[Quest] Crossing the Land

Verbaasd keek Benji toe hoe de Bouffalant bij elkaar werden gedreven en een soort muur van Aipom zich om de groep bevond, alsof ze als bodyguards voor de kudde dienden. De jongen wist niet precies hoe hij deze situatie moest opvatten, maar hij was in ieder geval blij dat het een beetje was opgelost nu. De boer kwam geamuseerd lachend naar de twee Rangers toegelopen en klopte de krullenbol vermaakt op zijn schouder. Benji verloor haast zijn evenwicht met hoe krachtig zijn schouderklopje was. “Wel heb ik ooit, dit heb ik nog nooit meegemaakt,” sprak de man verblijd. “Met deze bescherming bereiken we de andere kant in een mum van tijd.” De kleine jongen zuchtte opgelucht. Voorlopig had hij wel genoeg spanning meegemaakt. “Mooi, dan kunnen we meteen vertrekken,” glimlachte hij naar de rest, waarna zijn Pichu het sein gaf dat ze konden lopen.

Nu ze zo’n enorme hoeveelheid bodyguards hadden, was het niet helemaal nodig om op een strenge positie te blijven lopen. Benji zei er daarom niets van dat Vincent hem kwam vergezellen en schonk hem zelfs een brede, vriendelijke glimlach. “Heh, dat denk ik ook,” grinnikte de jongen geamuseerd bij de woorden van Vincent. De weg door het bos verliep nu een stuk soepeler en rustiger. Zijn blik viel even op de kleine Pichu die verderop aan het marcheren was en het gezag hield. “Je zou toch denken dat ik de controle heb,” lachte hij. Het was echter niet alsof hij het erg vond. Zelf was hij niet het leiderstype.

Vincent viel het ook op dat Storm meer de leiding had dan haar trainer. Benji grinnikte zachtjes en knikte. Ach, zolang ze de missie maar konden volbrengen, niet waar? Tevreden richtte hij zijn blik naar voren en zag op hetzelfde moment als zijn partner dat de bomen langzaam ophielden en doorgang boden voor een groot weiland. Benji zag dat ze boer zich omdraaide en een brede grijns aan de twee Rangers schonk. “Reken maar. Nog heel even en we zijn klaar,” hoorde hij de man zeggen. De jongen zuchtte opgelucht. Hopelijk ging er het laatste stuk niks mis en raakten ze zonder kleerscheuren bij het weiland.

Iets wat gelukkig wel het geval bleek te zijn. De boer opende het hek en knikte naar Storm, wie aangaf dat de Aipom plaats moesten maken voor de Bouffalant, zodat die naar binnen konden. Tot Benji’s genoegen waren de buffels een stuk rustiger en stapten ze gehoorzaam één voor één het hek door.

Het compliment liet hem glimlachen. “Dank je,” sprak hij tegen Vincent, zodat zijn waardering nog beter naar voren kwam. Hij was best blij met zijn kleine Pichu, zelfs al gedroeg ze zich nog heel vaak als een klein kind. Dat was ook niet erg, want ze was een baby pokémon. Het ging Benji er alleen maar om dat ze hem hielp als hij dat nodig had. Storm leek haast zijn gedachten te lezen toen het hek was gesloten en zich naar de Aipom toe draaide. De Bouffalant stonden netjes in de wei en er leek geen ernstige schade te zijn toegebracht. Het was tijd om naar huis te gaan voor de kleine aapjes.

De Pichu hield een korte speech, waarbij Benji hoopte dat ze de pokémon voor hun hulp bedankte, waarna de wezentjes er als een speer vandoor gingen. Eerst leek het erop dat het ieder voor zich was, maar al snel ontstond een formatie en zag Benji dat de leider alweer voorop liep. Ze begaven zich terug naar het bos waar ze zojuist uit waren gekomen. Met een klein zuchtje keek hij Vincent aan. “Dat was een goede eerste missie samen, vind je niet?” vroeg hij aan zijn menselijke partner. Hij glimlachte naar zowel de jongeman als zijn pokémon en liet daarna zijn blik naar zijn eigen team gaan. Het leek erop dat de klus was geklaard.