Wait for it

Vince keek op toen de jongen zei dat hij alsnog hulp nodig had met iets en eventjes had hij de neiging om te zeggen dat hij beter een echte Ranger kon opzoeken daarvoor, omdat hij toch weinig voorstelde. Maar nog voordat hij iets kon doen was de jongen al opgestaan en kreeg hij een hug, of voor zover het iets voorstelde. De jongen voelde mager en niet al te sterk en daarnaast was hij iets langer dan de jongen, wat dit .. hij wist niet wat hij ervan moest denken. Iets wat voorzichtig en onzeker gaf hij de jongen een hug terug en een verdrietige glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij zei dat het hem speet en dat hij hem niet onzeker had willen laten voelen. "Het geeft niet," zei hij zachtjes. "Ik wil je graag alsnog helpen," vervolgde hij daarna. Er zat een sprankje hoop in zijn stem, al was het niet veel, het was iets.

Uh... De ander begon hem terug te huggen... Hij sloot zijn ogen dan ook even. HIj wist niet goed wat tee denken hiervan, maar wat moest hij dan ook. HIj knipperde even en haalde diep adem. Wat voor pijn hij veroorzaakte bij anderen, het was iets dat hij niet mocht doen, niet hoorde te doen right? "Het geeft niet," Klonk er zacht en hij opende iets zijn blauwe kijkers. Het gaf niet? Was het niet erg? Dat was verbazend... "Ik wil je graag alsnog helpen," Klonk er en Lyan nam even terug in de hug. "Ik... Ben mijn weg kwijt, ik weet niet waar ik ben en mijn Arcanine wil me ook niet naar huis helpen," zei hij zacht waarna hij even de ogen van de ander probeerde te zoeken, maar natuurlijk onmogelijk vond... Wat hem wel was opgevallen was dat hij moest opkijken. De jongen waarvan hij eerst had gedacht dat hij klein en fragiel was bleek groter dan hem te zijn... Wat een verassing. Hm... "Maar je wilde thee zetten?" Huis kon wachten... Thee was altijd goed... Zijn handen zakten af en hij verstevigde zachtjes zijn grip op de kleding van de ander. voor hem was het immers het enigste houvast. Daarbij voelde hij zich wat draaierig. Vast omdat hij teveel liefdadigheid voor een dag had gedaan.

Dit voelde vreemd ongemakkelijk, maar niet ... erg. Hij wist niet precies hoe hij dit moest gaan omschrijven. De jongen liet hem los terwijl hij uitlegde wat er precies aan de hand was en zijn blik gleed eventjes naar Arcanine die bij hen stond. "Waar woon je precies?" vroeg hij voorzichtig aan de jongen. "Momenteel zit je net buiten Verdanturn Town," vervolgde hij daarna, niet zeker wetend of de jongen uberhaupt wist waar dat was.
Oh ja, thee. Hij had gezegd dat hij thee zou zetten. "Uh, ja, dat was het plan ja. Dan moet ik alleen ergens water vandaan zien te halen," zei hij, een beetje van zijn stuk gebracht door wat de jongen had gezegd. Oh help, paniek, wat moest hij doen. Het thee zetten was meer iets wat hij zou doen als hij in zo'n situatie zou doen, maar hij had niet verwacht dat hij ook daadwerkelijk het goedje moest gaan zetten.

"Waar woon je precies?" een typische vraag op wat hij eigenlijk had gezegd... Uhm... Tja, hij woonde gewoon op een ranch... Soms vergat hij gewoon waar het was en dat was vrij lastig als hij eerlijk moest zijn. "Momenteel zit je net buiten Verdanturn Town," Uhm... "Oh okay... dat was niet echt de bedoeling geweest," zei hij op een stil droevige toon terwijl hij even zijn hoofd liet hangen. Weeral verkeerd gelopen en nu wel 360 graden verkeerd... daar zou Shinya gaan en zijn laatste beetje vertrouwen in zijn oude zelf. "Uh, ja, dat was het plan ja. Dan moet ik alleen ergens water vandaan zien te halen," Heh... Hij knipperde even en kantelde zijn hoofd... "We kunnen nog altijd thee maken bij mij thuis, mijn broer vind het vast niet erg," murmelde Lyan zachtjes terwijl hij even toch moest lachen. "Maar waarom stel je het dan toch voor...?" klonk er met een stroef en mini glimlachje... Waarna hij weer wegkeek en weer zuchtte. "Ik woon op een grote ranch buiten Petalburg, is niet te missen als je eenmaal in de stad bent heb ik gehoord..." jup...

Oh ja, het was slim om aan een blind persoon te vragen waar ze woonde, want de kans dat ze het konden vertellen was klein. Nou ja, tenzij ze wisten in welke plaats. Beschrijving hoefde niet perse, dat zou hij zelf nog wel kunnen uitvissen. De jongen zei dat het niet de bedoeling was geweest en hij liet zijn hoofd droevig hangen. "Fouten maken is menselijk," mompelde Vince zachtjes, niet zo zeer naar de jongen toe, maar ook om zichzelf een beetje hoop in te praten. Wat niet lukte trouwens, aangezien hij nog steeds licht in paniek was omdat hij geen water had om thee te zetten. De jongen stelde voor om bij hem thuis thee te maken en dat zijn broer het vast niet erg vond. Oh ... wacht wat. Vince glimlachte eventjes, al zou de jongen het toch niet kunnen zien. "Dat zou kunnen ja," zei hij voorzichtig, maar toen de jongen vroeg waarom hij het dan voorstelde liet Vince een zucht horen. "Thee kalmeert me altijd en het is een algemeen iets waar ik vandaan kom. Als er mensen in de problemen zitten wordt er thee gezet en wordt erover gepraat, het is een soort van automatisme geworden ben ik bang," legde hij uit, terwijl hij eventjes nadacht aan thuis. Damn, wat zat hij nu liever daar dan hier.
De jongen legde uit dat hij op een grote ranch buiten Petalburg Town woonde. Dat was een goede halve dag reizen vanaf hier. "Zal ik je erheen brengen?" stelde hij iets onzeker voor.

"Fouten maken is menselijk," Uh... Hij knipperde even. Da... dat was hij vergeten. Fouten maken was iets menselijk en het gebeurde bij iedereen, teveel mensen misschien... En wie was hij? Niks anders dan een mens... Het was vreemd maar... Ook niet. Hij had gelijk, maar ergens ook niet. Hij snapte het hele verhaal niet. Hoe je zoveel kon verliezen door zo'n foutje... Hoe zijn leven mismaakt kon worden door een stom foutje... "Dat zou kunnen ja," Zei hij na zijn voorstel om thee bij hem te halen. Hij keek langzaam op en knipperde even. Toen hij vroeg waarom hij het voorstelde kwam er een antwoord. "Thee kalmeert me altijd en het is een algemeen iets waar ik vandaan kom. Als er mensen in de problemen zitten wordt er thee gezet en wordt erover gepraat, het is een soort van automatisme geworden ben ik bang," Aha... Hij knikte even langzaam en slikte. "Waar kom je vandaan?" vroeg de blonde jongen even terwijl hij zijn hoofd wat kantelde. Toen hij vertelde waar hij woonde moest hij toch even nadenken... Meestal kwam hij er zelf wel nadat Bryan in paniek was lags gekomen... Sigh... "Zal ik je erheen brengen?" Hij knikte even langzaam en trok wat meer aan de mouw van de ander, waarna zijn hand afzakte naar diens pols en hij die langzaam vastnam. "Dat zou... Ik fijn vinden," mompelde hij zachtjes. Sigh.

Vince keek een beetje dromerig in de verte toen er aan hem gevraagd werd waar hij vandaan kwam. Hij grinnikte eventjes voordat hij naar de lucht keek. "Een kleine drijvende stad in Unova, genaamd Humilau City. De helft van de stad is gemaakt op water, de huizen drijven en alles is verbonden met vlotten zodat men ergens heen kan komen," legde hij rustig uit. "Het is een vredelievende stad, al vraag ik me nog steeds af hoe het is ooit is uitgegroeid tot stad want er wonen niet al te veel mensen," vervolgde hij daarna met een glimlach.
Oh, hij keek een beetje vreemd op toen de jongen hem bij de pols pakte, maar waarschijnlijk was dit gewoon hoe hij er zeker van had dat hij de juiste persoon vast houden. "This might sounds a bit weird, but I never caught your name," zei hij daarna voorzichtig, waardoor zijn accent sterk naar voren kwam. Het voelde zo vreemd aan dat hij wel zijn naam had genoemd, maar dat hij nooit een naam in return had gekregen.

De ander moest grinniken, herinneringen van thuis? Vast wel... Geen idee. HIj kon jammer genoeg nog geen gedachten lezen... "Een kleine drijvende stad in Unova, genaamd Humilau City. De helft van de stad is gemaakt op water, de huizen drijven en alles is verbonden met vlotten zodat men ergens heen kan komen," Hij knikte even. Vroeger had hij daarover gelezen. Hij had vroeger veel geleerd, had weinig interesse getoond in Pokémon en ga zo maar door. Hell, hij was zelfs bang geweest van zijn starter. Maar dat was nu allemaal veranderd. De stad had altijd al iets gehad. Maar nu hij blind was zou hij het nooit zelf kunnen zien... Zou hij zoveel niet meer kunnen zien... "Het is een vredelievende stad, al vraag ik me nog steeds af hoe het is ooit is uitgegroeid tot stad want er wonen niet al te veel mensen," Hm? Hij haalde zijn schouders op. Dat was een goede vraag, maar niet iets waar hij nu aan dacht... Hij dacht aan de dingen die hij miste als blinde persoon zijnde en het deed hem meer pijn dan dat goed voor hem was. Zijn ogen prikten, zou hij janken? Weeral... Sigh... "This might sounds a bit weird, but I never caught your name," Uh? Hij knipperde even verbaasd waardoor een traan zijn oog ontglipte en hij snel deze wegveegde met zijn vrij hand. "Het is Lyan..." zei hij murmelend. "Ik kan niet zomaar elke nieuweling mijn naam geven... Dat kan ik niet echt... Vertrouwen," zei hij murmelend.. Yeah. Het feit dat hij niet zag of de persoon shady was ofzo was iets dat hem onder andere belemerde dat te zeggen. HIj was iemand die schuw was daardoor... Vroeger, toen hij nog kon zien, was hij iemand geweest die anderen inschatte... Nu kon dat niet meer. Hij voelde zich een dwaas, een zwakkeling en dat maakte hem... o... Muk hij jankte. HIj trilde even en nam een stap terug waarna hij probeerde te stoppen met janken... Verdomme...

Vince draaide zich om naar de jongen toen hij vroeg wat diens naam was, maar het waren de tranen die zijn aandacht hadden getrokken. "Hey hey hey, kalm aan," zei hij zachtjes, terwijl hij zijn koffer opende en opzoek ging naar een zakdoek. Toen hij deze echter niet wist te vinden draaide hij zich licht vloekend om en liep op de jongen af. "Kom eens hier," zei hij zachtjes, terwijl hij alle moed die hij had bij elkaar schraapte en de jongen in een omhelzing probeerde te komen. "Er is niets om om te huilen, echt niet," zei hij zachtjes, in een poging om de jongen een beetje te kalmeren. Hij had nog net opgevangen dat hij Lyan heette en dat hij niet zomaar iemand z'n naam kon geven vanwege het gebrek aan vertrouwen. Iets wat Vince redelijk logisch vond gezien de staat waarin de jongen zich bevond. Nu echter was de caretaker kant van de jongen naar boven gekomen en deed hij wat hij dacht dat goed was om Lyan tot rust te krijgen.

Hij was stil gaan huilen, geen gesnik voor hem op dit moment. hij moest geen geluid maken. Geluid was het enigste dat hij nog kon waarnemen... Goed... En hij... Verdomme. Het lag zo moeilijk. Waarom kon hij er gewoon niet over komen? "Hey hey hey, kalm aan," Zo te horen had Vince ontdekt dat hij aan het janken was en hij draaide meteen zijn hoofd weg en begon zijn eigen mouwen te gebruiken om de tranen wat weg te werken, maar ze gingen gewoon niet weg, ze bleven maar komen. Hij zuchtte trillerig en keek langzaam rond, verdomd... "Kom eens hier," Uh? En voor hij het wist was hij in een hug genomen. Hij stond er maar wat geschokt, jankend, maar wel verbaasd. "Er is niets om om te huilen, echt niet," Niks om te huilen..? HIj sloot zijn ogen en legde zijn hoofd tegen Vince aan om de tranen even te laten gaan. Zijn trillende lijf zocht steun bij de ander, verdomd... "Ik ben voor n... Niks goed," zei hij half struikelend over zijn woorden door het gesnik dat tussen de tonen kwam. Het was waar...

Hij had de jongen in zijn armen genomen. Hij had, de jongen, in zijn armen genomen. Oh. Help. Dit was niet zoals dit hoorde te gaan, toch? Hij had geen idee, maar hij mocht de paniek nu niet de overhand laten nemen, want dan zou hij weer alles verpesten. Voor nu zou hij gewoon doen wat hij dacht dat het beste was. Lyan trilde en schokte, maar het gaf een zeker gevoel van verdoening toen de jongen zijn hoofd tegen hem aan legde en alles gewoon liet gaan. Het waren echter wel zijn woorden die hem angst inboezemde. "En waarom dan wel niet?" vroeg hij zachtjes. "Er gaan zoveel dingen fout voor mensen, waarom zou je dan niets waard zijn? Ik bedoel, kijk naar mij? Ik denk dat ik over m'n angst voor mensen heen kan komen door als Ranger te gaan beginnen," zei hij, zachtjes snikkerend over zijn eigen vervloekte problemen. "Iedereen is voor iets goed, iedereen is voor iemand iets waard," sloot hij uiteindelijk af, terwijl hij met zijn hand over de rug van de jongen heen ging, hopend dat het hem een beetje zou kalmeren.

In stilte had hij verder gesnikt, geen woorden meer makende. Het was duidelijk dat in alle tranen in al het verdriet er toch weiniig goeds uit zou komen. NIet dat het anders anders was. "En waarom dan wel niet?" Klonk er als zachte vraag terug op zijn woorden. "Er gaan zoveel dingen fout voor mensen, waarom zou je dan niets waard zijn? Ik bedoel, kijk naar mij? Ik denk dat ik over m'n angst voor mensen heen kan komen door als Ranger te gaan beginnen," Dat was niet logisch. Hij sloot zijn ogen wat. Hij had een keuze gehad nietwaar en wie was hij? Hij slikte even. Hij was een niemand, vervloekt voor eeuwig ofzo... Hij zou een leven moeten leiden met de hulp van anderen. Hij was nutteloos, werkelijk waar een stuk afval. "Iedereen is voor iets goed, iedereen is voor iemand iets waard," Uh... "Ik loop enkel in de weg..." murmelde hij zacht snikkend terwijl hij zich meer tegen Vince aanlegde en zachtjes verder jankte. Hij kon er niks aan doen. Zijn gedachtegang was met de maanden enkel veranderd. Ooit had hij gedacht verder te komen dan dit maar nee, niet echt... "Wat kan een blinde Zubat als ik nou doen..." sprak hij zacht trillend...

De jongen bleef maar door snikken en Vince wreef hij rustig over zijn rug heen, hopend dat hij hem een beetje tot rust kon krijgen. Hij wist maar al te goed hoe het was om je nutteloos te voelen, zelf had hij ook een lange periode zo rond gelopen. Maar dat een periode waar hij niet graag aan terugdacht en niet graag over praatte. "Je staat niemand in de weg," zei hij zachtjes. "Je zei dat je een broer had, denk je echt dat je voor hem in de weg staat? Denk je echt dat iemand zo slecht zou kunnen denken over diens eigen broer?" Het waren gewaagde woorden, want hij had geen idee hoe de band tussen Lyan en zijn broer was, maar het was een goede poging om hem wat sense in zich te krijgen.
Wat een blinde Zubat als hem zou kunnen doen? Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. "Je blindheid niet als een zwakte zien," zei hij zachtjes. "Niet bang zijn ervoor, maar ermee leren leven en iedereen die zegt dat je zwak ben een shop geven,"

Voor hem bestond er niet langer iets als een goed, nieuw begin. Voor hem was alles een struggle van de dag dat hij het had gekregen en ermee was verder gegaan. Het was zo begonnen met een trauma, maar nu zou zijn dagen slijten als iemand die nergens kon komen zonder hulp. Het leven op de hand van een ander was pijnlijk, vooral als je voordien alleen alles kon doen. "Je staat niemand in de weg," Uh? jawel toch... "Je zei dat je een broer had, denk je echt dat je voor hem in de weg staat? Denk je echt dat iemand zo slecht zou kunnen denken over diens eigen broer?" Hmpf... Hij slikte even en haalde snikkend zijn schouders op... "Hij... Sloeg me laatst een gebroken neus omdat ik hem teveel irriteerde.." klonk er zacht snikkend van de ander terwijl hij even slikte. Was het wel slim geweest zoiets te melden tegen de ander? Hij wist het niet, hij wist niks meer. Ooit was hij slim geweest, nu was hij alleen nog blind. "Je blindheid niet als een zwakte zien," Zei Vince. Uh? Maar hij kon er toch niks mee doen? "Niet bang zijn ervoor, maar ermee leren leven en iedereen die zegt dat je zwak ben een shop geven," Hmpf... "Dat doe ik... maar dan krijg ik een schop terug..."gvd... Hij haatte het, hij was het zat.

Ja, het was een risk geweest om het te vragen en het liep niet bepaald goed uit. Vince zuchtte zachtjes en aaide de jongen rustig over zijn rug heen. "Het spijt me voor je," zei hij zachtjes. Hij had geen ervaring met huiselijk geweld, hij wist dan ook niet echt wat hij er tegen moest doen. Hij zou diens broer kunnen aanspreken als hij hem zag, maar aan de andere kant zou 't waarschijnlijk toch worden gedenied. Hij dacht eventjes na, maar hij had geen idee wat hij moest doen, of wat hij moest zeggen.
Lyan zei dat hij toch alleen maar een schop terug kreeg. "En laat je je daardoor uit het veld slaan? Ga je dan in een hoekje zitten omdat ze je pijn hebben gedaan?" vroeg hij zachtjes, al zat er een iets wat strenge toon in zijn stem.