Who You Gonna Call? [QUEST]

Rustig keek Evan naar de vrouw die achter de balie zat en die met razendsnelle bewegingen een verslag aan het typen was. Plotseling bewoog haar hand naar de koptelefoon die ze op had en schoof ze de microfoon die er aan vasthing wat dichter naar haar mond terwijl er een frons in haar voorhoofd verscheen. “En waar was dat ergens?” hoorde Evan de vrouw zeggen. Hij kwam zelf al overeind. Wie weet kreeg hij eindelijk zijn eerste Quest! De vrouw knikte, noteerde wat gegevens en wenkte Evan vervolgens. “Ze hebben net gebeld in verband met een man die langs het Lost Hotel wandelt en steeds vreemde geluiden hoort. Dit wordt je eerste opdracht, Evan. Vind uit wat er aan de hand is, los het op en kom dan terug bij ons om te rapporteren wat er aan de hand was. Veel succes met je opdracht en tot straks. Als er iets is kun je ons altijd bellen.” Evan gaf een kort knikje ten teken dat hij het begreep, glimlachte vriendelijk naar de vrouw en ging vervolgens naar buiten. Het nadeel was dat hij geen vervoer of niks had en dat hij dus helemaal te voet naar Dendemille Town moest wandelen. En van Shalour City helemaal naar daar gaan was een ramp. Hij onderdrukte een zucht. Hij ging binnenkort echt eens een flying type regelen. Waarom was hij dan ook weer helemaal naar hier gekomen? Nou ja. Hij kon ook niet weten dat zijn volgende opdracht helemaal in Dendemille Town ging zijn, right? Oh well. Hij vond onderweg wel iemand die hem kon brengen. Tot nu toe had hij altijd gelift. Of nou ja. Tot nu toe was hij altijd aan het rond wandelen geweest en had hij gewoon geluk gehad dat hij op de juiste plaats was geweest toen ze hem opriepen om een patrouille te gaan doen. Maar goed. Vanaf het moment dat hij uit Reflection Cave was, zou het vast niet meer moeilijk zijn om een vervoersmiddel te vinden die hem naar Dendemille Town kon brengen. ‘Jack,’ sprak hij. ‘Zoek samen met me mee naar een vervoersmiddel die ons direct naar het Lost Hotel kan brengen.’ De Pokémon gaf hem een kort knikje en niet veel later wandelde hij al in de richting van Reflection Cave. Gelukkig was er in de grot een short-cut die hij kon gebruiken zodat hij niet helemaal door de grot hoefde te lopen eer dat hij bij Geosenge Town aan zou komen.

Het bleek zijn geluksdag te zijn: na even wandelen had hij een pizzakoerier gevonden die hem wel even wilde brengen. Hij was immers toch op weg in die richting en zag het wel zitten om Evan mee te nemen. Evan had Jack teruggekeerd en had naar de uitbundige verhalen geluisterd die de man vertelde. Tegen de tijd dat ze Laverre City voorbij waren en op het pad van Lost Hotel kwamen, was Evan’s broek echter doorweekt met water. De man had het nodig gevonden om met volle gas door het water te rijden. Zo’n brommertje kon natuurlijk overal langs en de man wist opvallend goed de juiste paden te kiezen waardoor ze hard door het water konden scheuren zonder dat ze wegzakten in de moerasachtige delen van Laverre Nature Trail. En dus kwam Evan koud en doorweekt aan op zijn bestemming, maar hij had wel tranen over zijn wangen lopen van het lachen. De man was echt grappig geweest, zijn verhalen waren leuk geweest om naar te luisteren en het feit dat hij een doorweekte broek had nam hij er maar bij. Hij zwaaide de man uit – die het overigens heel cool vond dat Evan een Ranger was – en haalde vervolgens de Poké Ball van Jack tevoorschijn. Deze gooide hij de lucht in. Hij checkte even snel de tijd en merkte dat ze er nog geen drie kwartier over hadden gedaan om helemaal tot hier te komen. Zo’n brommertje was echt wel handig, zeg. Misschien ging hij er ook wel een aanschaffen voor zichzelf. Of hij leende zo’n fiets in Cyllage City. Hij zou wel zien, maar in elk geval moest hij wel een oplossing zoeken voor dit probleem. Hij zou immers niet altijd een pizzakoerier tegenkomen. Oh well. Hij draaide zijn hoofd naar Jack en gaf de Pokémon een knikje. Nu moesten ze nog de juiste kant vinden waar de man de Pokémon had gehoord, want het Lost Hotel had meerdere ingangen en was binnenin afgesloten door hekken. Er liepen ook een paar vage figuren rond die hij beter kon mijden, maar dat zou hij dan wel zien. Kalm zijnde liep Evan de trappen af die hem naar de ingang van het Lost Hotel zouden brengen. Jack kwam naast hem zweven en leek ook op te letten voor eventuele geluiden, maar tot dusver konden beiden nog niks horen dat aantoonde op aankomend gevaar of een gewonde Pokémon.

Ze waren al een tijdje aan het lopen toen Jack geruisloos zweefde naar iets groens dat nog het meeste weghad van een vuilnisbak. Evan wilde er langs lopen en zich er niks van aantrekken, maar plotseling bewoog het ding naar voren waardoor dat Jack verschrikt naar opzij ging. ‘Take Down,’ fluisterde Evan en hij wees op de vuilnisbak. Jack gehoorzaamde en zijn kop knalde niet veel later tegen de groene vuilnisbak aan. De vuilnisbak viel om en een Pokémon viel er uit. Evan herkende de Pokémon als een Shuppet en registreerde hem met zijn Pokédex. ‘Niet weggaan!’ riep hij. De Pokémon draaide zich om en keek hem vragend aan. ‘Heb je misschien iets gehoord van een gewonde Pokémon hier in de buurt?’ De Pokémon leek even na te denken, maar gaf toen een knikje en ging Jack en Evan voor door de kille, donkere ruimte. Evan hoorde verderop een paar lachende stemmen, maar besteedde daar weinig aandacht aan. Hij had geen zin om met die figuren te gaan praten. Ze klonken dronken en bovendien wilde Evan dit sowieso op zijn eentje doen. Als het daadwerkelijk om een gewonde Pokémon ging, was de kans groot dat de Pokémon hem niet eens vertrouwde. Laat staan als er dan nog een paar luidruchtige jongeren bij stonden. Nee, dat ging hij niet doen. En dus wandelde hij op zijn gemakje achter de Shuppet aan. Jack leek nu ook iets in de gaten te hebben en stootte Evan aan waarna hij hard naar voren zweefde en naast de Shuppet ging zweven. Evan fronste verbaasd zijnde met zijn wenkbrauwen, maar stelde geen vragen terwijl hij de Pokémon volgde naar waar het ook mocht zijn. Het felle licht van de ingang verdween en Evan haalde een aansteker uit zijn zak om de ruimte te verlichten. Het was niet dat hij rookte, maar hij had deze aansteker zien liggen op de grond in een kamer van een Pokémon Center en had besloten dat het wel eens handig kon uitkomen als hij hem mee zou nemen. En hij had gelijk gehad. Het licht verspreidde zich algauw en de jongen zag dat zijn Pokémon de Shuppet volgde naar een gang die afdwaalde naar rechts. Nu hij begon op te letten, meende hij ook kleine hulpkreetjes te horen. Zou de Pokémon verder afgedwaald zijn van de ingang? De man had immers niet naar binnen durven gaan om te gaan kijken. Hij was benieuwd wat hij zou vinden.

De hulpkreten van de Pokémon klonken steeds harder naarmate Evan de kamer naderde waar de Pokémon zich bevond. Uiteindelijk stopten Jack en Shuppet in de ruimte en kwam Evan niet veel later bij hun staan. Hij keek naar de gewonde Pokémon die op de grond lag; het was een Trubbish. Evan vroeg zich af waarom het zo gewond was, maar op dat antwoord hoefde hij niet lang te wachten. Hij voelde een rilling door zich heen gaan toen hij een luide kreet hoorde die leek te weergalmen in heel het Lost Hotel. En alsof ze in een horrorfilm zaten voelde hij niet veel later de grond trillen van een zware Pokémon die de ruimte naderde. Even keek Evan hulpeloos naar Jack, maar toen ging de Shuppet hun voor. Evan keek naar de groene vuilnisbak waar de Shuppet naartoe ging. Really? Toch hield hij de vuilnisbak open voor zowel Jack als de Shuppet en ging toen zelf er achter zitten. Hij keek om het hoekje en fronste met zijn wenkbrauwen toen hij zag dat het om de evolutie van Trubbish ging. En dat stonk verschrikkelijk. Evan hield zijn adem in terwijl de grote Pokémon voorbij kwam gewandeld, even leek te stoppen voor de ruimte waar de Trubbish zat alsof het wilde checken dat hij nog steeds daar was en zich vervolgens weer omdraaide. Zodra de stappen weggestorven waren, kwam Evan tevoorschijn en kwamen Jack en Shuppet uit de vuilnisbak. ‘We moeten die Trubbish daar weghalen,’ sprak hij. Dat leek Shuppet’s grootste zorg echter niet te zijn: de Pokémon gaf een knikje naar hun en zweefde vervolgens weg. ‘Bedankt voor de hulp,’ zei Evan sarcastisch, maar ging vervolgens naar de Trubbish toe. Hm. Als hij hem nu gewoon zou optillen… Voordat hij de Trubbish echter bereikte, viel de Pokémon aan met een poison type attack. Jack plaatste zichzelf voor Evan zodat hij geraakt werd, maar de paarse druppels gleden van Jack af alsof hij er niks van had gevoeld. Evan glimlachte toen hij zich besefte dat dat waarschijnlijk ook niet zo was, maar liet zijn blik zorgelijk naar de Trubbish gaan. Oh well. Hij haalde zijn Capture Styler tevoorschijn. Zodra de Trubbish het ding zag, kwam het overeind en keek uitdagend naar Evan. Evan activeerde het ding en wachtte tot de Trubbish ver genoeg van de muur verwijderd zou zijn zodat hij kon beginnen met zijn vangstpogingen.

De Trubbish sprong in de richting van Evan en vuurde weer een poison type attack af, maar Jack blokkeerde het opnieuw door voor hem te springen. ‘Take Down, maar doe het voorzichtig. We willen hem enkel wat verward maken, maar niet te hard verwonden.’ Jack begreep de opdracht en voerde een zachte Take Down uit. De Trubbish verloor vrij makkelijk zijn evenwicht wat aantoonde hoe voel pijn hij wel niet had en Evan gebruikte dat moment om de tol te activeren. Deze schoot naar buiten en Evan begon met sierlijke armbewegingen rondjes te maken rond de Trubbish. De Pokémon bleef dankzij zijn staat van zijn rustig liggen en leek niet veel later gekalmeerd te zijn. Evan liep naar de Pokémon toe en tilde hem op in zijn armen. ‘Dat was makkelijk.’ Hij wilde net de kamer verlaten toen er weer een hoop geluid weerklonk. De Garbodor was terug! ‘Oh man, die lucht. Ruik je dat dan niet?’ Zijn Beldum bleef hem stilzwijgend aankijken. ‘Stomme vraag,’ zei Evan en hij ging de Beldum voor naar buiten. De Garbodor brulde toen hij Evan zag en vuurde een poison type attack op hem af. Jack dook net op tijd voor zijn trainer. ‘Uit de weg!’ riep Evan. Zijn Pokémon gehoorzaamde twijfelachtig en Evan stampte tegen de vuilnisbak zodat deze naar voren rolde en tegen de Garbodor botste. Terwijl de Pokémon luid brulde, rende Evan met de Trubbish in zijn armen en gevolgd door Jack richting de uitgang van het hotel. “Kijk eens wat we daar heb…” Evan keek over zijn schouder toen hij de man zag vallen. ‘Sorry!’ riep hij, maar hij stopte niet om de man op te rapen. Hij dacht sowieso niet dat de man daar was om hem een handje te helpen. Jack volgde zijn trainer haastig naar buiten toe en Evan bleef even hijgend staan. Hij hoorde het brullen van de Garbodor en de stemmen van mensen die zich bij elkaar verzamelden. Vervolgens klonken de geluiden van een gevecht. Oké. De mensen in het Lost Hotel zouden het wel afhandelen. Dan kon hij Trubbish naar een Pokémon Center brengen. Dendemille Town was gelukkig dichtbij. Evan draaide zich om en begon vervolgens in de richting van Dendemille Town te wandelen terwijl hij de Trubbish dicht tegen zich aangedrukt hield om hem af te schermen van de kou en een ontsnappingspoging te vermijden, maar de Trubbish leek tevreden te zijn met Evan en bleef rustig liggen. Het duurde niet lang voordat even het Pokémon Center bereikte en hij legde Trubbish neer op de balie. Daarna ging hij in een stoel zitten om te wachten, maar haalde ondertussen het dingetje tevoorschijn waarmee hij kon rapporteren aan de Ranger Base.