Quest - Sweet Deals.

<sub>Een nieuwe dag, een nieuwe quest, een nieuwe ervaring. Eerder die dag had Nyx op de basis de zwarte Dark ball gekregen die was gebruikt door een ander lid om een pokémon te stelen. Het waren speciaal ballen die daarvoor waren gecreëerd en ze werkte perfect. Nyx had helaas de kans nog niet gekregen om ook zo’n bal te gebruiken, maar hij hoopte dat het ooit wel kwam. Was het gemeen om pokémon van mensen te willen stelen? Misschien een klein beetje. Zou Nyx ervan wakker liggen? Absoluut niet. No way! Het maakte hem niet uit wie zijn gevoelens werden gekwetst of welk meisje in tranen zou uitbarsten omdat haar favoriete pokémon gestolen was. Voor hem had het enkel voordelen als hij pokémon stal en daardoor kwam hij in een goed boekje te staan bij de grote baas. Sowieso lag zijn promotie al bijna binnen handbereik en daar keek hij absoluut naar uit. Grunt klonk gewoon zo lelijk. Het was een vies en zwak woord als je het hem vroeg en daar wilde hij zo snel mogelijk van af geraken. Nu ja, zo snel mogelijk was ook veel gezegd. Het was niet dat hij er alles voor deed om direct de promotie te krijgen. Alles op zijn tijd en tijd had hij voorlopig nog met hopen.
Aan zijn zijde werd hij vergezeld door twee kleine, hond achtige pokémon uit Alola. Het ware allebei Rockruffs, maar één zag blauw terwijl dat de andere gewoon een lichtbruine kleur had. Dat kwam doordat de blauwe een shiny versie was, waar Nyx met veel geluk aan was gekomen. Het was zijn doel om een volledig shiny team bij elkaar te krijgen, ook al had hij geen idee hoe dat de volgende evolutie van zijn pokémon er zou uitzien. Als ze al een volgende evolutie hadden. Misschien bleven ze kleine, lieve hondjes en dan moest hij wat anders gaan zoeken. Nyx zijn team was namelijk nog niet indrukwekkend, maar hij hoopte dat het zo wel werd, maar daar moest hij nog heel veel voor doen. Alles op zijn tijd. No rush zoals sommigen zouden zeggen. Als je genoeg trainde, dan kwam het allemaal vast wel in orde en het waren trouwe pokémon, dus meer moest Nyx niet hebben. Hij was blij met de twee kleine wezentjes die aan zijn zeide liepen.

De man waarmee dat Nyx had afgesproken bevond zich bij het lab van de professor, want dat was waar ze hadden afgesproken. Het was een oudere man rond een jaar of veertig die nogal nerveus om zich heen zat te kijken. Hij had een dikke winterjas aan en had een bril op zijn neus, maar veel nut leek die niet te hebben. De man keek namelijk over zijn bril heen en het ding stond dan ook op het puntje van zijn neus. Zijn handen wreef hij de hele tijd over elkaar heen. Misschien kwam het omdat hij het gewoon koud had, of omdat het een zenuwtrek was. Het laatste was zeer begrijpelijk. Je sprak niet elke dag af met een lid van Team Rocket om je geliefde pokémon terug te krijgen.
Nyx besloot de man nog harder te treiteren en nam de dark bal vast met één hand. Zo wierp hij de bal heel de tijd in de lucht, om die vervolgens weer te vangen en dat terwijl dat hij op de man af wandelde. Het was om zo de aandacht te trekken en het werkte ook meer dan perfect. De jongeman was nog maar net begonnen met zijn stunt en hij had de aandacht al te pakken gekregen van de man. Een grijns sierde zijn lippen naarmate dat hij dichterbij kwam en eenmaal dat hij voor de man stond, hield hij de bal met een stevige greep vast. Hij ging zo veel plezier beleven aan het hele moment. Zoveel was wel zeker. Zelfs al ging het maar om een domme pokémon als een Turtwig. Het was dan misschien een starter, maar nu niet de meest geweldige starter. Als Nyx eerlijk moest zijn dan toch.
De jongen met zijn lange paarse haren, was wel vaker groter dan iemand anders. Toen was het ook niet anders. Hij was bijna een kop groter als de andere en door zijn zelfverzekerde houding kwam hij over als een bedreiging. Misschien maar goed ook, want zo kreeg Nyx sneller wat hij wilde en wat hij wilde was een goede deal met de man.

Zonder wat te zeggen keek Nyx naar de man, die met grote ogen keek naar de dark bal in de andere zijn handen. De jongen deed enkel alsof hij van niets wist en bleef kalm naar de andere kijken. Hij ging niet de eerste zijn die zou op spreken, dat mocht de man doen. Enkele blikken van voorbijgangers waren wel op hen gericht, maar niemand die dat het echt durfde om de twee te confronteren. Het kwam vast door de enge baby pokémon die aan Nyx zijn zijde liepen. Ze waren ook zo eng. Brrr. Fear the almighty baby pokémon.
Uiteindelijk zag het ernaar uit dat de man wat wilde zeggen. Er kwamen wat klanken uit zijn mond, maar daar bleef het verder ook bij. Nyx trok daarbij zijn wenkbrauwen wat omhoog en met zijn hand deed hij het teken dat hij verder moest gaan. Zo zou het nog lang duren, als de man besloot om niets meer te zeggen. Misschien had de paars harige wel veel tijd, maar dat wilde niet zeggen dat hij geduld voor tien had. ’U- u heeft mijn pokémon?’ kwam er nogal twijfelend uit de man zijn mond, maar zijn ogen waren de hele tijd gericht op de donker gekleurde pokébal met de grote rode letter R in Nyx zijn handen. ’Dat is correct,’ zei Nyx grijnzend. Hij vond het gedrag van de man gewoon vermakelijk.
Omdat de man verder niets leek te willen zeggen, besloot Nyx om de touwtjes maar in handen te nemen, anders stond hij er morgen nog. ’Ik heb gehoord dat je deze graag terug wilt?’ De pokébal bewoog hij vervolgens enkele keren verleidelijk voor de man zijn gezicht, gewoon om hem te plagen. Als je de kans ertoe kreeg, dan moest je die kans ook grijpen. Dat vond Nyx toch in elk geval. ’Ik wil hem heel graag terug, ho mijn lieve Tur, ik mis hem zo hard,’ zei de man. Nyx kon daarop enkel even vreemd kijken, maar besloot het te laten voor wat het was. ’Je beseft dat je dan wel met iets héél goed moet komen in de plaats en ik-,’ en hij wees naar zichzelf ’,- ben absoluut nieeeeeet snel onder de indruk.’ Als de mijn zijn pokémon zo graag terug wilde, dan moest hij echt wel met iets heel goed komen.
Gelijk begon de man hevig te knikken. ’Ui-uiteraard. Ik heb een winkel, hier in Lumiose City. Niet zo bekend, maar we goed. Veel spullen, belangrijke spullen. Pokéballen en evolutie stenen, maar, maar ook andere materialen. Materialen voor in een lab. Daarmee wist de man toch wel Nyx zijn aandacht te trekken en kort knikte hij enkele keren. ’Ik ben benieuwd. Laat die winkel maar eens zien,’ zei Nyx tegen de man die gelijk zei dat hij dat ging doen en samen wandelde ze richting de winkel van de man, die zich bevond in één van de zijstraten van Lumiose City.

Na enkele minuten te hebben gewandeld in stilte, kwamen ze aan bij de winkel. De hele tijd was de man gespannen geweest, terwijl Nyx er rustig naast liep. Je zag zelfs dat hij het allemaal leuk vond en er echt van genoot. Hij was zelfs in stilte bij de deur gaan staan, met zijn handen op zijn rug. Mooi niet dat hij de deur zou openen, dat mocht de man doen en dat deed de man ook. Er kwam uiteraard geen bedankje uit de mond van Nyx. Hij liep gewoon naar binnen en keek direct onderzoekend om zich heen. Wat er allemaal stond vond hij er niet slecht uit zien. Zoals de man gezegd had, waren er van die standaard pokémon spullen in de winkel, maar wanneer dat je meer naar achter begon te wandelen, kwamen er interessante spullen. Van kooien voor pokémon, tot muilkorven voor verschillende soorten pokémon. Zelfs speciaal materiaal om ze mee vast te binnen en even keek Nyx verbaasd naar de man. De woorden ‘really’ werd geluidloos op zijn mond gevormd en de man knikte enkele keren aarzelend. Sowieso was niet alles daar legaal, maar het zag er zeker de moeite uit. Het was jammer dat Nyx er niet zoveel van kende, maar hij zag wel dat de materiale bruikbaar konden zijn. ‘Hm,’ kwam er dan ook nadenkend uit zijn keel. Twijfelend wreef hij met één hand over zijn kin, terwijl dat hij nog eens nadenkend om zich heen keek.
Hij had toch niet het gevoel dat hij veel beter zou krijgen van de man, dus hij moest het maar doen met wat hij zag. ‘Oké ik heb een fantastisch voorstel,’ zei Nyx grijnzend en hij wandelde op de man af. Eerst had hij nog enkele stappen naar achter gezet, om niet te dicht hij het Team Rocket lid te komen staan, maar zijn weg werd geblokkeerd. Achter hem stond namelijk een rek, waar hij met zijn rug tegenaan liep. Nyx greep zijn kans en sloeg daarbij zijn arm rond de nek van de man om hem zo dichter naar hem toe te trekken. ‘Jij krijgt je lieve, lieve Turtje terug-,’ begon hij op een plagende en bijna kinderlijke toon. Het was een belachelijke naam, dus natuurlijk maakte hij de man belachelijk. Enkel was het jammer dat er niemand in de buurt was. ‘,- maar wij en dan heb ik het natuurlijk over mijn team, mogen ten alle tijden gebruik maken van je voorraden. Gratis weliswaar, als het betalend is, hebben we er ook niets aan. Dat lijkt me logisch.’ Het was geen slechte deal en zeker niet voor de scientist’s. Die konden sowieso wel wat aanvangen met alles wat er stond.
De man begon gelijk hevig te knikken. ’Dat klinkt perfect. Alles voor mijn pokémon! Jullie mogen me altijd storen en als jullie iets bepaald nodig hebben zal ik het bestellen, allemaal op mijn kosten. Geef enkel alstublieft mijn Turtwig terug. De man klonk zeer hopeloos en Nyx moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Al scheelde het niet veel, maar de man leek het niet op te merken. Goed voor hem. ’Klinkt perfect,’ zei Nyx grijnzend en hij haalde de pokébal er weer bij. De man zijn ogen begonnen haast te blinken wanneer dat hij het ding zag en hij wilde het gelijk aanpakken wanneer Nyx het wilde overhandigen. Enkel trok de jongen met zijn paarse haren juist op tijd weer terug, zodat de man miste. ’Bedenk wel, dat er iets héél ergs staat te wachten als je ons ooit durft te verraden. Je lieve Tur gaat dan wat erger mee maken dan gestolen worden. Misschien krijgt hij zelf te maken met deze machines en je winkel zal er ook niet goed van zijn. En dan heb ik het nog niet gehad over jou leven,’ zei Nyx, terwijl hij enkele keren tegen de borst van de man poked. De man schrok er natuurlijk even van en dat was duidelijk af te lezen in zijn ogen, maar het deed de andere grijnzen. ’Ik zou niet durven! Absoluut niet, ik beloof het op het graf van mijn moeder. Zoiets ga ik niet doen. Je kan me geloven, eerlijk,’ zei de man snel na elkaar. Hij werd met de minuut wanhopiger en wilde enkel zijn pokémon terug hebben in zijn handen. ’Dat was het enige wat ik wilde horen. Perfect,’ zei Nyx nog tegen de man, voor hij eindelijk de pokébal overhandigde. Voila. Nu had Team Rocket er een nieuwe leverancier bij en dan nog één die de scientist zou kunnen helpen met al hun machines en technologie. Daar moesten ze maar tevreden mee zijn. Als je het hem vroeg was het beter dan een Turtwig.</sub>