[quest] Dog Whisperer

Had ze alles? Potions, Pokébeans, Sitrus Berries en Leppa Berries… Zo te zien was haar setje nog compleet. Een belangrijke toevoeging deze keer waren de Pokéballs van haar nieuwe teamleden. Sinds ze Alola had verlaten had ze wat nieuwe teamleden er bij gekregen en nu ze haar Ranger diploma in haar zak had kunnen steken mocht ze ook eindelijk iedereen bij zich hebben. Natuurlijk was ze nog maar een graduate en kon ze nog niet veel met haar styler, maar dat was maar bijzaak. Vandaag ging immers niet over hoe goed ze was als Ranger, maar of ze haar oude talent van het trainen van Pokémon nog in zich had.

Het was al even terug dat ze het kleine bedrijfje aan haar moeder had afgestaan. Dat gebeurde ook niet vaak, dat een bedrijf van dochter naar ouder ging, maar gezien de omstandigheden was het het juiste geweest om te doen. Amber voelde zich nu al een stuk rustiger. Zoals het er nu naar uit zag ging ze het pad van area ranger bewandelen, om de rust in zichzelf te behouden, al zag ze zichzelf er ook nog wel voor aan om voor de red rangers te kiezen als het er op aan kwam. Als ze zichzelf onder controle had was er immers geen reden om het pad van gerechtigheid te ontwijken. Toch hield ze zich zoals het er nu naar uit zag aan het oorspronkelijke plan, en dat was het intact houden van de natuur en haar omgeving. Bij deze omgeving hoorden mensen en Pokémon, en toen er een opdracht binnen was gekomen hevig gefocust op het trainen van een jonge Growlithe, kon Amber het niet weerstaan om haar vroegere baantje tijdelijk weer op te pakken.

Amber kwam in Verdanturf Town aan rond het middaguur en ging meteen op zoek naar het adres wat ze meegekregen had. Ze had van tevoren goed gegeten, want dat was vanzelfsprekend als je een training voor de boeg had. Ze besefte zich dat het tijdstip er waarschijnlijk voor zorgde dat de andere partij nog wel eerst iets te eten wilde, en dat zou ze dan gewoon accepteren. In die tijd kon zij immers uitleggen wat ze ongeveer van plan was. Ze kon ook vragen welke problemen zich tot nu toe hadden voorgedaan, want dat was wel een belangrijk detail om rekening mee te houden. Ook kon ze dan observeren – mits de Pokémon zich buiten de bal bevond.

Met dit plan in gedachten belde ze aan bij het desbetreffende huis. Er werd opengedaan door een jonge vrouw – Amber schatte haar niet ouder dan 20 jaar en vermoedde daarom dat dit het kind was wat de opdracht had aangevraagd – wie haar met een dankbare glimlach begroette. “Goedemiddag, ik ben Amber Valor en ik ben hier namens de Rangers,” stelde Amber zich voor. De vrouw knikte en stelde zich ook voor. “Hallo! De naam is Valerie, aangenaam. Wat fijn dat er zo snel iemand kon komen. Kom binnen.” Amber stapte langs de deurpost zodra er ruimte voor haar was gemaakt en trok de jas uit die ze over haar ranger uniform aan had gedaan. Gelukkig waren de winters in Hoenn niet ijskoud, al was het regenseizoen ook niet bepaald een pretje. Ze plaatste haar jas aan de kapstok en volgde Valerie verder naar binnen terwijl ze een praatje probeerde te maken. “Dus, een Pokémon voor kerst bleek een minder goed idee dan van tevoren verwacht, huh?” De zucht die klonk zei al genoeg. “Nee, dat kun je wel zeggen. Ik snap niet wat er mis gaat. Buiten is ze een schatje, maar zodra we terug hier zijn wordt ze nerveus en blafferig…”  Dat was al een duidelijke beschrijving van een probleem. Amber vermoedde dat ze daar wel mee kon werken, maar was toch dankbaar toen er nog een kleine toevoeging kwam. “Ik wil het graag oplossen voor het te laat is en ze iemand echt pijn doet.” Ongelukken voorkomen, dus. Oké, dat moest te doen zijn. Mits de trainster meewerkte, maar tot nu toe leek het alsof ze dat wel bereid was te doen. “Wil je nu meteen aan de slag of liever nog even wachten?” vroeg Amber. “Als je nu meteen bezig kan vind ik dat helemaal goed. Dan ga ik even eten.”

“Whoa, nee, sorry. No offense, maar een probleem als dit is vaak niet alleen de oorzaak van de Pokémon. De trainer moet er te allen tijde bij zijn.” Dit leek Valerie lichtelijk te verbazen. Ze staakte haar bewegingen voor een moment en keek Amber zorgelijk aan. “Als in… het is mijn schuld dat ze zo is…?” Schijnbaar had de ranger een gevoelige snaar geraakt. “Het is een optie, maar je hoeft er niet van uit te gaan, oké? Het kan ook een karaktertrek zijn. Dan is het belangrijk dat jij weet hoe je hier mee om moet gaan.” Rust keerde terug in de houding van de jongedame. “Oké, dat klinkt logisch. Kan je dan nog een kwartiertje wachten? Dan beginnen we direct als mijn eten op is.” Vanzelfsprekend keurde Amber dit plan goed. Dit was immers wat ze van tevoren al had verwacht.

Terwijl ze plaats namen aan de eettafel, viel Ambers oog op een Pokéball op een kussentje op het dressoir wat zich in de kamer bevond. Haar vermoeden zei haar direct dat dit de bal van de Growlithe was en dat het wezentje daar in zat te wachten tot de cursus begon. Haar blik bleef er enkele minuten op hangen, nieuwsgierig naar de bedoelingen van het wezen. Nog heel even en ze zou het te weten komen.

--

De witte straal waar de Growlithe mee verscheen was zeker een eyecatcher, maar het was niet waar Amber zich op focuste. Haar blik was gericht op de houding van Valerie. Haar handen trilden en haar blik was gespannen. Ondanks dat ze de Pokéball in haar hand droeg, kwam ze niet over als een Pokémon trainer. De Growlithe liet kort haar blik door de kamer gaan voor deze op Amber bleef hangen. Een luid geblaf volgde al snel.

Meteen kwam Amber in actie. Ze kende dit gedrag: de Pokémon nam de spanning van de trainer over en uitte dit in dominantie. “Whoa, whoa, rustig, rustig,” sprak ze het wezen toe. Ze liet zich op één knie zakken, zodat ze bij het monstertje kon maar nog wel boven haar uit torende. Met haar hand reikte ze naar de zachte vacht in de nek. Het grommen en blaffen joeg haar niet weg. Haar hand raakte de Growlithe en met enkele seconden begon het geblaf af te nemen. De hand werd verplaatst naar de schouder van het wezen. “Goed zo,” beloonde ze haar. Een strenge blik hield de vuur puppy in de gaten. Het kostte haar nog geen minuut om het beestje te laten zitten zonder een opdracht te geven. Nu werd het duidelijk dat ook de Growlithe heel nerveus was. Het blaffen was gestopt, maar ze piepte en vermeed oogcontact met Amber. “Ze heeft totaal geen training gehad,” merkte de zwartharige op. Ze wist niet van welke fokker de Growlithe af kwam, maar een goede was het duidelijk niet. Je hoorde altijd basistraining aan je babies mee te geven voor het geval ze terecht kwamen bij onervaren trainers. Wie dat niet deed was niet professioneel bezig.

“Dat klopt, ik heb haar pas kort…” antwoordde Valerie onzeker. Amber besefte zich dat haar woorden wat aanvallend over hadden kunnen komen. Dat was niet haar bedoeling geweest. “Oh, dat is niet erg. Meestal doen breeders een kleine voortraining voor nerveuze Pokémon, zodat dit soort situaties worden voorkomen. Het was niet mijn bedoeling om aanvallend te klinken, sorry daarvoor.” Amber wierp kort een blik op Valerie, wie zo te zien al wat spanning van haar schouders liet glijden door de woorden van de ranger. “Dus het komt niet door mij dat ze zo doet?” vroeg ze vervolgens. Amber fronste. Ai, nu moest ze maar eerlijk zijn. “Well… Niet alleen maar, nee.” Zoals verwacht bracht dat antwoord nieuwe spanningen met zich mee. “Jij bent ook nerveus. Dat neemt zij over en daardoor wordt het probleem erger. Gelukkig is spanning makkelijk op te lossen.”

Amber liet de Growlithe los en kwam overeind, waardoor de puppy al snel hetzelfde deed. Daar besteedde de ranger echter geen aandacht aan. Zij wilde advies geven aan Valerie. “Allereerst raad ik je aan om een trainer in de buurt te zoeken die kan helpen om deze dame wat zekerder op haar pootjes te staan. Ik kan dat helaas niet in een dag doen – de cursus duurt vaak zes tot tien weken. Wat denk je daar van?” Valerie viel even stil. Amber vond dat heel begrijpelijk. Het was een flinke stap om aan te gaan. “Als dat het beste is voor Growlithe, dan doe ik dat,” zei ze, een bevestigende knik er aan toevoegend. Amber glimlachte. “Er is nog wel iets wat we nu kunnen doen: jou leren hoe je jouw eigen zelfvertrouwen meer toont. Als Growlithe het gevoel heeft dat jij je zeker voelt, voelt Growlithe zich ook zekerder.” Ze draaide zich om naar de Pokémon, welke rustig de kamer rond aan het snuffelen was. De aanwezigheid van Amber had er voor gezorgd dat het gedrag nu al beter was. Haar zelfverzekerdheid en jaren oefenen met Pokémon trainen waren zeker iets waard.

“Kan je haar roepen?” vroeg Amber. Valerie knikte en riep naar de Pokémon. Vastberadenheid was te zien in haar blik, al uitte de rest van haar houding nog onzekerheid. De Growlithe keek op, maar liep nog niet naar haar trainer toe. Zelfs niet toen die een tweede en derde poging deed om haar aandacht te trekken. “Oké…” Amber fronste bedenkelijk. Het was duidelijk wat het probleem was. Ze moest alleen even nadenken hoe ze die onzekerheid het beste konden overschrijven.

“Kan je in je vingers knippen?” Zoiets trok vaak de aandacht van Pokémon wel. Valerie knikte. “Ik kan ook fluiten, dat doen mensen ook wel eens toch?” Nu was het Ambers beurt om te knikken. “Dat is bruikbaar. Dan gebruiken we het knippen om haar ergens naar te wijzen en het fluiten om haar bij je te roepen. Heb je snoepjes? Dat werkt goed voor dingen aanleren.” Valerie haalde een klein potje snoepjes tevoorschijn. Het geluid liet Growlithe meteen omkijken en de Pokémon kwam er al aan gelopen voordat iemand iets hoefde te doen. Ze begon zelfs tegen Valerie op te springen. De jongedame wist duidelijk niet goed wat ze hier mee aan moest. Tussen wat gegrinnik door klonk een voorzichtige ‘nee, laag blijven Growlithe’ waarvan Amber hoopte dat het niet het meest assertieve was wat Valerie kon zijn. Ze moest het onderbreken. “Growlithe, laag.” Omdat de Pokémon dit waarschijnlijk nog niet begreep, pakte Amber haar voorzichtig vast en plaatste ze haar poten op de grond. “Goed zo. Geef haar maar een snoepje en doe het fluitje, snel.” Valerie leek vragen te willen stellen, maar de toevoeging van ‘snel’ zorgde er voor dat ze eerst de opdrachten uitvoerde. Growlithe leek erg blij te zijn met het snoepje, al hield het haar niet lang bezig. Dat was gelukkig niet heel erg. Nu was de Pokémon tenminste bij ze.

“Wat ik deed was een opdracht geven en aangeven hoe je Pokémon zich moet gedragen om zich aan de opdracht te houden. Growlithe krijgt een snoepje omdat ze deed wat de opdracht is. Zo leert ze dat, wanneer dit woord gezegd wordt en ze laag blijft, er een fluitje klinkt ze een snoepje krijgt. Zodra ze dat door krijgt kan je het snoepje en het fluitje weglaten. Dit ga je ook leren op de cursus, dus eigenlijk lopen we een stukje vooruit. Waar ik eigenlijk wil dat je op let, is de manier waarop ik haar aansprak. Hoe zou je dat beschrijven?” Valerie leek net als eerder wat overrompeld te zijn door het aantal woorden gevolgd door een vraag. Ze vermeed Ambers blik terwijl ze haar antwoord vormde. “Zeker, luid, een beetje streng…?” Amber moest glimlachen door de onzekerheid waarmee het antwoord werd uitgesproken. “Juist. Ik ben de baas. Tenminste, dat is wat mijn stem laat weten.” Valerie keek wat onzeker van Amber naar Growlithe. Meteen toen ze oogcontact had met de Pokémon begon die opnieuw haar stem te laten horen. Amber liet een sissend geluid klinken en knipte in haar vingers. Growlithe’s aandacht werd getrokken, maar ze bleef onzeker blaffen. “Probeer jij het eens? Laat haar weten dat je zeker bent over jezelf en dat je weet waar je staat: boven haar.” Valerie haalde diep adem voor ze hetzelfde geluid liet horen en in haar vingers knipte. De blik in haar ogen was streng met een ondertoon van schuld, alsof ze dacht dat ze het beestje hiermee pijn deed. Het was eigenlijk wel aandoenlijk. Het zorgde er voor dat Growlithe’s blaf overging in een verwarde grom en daarna stilte. “Goed zo, beloon haar maar – met fluitje!” Valerie pakte een snoepje uit het bakje en liet het fluitje klinken terwijl ze neerhurkte bij Growlithe. Die at het vrolijk op en drukte zichzelf vervolgens tegen haar trainer aan om te knuffelen. Verbazing was te zien bij de jonge trainster, waarna een lach volgde en ze haar Pokémon begon te aaien. Ze zag er al een stuk zekerder uit.

Amber bleef de middag bij het tweetal om zo veel mogelijk tips te kunnen geven. Behalve het leren assertief zijn, leerde ze de jongedame ook in hoeverre ze de Growlithe moest belonen voor goed uitgevoerde taken. Als laatste besloot ze haar eigen Pokémon uit de bal te laten voor het huis om hun verschillende karakters uit te leggen en er bij te vertellen wat voor invloed dat had op de training.

“Daeva is de eerste Pokémon die ik met me mee nam naar Hoenn. Ze is heel schuw en nerveus, ondanks dat ik zelfvertrouwen uit straal. Toch zie ik veel vooruitgang in haar zelfvertrouwen. Ze wil graag sterk zijn, dus oefen ik veel met haar moves.” Amber hurkte bij de Eevee neer en aaide haar een paar keer over haar kop. “Natuurlijk houdt ze ook van knuffelen.” Terwijl ze dat deed, had ze niet door dat Cerberus ondertussen op de Growlithe af stapte. Omdat ze buiten waren reageerde Growlithe er niet slecht op, al voelde ze wel de zenuwen van Valerie opborrelen en blafte ze daarom één keer als waarschuwing. De Riolu werd hierdoor verrast, maar besloot dat het eerder een uitnodiging was dan een manier om hem weg te jagen. Vrolijk vervolgde hij zijn pad, zijn armen wijd gespreid voor een knuffel. “Uhm, Amber..?”

Amber keek op en zag wat er gebeurde. In tegenstelling tot Valerie was ze totaal niet nerveus. Ze glimlachte zelfs. “Cerberus, voorzichtig. Zij is wat angstig.” De Riolu stopte opnieuw en keek van Amber naar Growlithe. Hij leek het nog niet te begrijpen, dus besloot ze het maar anders aan te pakken. “Kom maar Cerberus, dan stel ik jou ook voor.” Aandacht krijgen van zijn trainer wilde hij wel. Terwijl Daeva weer wat meer ruimte kreeg, sprong hij vrolijk op de schoot van de ranger. Een luide grinnik volgde. “Cerberus heeft weinig angst, daarom hou ik hem goed in de gaten. Nou ja, soms ontglipt hij me even, zoals net. Negatieve feedback heeft op hem weinig effect, dus is het makkelijker om hem af te leiden, zoals ik net deed.” Ook hij kreeg aaien over zijn kop, wat hij enorm waardeerde.

Amber vervolgde met de volgende Pokémon. “Nagini is net zo knuffelig als de rest, ondanks dat ze een gifslang is. Ze is ook heel beschermend en presteert het beste als ze iets heeft om voor te vechten. Anders raakt ze snel afgeleid.” De slang was op dat moment nieuwsgierig aan het rond kronkelen. Ze had geleerd om niet te ver van Amber af te gaan, dus maakte de zwartharige zich geen zorgen.

“Nymph en Lyssa houden niet zo van knuffelen. Ik heb ze nog niet kunnen trainen dus weet helaas niet veel van hun af. Wel kan ik al aan ze zien dat ze niet nerveus zijn aangelegd, waarschijnlijk omdat hun breeder ze de juiste training heeft gegeven.” Nymph kwam van een breeder in Alola die Amber een kerstcadeautje had gegeven en Lyssa kwam van een breeder wat dichter in de buurt. Ze kende de persoon niet, maar toen ze hoorde dat er Rockruff werden verkocht moest ze er gewoon eentje hebben. Ze was een taaie, maar dat maakte het juist leuk om haar te gaan trainen. De opdracht met de Growlithe had haar er nog enthousiaster over gemaakt. “Heb je nu toevallig vragen?”

Valerie keek bedenkelijk maar ook verwonderd naar het groepje van vijf. “Ze zijn zo verschillend, is dat niet moeilijk?” Amber glimlachte. Ze wist niet of ze de karakters of de soorten bedoelde, maar voor het antwoord maakte dat niet uit. “Voor mij niet, want ik heb al langer ervaring met Pokémon trainen. Voor een nieuweling kan het pittig zijn, ja.” Als ze Valerie’s blik juist inschatte, maakte die zich nu zorgen over het houden van meerdere Pokémon. Zeker met de problemen die Growlithe nu had kon Amber begrijpen dat ze voorlopig maar één Pokémon bleef houden. “Het karakter is dus heel bepalend voor je band met de Pokémon?” vroeg Valerie vervolgens. Amber knikte. “Yep, basically. Het is belangrijk om rekening te houden met wat je Pokémon wil en hoe ze dit zouden kunnen behalen. Een Pokémon die graag vecht zal op een andere manier gevechten winnen dan een Pokémon die graag rent. Je zult moeten gaan opletten wat Growlithe wil en hoe ze dat zou kunnen bereiken met wat ze leuk vind.” Het liefst zou Amber daar nog naar op zoek gaan met de jonge trainer, maar dat was iets wat ze niet zomaar uit een Pokémon konden dwingen. Het kon net zo goed zijn dat Growlithe het zelf pas over een paar maanden of zelfs jaren wist. “Maak je trouwens geen zorgen als je daar niet snel achter kan komen of als het op den duur verandert. Pokémon weten het zelf soms ook niet goed.” Ze kwam ondertussen weer overeind en veegde het vuil van haar uniform af. “Wat dat betreft lijken ze heel veel op ons mensen.” Ze glimlachte, niet zeker of ze een grapje maakte of een of andere ontdekking had gedaan. Valerie leek aan het denken te zijn gezet. Haar blik ging naar Growlithe, terwijl die haar blik vragend terug omhoog richtte. “Huh. Zo had ik het nog niet bekeken…”

Amber zag de perfecte kans om een begin van een positieve band tussen de twee te maken. “Zie het maar alsof je een beste vriendin van je ouders hebt gekregen, want als je eenmaal aan elkaar gewend bent weet ik zeker dat jullie relatie tot iets moois zal opbloeien.” Voor het eerst die dag kreeg Amber een brede glimlach terug toegeworpen. “Dank je wel, Amber! Dat zal ik in gedachten houden. Ik denk dat ik me nu wel red.” Amber weerspiegelde de glimlach. “Dat weet ik wel zeker,” reageerde ze. De houding van de ander was een stuk zelfverzekerder. Het leek er op dat haar hulp zijn vruchten nu al afwierp.