Crossing the desert

Annie had besloten dat het eindelijk tijd was om te vertrekken en daarom was ze die ochtend vroeg opgestaan en had ze haar ouders de vorige avond laten weten dat ze die ochtend haar reis zou beginnen. Haar ouders waren dan al wakker en hadden haar gewekt die morgen, ze waren allebei een beetje down omdat ze hun dochter vandaag zouden ‘verliezen’, want zo zagen zij dat. Alsof ze hun dochter zouden verliezen, niet dat dit echt ging gebeuren. Want Annie zou heus nog wel eens thuis komen en weer naar haar ouders toegaan, ze ging alleen een nieuw leven beginnen. Haar eigen leven en daar moesten ze akkoord mee gaan, want ooit zou ze haar vleugels uit moeten slaan en weg gaan en die ooit was vandaag. Vandaag zou ze eindelijk haar vleugels uitslaan en wegvliegen, tijd om de wereld te verkennen en alles te leren wat te leren viel. Oh ze had er nu al verschrikkelijk veel zin in! Met een grote glimlach tilde ze haar tas van haar bureaustoel af en pakte de pokéball van Lei die nog op haar bureau lag. Lei liet ze voor nu nog in zijn pokéball, hij vond het namelijk redelijk lastig om naar beneden te klimmen en omdat ze in een boomhut zaten wilde Annie voorkomen dat hij straks naar beneden viel en naar een pokémon center moest. Haar level een pokémon moest er klaar voor zijn om deze tocht te maken. Desondanks dat hij nog zo jong was, wilde ze namelijk dat hij naast haar liep. Ze wilde dat hij meemaakte wat zij ook zou meemaken en omdat ze toch door een woestijn moesten lopen, was ze er niet bang voor dat hij heel erg gewond zou raken. Hij was namelijk een ground en rock type en die konden vast wel tegen een beetje zand. Ze waren er misschien zelfs immuun voor. Haar ouders hadden haar al horen aankomen, dus die stonden al klaar in de keuken. Nadat ze hen beiden even een rustige omhelzing had gegeven was ze eindelijk klaar om te vertrekken. ”Doe voorzichtig,” Zei haar moeder nog, met een waterige blik in haar ogen. Ze had vast het gevoel dat ze haar kleine kind eindelijk moest loslaten en Annie kon wel begrijpen dat dit loslaten pijn deed. Ze had het zelf ook altijd moeilijk gevonden, maar nu moest het toch echt gebeuren. Ze kon niet voor eeuwig bij haar ouders blijven wonen namelijk. ”Ja, dat beloof ik.” Antwoorde ze daar vervolgens op, om haar moeder misschien wat meer gerustgesteld te maken. ”Ik ben Lei bij me, hij zal snel in levels vorderen en dan kan hij me vast goed beschermen, zou er iets gebeuren. Ik ben daar van overtuigd.” Haar moeder knikte, nu misschien een beetje meer gerustgesteld na de woorden van haar dochter en met grote passen liep ze naar de deur. ”Doeg!” Zei ze nog even luid, waarna ze de deur achter zich dichttrok en de ladder naar beneden klom. Haar tas had ze om haar schouder heen geslagen en ze was er helemaal klaar voor vandaag. Haar reis zou nu beginnen! Vrolijk neuriede ze een liedje terwijl ze keek of de pokéballs die op haar riem bevestigd waren goed vastzaten, maar ze zaten allemaal zeker weten goed vast. Eén ervan haalde ze er vanaf, de pokéball waarvan ze wist dat haar enige pokémon daarin zat. Haar Larvitar Lei. Hij zou met haar meelopen op weg naar de stad waar ze als eerste naartoe zou gaan. Ze had op de kaart gekeken hoe ze het beste naar Rustboro City kon gaan voor haar eerste gym en omdat ze niet meteen daar wilde aankomen maar ook eerst wat meer haar pokémon wilde leren kennen en het een en ander wilde leren – moest ze deze weg maar nemen. Ze had besloten om een lange weg over de desert heen te lopen, in de hoop dat ze daar niet zou verdwalen natuurlijk, en richting Mauville City te gaan. Dat zou de eerste stad zijn die ze ging bezoeken, de eerste stad die ze wilde bezoeken overigens. Ze had er nu al zin in om de grootste stad in Hoenn en het middelpunt even te bekijken. De mensen uit de stad te leren kennen, dat zou zeker heel leuk zijn en natuurlijk een hele grote ervaring voor haar. Nadat ze op het witte knopje op de pokéball had gedrukt kwam er een rode straal uit, die zich vormde tot haar Larvitar. Lei keek verbaasd op, hij leek zelfs nog een beetje moe te zijn. Maar hij moest het er maar mee doen, zijn trainer wilde nu gaan en daar leek hij geen veranderingen in te kunnen maken. ”We gaan een lange weg over de desert nemen, daar is veel zand – je vind het vast heel leuk!” Dat hoopte ze tenminste, ze had het zelf niet zozeer op zand maar eigenlijk had ze geen andere keuze. En ze moest de desert ooit eens zien, nietwaar? Het zou nu vast niet zo warm zijn namelijk, doordat het winter was. Maar daar kon ze zich nog eens goed in vergissen. Het meisje begon met lopen en haar pokémon volgde haar, even een paar snelle passen zettend om naast haar te kunnen blijven lopen. Lei was nu nog maar een baby, maar uiteindelijk zou hij uitgroeien tot een grote Tyranitar en dan zou zij hem niet meer hoeven te beschermen tegen de grote gevaren van de wereld – nee, dan kon haar grote Tyranitar háár beschermen. Hij zou immers zeker 40 centimeter groter dan haar worden en dat was bijna een halve meter! Heel veel groter dus, en ook veel groter dan de normale mens. Ze was blij dat ze zo’n pokémon had, zo’n soort pokémon had ze namelijk altijd gewenst. Niet echt een pokémon die je zou kunnen bedenken bij een meisje, maar ja, dit was haar pokémon en niet die van een ander. Ze had dit liever dan een Treecko, Torchic of een Mudkip. Nee, van die starters hield ze niet zoveel en ze bleef erbij: die pokémon kwamen van een massa fokkerij en daar kregen ze zoveel minder aandacht en liefde dan ze zouden moeten krijgen. Nee, als ze een starter kreeg dan zou ze een jonkie overkopen van iemand die net zijn of haar starter heeft gefokt. Dat zou het beste zijn.

Het had een tijdje geduurd voordat ze bij de rand van het bos was aangekomen. De bomen waren steeds dunner geworden en nu stond ze dan ook echt aan de rand van het bos. Een rare overgang van planten en bomen naar een lege zandvlakte lag voor haar. Ze bekeek de zand even en de grote zandstorm die ergens achterin woedde. Daar moest ze doorheen, want haar ouders hadden haar verteld en ervoor gewaarschuwd dat die nooit echt ophield. Ze slaakte een diepe zucht en keek om naar haar Larvitar. ”Jij leidt mij er wel doorheen, hé?” De pokémon knikte vastberaden en begon voor haar uit te lopen. Uiteindelijk werd haar zicht steeds meer belemmerd door de zand die om haar heen vloog en ze sloeg een doek voor haar gezicht om te voorkomen dat het zand in haar ogen kwam. ”Gaat het nog?” Vroeg ze aan haar Larvitar, maar die maakte een instemmend geluidje dat het nog wel ging. Meer een soort gebrom, maar Annie wist wat hij ermee bedoelde.

Open

Ze was hier pas net, en nu al niet op haar plek. Hoenn was mooi, en warm, dat appreciëerde ze, maar het was niet haar thuis. Dat was het eigenlijk nooit. Waar ze ook kwam; ze was niet thuis, nergens. Het enige wat haar nu op haar gemak deed voelen op de plekken waar ze kwam waren de zachte voetjes op haar schouders en rug. Als Liv een stopje maakte, niet-wetend of ze om moest keren of verder moest gaan; dan piepte Saffron iets en was de keuze gemaakt. De Helioptile leek het altijd te begrijpen, en hij was degene die zijn trainster vertelde om door te gaan. Daarom was ze hier. De woestijn had haar opgeslokt en meegenomen. Het zand deed de kleine pokémon geen pijn, dat wist ze. Het was zeker vreemd, omdat het een electric en normal type was, maar het lag aan de ability. Toch? Het zand prikte in haar ogen terwijl ze omkeek. De generator pokémon leek wél pijn te hebben. Wat had Liv fout gedaan? Zij wist ook niet dat de kleine pokémon niet de ability Sand veil maar Dry skin had gekregen. Ze schrok en nam de pokéball van het kleintje, maar deze piepte en klemde zich aan haar schouder vast. Saffron wilde niet zijn ball in. Hij wist dat zijn trainer hem nodig had. "Saffron... Je doet jezelf pijn..." smeekte ze. De Helioptile piepte eigenwijs. Hij ging Liv niet alleen laten rondlopen. Hij wilde niet naar huis. Op dat moment werden beiden afgeleid door een ander geluid. Een soort gebrom, niet heel lang. Het duurde niet lang voor een pokémon verscheen. En een meisje volgde. Het meisje was iets jonger dan Liv, en deze sloot haar ogen even, hopend dat er niks mis zou gaan. Want dat deed het normaal wel.

Haar Larvitar bromde even bij het zien van iemand anders en draaide zich zelfs naar zijn trainer toe. Alsof hij wilde vertellen dat er iemand naderde en dat er mogelijk gevaar in de aantocht was. Annie zag dat niet zozeer in en knikte dat ze verder moesten lopen, diegene zou hen vast geen kwaad aan willen doen. Dit leek haar niet zo’n geschikte plek om iemand aan te vallen, de ander was vast ook op doorreis. Lei bleef een paar meter van het gestalte afstaan en vernauwde zijn ogen, terwijl hij het meisje en de pokémon op haar schouder eens goed in haar opnam. Annie zorgde ervoor dat ze naast haar pokémon kwam staan en even keek ze naar beneden naar hem, met een glimlachje op haar gezicht. Persoonlijk was ze nog niet zo bekend met de grote buitenwereld, dus ze zag eerder in dat iedereen goed was en dat er geen slechte mensen rondliepen. Natuurlijk waren die er wel, maar voor nu had het meisje daar nog geen enkele ervaring mee gehad. Ze sloeg de sjaal om haar hoofd nog wat meer voor haar mond. Zand smaakte namelijk heel vies. ”Hallo?” Probeerde ze, terwijl ze naar de andere persoon staarde. Wie zou dat zijn en wat was de pokémon die op haar schouder zat? Even staarde het meisje naar het figuur en voornamelijk op de pokémon op haar schouder. Ze had nog nooit zo'n pokémon gezien, die moest vast nieuw zijn voor haar.

De pokémon bij de roodharige d'r voeten kende ze niet. Niet van naam, niet van uiterlijk. Ze werd er niet echt wijs uit. Het meisje zelf kende ze ook niet. Natuurlijk niet. Ze kende helemaal niemand uit deze regio. Ze had hier een tijdje gewoond. Bij Roselynn en Cedar... En Penny. Ze rilde toen ze aan die derde dacht. Haar pleegzus was de ergste geweest. De reden dat ze niet meer daar woonde, de reden waarom ze voor elf jaar in een weeshuis werd gezet, en daarna geadopteerd werd door Anya en Tyson. Ze wist dat ze geluk had gehad, maar blij was ze niet. Ze was overgeplaatst alsof ze een product uit de winkel was wat je simpelweg kon terugbrengen en ruilen. Ze had nooit echt ergens thuisgehoord. Maar nu was ze hier, zoekend naar een plek waar ze een fokkerij kon beginnen. Ze had zichzelf beloofd dat ze het zou doen; ergens in Hoenn. Niet in de woestijn in ieder geval. Ze keek het meisje met haar onbekende pokémon aan, die haar net had gegroet. "Uhm... Hoi," zei ze, maar nét hard genoeg om boven het geluid van stuivend zand in de storm uit te komen.

Als ze op de begroeting af moest gaan was het meisje voor haar toch echt alles behalve gevaarlijk en Annie was er dan ook van overtuigd dat ze best wat dichterbij kon komen. Dit meisje zou haar niet aanvallen, natuurlijk niet. Wie deed dat nou in deze wereld? Niemand. Dat waren de gedachtes die Annie had, ze was ervan overtuigd dat hier niks aan de hand was en hier ook niet veel ging gebeuren. Behalve dan dat ze midden in een zandstorm zaten en er ieder moment een hard stukje steen tegen je hoofd aan kon vliegen, maar daar dacht ze op het moment helemaal niet over na. ”Ik ben Annie, ben je ook op doorreis hier?” Ze vroeg zich af waar het meisje naartoe wilde, en of ze de weg nog herkende hier. Je zag niet veel, maar gelukkig had ze haar Larvitar, die goed tegen de zand kon en zelfs een zandstorm kon opwekken later in zijn volgende evoluties. ”Waar ga jij naartoe?” Dan maar gewoon die vraag stellen, anders zou ze het antwoord er nooit van weten. Larvitar was met haar meegelopen, hij had natuurlijk geen zin erin om alleen achteraan te blijven staan. Desondanks dat het nog echt een baby was, was hij wel erg beschermend over haar en Annie kon niet veel anders doen dan lichtjes glimlachen daarover. Het was nu al een fantastische pokémon. Haar aandacht richtte ze nu weer op de pokémon op de schouder van het meisje. Ze kon hem nu wat beter zien, al kon ze niet veel anders zien dan gewoon een gedaante. Het was hier nog te donker. ”Zullen we anders verder lopen? Ik heb geen zin om hier in een zandstorm te blijven staan.” Ze hoopte maar dat het meisje dezelfde kant op wilde. De kant van Mauville City.

Het meisje stelde zich voor als Annie. Uh-oh. Een naam. Dat hield in dat de blondine zich ook voor moest stellen. De inhaleerde even, zonder geluid. "Ik ben Liv," zei ze. "En... Ja, ik ben op doorreis... Maar ik weet niet waar ik nu heen ga..." Ze kende de weg waarop ze reisde totaal niet. Ze zou wel zien waar ze uitkwam. Ze had wel een redelijk richtingsgevoel, al wist ze dat zelf niet. Ze volgde de weg en kwam altijd daar uit waar ze moest zijn, maar legde dat buiten zichzelf. Nu wilde ze eigenlijk wel weten wat voor pokémon de roodharige mee had. Dus klapte ze haar dex open en liet het ding haar vertellen welke pokémon het was. Een Larvitar was het. Geen idee wat dat was; maakte ook niet heel veel uit. Ze wist nu in ieder geval wat het was. Toen ze de evoluties zag keek ze even naar het ding zelf. De evoluties leken op hem, maar vooral de laatste was veel groter. En hij kon mega evolueren. Mazzelkont was deze Annie. Deze had voorgesteld verder te lopen. "Uhm... Is goed..." knikte de blondine, en schuifelde even met haar voeten. Saffron moest hier weg, helemaal als hij zo eigenwijs was.

Al snel stelde ook het meisje zich voor, ze leek niet helemaal zeker te zijn over waar ze heen ging en haar naam was blijkbaar Liv. Annie knikte voorzichtig en haar blik gleed weer even naar de pokémon. Toen er opeens beweging kwam van de andere kant en een pokédex stemmetje weerklonk, bedacht ze zich dat zij dat natuurlijk ook kon doen. Hoe slim! Dat kleine ding kon ze gebruiken om te weten te komen welke pokémon dit nou precies was en dan hoefde ze zich dat helemaal niet meer af te vragen. Ze haalde het rode ding dan ook snel tevoorschijn, want zoals gebruikelijk zat het op een plek waar ze er snel bij kon – maar waar ze hem ook weer niet al te snel zou kwijtraken. Het zou natuurlijk een ramp zijn als ze dat ding kwijt zou raken. Het was niet alleen haar pokédex, maar ook haar trainer ID en haar pokémon konden afgepakt worden als ze hem niet bij zich had. Dan zou ze behandeld worden als een dief, alsof het niet haar pokémon waren maar die van een ander. Haar pokédex werd opengeklapt en al snel hoorde ze het stemmetje. ”Helioptile, the Generator Pokémon. Helioptile makes their home in deserts, it can generate their energy from basking in the sun, so eating food is not a requirement.” Annie knikte en merkte op dat deze Pokémon nog maar een evolutie daarna had. Ze glimlachte even bij het zien van hoe de Pokémon eruit zag, hij zag er namelijk best schattig uit. Super schattig zelfs. Toen Liv erop in ging dat ze verder gingen lopen, begon Larvitar al vast met lopen. ”Ik denk dat we maar beter hem kunnen volgen, hij heeft een soort instinct ofzo.” Grinnikte ze en in haar ooghoeken zag ze hoe Lei met zijn ogen rolde.

Het roodharige persoontje was duidelijk heel positief, en vrij. Het was gewoon overal aan haar te zien. Terwijl deze haar pokédex ook checkte over de Helioptile kon Liv haar even helemaal in zich op nemen. Ze was niet echt lang, maar ook niet heel klein. Ze was zeker jonger, maar duidelijk net begonnen aan haar reis. Ze leek ontzettend vrij. Haar haar was bruinrood, de ogen hadden een heldere groengele kleur. In haar haar zat een bloem. De Larvitar was een vreemd groen wezentje, met af en toe een rood tintje; op zijn buik en in zijn oogjes. Op sommige plekken in zijn lichaam zat opeens een gaatje. Hmm... Ze wist het niet. Het was een leuke pokémon, maar of Liv 'm zelf wilde... Nee, ze dacht van niet. De groene pokémon was al begonnen met lopen, en Annie merkte op dat ze hem beter achterna konden lopen. Toen ze hem complimenteerde rolde hij even met zijn ogen. De mondhoeken van de blondine trokken even op, maar deze zakten al snel weer naar beneden, en ze begon inderdaad achter de Larvitar aan te lopen. "Waar lopen we nu heen..?" vroeg ze voorzichtig. Annie wist waarschijnlijk meer over Hoenn dan de blondine zelf.

Al snel liep ze naast het andere meisje, dat haar even in zich had opgenomen toen ze op haar pokédex had staan kijken. Ze had het ergens wel gemerkt, maar het maakte haar weinig uit. Zij had namelijk precies hetzelfde gedaan op het moment waarop zij dacht dat dat veilig was. Ze keek even zijdelings naar het blonde meisje, waarvan ze nu pas eigenlijk echt het uiterlijk kon zien. Ze had blonde haren en voor hoever ze het kon zien waren haar ogen blauw van kleur. Uiteindelijk stelde Liv een vraag over waar ze heen gingen en even keek Annie naar haar Larvitar. Eigenlijk hoopte ze dat Lei wist waar hij heen liep, maar ze besloot niet aan hem te twijfelen en alsof ze er zeker van was antwoorde ze het meisje dus ook. ”We lopen naar Mauville City, dat is zeg maar het middelpunt van Hoenn.” Ja, dat zou dan meteen ook de eerste stad zijn die Annie voor het echt zou zien. De eerste échte stad. Fortree City was niet bepaald een stad met veel gebouwen en al die technologie, nee, de stad was juist een beetje blijven steken als het ging om de technologie. Ze kwam uit een wereld met pure natuur en dit zou zeker weten een enorme cultuurshock zijn worden voor haar. ”Was jij van plan om ook naar Mauville toe te gaan?” Ze wist natuurlijk niet waar het meisje naartoe wenste te gaan. Ze kon net zo goed de andere kant op willen gaan.

Uhm... Annie gaf antwoord, en eigenlijk had ze nog steeds niet echt een goed beeld. Mauville. Middelpunt van Hoenn. Zal wel oké zijn. De blondine wist niet waar ze heen zou gaan. Kriskras door de regio, waarschijnlijk. Deze knikte dus op het antwoord van de brunette; die nog een vraag aan haar stelde erna. "Was jij van plan om ook naar Mauville toe te gaan?" Daar had Liv eigenlijk niet over nagedacht. Ze dacht gewoon te gaan naar de plekken die ze kon bereiken. Ze kwam wel ergens. "Ik weet het niet... Ik heb niet echt een route..." sprak ze zacht. Haar route had ze niet van tevoren uitgestippeld. Ze wist één ding; het eerste ding wat ze tegenkwam was de woestijn. Daarna zou ze Mauville bereiken. Of misschien wel heel wat anders, als de Larvitar hen misschien verkeerd zou leiden. Saffron lette eventjes niet op, en zo zacht mogelijk klikte de trainster de ball van haar riem. Hij hoorde het niet en ze verrastte hem. Klik, en hij zat in zijn pokéball. Goedzo. De blondine glimlachte tevreden naar de ball. De Helioptile had echt niet langer buiten moeten blijven. Ze liet Quartz wel naar buiten. De Gible had maar één ability mogelijk, en was een ground type. Ze kon het aan. Meteen sprong deze naar de Larvitar, om hem even nauwkeurig te onderzoeken.

Haar Larvitar leek erg gefocust te zijn en Annie was er zeker van dat hij de juiste kant op liep. Hij was zo geconcentreerd, dit kon niet fout gaan, toch? Het meisje keek even zijdelings naar Liv, die nog even had gezegd dat ze eigenlijk geen route had uitgekozen. Ze was dus gewoon in deze zandstorm belandt zonder enig idee waar ze heen zou gaan? ”Oh, dan was het vast vervelend om hier rond te lopen?” Besloot ze vervolgens te vragen. ”Mauville City is vast een goede stad om even heen te gaan, ik ben er nog nooit geweest, maar ik hoop van wel.” Ze had Mauville City nooit gezien, maar was wel heel erg enthousiast over het centrum van de stad. Het was vast een mooie plek om te zijn! ”Ik ben op doorreis naar Rustboro City, ik wil daar mijn eerste gym doen met Lei.” Lichtjes glimlachte ze. ”Ben jij een trainer?” Ze zou het eigenlijk niet weten en ze bedacht zich even dat het meisje vast nu dacht dat Annie ook een trainer was. Maar zij was geen trainer, nee, ze had besloten om een Breeder te worden en dat stond ook zo geregistreerd in haar pokédex. Ooit wilde ze zich ergens vestigen en daar een Daycare openen. Dat was haar grootste droom.

Als zei het zei... Nou ja, elke stad was natuurlijk beter dan een woestijn. En dit was het centrum van de regio, dus dan was er vast vanalles. Een pokécenter en een mart, misschien kon ze een holocaster kopen. Maar geen gym dus, of in ieder geval niet de eerste. Dat vertelde Annie tenminste; haar eerste gym zou blijkbaar in Rustboro zijn. Daarna glimlachte ze even. De blondine had opgemerkt dat ze had gezegd dat ze het 'met Lei,' zou doen. En Lei? Dat was dan de Larvitar ofzo? "Heb je niet... meer pokémon nodig?" vroeg ze toen. Ze had nog nooit een gym gezien met minder dan twee pokémon. Toen kreeg ze een vraag, of ze een trainer was, en ze schudde haar hoofd. "Ik ben breeder," sprak ze zacht. Ze had één keer een gym gedaan, en die had ze gefaald, dus ze had besloten dat ze dat niet kon. Dus was het besluit al snel gevallen dat ze breeder zou worden. Dat deed ze tenminste niet verkeerd.

Haar Larvitar keek even om toen het meisje vroeg of ze niet meer pokémon nodig had. Een korte blik werd even tussen de twee gewisseld en Annie haalde even een wenkbrauw op. Had ze meer pokémon nodig dan? Nee, ze was ervan overtuigd dat ze het ook best alleen afkon met haar Larvitar. ”Nee, ik denk het niet..” Zei ze. ”Ik ben van plan om Larvitar te trainen tot hij level 30 is, dan heeft hij namelijk ongeveer het dubbele aantal levels dan de gymleaders pokémon. Dat moet wel goed komen.” Ze was er bijna zeker van. Het meisje zei uiteindelijk dat ze een breeder was en opgewekt keek Annie nu op. ”Wat stoer! Ik ook!” Zei ze met een grote glimlach op haar gezicht. ”Ik ben meer geïnteresseerd in het fokken van pokémon dan in het afgaan van de gyms, dus ik denk dat ik na de eerste gym me in de stad ga vestigen waar ik me het meest thuis voel. Ik moet alleen nog wat geld bij elkaar sprokkelen voor een gebouw te kunnen huren.” Ze had gehoord dat het nog best wel wat geld kost en eigenlijk moest ze dan nog wat gaan werken van tevoren. Misschien had ze na haar eerste gym wel genoeg geld om een gebouw te huren en dan zou ze dat gebouw moeten kunnen onderhouden met het verkopen van haar gefokte pokémon. Maar eerst moest ze natuurlijk meer pokémon hebben, want met alleen haar Larvitar kon ze weinig.

Oh, oké. Blijkbaar had je maar één pokémon nodig voor de gym... Well, whatever. Dat moest Annie zelf weten, natuurlijk ging Liv zich daar niet in mengen. Toen bleek dat de jongere brunette ook breeder was. Wacht... Waarom zou je dan gyms doen? Maar ook dat werd uitgelegd. Ze ging maar één gym doen. Oh, oké. Als je gyms ging doen, waarom dan niet allemaal? Nou ja... Oeps, geld, daar ging het nu over. Oh Arceus. Ja, de blondine kreeg ook geld voor haar fokkerij, maar liever wilde ze het niet uitgeven, het was van haar ouders. Toch zou ze de fokkerij nu niet lang meer uitstellen. Binnenkort zou ze 'm oprichten, ergens, waar dan ook. Ze had al een naam bedacht, en ze zou Quartz en Saffron allebei beschikbaar stellen. Dan zou ze pokémon kunnen verkopen, en vervolgens had ze weer meer geld om haar ouders terug te betalen. Want ze ging het geld wat ze had gekregen echt niet houden. Daar was ze veel te eerlijk voor. "Hm... Dat moet ik ook doen..." besloot ze te zeggen.

Sorry voor de flut xd

Het meisje glimlachte toen de blondine na een tijdje iets bedenkelijk uitsprak. Ze knikte zachtjes, ja, geld was natuurlijk een belangrijke kwestie. Ze wilde niet zo weinig hebben dat ze het gebouw na een maand alweer moest verkopen of opgeven, omdat ze het geld er niet voor had om de huur te betalen. Dat zou een hele afgang zijn en eerst moest ze ook meer pokémon vangen, voordat ze die gym kon beginnen. ”Ik heb eigenlijk nog geen tweede pokémon gevangen, zoals je ziet. Dus dat moet eerst nog even gebeuren voordat ik echt kan gaan fokken.. maar ik weet niet of ik daar goed in ben.” Ze fronste even en keek voor zich uit, duidelijk zich afvragend of ze dat wel kon. Maar ze vertrouwde in haar Lei, die kon het vast aan. ”Ik doe de gyms gewoon puur voor de lol, misschien dat ik ze ondertussen gewoon afga als hobby.” Ze haalde haar schouders even op, het viel te proberen en het toonde vaak ook wel dat je een goede trainer was. En een goede trainer kon goed zorgen voor zijn pokémon.