{ Crossing oceans

Het was al laat, de zon was al vroeg ondergegaan zoals altijd was rond deze tijd van het jaar en ze vond zichzelf in de beste locatie voor zulke uren. Want waar het buiten koud en dood was lag ze nu warm tegen Lucian aan op de bank. Op tv stond iets van saying yes to the dress, voornamelijk omdat de betere films nu reclame hadden. Toch liet het zicht hiervan haar lichtelijk smirken. Ze leunde meer tegen de jongen aan en keek nu omhoog naar hem, de ondeugende glans in haar rode ogen duidelijk te zien. Het ging de laatste tijd steeds beter met haar, iets wat te zien was, ze was vriendelijker en closer met hem. "Hmm Ástin, wist je dat als ik nog thuis woonde ik rond deze leeftijd al zou zijn getrouwd?" Yup, van haar afkomst was vroeg trouwen iets wat nu eenmaal gebeurde.

Ragya hoorde al snel de reactie op haar woorden… een stikkend geluid en gehoest. Ze leunde wat meer tegen zijn arm op en kon het niet laten om te grinniken bij zijn reactie. En kijk, daarom had ze het opgebracht.. om hem een hartaanval te geven. Yes. Ze besloot dan ook heel rustig verder te gaan met waar ze mee bezig was. Ze haalde dus als een pure onschuld haar schouders op en keek de jongen aan in zijn helder gouden ogen. "Yeah, het is bij mijn afkomst vrij normaal om dat vroeg te doen. Eigenlijk alles wel als het gaat om een gezin hebben enzo" Ze glimlachte er lichtelijk bij om haar punt hiermee nog erger over te laten komen. Onschuldige Lucian's plagen, het was geweldig.

De roodharige moest haar lachen ergens inhouden om de reactie van de jongen. Hey het was een normale opmerking hoor. Niks bijzonders. En tja, het was wel waar. Als ze thuis had gewoond had ze rond deze tijd al iemand gehad haar leven mee te delen. Dat had je gewoon bij kleine gebieden en nog kleinere dorpjes. Alles ging daar gewoon wat sneller. Ergens in haar idee en opbrengst vond ze het niet eens zo vreemd.. de jongen stotterde in de tussentijd iets en ze bleef hem rustig aankijken. Maar bij de vraag leek ze even na te denken. "Ergens wel? Het was thuis gewoon heel erg belangrijk en iets wat je hoofddoel moest zijn in je leven. En tja.. ergens zou het me zelf niet eens zo verkeerd idee lijken" Hoewel ze de waarheid spreken was ze hem ook gewoon aan het plagen ermee.

Oh ze wist zeker dat de ander hier ongemakkelijk van werd. Maar hey het waren de basics. Ragya was een enorm hecht persoon en hoewel ze niet verwachte dat de jongen hier binnenkort door zijn knie ging was het uiteindelijk wel waar ze wilde eindigen. Wie weet wanneer… maar ooit. Arme Lucian leek nog meer met zichzelf in de knoop te raken en de roodharige aaide even door zijn haren heen. “But love, what about you?” Oh nu speelde ze het gemeen. Ze kon natuurlijk ook meteen zeggen dat hij zich niet druk hoefde te maken. Maar nee, ze had nu deze macht en die wou ze gebruiken ook.
Fenrir was ondertussen bezig met zijn kleine pup. In de keuken waren ze wat aan het spelen, plagend tikte hij zachtjes tegen het jonge dier aan en maakte een geamuseerd geluid, duidelijk plezier hebben in het moment nu hij met zijn zoon om kan gaan. Vandaar dat hij zichzelf ook volledig op zijn rug liet vallen toen het de beurt was van Kíli om te reageren.

Arme arme lucian. Maar kijk, dit was dus de reden waarom ze nooit in een emotionele machtspositie moest komen. Ze misbruikte het. De jongen haperde even dat hij er nog niet over had nagedacht en ze grijnsde even vertederd. Gosh hij was cute zo onzeker en onhandig. Maar deels was het ook dankzij haar mania die nu haar depressie verving en haar dus wat meer… zo maakte dan normaal. Maar de jongen stond nu op en liep weg, iets wat de roodharige wat minder leuk vond. Ze maakte een hmm geluidje en zapte terug naar de film die opstond voor ze over het onderwerp was begonnen. Ze wist wat de jongen deed… wat hij pakte… ze zuchtte diep. “Ástin, zolang ik eet en geen mes in mijn pols duw verwacht ik ook dat jij goed voor jezelf zorgt” Het was niet alsof ze er zelf zo graag mee had willen stoppen… de zeurende stem in haar kop was nog niet stil…
Fenrir keek op toen hij ineens de stem van de Ninetales hoorde, maar veel in beweging kwam hij niet. Hij duwde zijn snuit evengoed speels in de nek van de puppy en liet hem bijten. “Hij is net wakker Khaleesi, laat die jongen” hierna rolde hij terug recht en met een sneaky glans in zijn blik boog hij richting de pup. “Hmm, wat als we beiden op je moeder springen op drie?” fluisterde hij zachtjes naar de Houndour…. En toen kwam hij weer rechter… of ja.. zijn achterwerk in de lucht. “1….2…..3” en hier sprong hij meteen omhoog richting de vos, allemaal heel speels en zacht.

De roodharige luisterde met enige moeite terug naar de woorden van de ander, die blijkbaar bleek te zeggen dat hij dat ook deed… en tja… ze geloofde hem. Natuurlijk was ze ook niet gek. Ze wist dat de jongen te veel dronk, maar tja de hoeveelheid was voor haar nog een raadsel. Ze bleef nu dus ook rustig op de bank zitten en leunde haar hoofd tegen het kussen aan, nog warm van Lucian zijn rug. “Come, maak jezelf er niet zo druk om, je weet dat ik je maar zat te plagen” Zuchtte ze maar, om hierna haar ogen voor een moment te sluiten en te wachten tot de jongen ook echt terug kwam.
Whoeh, fox down. Beiden honden stonden nu op haar en keken naar het gouden beestje. Kíli was gewoon enorm schattig aan het doen en Fenrir kon niet laten in dat thema te volgen. Bij het zien van de strakke blik kwam er een ondeugende vonk in de zijne waarna hij haar neus likte, en hierna heel rustig te grijnzen. “Je hoort hem: Rawr~”