[Quest] Crossing the Land

Vincent had zo te horen al een sterke pokémon aan zijn zijde. Dat luchtte de jongen enigszins al op, want dat betekende dat als er iets flink misging, het niet alleen op zijn Chimecho aankwam. Benji giechelde zacht toen de jongeman hem toefluisterde dat hij dat maar beter niet aan zijn Scizor kon vertellen. “Mijn lippen zijn gesloten,” reageerde hij met een geruststellende glimlach op zijn partner. Vervolgens keek hij naar de boer. “Wij zijn klaar om te gaan wanneer u dat bent,” sprak hij tegen de man. Deze knikte tevreden en wenkte dat ze met hem mee moesten komen. Vervolgens wandelde hij rustig naar de Bouffalant toe. Benji hield nu al zijn ogen open tijdens de wandeling naar de weide. Je wist maar nooit.

De man keek voor een moment achterom toen Vincent hem een vraag stelde, terwijl Benji aandachtig zijn blik op hem hield. Dat zou hij ook graag wilde weten. “Wanneer de Bouffalant teveel hebben gegraasd in ene wei verplaatsen we ze naar de ander. Die waar we nu heen gaan ligt vlakbij de boerderij, maar waar we heen moeten ligt een stuk richting het noorden,” legde de man uit. “We zullen dus voor een klein gedeelte door het bos moeten.” Benji knikte begrijpend. Fortree City lag voor een groot deel in dat bos, maar dat was vele malen groter dan men zou denken. De weides eromheen waren al bezaaid met wilde Kecleon en andere pokémon die graag de mens teisterden. Het scheelde dat de stad redelijk veilig was hiervoor; de verschillende soorten wilde wezentjes hadden door dat een samenleving pesten geen goed idee was. Een kudde Bouffalant, echter… Dat trok natuurlijk ongewilde aandacht. “Wij zullen een oogje in het zeil houden,” sprak de jongen vastberaden. Hij haalde zijn extra pokéballs van zijn riem en liet Rogue en Mystique ook verschijnen. “Zouden jullie ons willen helpen met het beschermen van de kudde?” vroeg hij aan zijn team. Die twijfelden geen moment om hun trainer te hulp te schieten.

Vincent stemde in met zijn woorden door er nog iets aan toe te voegen en dat was genoeg voor Benji om zich zekerder over zichzelf te voelen. Nadat hij zijn eigen pokémon erbij had gehaald, deed zijn partner hetzelfde. Al snel kon hij Scarlet in volle glorie aanschouwen. Onder de indruk staarde de jongen dan ook naar de Scizor – ondanks zijn leeftijd kon hij al zien dat het beest erg krachtig was. Benji moest echter weer giechelen toen Vincent en Scarlet een interactie met elkaar hadden. “Leuk je te ontmoeten, Scarlet,” begon Benji toen met een glimlach tegen de pokémon. “Ik ben Benji, en dit zijn mijn pokémon. Dat is Storm, hier is Mystique en dit is Rogue.” Hun kleine voorstelrondje zorgde ervoor dat de tijd sneller voorbij streek en ze al snel bij de weide met de Bouffalant waren. De jongen was opnieuw onder de indruk, dit keer van de omvang die de kudde had. Dat waren er veel, zeg!

Scarlet had schijnbaar het idee dat ze Benji’s pokémon moest beschermen, maar gelukkig bracht Vincent haar al op andere gedachten. De Bouffalant kwamen al snel in zicht en de twee Rangers waren overduidelijk onder de indruk van de kudde. Het was de boer die de jongen uit zijn gedachten haalde, waarna hij lichtjes bloosde en schuldig begon te grinniken. “Sorry. Dit is de eerste keer dat ik zo’n indrukwekkende kudde zie,” legde hij schaapachtig uit. Vervolgens begaf hij zich naar het hek en bleef afwachtend staan. De boer zag dit als teken om het hek te openen en zijn pokémon toe te spreken om ze klaar te maken voor de trek. Benji nam deze kleine kans om kort te bespreken wie voorop zou lopen en wie achteraan. “Ik denk dat het het beste is als we ons een beetje verspreiden over de kudde. De boer gaat voorop?” begon hij, terwijl hij de man even aankeek en daarna weer naar Vincent. “Eén van ons in het midden en de ander achter?” Zo hadden ze allemaal zicht op de kudde.

De jongen moest lichtjes blozen bij het compliment en krabde schaapachtig achter z’n hoofd. “Heh, ik doe het iets meer dan een jaartje,” vermeldde hij. Voor een groot deel als Student, maar dat leek hem logisch. Daarbovenop kwam zijn superhelden alter ego, waar hij langer mee bezig was. Benji had dus al een beetje ervaring in het helpen van mensen. “Dat vind ik een prima keuze,” glimlachte de jongen toen naar de ander. “Zo te horen begin je het ook al door te krijgen.” Hij knipoogde naar Vincent en zag toen dat de boer al met de kudde aankwam. “Zijn jullie klaar, jongens? Dan kunnen we vertrekken,” sprak de boer met een grijns.

Benji knikte met een grijnsje. Hij had er wel vertrouwen in dat Vincent en Scarlet het goed in de gaten gingen houden, dus toen iedereen in formatie stond, begaf hij zich rustig naar zijn plek toe. Misschien had hij één van zijn pokémon bij de jongeman achter moeten laten voor de extra paar ogen? Nu had hij er in het midden acht, maar achter waren het er maar vier. Hm. “Storm, zou jij bij Vincent en Scarlet willen helpen?” vroeg hij aan zijn Pichu. “Vraag eerst maar of ze hulp nodig hebben. Zo niet, dan kom je terug, oké?” De pokémon knikte enthousiast en hupte naar de jongeman toe, terwijl de rest zich op de wandeling naar de andere weide focusten.

Storm had geen enkel probleem met het winnen van Vincent en Scarlet’s vertrouwen. De aandacht vond ze dan zeker ook geweldig en ze liet het allemaal met zich gebeuren. Toen Vincent vertelde dat ze mee mocht, liet ze een vrolijk geluidje klinken, zodat Benji ook kon horen dat zijn Pichu was geaccepteerd. Dat bracht een glimlach bij de jongen teweeg, al focuste hij zijn aandacht wel op de kudde Bouffalant. Rogue begaf zich aan de andere zijde van de groep, terwijl Mystique aan Benji’s zijde mee liep. Zo gaf het hen een gevoel alsof ze echte bewakers waren.

Hun route ging tot dusver goed. Tot ze midden in het bos waren en Benji opmerkte dat er heel veel Aipom in de bomen zaten. Het leek haast alsof ze op hen hadden zitten wachten en dat stond hem niet echt aan. Een naar gevoel ontstond in zijn maag. “Geef ze geen aandacht, jongen,” sprak de boer tegen hem. De diepe stem liet hem schrikken, voornamelijk omdat hij het niet verwachtte. “Aandacht is wat ze willen. Ze weten precies wanneer ik met mijn kudde aankom en proberen me altijd te pesten. Als je ze niet aankijkt, dan gebeurd er niets.”

Een ongemakkelijk en onbehaaglijk gevoel bekroop hem. Het zat hem niet lekker dat de Aipom hen leken te achtervolgen. Zouden ze gaan aanvallen? Benji had geen aanvallen tot zijn beschikking die de Bouffalant eventueel zouden kunnen beschermen, wat zou betekenen dat ze de Aipom op een afstand moesten houden. Maar hoe? De jongen deed zijn best om al een plan te vormen voor wanneer het misging, maar hij had niet verwacht dat hij zo snel al eentje klaar moest hebben. Het was alsof iemand een oorlogsfluitje had geblazen en de Aipom de soldaten waren. Als één geheel kwamen ze opeens op de kudde af.