Wait for it

In stilte had hij tegen de boom gezeten. Zijn oogleden lagen kalmpjes over zijn helderblauwe ogen heen. Hij was niet mooi, waarom hadden ze dat gezegd. In een stil gebaar van zijn hand trok hij zijn benen op, zodat zijn armen er rond konden rusten, kalmpjes en rustig. Zijn zucht klonk luider dan eerst en hij voelde even de warme, natte snuit van zijn Arcanine tegen hem aangaan. Hij keek schuin op en vernauwde zijn ogen. "Laat me gewoon met rust," door hem was hij weer in het water gevallen en was hij nu zowat doorweekt. Het was niet fijn en het tengere lijf van de blonde jongen trilde terwijl hij zich meer probeerde op te krullen. Die domme hond wilde hem toch niet naar huis brengen.

-Vince

Met zijn partnerpokémon om hem heen vliegend, was de jongeman op pad gegaan. Hij had een koffer met spullen bij zich, aangezien hij nog niet helemaal goed gesettled was in de Ranger Base, maar dat maakte hem niet zo heel veel uit. Tot nu toe was hij gewoon bij dat hij eindelijk een pokémon had en daarmee zijn droom van Ranger worden waar kon maken. Hij had zijn ouders ingelicht over wat er was gebeurd en ondanks dat zijn moeder er niet zo blij mee was, waren ze wel blij voor hem. Lily had zelfs gevraagd of hij zijn pokémon naar haar wilde vernoemen. Dus zodoende noemde de Chingling nu Lily. Hij had het niet erg gevonden, zijn zusje zou toch altijd een apart plekje in zijn hart houden. Vince keek om zich heen, hij had geen idee waar hij heen was gelopen. Eigenlijk was hij gewoon op weg gegaan, hij had toch genoeg spullen bij zich, om maar te zien waar hij uit zou komen.
Zijn aandacht werd getrokken door het zachte bel geluid van zijn Chingling, die van zijn zijde was geweken om op weg te gaan naar een jongen die tegen een boom aan zat. Hij zag er niet al te blij uit, eerder verdrietig. Maar Vince kon er niet aan ontkomen dat zijn aandacht vooral werd getrokken door de Arcanine die bij hem stond. Wat een prachtige pokémon was 't. Hij besloot op de jongen af te lopen, misschien zou hij zijn eerste taak als ranger krijgen! "Hallo? Kan ik misschien ergens mee helpen?" vroeg hij vriendelijk, met een licht accent. Hij zetten de koffer op de grond en zakte door zijn hurken, zodat hij op ongeveer dezelfde hoogte als de jongen zat.

Een zacht geluid van iets liet hem langzaam opkijken naar het niks... JUist ja, was waarschijnlijk iets dat weinig zin had, juist ja. Toen hij voetstappen hoorde draaide hij zijn hoofd instinctief weg van het geluid en staarde naar het gras -althans hij dacht dat het gras was- dat daar ergens lag. "Hallo? Kan ik misschien ergens mee helpen?" klonk er waarna nog een geluid klonk en Lyan even zijn ogen sloot. "Ben je van hier?" vroeg hij enkel even kort aan de jongen... Hij nam aan dat het een jongen was aan de stem te horen zo... Maar verder wist hij dus niet wat hij wilde, wie hij was, het kon een gevaarlijk iemand zijn... Maar wie was hij om te caren? Shinya had het echter wel al toegelaten en was blij naar voren gekropen en keek met blij ogen en een kwispelende staart naar de nieuwkomer.

Vince glimlachte naar de Arcanine die zo te zien vriendjes wilde worden of zo. Hij gaf de pokémon een aai door z'n vacht heen, voordat hij zich weer richtte op de jongen die voor hem zat. Nu hij dichterbij was viel 't hem op dat zijn ogen mistig waren, was hij blind? Achter in zijn hoofd ging een belletje af. Hij keek eventjes om zich heen, maar er bleek niemand te zijn. Goed zo. Dan hoefde hij zich geen zorgen te maken dat er problemen zouden komen. "Ik ben niet geboren en getogen hier, maar ik weet 'm weg te vinden," legde Vince uit, terwijl hij zijn jas goed deed. "Ben je de weg kwijt?" vroeg hij daarna, om iets van duidelijkheid te krijgen over de situatie waarin hij beland was.

Blij blafte Shinya even naar de ander voordat de grote hond opstond en langzaam naar de andere blonde gast liep even zijn kop liet zakken en even een speelse houding aan gaf. Met zijn neus duwde hij even tegen de ander aan, maar dat zorgde ervoor dat Lyan nogal boos opkeek. "Laat dat," beet hij bijna toe naar zijn Pokémon, maar er zat duidelijk niet veel leven in zijn stem en dat was goed te merken. "Ik ben niet geboren en getogen hier, maar ik weet 'm weg te vinden," Uh? Handig... Not... "Ben je de weg kwijt?" Hij haalde zijn schouders op en trok zijn benen meer naar zich toe. "Nee hoor..." zei hij zacht, alsof hij ooit zou toegeven dat hij de weg kwijt was... Pff... Zijn armen werden om zijn fijne beentjes gelegd. De laatste tijd ging het niet meteen super met hem... Dus tja...

Vince keek wat verbaast op op het moment dat de jongen zijn pokémon nogal toe beet. Oké, dat was een actie die hij niet echt had verwacht. Hij trok een wenkbrauw op en vroeg zich nu juist af wat er aan de hand was. De jongen vertelde dat hij niet verdwaald was, dus kwam hij niet echt veel verder. Sterker nog, hij was weer terug bij af. Vince deed zijn jas goed en ging op de grond zitten, gelukkig was het een tijdje droog geweest waardoor het gras niet al te nat was. "Mijn naam is Vince, ik ben één van de Rangers hier in Hoenn. Zou je me willen vertellen wat er aan de hand is? Misschien kan ik je dan ergens mee helpen," besloot hij het maar op te wagen. Hij wist dat sommige mensen het vertikte om iets te zeggen, hij had zelf ook wel eens in zo'n bui gezeten. Maar misschien zou Lily te hulp kunnen schieten als dat het geval was. Het geluid van een Chingling kon kalmerend werken, dus misschien werd het wel gewaardeerd.

Hij hoorde weer wat dingen, de ander zou vast gaan zitten of wat dan ook, een beetje een beter iets krijgen... Ofzo? Beter zicht dus, stuff die hij al lang niet meer kon, wat een gejank. "Mijn naam is Vince, ik ben één van de Rangers hier in Hoenn. Zou je me willen vertellen wat er aan de hand is? Misschien kan ik je dan ergens mee helpen," Klonk er en even zuchtte hij zachtjes. Het was zijn eerste contact met een ranger en als hij even eerlijk kon zijn, hij had geen hulp nodig... Niet van hen of van wie dan ook. Hij dacht even na en kneep zijn ogen toe. "Misschien ben ik zelf ook een ranger?" zei hij meteen terwijl hij een wenkbrauw optrok... Dat klonk niet meteen slecht, was iets dat hij perfect zou kunnen doen als hij er zo aandacht. Shinya ging kalm naast de nieuwe persoon liggen en legde zijn snuit tegen het been van de ander, duidelijk vragend op wat aaitjes.

Dit ging stroever dan dat hij wilde toegeven, maar gelukkig was Vince niet zo snel van zijn stuk geslagen. Hij had wel eens voor moeilijkere zaken gestaan, immers had hij een kleiner zusje, dus was hij aan veel dingen gewend geraakt. Toen de blinde jongen zei dat hij misschien zelf wel een ranger was, moest Vince eventjes glimlachen. "Dan geeft dat me zelfs meer reden om je te helpen," zei hij op een kalme toon. Hij verzetten zijn voet, die zo ongeveer in slaap begon te vallen nu en vroeg zich af of hij Lily al zou moeten inschakelen. De Chingling hing nieuwsgierig rond de Arcanine rond, niet zeker weten wat ze met de grote pokémon aan moest doen. Daarom besloot ze maar om een poging te doen om op zijn rug te blijven zitten, en als Vince haar nu inmiddels goed genoeg kon, zou ze daar ook nog eens in slaap kunnen vallen.

Hij hoorde niks meer voor even en keek even langzaam op, maar sloeg zijn ogen al snel af... Wetende dat het niet slim was om de ander zelfs proberen aan te kijken. Zo kon hij gemakkelijk voor paal staan, uiteraard. "Dan geeft dat me zelfs meer reden om je te helpen," Klonk er en hij zuchtte even zachtjes. Waarom dacht de ander eigenlijk dat hij hulp nodig had? Had zijn broer hem gestuurd... Vast wel, een babysitter voor kleine Lyan... Ugh... "Ik heb geen hulp nodig, Bryan!" zei hij plots waarna hij boos opstond en rond aan het kijken was met een boze blik. Verdomme. "En jij ook niet! Ik heb niemand nodig!" gvd. Shinya had even geschokt gekeken naar zijn trainer, maar keek meteen op naar de Pokémon die op hem zat en blafte even blij naar deze. Heh...

De uitbarsting die volgde was er eentje die hij helemaal niet verwacht had. Verbaast leunde Vince naar achter toe, terwijl hij de jongen maar even liet uit tieren. Toch vroeg hij zich af wie die Bryan was over wie hij het had. Een vriend, misschien? Dat was tenminste wat hij verwachten tenminste. Maar hij zou er niet naar doorvragen, voor nu moest hij er eerst achter komen wat er aan de hand was. "Hey, hey, kalm aan," probeerde hij de blinde jongen een beetje te kalmeren. Zelfs de Arcanine leek geschrokken door de uitbarsten van diens trainer en begon naar hem te blaffen. "Ik wil je geen pijn doen, ik wil je alleen maar helpen, maar dan moet je eerst kalm worden," zei hij met een warme stem. "Zal ik anders een kop thee voor je zetten?" stelde hij daarna voor, terwijl hij zijn pokémon in het oog had. Als dit zo door ging had hij echt de hulp van Lily nodig om deze jongen tot reasoning te krijgen.

Hij trilde lichtjes, zich opjagen was niet goed. Hij was laatst nog naar de dokter geweest waar ze doodleuk hadden gezegd dat hij dringend moest aankomen... Was lastig als eten gewoon vies smaakte... Ja alles was vies en alles wilde hij niet. Een koppige eter was hij altijd al geweest, maa samen met zijn trauma was het enkel en alleen eten geworden. Het zou een wonder zijn mocht ie nu overeind blijven staan... in deze droge uitbarsting. "Hey, hey, kalm aan," Hij zuchtte trillerig. Natuurlijk moest hij kalm aan doen want anders was er geen kot met hem te houden natuurlijk. Klacht na klacht zou binnen rollen, verdomde Bryan. "Ik wil je geen pijn doen, ik wil je alleen maar helpen, maar dan moet je eerst kalm worden," Helpen? Helpen?! "Zal ik anders een kop thee voor je zetten?" Hmpf;;. Hij zakte door zijn benen, trok deze op en sloeg zijn armen er rond waarna hij even knikte. "Als je me geen pijn wilt doen, behandel me dan niet als iemand met een beperking," verdomme. Hij voelde tranen prikken in zijn ogen... Zelfs random voorbijgangers dachten het al. Hij moest niet alleen zijn, hij had gewoon veel hulp nodig...... Nee...

[justify]De jongen voor hem leek er helemaal door heen te zitten. Wat bij Vince de vraag oproepde of hij bij geboorte blind was geraakt of pas sinds kort. Want bij dat laatste kon hij zich voorstellen waarom de jongen zo hevig reageerde op alles. Hij keek eventjes naar Lily en wilde net haar hulp in schakelen, toen de jongen tegen hem zei dat als hij hem geen pijn wilde doen, dat hij hem niet als iemand met een beperking moest behandelen. Vince keek een beetje vreemd op van de woorden. "Ik heb je nooit als iemand met een beperking behandeld en als ik dat wel heb gedaan, dan spijt het me," zei hij zachtjes. "Ik wilde je helpen omdat je eruit zag alsof er iets mis was, niet omdat ik zag dat je blind bent," vervolgde hij daarna. Hij ging op de grond zitten en zuchtte zachtjes, terwijl hij eventjes over zijn nek wreef. Dit ging lastiger dan dat hij wilde toegeven. "Rangers zijn er om mensen te helpen, dat was mijn enige doel. Ik wil je niet ongemakkelijk laten voelen," zijn stem was steeds minder vast. Arceus, hij begon nu weer aan zichzelf te twijfelen of hij wel goed bezig was...[/justiyf]

Hij kon er niet tegen, helpen dit en daar. de mooie praatjes konden ze houden... Lyan wist wel degelijk wat het was, het was omdat hij gewoon freakin blind was enzo... Zielig zoals Bryan hem wel eens in een vurige woede had gezegd. "Ik heb je nooit als iemand met een beperking behandeld en als ik dat wel heb gedaan, dan spijt het me," Hmpf. Hij keek niet al te blij op. Niet had gedaan? Deed hij dat niet constant? "Ik wilde je helpen omdat je eruit zag alsof er iets mis was, niet omdat ik zag dat je blind bent," Hij kon horen hoe de ander zuchtte en krulde zich meteen meer tegen de boom op, verdomme. Was hij dan zo irritant? "Rangers zijn er om mensen te helpen, dat was mijn enige doel. Ik wil je niet ongemakkelijk laten voelen," Hmpf. "Die zucht, je vind me vast heel lastig," zei hij zacht murmelend terwijl zijn oogleden wat over zijn helderblauwe ogen vielen. "Je laat me niet ongemakkelijk voelen, alleen zwak..." yeah.

Een kleine, maar droevige glimlach verscheen op zijn gezicht toen de jongen zei dat hij hem vast lastig vond door de zucht die hij slaakte. "Nee, dat is het niet. Het is meer dat dit de eerste keer is dat ik iemand help, als Ranger snap je en ik weet niet echt wat ik moet doen," zijn stem werd zachter, totdat hij uiteindelijk stil viel. Hij wilde niet over zijn eigen problemen vertellen, hij wilde deze jongen helpen. Maar Arceus hij had werkelijk geen idee hoe hij dat moest gaan aanpakken. Hij zei dat hij hem niet ongemakkelijk liet aanvallen, alleen zwak. "Het spijt me alsnog," zei hij zachtjes, terwijl hij opstond. "Als je wilt dan ga ik weer weg, ik ben niet in staat je te helpen, ik weet niet eens of ik in staat ben een goede ranger te zijn."

Hij had zijn eerste zin gezegd, waar meteen een reactie op kwam... Uh? "Nee, dat is het niet. Het is meer dat dit de eerste keer is dat ik iemand help, als Ranger snap je en ik weet niet echt wat ik moet doen," Hij knipperde even, duidelijk de toon in zijn stem aanhoorde. Hij... Brak hem? Maakte hem onzeker? Zoals hem? Onzeker maar dan anders? Kon je anders onzeker zijn? Was dat iets? "Het spijt me alsnog," De ander stond op en even keek Lyan, bijna zoekend, op. "Als je wilt dan ga ik weer weg, ik ben niet in staat je te helpen, ik weet niet eens of ik in staat ben een goede ranger te zijn." Uhm... Hij slikte even... Wat moest hij daar op zeggen. uhm... ugh.. Aaah. Arceus... "Ik heb wel hulp nodig bij iets..." zei hij zacht terwijl hij overeind probeerde te staan, wat trillend lukte met zijn magere postuur. Hij taste even rond, een hand bij de stam houdende. Toen hij plots iets vond legde hij de hand er meer tegen en schuifelde hij voorzichtig naar voren waarna hij de ander een hug gaf; zwak en stug... Maar hij moest ergens beginnen, niet waar? "Het spijt me..." zei hij zachtjes, fluisterend. "Ik wil je niet nog onzekerder maken..." want hij wist al goed genoeg hoe het was om op de bodem van die hopeloosheid te zijn... "Dus als je me nog wilt helpen..." ja help hij ging die ander nu niet loslaten want dan was ie de weg kwijt. Weeral.