Relax time [Open]

Met een zucht keek Austin opzij naar Waterfall. Ze hadden zojuist zijn vader en de tweeling bezocht. Austin’s vader had zijn zoon een bericht gestuurd waarin hij had verteld dat hij ziek aan het worden was. Austin, die bezorgd was geworden, was snel naar Littleroot Town gereisd zodat hij zijn vader kon ondersteunen, maar het bleek een simpele verkoudheid te zijn. Gelukkig maar. Hij kon zich nog herinneren toen hij hoorde dat zijn moeder ook ziek was. Hij schoof zijn mouw omhoog en keek naar haar naam die op zijn arm stond. Hij had haar in stilte beloofd dat hij de tweede badge voor haar zou winnen. Hij zou nog goed moeten trainen en waarschijnlijk zijn beide Pokémon moeten evolueren, maar hij had het er wel voor over. Hij had er alles voor over om zijn ouders trots te maken. Misschien moest hij binnenkort nog maar eens naar het kerkhof gaan waar ze lag, maar voor nu was dat iets te confronterend. Hij schoof zijn mouw weer naar beneden zodat niemand het zou zien. Op warmere dagen droeg hij shirts zodat de tatoeage wel zichtbaar was, maar hij droeg meestal dunne vestjes of jasjes in de zomer zodat er geen vragen werden gesteld over de tatoeage. Voor de rest had hij ook nog een ketting aan zijn nek hangen in de vorm van een kruis. Die twee factoren deden hem erg aan zijn moeder denken en gaven hem kracht op deze reis. Waterfall gaf de blonde jongen een kort knikje en liep vervolgens wat sneller. ‘Hé, wacht!’ riep Austin waarna hij de blauwe Pokémon volgde, maar de Marshtomp weigerde om minder snel te gaan. Hij wilde Austin afleiden en hij wist dat daar maar één manier voor was: zich misdragen. De achtervolging duurde tot in Oldale Town, maar Waterfall was nog niet klaar met Austin. Hij draaide zich abrupt om zodat de blonde jongen snel moest zijn en na een nog een korte tocht kwamen ze aan in Petalburg City. Daar zag Waterfall precies wat hij nodig had: een jongen aan een soort van beekje. Of riviertje. Of wat het ook was. ‘Waterfall, nee!’ riep Austin, maar het was al te laat. De blauwe Pokémon rende naar voren, sprong en maakte van zijn lichaam een bal. Meteen toen zijn lichaam het water raakte kwam er een hoop water omhoog en Austin zuchtte geërgerd. Was het nu zo moeilijk voor de Pokémon om zich één keer te gedragen? Toch was het ook wel wat grappig, maar niet als de jongen aan het riviertje boos op hem zou worden. ’S-Sorry!’ bracht hij stotterend uit terwijl hij naar de nu waarschijnlijk doorweekte jongen rende. ‘Hij h-heeft soms r-rare manieren om me o-op te vrolijken!’ Hij keek de jongen aan en beet op zijn onderlip. Vervolgens wachtte hij op antwoord na de vrolijk zijnde Waterfall nog één strenge blik te hebben toegeworpen. Stoute Waterfall!

Waterfall, die zich van Austin’s strenge toon en strenge blik niks aantrok, dobberde op zijn rug door het water en keek gelukzalig zijnde naar de blauwe lucht. Als Austin hem niet beter zou kennen zou hij nog denken dat de Marshtomp een mooi vrouwtje had gevonden. Maar nee, de Marshtomp was enkel gelukzalig over het feit dat hij Austin weer eens op de kast had gejaagd. De laatste tijd werd de Pokémon steeds meer rebels en Austin vermoedde dat het bij zijn evolutie hoorde. Als Mudkip’s waren ze nog schattig en lief, als Marshtomp’s werden ze rebels en als Swampert’s gedroegen ze zich beschermend. Hij was benieuwd hoe erg Waterfall’s gedrag zou veranderen als de blauwe Pokémon ouder zou worden. Hij was opgelucht over het feit dat de jongen het niet echt een probleem vond en er dan ook niet echt een probleem van maakte. Toch vond hij het best sneu voor de jongen omdat hij nu helemaal nat was en omdat het niet echt de warmste dag was om nu in het water te vallen. Als hij ziek werd, was het zijn schuld. Nou ja, eigenlijk die van Waterfall, maar sinds hij als trainer geacht werd om zijn eigen Pokémon in bedwang te houden… hij zuchtte nogmaals en sloeg zijn armen over elkaar heen. ‘I-Is het water k-koud?’ vroeg Austin zich schuldbewust voelende. Waterfall keek geamuseerd naar de Buizel, draaide zich om en wilde een hele slag water over de Buizel laten gaan. Hij staakte zijn pogingen echter toen hij de vermoeide blik van Austin zag, maakte een protesterend geluidje en zwom dan maar gewoon naar de Buizel toe om hem plagerig nat te maken met een waterstraaltje. ‘A-als je wilt kan ik even een h-handdoek voor je gaan h-halen bij het Pokémon C-Center,’ stotterde Austin en hij keek de jongen afwachtend aan.