Little crawlers

Het grootste voordeel van de Girafarig die Kayin kortgeleden van haar moeder had gekregen, was dat het beest groot genoeg was om op te rijden – en dat ook nog toestond. Carley was een ontzettend zachtaardig wezen. Nog zachtaardiger dan Clementine, en die had Kayin al super lief gevonden. Clementine was op een andere manier lief. Bij Carley was het meer een zorgzame, oplettende lief, terwijl Clementine schattig was. En een beetje angstig soms.
Dat de Girafarig een bizar hoog level had vergeleken met de andere Pokémon in het team van het donkere meisje, dacht ze niet eens over na. Het was een gift van haar moeder geweest, en daar ging het haar om. Als je aan Kayin vroeg wat levels waren, zou ze niet eens met zekerheid antwoord kunnen geven. Haar bekwaamheid als trainer zouden velen aan twijfelen, maar het meisje had plezier en dat was belangrijker voor haar dan er heel goed in zijn. Sowieso was ze tot nu toe redelijk geslaagd. Ze had zelfs al zelf een Pokémon gevangen! Toen ze het haar moeder vertelde via de Holocaster, was die apetrots geweest. Ze zei zelfs dat ze hoopte dat Kayin snel terug kwam zodat ze haar nieuwe teamleden kon zien. Dus, zo gezegd, zo gedaan. Kayin was weer onderweg naar Rustboro City, omdat ze nu genoeg Pokémon had om de gym uit te dagen en omdat ze haar moeder een plezier wilde doen. Sowieso klonk het aanlokkelijk om weer een weekje thuis door te brengen, en niet eens omdat ze de luxe miste. Ze miste het familieleven voornamelijk. Haar zussen waren altijd heel gezellig en die wilde ze graag vertellen over wat ze tot nu toe had beleefd.

Kayin was nu net voorbij de Petalburg Woods, op Route 104. Dat betekende dat ze echt bijna in Rustboro City was aangekomen. Ze herkende het pad van de eerste keer dat ze met Clementine bij zich de stad had verlaten, hoe haar moeder haar had uitgezwaaid… Even voelde ze zich een grote meid, want er was sindsdien al heel wat gebeurd. Natuurlijk stond haar alleen maar meer te wachten vanaf nu.

“Ben je benieuwd naar mijn thuis, Carley?” vroeg Kayin aan de giraffe, terwijl ze haar nek streelde. Het wezen draaide haar kop naar het meisje toen en knikte vrolijk. “Het is niet ver meer,” meldde ze vervolgens met een glimlach. Carley vatte dit op als een hint om door te lopen, en liet zich dat geen twee keer zeggen. Ze vervolgde haar weg langs het meer wat tussen de Petalburg Woods en Rustboro City in zat. Vanaf Carley had Kayin ook een heel goed zicht op de Pokémon die zich in het gras verborgen hielden. Ze zag Poochyenas en Zigzagoon – waarvan ze die tweede eerlijk gezegd minder leuk vond, omdat ze daar al een paar keer problemen mee had gehad -, Starly en – was dat een Azurill? Awh, wat schattig! Waar het gras ook vol mee zat, was Wurmple, maar deze vonden het ook leuk om buiten de graspollen te kruipen. Op zich geen probleem, want Carley was er heel goed in om er met haar hoefjes omheen te dansen. Zolang ze maar stil bleven liggen, tenminste. Een enkele Wurmple wilde nog wel eens een stukje kruipen en dan moest Carley een extra grote stap doen, of zelfs een stapje terug.

“Jeetje, wat zijn er veel Wurmple,” merkte Kayin op. Het waren er echt veel voor zo’n kort stukje pad. Zou het door het seizoen komen? Wie weet veranderden al deze Wurmple wel in prachtige Beautifly over een paar weken. Of Dustox, natuurlijk. Kayin vond ze beide leuk. Ze deden haar denken aan de tuin van hun huis, waar ze veel jaren spelend besteed had. Van dat soort herinneringen werd ze altijd heel vrolijk. Waar ze minder vrolijk van werd, was dat al die Wurmple zo op het pad lagen en waarschijnlijk door trainers of hun Pokémon vertrapt zouden worden. Ze wilde er iets aan doen. “Wacht even Carley,” sprak ze haar Girafarig toe, waarna ze voorzichtig van haar af stapte. Ze bracht zich naar de meest dichtbij zijnde Wurmple en pakte deze op, om het ding vervolgens terug in een grote graspol te zetten. Dit proces herhaalde ze een paar keer. De vijfde Wurmple die ze optilde, vond het leuk om over haar lijf te kruipen. Het kietelde, dus Kayin lachte. Waar ze minder om lachte, was dat het beest ook besloot om haar te steken. “Au!” riep ze uit. Ze plukte het ding van haar lijf en gooide het op de grond, waarna Carley haar aanvalshouding richting het ding aannam. Kayin wilde haar zeggen dat het goed was, maar de Girafarig viel al aan met haar Zen Headbutt. De worm rups rolde een stukje over de grond, en kwam toen weer overeind. Het geluid wat het maakte klonk bizar schattig, al gokte Kayin dat het een strijdkreet moest voorstellen. Het kleine meisje wilde helemaal niet vechten, maar als de Wurmple het wel zo graag wilde, om wat voor reden dan ook, dan zou het maar…

“Carley, kan je een Confusion doen?” vroeg het meisje voorzichtig aan haar Pokémon. Carley wilde duidelijk wraak nemen voor de steek die de Wurmple had toegebracht bij haar trainer, want ze ging er volledig voor met haar aanvallen. De Confusion was dan ook, net als de Zen Headbutt, raak. Wurmple schoof opnieuw een stukje naar achteren, en kwam nu eigenlijk gevaarlijk dicht bij het water. Konden Wurmple zwemmen? Het beest had geen zin om het uit te vinden, want ze rende met een Tackle op Carley af, die minder dicht bij het water stond. Het zag er heel vreemd uit, zo’n rennende rups, en daardoor vergat Kayin dat ontwijken een goed idee kon zijn. Gelukkig kon Carley een Tackle wel aan, en hoewel ze geraakt werd was de schade niet heel groot. Ze werd er wel bozer van, en viel daarom zonder dat Kayin iets zei opnieuw aan, deze keer met een Stomp. Ze sloeg haar hoeven hard op de grond, waardoor de Wurmple er los van kwam. Het beest stuiterde en rolde een klein stukje, waarna ze weer op haar pootjes kwam te staan. Ze wist duidelijk niet van ophouden. Een Poison Sting was haar volgende zet, die ze ook op Kayin had gebruikt. De stekende pijn in haar arm herinnerde haar daar constant aan. Ze drukte de hand van haar andere arm er tegenaan, maar had nu even niks bij zich om er voor te zorgen. Gelukkig bloedde het niet heftig. Carley werd door de Poison Sting geraakt, en zo te zien werkte het gif meteen in. De Girafarig kreeg een moeilijke uitdrukking in haar ogen. Voor Kayin was dit duidelijk genoeg. Ze wilde Carley niet verder laten vechten, maar meteen naar een Pokécenter brengen. Dan kon zijzelf ook bij haar moeder langs om haar wond te laten verzorgen. Ze besloot een Pokéball tevoorschijn te halen en deze naar de Wurmple te gooien. Als ze niet bleef zitten, kon ze het op zijn minst als afleiding gebruiken om weg te komen.