[Quest] Crossing the Land

Benji kreeg die ochtend een speciaal bericht van iemand uit de lokale base. Er was een opdracht binnengekomen die in de buurt moest worden uitgevoerd en omdat hij één van de weinigen was die beschikbaar waren, kreeg hij het op zijn bord geschoteld. Erg vond de jongen het niet. Sterker nog, hij stond te popelen om weer eens echt op pad te kunnen. Met een brede grijns rond zijn lippen stapte hij met zijn trouwe Pichu de deur uit. Zijn moeder was niet thuis, maar hij had een briefje voor haar achtergelaten, mocht ze terug zijn voor hij dat was. Enthousiast marcheerde hij naar zijn plek van bestemming en zag tot zijn verbazing een Student Ranger op het hek zitten. Het gaf hem een beetje een nostalgisch gevoel om het uniform te zien, zelfs al was hij zo gek lang geleden zelf pas afgestudeerd. “Hallo!” begroette Benji hem vriendelijk. “Ik bedoel euh,” verbeterde hij zichzelf vlug. “Howdy partner!”

Hij werd vriendelijk begroet door zijn partner en dat deed Benji ontzettend goed. Het maakte het altijd tien keer beter als er niet meteen op hem werd neergekeken door zijn leeftijd. “Jazeker!” reageerde de jonge krullenbol dan ook net zo opgewekt als de ander. “Benji,” sprak hij vervolgens, waarbij hij zijn hand uitstak om zich officieel voor te stellen. “Een Junior Graduate.” Misschien had de jongen dat al aan zijn uniform opgemerkt, maar hij kon het ook net zo goed niet weten, dus dan was het handig om even te vermelden.

Zijn partner stelde zich voor als Vincent, een Student Ranger. Dat had Benji al geraden door het uniform, maar hij had het net zo goed van iemand kunnen lenen omdat de zijne in de was zat, of zoiets. Het was in ieder geval fijn om de bevestiging te horen, dan hoefde hij ook niks aan te nemen. Benji keek echter wel een beetje verrast op toen Vincent zei dat het zijn eerste Quest ooit was. Dus de jongste had de meeste ervaring? Dat maakte hem ergens wel blij. “Dan gaan we hem extra leuk houden zodat je plezier in het werk krijgt,” grijnsde Benji naar de jongeman. Vervolgens keek hij naar de boerderij. “Zullen we dan maar?” vroeg hij, knikkend naar het gebouw.

Aan Vincent zijn reactie te merken moest dat geen groot probleem worden. Benji’s mondhoeken krulden op tot een tevreden glimlach, wetende dat hij weer een goede partner aan de haak had geslagen. De jongen kon niet wachten om te beginnen en daarom volgde hij zijn metgezel op de voet. Eenmaal bij de boerderij aangekomen, nam hij het voortouw en belde aan. Hiervoor moest hij wel op zijn tenen staan, anders kwam hij niet bij de bel. Gelukkig was hij er al aan gewend om de kleinste te zijn en zat er dus niet over in. “Waarom open jij het gesprek niet? De beste ervaring krijg je door het zelf te doen,” sprak hij tegen Vincent. Niet omdat hij zelf niet sociaal genoeg was ervoor, want dat was hij wel, maar hij wilde zijn partner natuurlijk zoveel mogelijk meegeven.

Gelukkig vond Vincent het niet erg. De jongeman kwam niet echt over als een verlegen iemand, maar Benji had het best begrepen als hij nu plots dichtklapte. Dat was niet het geval, want zijn partner reageerde op een prima manier op de oudere vrouw die hen een vraag stelde. Toen ze Benji in het gesprek trok door hem schattig te noemen, wierp hij haar een schaapachtige glimlach toe. “Oh, ik doe mijn best,” reageerde hij gespeeld verlegen, waardoor hij een lachje bij de dame teweeg bracht. Ze wenkte hen naar binnen en liep toen zelf de gang in. “Kom maar, jongens. Mijn man zal zo wel aankomen om jullie de weg te wijzen,” sprak ze. Benji wierp eerst Vincent een glimlach toe voordat hij rustig achter de vrouw aan naar binnen ging.

Nieuwsgierig als hij was liet de jongen zijn blik rond glijden. Van binnen leek het huis nog meer op een huis voor oudere mensen dan van buiten. Dat vond hij echter niet erg om te zien, want hij vond het interieur erg leuk en het gaf hem het gevoel alsof hij op bezoek was bij zijn oma. Helaas had hij dat nooit echt mogen doen, maar als hij zich moest voorstellen hoe dat zou zijn, dan zou dit plaatje bij hem opdoemen. Vincent trok zijn aandacht door een vraag over de quest te stellen en meteen focuste Benji zich weer op het doel dat hij voor ogen had. “Dat klopt,” reageerde de oudere vrouw. Ze wilde meer vertellen, maar toen kwam haar man de kamer in. Althans, dat vermoedde Benji. “Ah, zijn jullie de Rangers waar ik om gevraagd heb? Mooi, want mijn Bouffalant worden een beetje ongeduldig,” sprak de man. Hij klonk wat strenger en zijn stem grover dan de jongen zich had voorgesteld, maar dat kwam alleen maar over alsof de boer wist wat hij deed.

Benji kon horen dat Vincent er zin in had. Hij herinnerde zich zijn eerste quest nog en kon het de ander dan ook niet kwalijk nemen. Zelfs nu stond hij ook te popelen om te beginnen; al kwam dat voornamelijk omdat hij nog jong was. Toen er aan hem werd gevraagd welke pokémon hij bij zich had, gebaarde de krullenbol glimlachend naar zijn Pichu. “Sowieso Storm hier,” vertelde hij. “Maar ik heb ook nog een ervaren Chimecho en een Ralts op zak.” Dat herinnerde hem eraan dat hij niet wist wat Vincent zijn partner pokémon was. “Wie heb jij als partner gekozen?” vroeg hij nieuwsgierig aan de jongeman.