de jongste van de twee, dus Cecille sloot al vlug haar armen ook om Yara heen. “Bedankt!” reageerde ze op de felicitatie. Ze liet het meisje na een paar tellen los en wendde zich toen tot beide dames. “Ik ben ontzettend blij dat mijn favoriete twee meiden op het feestje konden komen,” grijnsde ze, haar tanden ontbloot. Nee, wat haar betrof kon dit feest niet meer in de soep lopen. Zelfs al zou het bij deze gasten blijven.

Haar lach inhouden. Cecille was daar nooit goed in geweest, maar voor Oskar zou ze nu erg haar best doen. Toen ze over ‘het lekkere spul’ was begonnen, riep de jongeman meteen blij of ze chocolademelk had geregeld. Voor ze echter wat kon zeggen, was hij al naar de bar gewalst, waar hij vanzelf wel zou ontdekken dat ze dat niet voor hem hadden. Hopelijk vond Oskar het niet al te erg, want ze wilde natuurlijk wel al haar gasten blij maken.

Cooper wist haar aandacht weer te trekken door iets te roepen, vervolgens te claimen dat ze iets moest vangen en toen iets naar haar hoofd toe gooide. Het was dat de blondine een sporter was en een snelle reflex moest hebben als het op haar sport aankwam, anders had ze het waarschijnlijk pas proberen te vangen wanneer het al tegen haar voorhoofd was gekomen en op de grond was beland. Nu, echter, had ze het al uit de lucht gegrist voor het haar voorhoofd ook maar bereikt had. De jongen vertelde vervolgens dat hij niet wist of het breekbaar was, waarop de blondine toch even fronste. Hij had het toch zelf gekocht? Of had zijn moeder het voor hem uitgekozen? Oh Arceus. Als dat zo was, dan was het waarschijnlijk iets met zo’n debiele naam. Oké, zo erg waren de namen nou ook weer niet, maar of ze het zelf wilde? Cecille had liever van niet. “Bedankt, Helicooper!” riep ze naar hem, terwijl ze het pakje omhoog hield. Vervolgens wees ze naar de bar, waar Oskar al wat drinken was gaan halen. “Waarom neem je niet wat frisdrank om de avond mee door te komen?” Dat moest wel genoeg indicatie zijn dat het de bar was, right? Het zag zelfs als een bar uit, al zei ze het zelf.

Een andere gast was op komen dagen toen ze bij Sara en Yara stond. Cecille gokte dat het Alyss was, gezien de gitaartas die het meisje op haar rug had, en zwaaide uitgebreid naar haar. “Yo!” riep ze. “Ik kom zo bij je!” Vervolgens richtte ze zich terug tot haar vriendin en zusje.

Sara vertelde dat ze liever had dat het werd opgegeten, anders zou het nog bederven. De blondine lachte even en legde haar hand in de achterkant van haar nek. “Ja, daar heb je gelijk in.” Haar vriendin vertelde ook dat het eetbaar was voor pokémon, waarop het meisje knikte. “Dank je dat je daar ook op hebt gelet. Al had ik niet anders van je verwacht.” Sara vervolgde door uit te leggen dat het bereiden niet moeilijk was geweest, maar het verplaatsen wel. Cecille glimlachte schaapachtig, gevolgd door een geforceerde lach. “Ah... Dat komt toch niet omdat je het daar had verwacht en ik het spontaan hier hield... Of wel?” Ze keek een beetje schuldig naar haar vriendin. Had ze geweten dar Sara het vanuit daar moest verplaatsen, dan had ze echt wel geholpen. De blondine had echter al kunnen weten dat het meisje een taart voor haar had willen maken en dus de locatie al eerder door kunnen geven. “Het spijt me,” voegde ze er toen verslagen aan toe. De volgende keer communiceerde ze beter. Echt.

Yara trok toen de aandacht door te vertellen dat ze nog iets had voor Cecille. Het meisje richtte zich nu tot haar zusje, haar mond open trekkend om al te zeggen dat het niet had gehoeven. Maar ze waardeerde de moeite ontzettend en besloot er uiteindelijk tegen, want ze wist dat Yara het voor haar over had. Andersom had Cecille ook iets gehaald – misschien zelfs wel een cadeautje wat ze zich nog net kon permitteren. Dankbaar nam ze de envelop dus aan. “Ik zal het open maken zodra ik er tijd voor heb,” glimlachte ze knipogend naar Yara. “Maar eerst moet ik m’n gasten verzorgen. Drinken kunnen jullie daar vinden,” voegde ze ernaar toe, wijzend naar waar Sivar en Dahlia stonden. “En als jullie een zitplekje willen, dan mogen jullie mijn jas wel lenen.” Ze knipoogde weer naar de twee en vertrok toen naar Alyss met de woorden dat ze zo weer terug was.

“Yo, Alyss!” riep ze naar de vreemdelinge, ervan uitgaand dat het inderdaad Alyss was. Ze had de beschreven pokémon bij zich en een gitaartas, dus missen kon het in ieder geval niet. “Blij dat je er op tijd bij kon zijn.” Ze grijnsde even naar het meisje. “Hopelijk heb je niet al teveel voor de taxi moeten betalen?”