Breeder Show

Deelnemer: Nao Himura
Naam Pokémon: Nemesis
Soort Pokémon: Fennekin
Geslacht: Female
Stamboom: Nabu x Octavia - Oblivion

Met tegenzin bevond Nao zich op de boot. Waarom moest ze dit doen? Haar tante had haar (tijdelijk) het huis uit geschopt vanwege een of andere show. Waaraan ze moest meedoen. Niet dat ze het zelf wilde, maar veel keus had ze niet. Ze was niet bepaald in bezit van een constante geldstroom en het geld wat ze verdiende kwam grotendeels van de Daycare die in bezit was van haar tante. Het meeste dan, maar ze wilde haar kleine deel niet op het spel zetten. Dus ze moest wel. Daarbovenop was de show in Hoenn en moest ze helemaal naar een andere regio reizen. Waarom? Omdat haar tante het zei. Daarom. Ze kwam al weinig uit huis, dus een tripje naar het zonnige Hoenn kon geen kwaad. Welke zon? Het was mukkin' regenseizoen. Er was geen zon. Maar oh well, het was allemaal terug te leiden haar het geen keus ding. Want die had ze niet.

De boot liet zijn hoorn luiden als teken dat ze bijna waren gearriveerd. Het was ongeveer zo zonnig als je zou voorstellen in het regenseizoen. De regen was een korte tijd geleden al begonnen en Nao bevond zich in het gesloten deel van de boot. Het onweer wat ze voor korte tijd over het water had kunnen bewonderen was prachtig geweest, maar daar kon ze niet veel mee. Oblivion was mooier dan de indrukwekkende bliksemschichten die het wateroppervlak raakten. Het had rust en.. had ze rust? Sommige pokémon waren best luidruchtig, maar ze hielden elkaar bezig. Misschien had ze geen rust, maar ze hoefde in elk geval weinig te doen. En dat vond ze veel leuker dan een boot naar een regio die ze nog nooit had gezien voor een show waar ze niet aan wilde meedoen. Maar hé, ze had geen vrije keus. Daar wilde ze op blijven hameren. Lena siste in haar oor en knabbelde op een los plukje haar. De Salandit zat het meest van de tijd op haar rug, de hagedis vond het blijkbaar een erg aangename plek en Nao zeurde niet. Lena was lekker warm - al moest ze oppassen voor het gif - en geen onaangenaam gezelschap. Niet zoals Nabu die vond dat alles en iedereen zijn dienaar was en gedachteloos andere uitdaagde. Of Maud wie een probleem had met ramen. Oké, ze waren doorzichtig, maar je zou denken dat ze na twintig keer tegen dezelfde plek te zijn gevlogen te hebben geleerd dat je er niet doorheen kon. Blijkbaar niet, de Noibat was niet de slimste. Gelukkig had ze Nemesis wie haar personal space respecteerde en Lena wie haar altijd te hulp schoot als ze het nodig had. En soms als ze het niet nodig had. Nimue was ook niet slecht, de Popplio had veel plezier met zingen, iets wat ze zelf stiekem ook genoot. En Loki wie ondanks zijn ondeugende en soms wat naïeve karakter naar haar luisterde. Konden Maud en Nabu veel van leren.

"Hey, weet je misschien hoe ik bij Oldale kom?" Slateport. Ze waren aangekomen. De man die ze had aangesproken leek een beetje verbaasd dat hij zo onrespectvol werd aangesproken door een klein meisje wat hij niet kende, maar legde netjes uit dat de snelste manier een boot naar Petalburg kon nemen. Nao liet een geërgerde zucht horen, nog een boot. Great. Precies wat ze wilde. Lena siste zachtjes en likte haar trainer over haar wang. "Yeah, yeah," Nao draaide zich om naar de haven en keek naar de verschillende boten. Ze zou er vast wel een vinden die haar naar Petalburg kon brengen. Dat moest wel. Anders zou er wel erg slechte service in Hoenn zijn. En als vakantie eiland - of eerder eilanden verzameling - was dat een slecht ding. De regen was in elk geval wel opgehouden. Daar hadden ze tijdelijk geen last van. Wel van het feit dat alles nu nat en glad was, maar daar kon ze mee leven. Lena wilde de grond niet meer aanraken, tho. De Salandit kon het water en vochtige ondergrond absoluut niet waarderen en klauwde zich beter dan ooit in haar trainers hoodie vast.

"Is het leuk?" verveeld en eerlijk gezegd helemaal niet zo geïnteresseerd staarde Nao naar haar Popplio die door het water schoot. Ze had een aardige oude man gevonden die haar een gratis boottochtje wilde geven op zijn vissersboot. En ze had besloten Nimue de kans te geven een rondje te zwemmen. Nu Lena in haar pokémon terug was hoefde ze maar op één pokémon letten. De Salandit had het gammele ding waarop ze zouden reizen gezien en besloten dat ze liever veilig in het ronde object terug wilde. Dus nu mocht Nimue. De boot ging toch niet met verbazingwekkende snelheid en de zeehond was een veel beter gezelschap dan sommige andere teamgenoten. Bovendien was er niet veel water bij de Daycare. De vijver maakte het wel een beetje goed, maar niet goed genoeg om een watertype de vrijheid te geven die ze verdiende. Niet dat ze er veel om gaf, maar haar tante had het vaak genoeg herhaald. Toch, ze gunde Nimue eerder blijheid dan andere pokémon. De Popplio was vreselijk onhandig op het land en kon bijna niks in de vijver. Sure, er was een rivier in de buurt waar de meer kon zwemmen, maar die zat vol wilde pokémon. En Nimue had misschien een mooie zangstem, maar ze was niet sterk. Totaal niet. Dus dat ze nu vrij door het water kon glijden was leuk voor haar. Nao zuchtte en keek naar de wolken. Ze verveelde zich dood. Matroos zijn was niks voor haar, daar was ze bij deze achtergekomen.

Eindelijk in Petalburg. Nog steeds niet bij de show. Ze mocht nog een heel stuk door het bos wandelen. Het vochtige, modderige bos vol Arceus weet wat. Mukking great. In een slechtere bui dan toen haar tante vertelde dat ze een tripje mocht maken naar Hoenn liep Nao door het bos. Geen pokémon deze keer. Ze wilde absoluut geen pokémon zien nu. Een Zigzagoon stak zijn kop uit de struiken op ongeveer hetzelfde moment als de gedachte door haar hoofd schoot. De arme pokémon moest een steentje ontwijken wat met precisie naar hem werd getrapt. Geen pokémon, welk deel begreep het bos niet? Waarom deed ze dit überhaupt? Haar leven was prima geweest voor ze gedwongen een Breeder was geworden en opeens een overvloed aan pokémon had gekregen om te verzorgen. Ze moest een heel gebouw onderhouden, ze was pas zestien!! Ze had net zo goed in Unova kunnen blijven... haar gedachten vielen stil. Nee, dat nam ze terug. Liever een doelloos reisje naar Hoenn maken dan een seconde langer in de zelfde ruimte als haar 'vader' - of te wel de man die haar voor jaren had verwaarloosd tot hij aan kwam zetten met haar 'nieuwe moeder' - en zijn heks en kinderen te zijn. Ze wilde die mensen nooit meer terug zien. Ze kon ze ook ergere dingen verwensen, maar het maakte haar allemaal niet zoveel uit. Zolang zij maar weg was. Misschien was het leven op de Daycare zo slecht nog niet, ze had in elk geval een beetje rust. Het enige nodig om haar mening te veranderen was de gedachte alleen al aan dat mens, zo iemand was ze nog nooit tegengekomen. Het was talent.

Oldale. Eindelijk. Vermoeid en helemaal klaar met de dag kwam Nao aan. Nu moest ze de show nog doen. Geweldig. Ze had zich aangemeld en klaar gemaakt voor het rondje wat ze straks mocht rennen. Rennen. Na alles wat ze vandaag al had gedaan. Uren lange boottochten, deels in de regen, en dan nog een uur door het bos. En nu mocht ze rennen. Ze hadden al de lichamelijke check-up achter de rug. Volgens de jury was Nemesis een gezonde, jonge Fennekin. Ze hadden niks over de kille blik gezegd die de vos ze had gegeven, maar het zou wel goed komen. Ze hoefde toch niet per se te winnen. Zolang ze haar tante maar tevreden kon stellen. "Ben je er klaar voor Nemesis?" de blik die Nao haar Fennekin gaf was er een waar je geen 'nee' tegen moest zeggen. No matter what. De vos was ook niet van plan dat te doen en gaf haar trainer een kille, instemmende blik. Ze ging dit doen! Good. Showtime.

Nemesis schoot uit de startblokken. De Fennekin rende met dodelijke precisie richting de eerste horde terwijl Nao mee trippelde. Haar voeten deden pijn, ze wilde dit niet. De vos maakte de eerste sprong met gemak en schoot door naar de tweede. Springen was niet echt een probleem voor de pokémon, dat kon ze als geen ander. Maar toen kwam een van de wip-waps. Nemesis had teveel momentum en kon niet verhinderen dat ze doorschoot. Voor de wip de grond aan andere kant had geraakt was de Fennekin er alweer vanaf gesprongen. Dat zou strafpunten opleveren. Nao besloot er niet teveel aandacht aan te schenken. Ze had Nemesis niet echt getraind voor de show, maar de Fennekin was slim genoeg om het zelf uit te vogelen. Bovendien was zij degene die de vos eten gaf en moest het dier wel doen wat ze zei. Nemesis rende verder en schoot door een blauwe tunnel door. Tunnels waren ook niet bepaald uitdagend, maar sommige pokémon waren er bang voor. Nemesis was er geen van. De Fennekin rende verder - al raakte Nao was achter - en sprong met gemak over nog een horde. Hoewel ze al een fout had gemaakt leek de uitdrukking op haar snuit te zeggen 'is dit een uitdaging? Ik doe dit in mijn slaap.' Of misschien niet zo specifiek, maar ze leek arrogant. Toch wist ze de volgende wip-wap zonder fouten te maken, het leek erop dat ze wel op haar passen lette. Nao merkte dat ze licht begon te hijgen en vroeg zich af hoelang het parcours nog duurde. Ze had het idee dat ze nog niet zo lang bezig waren, maar ze was doodop. Niet dat er iets mis was met haar conditie, haar conditie was prima. Beter dan die van de meeste. Maar het idee dat ze straks ook nog de terug weg moest maken putte haar uit. En dit alles voor een enkele show. Een show.

Nemesis maakte nog een fout. Tijdens een dubbele horde raakte ze een van de paaltjes en viel die eraf. Meer strafpunten. Maar who cares. Ze wilde graag naar huis. Terug naar Oblivion. Letterlijk en figuurlijk. In het spotlight staan zoals ze nu deed wilde ze liever niet. Behalve als het om zingen ging, dan vond ze het niet zo erg. Nemesis sprong over nog een horde en wist door een van de laatste tunnels te schieten. Nao was opgehouden met rennen en was naar het einde van het parcours gelopen. De Fennekin had haar toch niet nodig, ze wist de laatste drie objecten zonder haat begeleiding te nemen. Nog een wip-wap - die ging net goed - en twee hordes. Nemesis schoot over de eerste en nam een krachtige aanloop voor de laatste. Ze vloog er bijna overheen en stormde op haar trainer af. In het moment, het moment waarin het doel waarvoor ze naar Hoenn waren gekomen was bereikt, gaf Nao haar pokémon een oprechte, opgeluchte glimlach. Als Nemesis niet zo geconcentreerd op de wedstrijd was zou ze misschien geschrokken zijn. Maar nu rende ze op het zwartharige meisje af en bereikte de finishlijn. Een van de showmensen stopte zijn stopwatch en ze waren klaar. Hopelijk was het een beetje een mooie tijd en zouden ze niet als laatste eindigen. "Goed gedaan," Nao was weer terug naar haar emotieloze zelf, maar ze meende de worden. Nu zou ze haar tante voor een tijdje tevreden kunnen stellen en minder doen op de Daycare. Tijdelijk natuurlijk, maar dat was beter dan niks. Nemesis trippelde hooghartig met haar trainer mee naar de arena waar de Breeders met hun pokémon konden verblijven. Nao plofte op de grond en keek verveeld naar het parcours. Er waren nog mensen na haar en ze had wel wat ontspanning verdiend. Misschien zou het amusant zijn. Ze betwijfelde het.

Deelnemer: Alex Beaumont
Naam Pokémon: Vega
Soort Pokémon: Shiny Ninetales
Geslacht: ♂
Stamboom: Alex' Aries x Alex' Castor - Hatchlings

De zenuwen waren iets waar Alex aan gewend was geraakt. Althans, voor de show zelf misschien dan, maar de show waar ze nu aan mee zou doen had iets extra’s. Iets anders speciaals. Het was namelijk in Hoenn. Alex had zichzelf beloofd om geen voet in Hoenn te zetten voordat ze Lori zou kunnen ontmoeten – en die dag leek sneller te komen dan ze had verwacht. Althans, dat was wat ze hoopte. Lori moest nog op haar berichten reageren en had ze nog niet eens bekeken. Voor heel even overspoelde een bezorgde golf haar, maar vlak nadat ze haar aanmelding had gedaan en ze haar nummer had gekregen, voelde ze dan eindelijk haar Holocaster in haar broekzak trillen. Nerveus en een tikje te enthousiast haalde Alex het apparaat tevoorschijn. Ze merkte dat haar handen enorm zweterig waren door alle zenuwen, maar dat negeerde ze heel even voor het bericht dat ze had gekregen.

Het was alleen niet van Lori. Het was van Lynn.

Met een frons staarde ze enkele tellen naar het icoontje en tikte het dan toch maar aan. Ze was nieuwsgierig. Misschien had Lynn lucht gekregen van de show en wilde haar aanmoedigen? Nee, dat kon niet. De enige manier waarop het meisje kon weten dat Alex aan de show van een andere regio meedeed, was via Alex zelf. Buiten Lori en Anaïs wist niemand dat ze hier nu was. Het bericht bleek dan ook een stuk ernstiger te klinken dan een simpele ‘succes’. De blondine besloot haar nervositeit een moment aan de kant te schuiven en stuurde meteen een bericht terug. Ze vertelde niet dat ze zo meteen ergens mee bezig zou zijn, want ze wilde Lynn niet de indruk geven dat haar probleem – of problemen – ongewenst was. Alex wilde er graag voor haar zijn. Bovendien, bedacht ze zich terwijl ze met haar duimen begon te draaien in afwachting op een nieuw bericht; ze hoefde toch nog niet op te gaan. Als ze het goed had begrepen, dan had ze twintig minuten tot een half uur de tijd om zich voor te bereiden.

Besluitend dat ze maar beter alvast haar pokémon kon laten wennen aan de drukte, haalde ze Vega wel alvast uit zijn pokéball. De shiny Ninetales was een stuk kalmer geworden na zijn evolutie en hij leek te zijn gewend aan meer mensen, maar Alex nam liever het zekere voor het onzekere. “We hebben nog even de tijd,” deelde ze aan Vega mee, wie haar nieuwsgierig aankeek en wel al stond te popelen om het parcours af te leggen. De blondine lachte bij het zien van zijn enthousiasme. “Tenminste iemand die niet nerveus is, huh?” Het deed haar wel goed om te zien, maar ze kon niet al haar aandacht aan hem schenken. Iemand anders had het harder nodig en ze wist dat Vega het niet zou afkeuren als hij wist wat ze aan het doen was. Daarom vertelde ze hem ook wat ze deed en settelde hij rustig voor haar voeten op de grond, terwijl zijn blik met een vrolijke twinkeling in zijn ogen de ruimte afging. Geen enkele bekende, maar dat betekende niet dat de rest zijn aandacht niet waard was.

Uiteindelijk moest Alex dan toch haar Holocaster even aan de kant leggen, ondanks dat ze dat nu niet wilde. Even volhouden, hield ze zichzelf maar voor. Daarna kon ze weer met Lynn verder. Hoe sneller ze begon, hoe sneller ze het achter de rug had en hoe sneller ze weer kon reageren. Met een laatste bericht aan de zwartharige liep Alex de gang door en zocht naar het juiste parcours. Ze had geen reactie meer terug gekregen in de korte tijd dat ze onderweg was, dus besloot ze voorlopig even haar Holocaster terug op zijn plek te stoppen.

Vega’s oren schoten meteen omhoog toen dit gebeurde en hij verplaatste zijn blik enthousiast op zijn trainer. Alex grinnikte zacht. “Ja maatje, het is onze beurt.” Haar nummer werd omgeroepen, eveneens de fokkerij waar ze afkomstig van was en wie Vega’s ouders waren. Het gebruikelijke. Het was bekend en toch liet het die nerveuze kriebels weer bij haar omhoog kruipen. Alex vond het maar niets. Vega, daarentegen, vond dit het einde. Hij stond als eerste in de startblokken, uiteindelijk gevolgd door zijn trainer. Zodra het sein werd gegeven, was de Ninetales de eerste die zich een weg naar het eerste obstakel baande. Alex wist niet hoe of waarom, maar ze settelde op het feit dat hij gewoon slim was om het zelf in te zien.

De blondine wist hem uiteindelijk in te halen, maar tegen die tijd was hij al lang over de horde heen gesprongen. Alex was er niet zeker van of dit strafpunten ging opleveren. In plaats van te twijfelen, echter, ging ze voor de verandering gewoon door zonder er echt bij na te denken. Ze gaf Vega daarvan de schuld. Zijn vastberadenheid en toewijding aan deze show was wat ervoor zorgde dat ze niet de eerste de beste uitgang wilde nemen om te vluchten. “Goed zo Vega, nu deze,” spoorde ze haar Ninetales aan, die met haar mee rende en over een tweede horde sprong. Tot dusver ging het goed – en Vega luisterde beter naar haar dan de vorige keer. Dat bracht een glimlach bij haar teweeg, ondanks dat ze naar het volgende obstakel moest rennen en bijna over haar eigen voeten struikelde. De wip was geen moeilijke voor haar pokémon. Althans, omhoog dan. Omlaag bracht Vega tijdelijk uit balans, waardoor hij afremde en even verstijfde. Alex moest hem lief toespreken om hem verder te laten gaan, wat gelukkig niet zoveel tijd in beslag nam dan de blondine zelf had verwacht. Tegen de tijd dat de wip de grond aantikte, kwam Vega alweer in beweging. Het ergste vond Alex dat ze haar pokémon die angst tijdelijk had laten doorstaan.

Een volgende horde werd zonder problemen gedaan. En nog een. Daarna kwam een nieuwe loopplank. Ze had geen flauw idee hoe het heette, maar Vega ging zonder problemen omhoog. Het leek erop dat hij verwachtte dat dit net als de wip ging en bleef een tel afwachtend staan, maar hij ontdekte al snel dat dit een heel ander object was. “Kom maar, er zal niks engs gebeuren,” suste Alex hem toe, terwijl ze naast hem bleef lopen. Hij trippelde rustig over het rechte stuk en ging toen weer omlaag. “Goed zo,” prees zijn trainer hem met een glimlach. Ze versnelden hun pas naar de tunnel die even verderop lag. Alex rende door naar het einde nadat ze Vega erin had begeleid. Toen ze echter aan de andere kant neerhurkte om haar pokémon te roepen, wie halverwege erin was blijven liggen omdat hij er niks van snapte, begon haar broekzak te trillen. De blondine was erg geneigd om meteen te checken of het een bericht van Lynn was, maar ze besefte zich net op tijd dat ze zoiets niet kon maken. Het kostte haar echter wel een paar tellen tijd voor ze dan eindelijk Vega riep en de Ninetales opgewekt weer naar buiten kwam. Schijnbaar hoefde hij alleen maar te weten dat Alex aan het einde van de tunnel was.

De twee begaven zich toen naar de laatste sprong van het parcours. Hier moesten ze een groter aanloopje voor nemen, aangezien het om twee hordes met in het midden een waterbak ging, maar Vega had het zo te zien zelf al heel goed door. Hij liet Alex zelfs achter met zijn snelheid en sprong soepel over de bak heen. Zijn landing was misschien iets minder, want hij stootte de balk van zijn plek af, maar Alex was al lang blij dat hij niet in het water was geland. Ze wist dat hij water niet zo prettig vond. “Goed gedaan Vega,” complimenteerde ze de pokémon, ondanks de strafpunten die ze voor de balk zouden krijgen. Alex voelde haar broek opnieuw trillen en besloot er vaart achter te zetten, want ze maakte zich erge zorgen om Lynn. Ze hoefden nog maar één obstakel en dan waren ze klaar. De blondine hoefde niks meer tegen haar shiny Ninetales te zeggen of hij rende zo snel als hij kon tussen de vele paaltjes door en eindigde aan de andere kant nog voor Alex aan kon komen. Ze had het hem nog nooit zo soepel zien doen. “Ik ben trots op je,” glimlachte ze naar haar pokémon zodra ze de eindstreep hadden bereikt.

Lichtelijk bezweet begaf Alex zich naar de wachtruimte en vulde daar een bakje met water voor Vega om van te drinken. Vervolgens haalde ze vlug haar Holocaster tevoorschijn en checkte welke berichten ze binnen had gekregen. Een kleine, opgeluchte glimlach werkte zich een weg op haar gezicht toen ze zag dat ze niet alleen van Lynn, maar ook van Lori een bericht had gekregen. Dat er geen tijd was voor een ontmoeting deerde Alex niet meer zoveel. Ze wist nu in ieder geval dat Lori in orde was.

Oldale Town was een klein maar mooi stadje. Gevuld met mooie bloemen en levendige maar kleine winkeltjes die altijd wel iets hadden wat je nodig had. Neva was echter niet hier voor een middagje shoppen, nee. Ze was hier omdat ze zich ingeschreven had bij een agility show. En de pokémon die ze daarvoor had gekozen was haar Rockruff, Soleil. De kleine pup was meer dan gewillig om met Neva te gaan trainen. Ze had de hindernissen en uitdagingen enorm leuk gevonden, soms iets té leuk omdat ze al gauw haar aandacht verloor en liever wilde spelen dan serieus trainen. Desondanks had Neva veel geoefend en hoopte ze dat ze een kansje maakte tegen alle andere kandidaten.
Ze liep de grote hal in en keek om zich heen. Overal stonden trainers en hun pokémon. Jong en oud met allerlei verschillende pokémon. Neva herkende een Growlithe en een Vulpix maar ook een Furfrou en, wauw, was dat een shiny ponyta? Soleil die aan haar zijde stond kwispelde verwoed en keek met grote ogen om zich heen, sudderend van anticipatie. Neva glimlachte toen ze haar zo opgewonden zag en beende naar de balie. Soleil volgde trouw. In dat opzicht was ze een fijnere Rockruff dan Vega geweest was. Het was een ware verademing dat Soleil luisterde en niet opeens wat anders ging doen of zich in een gevecht stortte. De man achter de balie keek hen vriendelijk aan en overhandigde haar een klembord. “Graag uw gegevens invullen zoals aangegeven”. Neva deed wat haar gevraagd werd.

‘Deelnemer: Neva Hailing
Naam Pokémon: Soleil
Soort Pokémon: Rockruff
Geslacht: Vrouwelijk
Stamboom: Noah x Hvolpur - Dreams Inside’

Vastberaden overhandigde ze het klembord terug aan de man. Die wierp vlug een blik op de gegevens en rommelde toen onder zijn bureau. Even later haalde hij het nummer 14 tevoorschijn. Een klein vestje, die Soleil wel passen zou, en een grotere die Neva zelf om moest doen. “Gelieve deze niet uit te doen tot ná je deelname. Ga rustig zitten in de wachtruimte naast het veld en wacht tot je nummer omgeroepen word”. Neva knikte en pakte de vestjes aan. Ze gebaarde naar Soleil met haar hoofd en liep naar de grote open deuren. Ze hoorde de mensen al juichen en roepen en voelde een vreemd, onbekend gevoel omhoog borrelen. Het deed haar denken aan toen ze de eerste island trial op Alola had gedaan.. alleen was dit zó veel male heftiger. Soleil haar gekef bracht Neva weer terug naar de realiteit. Ze stonden nu bij de deuren en keek met open mond. Een grote baan vol hinernissen stond opgesteld voor hen. Wipwaps, buizen, evenwichtsbalken en hindernissen om overheen te springen. Maar waar Neva voornamelijk naar keek was het publiek. Juichende menigten die de kandidaten aanmoedigde. Neva haar zelfvertrouwen zakte nou niet echt in haar schoenen maar wel ongeveer af naar haar knieën. Soleil echter sprong op en neer en leek meer dan gewillig om nu al het veld op te rennen en het gewoon te dóen. Ze leek zo gelukkig dat Neva haar eigen zenuwen een beetje vergat. “Kom.. daar moeten we wachten” Zei Neva boven het publiek uit. Ze liep naar de grote wachtruimte naast het veld die vol zat met allerlei deelnemers. Neva plofte neer op een stoel naast een jongen die een Ninetales aan zijn voeten had. Het beest had haar borst uitgestoken en keek Soleil en Neva heel hooghartig aan. Haar trainer keurde hen niet eens een blik waardig. Neva deed haar eigen vestje om en gebaarde naar Soleil dat ze even stil moest zitten. Ze gehoorzaamde half. Ze ging wel netjes zitten maar kwispelde zo hard dat haar hele lijf mee deinde. Met moeite wist ze uiteindelijk de twee banden om haar nek en om haar achterlijf te krijgen. Een klein, wit vestje met het cijfer 14 sierde nu Soleil haar rug. “Kijk eens aan, een echte professionele deelnemer” Soleil keek Neva blij hijgend aan en blafte instemmend. Ze dacht er net zo over. Neva haar aandacht werd op dit moment getrokken door de deelnemer op het veld. Een meisje met een Liepard deed het erg goed. Het beest was erg behendig en snel. Neva keek met open mond hoe het beest moeiteloos een hoge hindernis sprong en vervolgens in één vloeiende beweging door een buis rende. Ze keek even om zich heen en zag overal glimmende, mooi uitziende pokémon. De eigenaren waren bijna allemaal hetzelfde. Van mening dat hún pokémon de beste waren. Een soort onuitgesproken vijandigheid hing in de ring die Neva voelde maar zelf niet echt begreep. Soleil was aangeschaft omdat ze een maatje wilde voor Vega. Niet omdat ze een prachtige stamboom had. Ach.. dacht Neva en ze schudde haar hoofd. Of we nu winnen of niet, Soleil schijnt het prachtig te vinden. Soleil was kwispelend naar de rand van de ring gerend en stond nu tegen de hoge planken op en keek vol interesse naar de deelnemers. Neva zag dat het cijfer 12 op het nummer van de deelnemer scheen. Met grote ogen keek ze omhoog naar het scherm dat boven de ring hing. Deelnemer 12 deed nu mee, met zo te zien nog geen fouten! Of.. gaf dat enkel de score aan? Neva was niet bekend met dit soort dingen en besloot ook om dus maar geen conclusies te trekken. Deelnemer 12 was ondertussen klaar en ontving het oorverdovende applaus van de toeschouwers. Ze boog pompeus en haar Liepard deed hetzelfde. Neva slikte toen deelnemer 13 omgeroepen werd.

Toen was het zover. Deelnemer 14 was aan de buurt. Neva duwde zich omhoog en probeerde haar zenuwen te negeren. Soleil sprong op en neer en kefte enthousiast terwijl ze voor Neva uitrende naar de ingang van de ring. Het viel Neva nog mee dat ze bij de ingang stopte en, voor het eerst, zich een beetje in leek te houden en waardig opzij keek naar Neva. Die kreeg wat extra zelfvertrouwen door de plotse professionele houding van haar Rockruff en knikte bemoedigend naar haar. Neva haar naam en die van Soleil werden omgeroepen. Net zoals ze had aanschouwen bij haar voorgangers klapte het publiek en verscheen op het grote scorebord boven haar een 3, die veranderde in een 2.. en in een 1 en .. De zoemer ging af en het was zover. Neva kwam in beweging en rende zoals ze geoefend hadden naar de eerste hindernis. Ze had één hand uitgestoken aan de kant van Soleil en wees op de hindernis. “Hup! Spring!” Riep Neva. Tot haar verbazing kwam haar stem boven het geroezemoes van het publiek uit en klonk hij vaster. Daar putte ze kracht uit. Ze moest professioneel overkomen! Niet alleen voor het publiek en de jury maar ook voor Soleil. Soleil sprong over de hindernis die op maat gemaakt was voor haar lengte en landde soepel op de grond. Ze rende aan Neva’s zijde en wees naar een buis. De buis was langer dan ze gewend was en kleiner dan die waarmee ze geoefend hadden. Soleil zou er maar nét doorheen passen wat inhield dat ze een soort van moest kruipen. “Nu de buis” riep Neva. Soleil keek een stuk serieuzer nu en dook zelfverzekerd de buis in. Aan het einde bleef Neva steen en tuurde ze naar binnen. Soleil ging half kruipend, half rennend door de buis. Ze had er wat moeite mee dat het zo weinig ruimte was maar deed het desondanks toch wel redelijk snel voor een eerste keer, vond Neva. Toen Neva twee bruine oren zag verschijnen juichte ze. “Ja goed zo Soleil! Goed zo! Kom aan!” Ze kwam al in beweging en Soleil schoot de buis uit en rende nu naast haar. Neva rende af op een dubbele hindernis die ze vrij hoog vond. Desondanks wees ze er vastberaden af en riep “Daar gaan we, twee sprongen, Soleil!” Soleil blafte enthousiast, vastberaden haar eigenaar niet teleur te stellen en nam de hindernis. Ze was iets te enthousiast echter en stootte daarom bijna de tweede hindernis om toen ze er overheen sprong en de balk even aantikte met één poot. Neva wist echter niet of ze dit inbeelden of niet. In ieder geval was de ietwat onbeholpen sprong bij de tweede bewijs dat het niet helemaal volgens plan ging. De menigte juichte eventjes en werd toen weer stil. Aangespoord door hun aanmoedigingen knikte Neva. Ja, dit ging goed zo! Soleil deed het prima! Nog een buis die naar links boog doemde op. Deze was net zo krap als de vorige. “Soleil, je weet wat je doen moet” zei Neva vastberaden. Soleil keek vastberaden naar de buis en dook er in. Neva wachtte weer aan het einde en stond al klaar in de startblokken om verder te rennen. Haar hart bonkte in haar keel en ze had het gevoel dat haar longen zouden barsten van euforie. Dit was zó veel anders dan de trials.. dit was, beter! Ze voelde zich onoverwinnelijk met Soleil aan haar zijde. Of ze het er nu goed vanaf bracht of niet maakte haar niet uit. Dit voelde geweldig. Dít! Het samen meedoen aan zoiets als dit. Soleil haar geblaf echode in Neva haar oren. Ze keek opzij en zag haar verschijnen. Neva kwam in beweging en rende door. Deze keer doemde er een lange balk op. Hij liep schuin naar boven, dan in één rechte lijn van ongeveer anderhalve meter en tenslotte ook schuin naar beneden. Hij was niet zo breed als diegene waar Neva op geoefend had maar dat had ze ook niet verwacht. “Oké Soleil, net zoals we geoefend hebben” spoorde ze haar aan. De Rockruff sprong op de onderste helft en klom naar boven. Ze was iets minder snel dan normaal om er voor te zorgen niet er af te vallen per ongeluk. Soleil ging op een langzame draf omhoog en toen ze op het rechte stuk kwam besloot ze een gedurfde pas in te zetten. Ze hijgde niet en haar gelaat stond vol concentratie. Neva wachtte hijgend aan het einde, haar fletse, blauwe ogen gefixeerd op Soleil. Ze was het hele publiek vergeten inmiddels. Ze zag en hoorde enkel nog Soleil. Kom op, meisje, je kan het! Dacht ze sidderend van anticipatie. Soleil haalde de andere kant, iet wat langzaam dan bijvoorbeeld de Liepard van eerder, maar wel zonder fouten. Ze liep helemaal tot het einde van de hindernis en sprong toen achter Neva aan. “Goed gedaan, Soleil! We zijn er bijna!” Gilde Neva toen het publiek klapte. Ze vroeg zich af of ze wisten dat ze nog maar beginners waren. Nee, nog geen eens beginners. Daarvoor nog! Desondanks vond Neva dat ze het er niet slecht vanaf brachten. Het volgende obstakel was een zigzag hindernis. Lange, dunne palen die recht in de grond staken en genoeg ruimte er tussen hadden voor een pokémon om tussendoor te zigzaggen. Neva was ondertussen aan het hijgen door de spanning en door het rennen. Haar hart ging tekeer als een horde Tauros. “Zig zaggen Soleil” riep Neva. Soleil ging op een drafje door de zigzaggende paaltjes. Geduldig draaide ze om de paaltjes heen terwijl ze af en toe ombogen als ze er tegenaan stootte. Ondertussen probeerde ze niet te denken aan de Liepard die hier als een soort ping pong bal doorheen geschoten was. Neva klampte zich vast aan het feit dat ze de hele deelname niet gezien had van het beest en er dus best fouten gemaakt konden zijn die Neva nog niet gezien had. Soleil sprong om het laatste paaltje heen en rende met Neva naar een wip wap. Het oranje en witte gevaarte was niet heel hoog en kleiner dan toen de Liepard meegedaan had. Waarschijnlijk was dit omdat Soleil anders te weinig gewicht had om het ding naar beneden te laten gaan. “Oké Soleil, ben je er klaar voor?” riep Neva terwijl ze het obstakel naderde. Soleil blafte hoog. “Zoals we geoefend hebben- spring en rem af” De Rockruff sprong op het eerste deel en kwam tot stilstand. Voorzichtig liep ze naar het midden van de wip. “Stop!” Toen die gevaarlijk naar voren helde zette ze zich af om niet naar voren te glijden en wachtte ze tot de wip helemaal de grond geraakt had. “Goed zo, doe maar” zei Neva toen de Wip de grond raakte. Soleil sprong er af en rende weer door. Neva zag dat de eindlijn in de verte al op doemde. Hijgend keek ze naar Soleil die ook eventjes naar haar keek. De volgende hindernis bestond uit een sprong gevolgd door nog een zigzag. Neva rende langs de hindernis heen. Toen ze haar hand omhoog bracht sprong Soleil getrouw als vanzelf over de hoge hindernis heen. Neva wees op de zigzag en die nam ze ook. Haar zelfvertrouwen was gegroeid, dat merkte ze. Zo was ook die van Neva. Glimlachend rende ze naar de laatste hindernis. Een driedubbele sprong. “Oké Soleil, dit is de laatste! Let op je tempo” riep Neva. Soleil blafte en zette zich af. Langzamer dan de eerste keer nam deze driedubbele sprong. Toen ze de grond raakte en Neva samen het Soleil over de finish lijn rende barstte het publiek uit in hun vertrouwde gejuich. Neva draaide rond en keek om zich heen naar de juichende menigte. Ze was zich er niet van bewust dat haar naam omgeroepen was en dat ze verzocht werd plaats te maken voor de volgende deelnemer. Soleil blafte aan één stuk door. Neva bukte en omhelste Soleil stevig die haar gezicht probeerde te likken. “Je hebt het prima gedaan, Soleil!” juichte Neva terwijl ze haar Rockruff oppakte in haar armen. Ze stribbelde heftig door haar gekwispel en likte aan één stuk door Neva haar gezicht.
Ze droeg haar naar de wachtruimte waar de deelnemers moesten wachten. Er stonden stoelen en banken maar Neva had nog te veel adrenaline in haar lijf om te kunnen zitten en te ontspannen. Dat goldt ook voor Soleil. Nadat ze wat dronk uit de bakken water die voor haar klaar stonden danste ze als het ware op haar plek, wiebelend op haar poten. Neva wendde zich tot haar met een glimlach. “En nu moeten we wachten.. tot de uitslag” zei ze met een blik op de grote tv’s die boven de deur hingen en waar de rest van de wedstrijd te volgen was.