What a Great Start. |& Fay Vayne!

Het zwartharige meisje liep over Route 15 naar het Lost Hotel, waar ze met Fay had afgesproken. Aan het begon van de route had een bordje gestaan met daarop 'Brun Way' en Lynn kon wel zien wat daarmee bedoeld was. Verspreid over het pad lagen grote hopen bladeren en op sommige stukken moest je goed oppassen dat je niet uitgleed over al dat dode groen dat op de grond lag. Zara was al een tijdje van bladerhoop naar bladerhoop gelopen, haar neus haast tegen de grond gedrukt en af en toe vrolijk miauwend. Lynn glimlachte toen ze de Purrloin achter haar weer een van die geluidjes hoorde maken. Haar maatje was altijd zo vrolijk en opgewekt, wat haar al vaak opgevrolijkt had toen ze nog In haar thuisregio was en het weer zo'n dag was waarop niets goed leek te gaan. Lynn stapte dan ook rustig verder en keek om zich heen, wel nog steeds in de gaten houdend of ze de vrolijke kreetjes van haar maatje kon blijven horen. Nu lagen er erg veel bladeren, bedacht ze zich, maar het was dan ook herfst. Wat er verder voor de bruine kleur zou kunnen zorgen waarnaar het route vernoemd zou zijn, wist ze niet echt. De bruggetjes die her en der verspreid waren en ervoor zorgden dat je over het water heen kon lopen waren ook wel bruin, maar net als het bruine steen om haar heen zag je dat zowat op iedere route wel. Net toen Lynn zich bedacht dat dat òf kon betekenen dat hier het hele jaar door bladeren op de grond lagen, òf de bedenkers van de naam niet met iets origineels hadden weten te komen en daarom maar voor de naam van een kleur waren gegaan, zag ze een figuur die helemaal in het zwart gekleed was een eindje verderop naast de weg staan. De persoon stond daar maar te staan met zijn of haar ogen strak op de grond voor haar gericht. Met zijn of haar zwarte kleding stond de persoon in een sterk contrast met de pastelkleuren om zich heen. Op haar hoede liep Lynn verder, zo veel mogelijk haar aandacht op de weg voor haar richtend. Hier proberen zo min mogelijk op te vallen was nogal moeilijk aangezien zij en de mysterieuze persoon de enigen waren in het gebied. Een van de kleine bruggetjes bevond zich nog tussen haar en de persoon, Lynn liep erover en stak ondertussen haar handen in de zakken van haar vest. Nu het herfst was, was het water dat onder de brug door stroomde ook koud geworden en dat was wel te merken.
Toen Lynn de brug over was, had ze het al wat minder koud, maar nu was ze nog maar zo'n twee meter verwijderd van de persoon aan de kant van de weg. Lynn haalde diep adem zonder stil te houden en liep verder. Met een laatste stap kwam ze op dezelfde lijn als de in zwart geklede persoon en voordat ze nog een stap had kunnen zetten, schoot diens hoofd omhoog en keek een paar donkerbruine ogen haar doordringend aan vanonder een net wat te lange pony. Lynn keek rustig terug, niet van plan om zich te laten intimideren en wilde net de volgende stap te gaan zetten toen de persoon sprak. "Hey," Het was een hoge maar fluisterende stem, net hard genoeg om boven het geluid van de rivier achter haar heen te komen. Het was ook duidelijk een meisjesstem. "Hallo," Begroette Lynn het meisje rustig, dat haar nu wat afwezig aankeek in tegenstelling met de blik van hiervoor. De jonge Trainer bleef stilstaan en draaide zich naar het meisje toe. Ze leek ongeveer van dezelfde leeftijd als haar en had een dikke wollen sjaal om haar nek gewikkeld en het ding kwam tot net boven haar kin. Op dat ene kledingstuk na droeg ze een zwart rokje dat nogal kort was voor het seizoen en een zwart T-shirt met lange mouwen die ook haar handen voor een deel bedekten, ook in het zwart. Lynn fronste lichtjes en vroeg zich af waarom ze niet geweten had dat dit een meisje was geweest; immers kende ze geen enkele jongen die een rok droeg, terwijl het nog steeds stil bleef van de kant van het andere meisje. De jonge Trainer wachtte nog steeds en keek ondertussen om zich heen. Ze had Zara's vrolijke kreetjes al een tijdje niet gehoord en besloot haar maar bij zich te roepen, voordat ze te ver van elkaar verwijderd zouden raken. "Zara!" Lynn speurde de weg die ze afgelegd had af, zoekend naar een paarse glimp. Een berg bladeren niet ver van de brug die ze net overgestoken was begon te schudden en een glimlach verscheen op Lynns gezicht. Die gekke.. Een vrolijke Zara barstte uit de hoop en liet een heleboel bladeren opdwarrelen. Al snel stond de Purrloin naast haar en keek haar opgewekt aan. Lynn keek met pretlichtjes in haar ogen terug, maar richtte zich daarna weer op de persoon tegenover haar. Met de aankomst van de Purrloin waren haar ogen ook weer helder geworden en nu keek ze haar weer indringend aan. Opnieuw keek Lynn rustig terug, ze begreep niets van het meisje tegenover haar. "Weet je.." Begon ze langzaam, nadenkend. "Ik heb ook een Pokémon." Met een snelle beweging haalde het meisje iets tevoorschijn en binnen de kortste keren zweefde er iets lichtblauws voor Lynn en Zara in de lucht. "Dat is.. Fijn?" Antwoordde Lynn wat behoedzaam. Ook pakte ze haar Pokédex en richtte die op de Pokémon voor haar, die een Chimecho bleek te zijn. Lynn keek bedachtzaam naar de Wind Chime Pokémon tegenover haar en daarna naar het meisje erachter. Het was een Psychic type, zou ze weten dat haar maatje immuun was voor aanvallen van dat type? "Ik wil graag.." Nu was het duidelijk merkbaar dat het meisje tegenover haar nogal langzaam sprak, wat ervoor zorgde dat ze nogal dromerig klonk. Lynn zag al waar dit naartoe ging en een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen ze Zara een knikje gaf. De Purrloin had bij het zien van de andere Pokémon al enthousiast met een vragende blik in haar ogen naar Lynn gekeken en stapte meteen naar voren. "Een gevecht doen." De jonge Trainer knikte. "Wat is de prijs?" Want zeg nou zelf, wat extra geld kon geen kwaad, toch? Dat vond Lynn in ieder geval wel, want ze moest nog iedere dag eten kopen en dat kostte ook wat, al was het niet al te veel. Die afwezige blik verscheen weer en Lynn begon net te vrezen dat ze hier nog wel een tijdje zou staan toen ze weer indringend aangestaard werd. "Als jij wint, krijg je geld. Dat vind je vast wel goed. Als ik win.." Opnieuw een pauze, al leek deze meer voor het effect te zijn. "Krijg ik je vest." Lynn had geen idee waar die dramatische pauze voor nodig was geweest en ze begreep al helemaal niet wat iemand met haar vest zou moeten. Oké, het had meer zakken dan een normaal vest, maar dat kon je niet zien van de buitenkant, en dan nog. Met een fronsje knikte Lynn. Met haar Pokédex had ze gezien dat de Chimecho van level veertig was, wat tien levels lager was dan haar maatje en de Purrloin ook nog eens in het voordeel qua type. Deze uitdaging kon ze wel aangaan met enige zekerheid dat ze hier straks niet vestloos uit zou komen. Ze zette een paar stappen achteruit om de Pokémon ruimte te geven en sprak: "Laten we dan maar beginnen, niet?" met een kleine grijns.

De dromerige stem van de in zwart geklede persoon tegenover haar klonk op. "Confusion," Lynn besloot alleen maar af te wachten en te zien wat de reactie van het meisje was. De Chimecho gloeide paarsig op en schoot een straal op Zara af. Die ging rustig op haar twee achterpoten staan en deed geen moeite om de aanval te ontwijken. Het deed niets. Het meisje tegenover Lynn sperde haar ogen wat verder open en haar mond viel iets over. Zara keek even achterom en toen Lynn een knikje gaf, viel de Purrloin aan. In een flits sprong de katachtige Pokémon de lucht in en botste in volle vaart tegen de zwevende Pokémon aan, haar Pursuit met succes uitvoerend ondanks het commando van de tegenstander om te ontwijken. Het deed duidelijk pijn, zag Lynn, maar dat was geen verrassing omdat haar maatje net een Dark-type aanval had gebruikt. Blijkbaar had haar tegenstander doorgekregen dat Psychic-aanvallen in dit gevecht niet zouden helpen, want al snel kwam het volgende commando: "Wrap, Chimecho.". Zara had die aanval niet voorzien en werd omhuld door de sleep die onder het lichaam van de zwevende Pokémon had gehangen. Al snel zette de Purrloin haar tandjes in het ding dat haar omringde en de Chimecho liet haar snel vallen toen het gif zijn werk deed. "Assurance, Zara!" Snel kwam de katachtige Pokémon in actie. Ze sprong opnieuw de lucht in en haalde fel uit met haar klauwen over de plaats waar haar tanden zich eerder in de Chimecho hadden gezet. Meteen daarna kwam Lynns tegenstander met een tegenaanval, haar Pokémon werd gezegd een Uproar te gebruiken. Het lichaam van de Chimecho begon te trillen en een oorverdovend geluid kwam uit de redelijk kleine Pokémon. Zara kromp in elkaar maar herstelde zich snel. Deze aanval moest zo snel mogelijk gestopt worden, zowel Lynn als Zara wist dat. De Purrloin scherpte haar klauwen en sprong tegen de lichtblauwe Pokémon. Ze hield zich vast met haar ene poot en haalde uit met de andere, die gloeiend paars was en tegen de zijkant van de Chimecho aankwam. Lynn kon zien dat Zara's tegenstander het al moeilijker kreeg door al die Dark-type aanvallen en het meisje aan de overkant merkte het ook. Het vergif sloeg een tweede maal in, dit keer heviger en er werd geroepen naar de Chimecho een Heal Bell te doen. Een geluid, vriendelijker dit keer, klonk op uit de Chimecho. De effecten van deze move zouden niet bepaald voordelig zijn, eigenlijk wilde Lynn dit snel afmaken om naar het Lost Hotel te kunnen gaan en dus riep ze op haar beurt: "Snatch!". Het geluid stopte meteen toen Zara haar ogen had gesloten en iets van de tegenstander naar haar toe was gegaan. De katachtige Pokémon liet de Pokémon waaraan ze hing los en landde netjes op haar twee poten toen ze zag dat de Toxic zich weer in een golf bij haar tegenstander aandiende. Nu zag die er echt belabberd uit, en Lynn besloot toen het meisje tegenover haar riep dat er een Double Edge gebruikt moest worden dat dit een mooi moment zou zijn om het gevecht te eindigen. "Zara, snel,  Sucker Punch!" Meteen schoot haar maatje in actie en sprong voor de zoveelste keer de lucht in om haar tegenstander met een stevige vuist te raken. Door de impact schoot de Chimecho een eind achteruit en kon zijn aanval niet uitvoeren. De lichtblauwe Pokémon bleef nog even hangen, maar daalde toen met een zachte "Chime.. Cho," neer en bleef op de grond liggen. Het was gelukt. Blij draaide Zara zich om, om haar maatje vrolijk aan te kijken Lynn lachte blij terug en stapte naar voren om de Purrloin te aaien. "Goed gedaan," Murmelde ze. De persoon tegenover haar leek in shock. "Maar.." Was het enige wat er uit haar mond kwam. Lynn stapte wat dichter naar het meisje toe en keek haar meelevend aan, al was het ook met een fronsje. "Je was een goede tegenstander." Zei ze, meer om haar op te vrolijken dan omdat het echt zo was. Als Lynn eerlijk moest zijn, had Zara het gevecht best makkelijk gewonnen, maar ze wist niet zeker of dat alleen door het typevoordeel was gekomen. Afwezig haalde het meisje zonder verder nog iets te zeggen wat geld tevoorschijn en drukte dat in Lynns handen, waarna ze haar Pokémon oppakte en snel wegliep zonder nog een blik achterom te werpen. Wat verbaasd keek Zara het meisje na. Er stonden vraagtekens in haar ogen toen ze Lynn aankeek, die even haar schouders ophaalde. "Ze ving het niet zo goed op, misschien verliest ze niet vaak." Opperde Lynn en de Purrloin knikte, waarna ze ook haar schoudertjes ophaalde. Met een glimlach gaf Lynn haar maatje nog een aai, waarna ze sprak: "Laten we maar weer verder gaan.". Meteen werd de blik van haar Purrloin weer enthousiast en ze rende vooruit. Al snel volgde Lynn hoofdschuddend, maar met een glimlach op haar gezicht. Ze zouden nu wel snel bij het Lost Hotel aankomen in dit tempo, ze had haar vest nog en ze had ook nog eens wat geld verdiend. Dit zou zomaar eens een goede dag kunnen worden, dacht Lynn terwijl ze in volle vaart achter haar maatje aanrende.

Vlak voor het vervallen gebouw hielen Lynn en heer maatje stil. Lynn keek geamuseerd toe hoe haar maatje het gebouw met grote ogen in zich op nam en daarna nieuwsgierig naar haar keek. Nu richtte ook Lynn zich op het gebouw, na even opgewekt naar Zara geglimlacht te hebben. Het gebouw zag er precies zo verlaten uit als je zou denken bij het horen van de naam, al kon je het ook niet echt een gebouw noemen. 'Ruïne' was veel toepasselijker; de grijze muren waren op sommige plaatsen ver afgebrokkeld en het bouwwerk had niet eens een dak meer. Lynn richtte har ogen op het pad waar ze vandaan was gekomen om te kijken of ze Fay al ergens zag. Toen dat niet het geval bleek te zijn, stapte Lynn op de voet gevolgd door Zara door een gat in de muur waar in een ver verleden wel een deur in had kunnen zitten. Binnen de omheining van muren zag alles er net zo desolaat uit als de buitenkant. Lynns schoenen deden droge tikken opklinken uit de donkerblauwe en witte tegels die gebroken, maar nog steeds in hun nette patroon, op de vloer lagen. De muren waren er niet veel beter aan toe, op sommige plaatsten zag je nog flarden donkerrood behang hangen, maar verder was de muur kaal. Nieuwsgierig keek Lynn wat in het rond om te zien of ze de ingang naar het gedeelte dat ondergronds lag al kon zien, maar een groot gedeelte van de ruimte waar ze zich in bevond was overwoekerd door hoog gras dat haar het zicht belemmerde. Even overwoog Lynn om Zara haar Fury Swipes te laten gebruiken om het groen neer te halen, maar ze besloot dat het beter was om te wachten op Fay en bovendien wilde ze liever geen woedende wilde Pokémon op haar dak. Lynn ging in de deuropening zonder deur staan en leunde wat naar buiten om voor de tweede keer te kijken of ze Fay al zag. Opnieuw niets. Lynn zuchtte, dit zou betekenen dat ze hier moest gaan wachten en ze had geen idee of het lang zou duren of niet. Ze draaide zich weer om en merkte toen pas de trap op die zich aan haar linkerhand bevond. Met haar blik volgde Lynn het ding naar boven en zag dat de bovenste trede verbonden was met een richel die een stuk langs de muur liep en ergens halverwege ophield. Na even rondgesnuffeld te hebben, had Zara de trap ook opgemerkt en zette haar voorpootjes op de onderste trede, van plan om snel naar boven te lopen. Lynn fronste en zei bedenkelijk: "Wacht daar nog maar even mee, Zara. Wie weet is het te instabiel.". De Purrloin keek haar een beetje teleurgesteld aan terwijl Lynn naar de trap liep, maar scheen het wel te begrijpen, want ze bleef waar ze was. Zo voorzichtig mogelijk zette Lynn één voet op de trap, die meteen al protesterend begon te kraken. Lynns frons werd nog wat dieper toen ze wat gewicht op de voet zette en het gekraak meteen vele malen luider werd. Ze haalde haar voet weg en draaide zich naar Zara, die een nieuwsgierige blik op de trap wierp en haar daarna ietwat smekend aankeek. Lynn dacht een moment na. Zara was vele malen lichter dan zij, wist Lynn van de keren dat ze haar maatje opgetild had en het was dan ook waarschijnlijk dat de trap een kleine Pokémon van zo'n negen of acht kilo wel kon houden. Daarbij kwam dat Lynn nog steeds geen idee had waar de trap naar beneden was en het haar logisch leek dat je zoiets van bovenaf wel kon zien. Lynn knikte. "Goed, maar wees voorzichtig, oké?" Sprak ze, terwijl ze de trap nog eens bekeek. De Purrloin keek haar enthousiast aan en zette haar achterpoten ook op de eerste traptrede om haar gewicht uit te testen. De trap kraakte wel, maar lang niet zo veel als bij Lynn en dat stelde het meisje iets gerust. Voor de zekerheid pakte ze wel nog een Pokéball uit haar zak en gooide die met een klein boogje op, om hem vervolgens weer te vangen. De Tirtouga die voor haar stond keek vragend aan en Lynn hurkte zodat ze meer op ooghoogte was met de Pokémon. "Luister Atlas, Zara gaat die trap oplopen om te kijken waar we straks heen moeten. Als ze valt," Lynn keek even naar Zara die met haar ogen rolde en met haar blik 'Wat een vertrouwen.' zei. Plagend keek Lynn terug en de Purrloin schudde met een glimlachje haar hoofd. Lynn richtte zich weer tot Atlas en haar toon even serieus als daarvoor. "Als ze valt, dus, wil ik dat je Protect gebruikt als een soort valscherm voor Zara, oké?" De Prototurtle Pokémon knikte met een bezorgde, maar gefocuste blik in zijn ogen en draaide zich zo dat hij makkelijker naar zijn teamgenoot kon kijken, die op de onderste traptrede stond te wachten. Lynn stond weer op en draaide zich naar de trap toen, waarna ze haar duim opstak. Alsof haar maatje de hele tijd al op dat teken had gewacht, wat trouwens best wel eens waar kon zijn, schoot ze weg met een glinstering in haar ogen. Binnen de kortste keren was de katachtige Pokémon aan de bovenkant van de trap aangekomen en sprong met een boogje op de richel, waar ze even stilhield om vrolijk naar het zwartharige meisje en de Tirtouga te kijken. Atlas schuifelde ongerust wat dichterbij en liet een ongerust geluid horen. Met haar ogen nog steeds strak op de Purrloin gericht, gaf ze de Pokémon naast haar een aai over zijn hoofd. Lynn hoopte maar dat de richel niet onstabieler was dan de trap en ze hield onbewust haar adem in terwijl haar maatje boven haar zich geconcentreerd over de richel bewoog en de hoek omsloeg. De Purrloin ging op haar achterpoten staan en slaakte een opgewekt kreetje terwijl ze met één van haar pootjes naar iets wees dat voor Lynn en Atlas achter het hoge gras verborgen was. "Heb je iets gevonden?" Vroeg Lynn en de Purrloin knikte heftig, waarna ze zich behendig op de smalle richel omdraaide om terug naar de trap te lopen. Het meisje zuchtte opgelucht en keek de Tirtouga naast haar aan, die net zo opgelucht terugkeek maar nog wel met een schuin oog op Zara lette. Plots klonk er weer een verbaasd kreetje op, dit keer minder vrolijk. Meteen keek Lynn weer omhoog en zag Zara weer wijzen. Ze stond op het punt om te vragen wat er was, toen het hoge gras naast haar opeens luid begon te ritselen. Lynn deinsde achteruit, de Tirtouga vlak naast haar, totdat ze tegen de muur aan de andere kant van de ruimte aanstond. Met bonken veroorzaakt door zware voetstappen verscheen er een wezen uit het gras. Het was.. Een gigantisch ding dat niet al te lekker rook. Geruisloos haalde Lynn haar Pokédex tevoorschijn terwijl ze naar Zara gebaarde dat ze moest blijven waar ze was. Lynn was blij dat haar maatje zich op de richel bevond, ver boven het hoofd en de armen van het wezen. Het bruin met groene.. Ding, Lynn kon het niet anders noemen, had Zara ook opgemerkt. Het maakte een laag, raar klinkend geruid en stapte op de trap af. Oh nee, dacht Lynn terwijl haar ogen van Zara, die zich met een grimmige gezichtsuitdrukking klaarmaakte, naar het wezen voor haar flitsten. Naast haar maakte Atlas zich klaar om een aanval af te vuren, een vastbesloten blik in zijn ogen. Lynn schudde heftig met haar hoofd, ze wilde de Tirtouga niet ook nog in gevaar brengen. Het grote creatuur voor haar nam aanstalten om een van zijn grote voeten op de trap te zetten, Lynn schoot naar voren en zette ondertussen het geluid van haar Pokédex op zijn hardst. Ze ging in de deuropening staan, richtte de Pokédex. "Hey!" Geschrokken draaide het wezen zijn hoofd naar haar, helemaal vergeten dat zijn voet ergens tussen de traptrede en de vloer zweefde. Haar Pokédex kwam tot leven en het geluid ervan klonk met zo'n volume door de kleine kamer dat dove mensen nog zouden klagen over de hardheid ervan. Nog meer geschrokken dan eerst zette het ding, dat blijkbaar Garbordor heette, had Lynn opgevangen, zijn voet neer onder het slaken van een verschrikt geluid. De trap stortte in. "Zara!" Riep Lynn, maar gelukkig was de Purrloin op haar plaats gebleven, nog steeds met haar klauwtjes in de aanslag. Het geluid van de instortende trap was de laatste druppel. Sneller dan Lynn zich haar kunnen voorstellen kwam de Garbordor in paniek op haar af. Lynn kon geen kant op en wilde een stap opzij zetten toen ze zich herinnerde dat ze in de deuropening stond. Een geschrokken blik verscheen in haar ogen, het wezen kwam op haar af..Atlas schoot vanuit zijn hoek grote stukken puin omgeven door een paarse gloed op de Garbordor af, die raakte daardoor uit zijn koers en botste tegen de muur vlak naast haar, die nog maar net niet instortte onder het grote gewicht. Lynn maakte gebruik van dat korte moment door weg te springen uit de deuropening en zich bij Atlas te voegen, die even een bezorgde blik op haar wierp, maar zich daarna weer focuste op het wezen dat weg wankelde van de muur en zag dat het gat in de muur vrij was. Met een laatste paniekerige schreeuw viel de Garbordor de opening aan met zijn armen, waardoor het gat groter werd. Met bonkende stappen holde het ding weg toen het gat groot genoeg was, de tegenovergestelde richting uit van waar Lynn vandaan was gekomen. Een grote, trillerige zucht verliet Lynns mond en ze liep langzaam naar de puinhoop die eerst een trap was geweest. "Alles oké, daar?" Vroeg ze met een ietwat zwakke stem aan haar maatje terwijl ze Atlas achter haar aan hoorde komen. De Purrloin maakte een bezorgd geluid, waarschijnlijk geschrokken doordat Lynn bijna gebeukt was door de Garbordor, maar verder in orde. Lynn knikte en zakte voor de tweede keer door haar knieën, dit keer om de Tirtouga die haar ongerust aankeek te omhelzen. "Bedankt, Atlas." Murmelde ze en er kwam een warm geluid uit de keel van de prehistorische Pokémon. Al snel liet de jonge Trainer weer los en richtte zich op, ze was nooit zo van te veel lichamelijk contact geweest. "Goed," Begon ze, haar stem was niet meer bibberig. "Zara, je zal naar beneden moeten springen, Atlas vangt je op. Klaar?" De Purrloin knikte en spande haar spieren. Atlas keek geconcentreerd in de ogen van de Purrloin en knikte. Zara sprong. Vlak boven de grond ontstond een wazig wit scherm dat ietwat naar de grond toe doorzakte en Zara landde veilig in het midden. Meteen schoot Zara naar Atlas toe, hem dankbaar aankijken en hem ook een knuffel gevend. Lynn keek met een glimlach toe, totdat het haar beurt van en haar been in een stevige houdgreep werd genomen. Lynns maatje keek met haar kin tegen Lynns been gedrukt naar haar op en Lynn glimlachte warm terug, waarna ze in kleermakerszit op de grond ging zitten en de katachtige Pokémon op haar schoot trok. Daarna trok ze Atlas naar zich toe, die meteen zijn kop op Lynns been legde en zijn ogen sloot. Lynn aaide de twee Pokémon en dacht ondertussen aan wat nog komen moest. Ze had wel weer genoeg avontuur voor één dag meegemaakt en ze was nog geneens het Lost Hotel echt binnengegaan. Fantastisch.

Ganzenopdracht? Check!

Fay vertrok van Santalune, ze had de gym gedaan en nu moest ze naar Dendemille waar ze had afgesproken met Lynn. Ze zou ze zwartharige na een hele week weer zien en samen zouden ze pokémon gaan vangen in het lost hotel. Route 4 was snel gelopen, nu Fay de route kende kon ze hem lopen zonder te verdwalen. Lumiose was groot, en nu moest ze de goede route vinden naar Dendemille. Fay kreunde, hoe moest ze dat doen? Het meisje liep met Angel door de grote straaten, ze bleef op de hoofdwegen omdat ze niet naar de smalle steegjes durfde, niet met team Rocket. “Weet jij waar we heen moeten?” Fay keek naar haar Absol, maar die schudde geamuzeerd haar hoofd, niet dus. Het meisje zuchtte weer en liep verder, er waren weg veel café’s, te veel naar haar smaak, en het was nog vroeg, dus sommige waren nog dicht. Fay merkte dat ze honger kreeg, het was iets van negen uur en ze had maar een klein ontbijtje gegeten. Het rozeharige meisje koos een willekeurig café en ging naar binnen, het hette Sawbucks. Fay keek het café in, het zag er leuk uit, het had een bosuitstraling en de werknemers liepen rond met een herfst Sawbuck pet op. Het veranderde waarschijnlijk per maand, en Fay vond het leuk en creatief bedacht, zelf vond ze de hertjes ook wel leuk, maar het was niet echt haar pokémon. Het meisje ging zitten en pakte de kaart van tafel, haar Absol ging ook op het bankje zitten en rekte zich uit. Een jongeman kwam aangelopen en stond klaar met een notitieblokje. “Kan ik u helpen?” Fay keek op, het uwen was niet nodig voor haar, maar het moest blijkbaar. “Ja graag, ik wil een koude chocomelk, een croisantje en een broodje met oranjam,” de werknemer knikte en liep weg om de bestelling af te geven aan de keuken. Fay begon met het aaien van Angel, de Absol had een veel betere maaltijd gekregen samen met Ray. Gelukkig vertrouwde de Absol de Luxio weer, na de training en wat prive tijd was de relatie tussen de twee pokémon weg verbeterd. Waarschijnlijk omdat Zara er niet was, maar Fay dacht dat als de Purrloin terug was Ray wat minder verliefd zou doen. Na het hele electrocuteren was Ray van zichzelf geschrokken en lette hij beter op, hij was ook maar een jonge Luxio. Een andere serveerster kwam aangelopen met verschillende glazen op haar blad, ze zette de koude chocomelk voor het meisje neer. Fay nipte van haar glas, maar bewaarde het meeste voor haar betere ontbijt. Fay begon na te denken over halloween, het feest kwam binnenkort en ze wilde er heen samen met Angel, Ray en hopelijk haar nieuwe Litwick. Angel kneep haar ogen half dicht en maakte een soort snorrend geluid, iets wat je van een kat verwachtte. Maar het halloween, ze wilde Ray in zijn pokébal laten, want de Luxio zou alleen problemen veroorzaken en ze kon een andere keer leuke dingen met hem doen. De Litwick zou geen pak nodig hebben, het was al een spooksoort en de vlam zou het toch alleen kapot maken. Het ei zou nog lang niet uikomen, dus daar hoefde ze zich ook geen zorgen over te maken. Dan bleef over.. zijzelf en Angel. Angel zou ze kunnen verkleden als, als... Fay dacht diep na, wat was het perfecte pakje voor de Absol? De mega evolutie zou ze niet doen, het zou te veel aandacht trekken en die was waarschijnlijk ongewenst. Maar wat bleef dan over? Fay begon met het opsommen van monsters en daarna spooksoort pokémon. Heks, vampier, zombie, draak, weerwolf. Nee, dan maar verder met de spooksoorten en enge pokémon. Spinrak, en evolutie, Misdreavus, Shuppet, Banette, Duskull, Dusclops, Mismagius, Dusknoir, Yamask, Cofagrigus, Gastly, Haunter, Gengar, Spiritomb, Phantump, Trevenant, Pumpkaboo, Gourgeist en zo door. Maar er zat niet echt iets voor Angel bij. Misschien.. Misschien. Fay besloot maar geen pak aan Angel te geven, als de Absol gewoon eng keek was ze afschrikwekkend genoeg. Haar broodje en croisantje kwamen aan en Fay begon met het knabbelen aan haar broodje. Angel had haar ogen open gedaan en keek smekend naar haar trainster. Fay grinnikte en brak een stuk van haar croisantje af en gaf het aan de Absol, Angel smikkelde het op en leek er van te genieten. Nadat Fay haar eten op had en haar chocomelk opgedronken hief ze haar hand om te betalen. Een ober kwam aangelopen en bleef staan bij haar tafeltje. “De rekening graag,” de jongeman knikte en vroeg. “Heeft het gesmaakt?” Het meisje knikte en betaalde de rekening, ze had toch weer verrassend veel geld voor een straat meisje. Ze had natuurlijk wat geld verdient door van de gym te verslaan, maar misschien kon ze eens een tijdelijk baantje nemen, als iemand elfjarige aannam. “Laten we gaan,” zei Fay tegen haar Absol en stond op, ze liepen de Sawbuck Cofeé uit en ging, volgens een bordje, richting Dendemille. Na even verdwaald raken en de weg weer vinden kwam het meisje aan bij een poort met een grote route 16. Fay liep door de poort, dit moest de juiste zijn, en kwam aan op een prschtig plaatje. De route was bedekt door herfstbladeren en het wierp een prachtig plaatje met de bomen die aan de weerskanten stonden. De route was langer dan route 4, maar toch leek het snel voorbij te gaan. Fay was wat teleurgesteld toen ze aan het einde van de route kwam, maar Lynn wachtte waarschijnlijk op haar en de wilde niet te laat komen. Het verlaten hotel was niet zo moeilijk te vinden, de weg er heen was groezelig en bedekt met donkere bladeren, het gaf het meisje rillingen. Lynn stond voor de ingang van het hotel met Zara en.. Nee, ze had nog een pokémon gevangen. Fay was verrast, hoe had Lynn de kleine, blauwe schildpad gekregen? Met een glimlach liep ze op het zwartharige meisje af. “Hey, nieuw teamlid?” riep ze vrolijk richting Lynn, al gaf het gebied Fay een wat minder vrolijk gevoel.

“Hey, nieuw teamlid?” Hoorde Lynn op vrolijke toon vanachter haar. Ze plaatste de hand die Atlas had geaaid achter zich en draaide zich al zittend half om, om Fay met een opgewekte glimlach te begroeten. "Hey, inderdaad. Dat toernooi in Ambrette heeft zijn vruchten afgeworpen." Een beetje trots sijpelde door in haar stem. Ze had de finale gewonnen en eigenlijk kon ze dat nog steeds niet helemaal bevatten. De Tirtouga opende loom zijn ogen en hief zijn kop op van Lynns been om de nieuwkomer nieuwsgierig maar rustig aan te kijken. "Fay, mag ik je voorstellen aan Atlas. Atlas, dit is Fay een vriendin van mij." Lynn besefte zich plots dat ze Fay voor het eerst een vriendin had genoemd. Sterker nog, dit was de eerste persoon die ze echt een vriendin had genoemd. In het verleden had ze sommige andere weesjes heus wel aardig gevonden en was ze met hen omgegaan, maar ook niet meer dan dat. Opvallend, dacht Lynn.
Ook Zara opende nu haar ogen en keek verbaasd op toen ze het rozeharige meisje zag staan. Al snel veranderde die blik in een vrolijke en de Purrloin stapte voorzichtig van Lynns schoot af om naast Atlas te gaan staan en een begroetende miauw naar Angel en haar Trainer te miauwen. Lynn stond op en klopte wat stof van de achterkant van haar broek alvorens ze achter haar team ging staan en Fay aankeek. "We moeten door het gras om het Hotel binnen te gaan. Een Garbodor is van daaruit op Zara afgestormd, dus lijkt het me een goed idee om misschien eerst het gras weg te maaien, of zoiets dergelijks." Sprak Lynn nadenkend terwijl ze even in het rond keek naar de ravage die aangericht was. Ze hoopte maar dat er niet al te veel van die wezens in het Lost Hotel zouden zitten, anders zou dit veel moeilijker gaan worden dan dat het zwartharige meisje op het eerste gezicht verwacht had.

"Hey, inderdaad. Dat toernooi in Ambrette heeft zijn vruchten afgeworpen." Wauw, had Lynn gewonnen? Het gevecht? Het moest vast moeilijk zijn geweest, had Zara gevochten, of werkte het anders? Fay wist het niet, maar ze wilde zeker vragen gaan stellen. "Fay, mag ik je voorstellen aan Atlas. Atlas, dit is Fay een vriendin van mij." Atlas? Een grappige naam voor een schildpad, al kon de water pokémon waarschijnlijk niet echt over land lopen, wat was Atlas eigenlijk? "Wat is Atlas voor een pokémon?" Fay keek nieuwsgierig naar de blauwe pokémon, een seconde later herinnerde ze zich dat ze nu zelf een pokédex had en ze de pokémon zelf kon scannen. "Wacht," mompelde ze, in haar zak graaiend naar het rode apparaatje. Ze haalde de pokédex er uit en zette hem aan. "Tirtouga, the Prototurtle Pokémon. Tirtouga can dive underwater to half-mile depths,and can also attack onshore. About 100 million years ago, these Pokémon swam in oceans. It is thought they also went on land to attack prey. Restored from a fossil, this Pokémon can dive to depths beyond half a mile." Een Tirtouga, het klonk als een leuke pokémon in Fay's oren. Zara leek ook blij te zijn, al was Ray natuurlijk ook weer meegekomen, en miauwde een hallo. "Mooie pokémon," zei het rozeharige meisje tegen Lynn. Fay liep naar Atlas en zakte door haar knieën om de pokémon beter te kunnen bekijken. "Hallo Atlas, leuk je te ontmoeten," Angel kwam ook aangelopen en brulde een vrolijk hallo tegen Zara en haar trainster. "We moeten door het gras om het Hotel binnen te gaan. Een Garbodor is van daaruit op Zara afgestormd, dus lijkt het me een goed idee om misschien eerst het gras weg te maaien, of zoiets dergelijks." Fay keek verward op, een Garbodor? Wat was dat in Arceus naam? Het meisje pakte haar pokédex weer voor haar neus en begon met zoeken naar deze pokémon. Uiteindelijk had ze hem gevonden en drukte op het knopje, de pokédex begon meteen te vertellen, al luisterde Fay niet echt, ze las de informatie liever zelf. "Garbodor, the Trash Heap Pokémon and the evolved form of Trubbish. Consuming garbage makes new kinds of poison gases and liquids inside their bodies. It clenches opponents with its left arm and finishes them off with foul-smelling poison gas belched from its mouth." Fay bestudeerde het plaatje van de pokémon, het was waarschijnlijk het lelijkste dier wat ze ooit had gezien, dit was zeker geen pokémon die ze wilde tegenkomen. "Een G-Garbodor? In het gras? En we moeten het maaien?" Fay dacht even na en speelde wat met haar nieuwe bedelarmband. De bedelarmband! Ze moest Lynn nog over haar eigen avonturen vertellen. "Lynn. Angel, Ray en ik hebben de gym gehaald," begon Fay vrolijk. "En we hebben de keystone gekregen," ze hief haar hand zodat de zwartharige haar armbandje kon zien met de steen in het midden. Fay pakte haar rugzak en haalde er een doosje uit speciaal voor de badges die ze had gewonnen. De Bug Badge lag er in, en de andere plekjes waren leeg, maar die zouden nog wel komen. "En jij? Wanneer ga jij de gym doen? Ik ga in elk geval hierna terug naar Santalune, er is een Halloween feest," Fay stopte opeens, ze moesten eerst nog hier klaar zijn en zij bleef maar door ratelen. "Sorry, we moeten dus maaien," het meisje draaide zich om naar haar Absol. "Angel? Denk je dat je een weg kun maken met je mes?" Angel brulde op een manier de leek te zeggen dat het wel moest lukken. Fay knikte. "Goed, wil je veranderen?" De Absol knikte en haar trainster glimlachte. Fay drukte op de mega steen en Angel gloeide op alsof het een normale evolutie was. Angel groeide en veranderde, haar hoorn werd breder en ze kreeg vleugelachtig uitstekend vacht op haar schouders. Net een engel, dacht Fay met een glimlach. Angel werd weer haar normale wit en keek zelfverzekerd naar het gras wat ze moest maaien. De Absol rende op de lange sprieten af en sneed er doorheen met haar hoorn, na een minuut of tien kon Fay een weg zien naar de ingang van het verlaten hotel. Angel kwam over de weg aangerend en bleef staan voor haar trainster. "Goed gedaan," glimlachte Fay en ze keek naar Lynn. "Zullen we dan maar gaan?" Het meisje begon met lopen over het gevallen gras, het was een dik bed van afgesneden grashalmen en je kon er makkelijk over lopen. Fay lette op dat er geen pokémons waren, Angel, nog steeds in haar mega vorm, zou ze wel afschrikken. Voorzichtig liep de jonge trainster door en kwam aan bij een oude deur, de deur stond op een kier en gaf Fay rillingen. Ze keek om of Lynn achter haar was, ze wilde nu niet alleen hier staan. "G-Gaan we naar binnen?" Vroeg Fay stotterend, ze werd wat nerveus van deze plek en eigenlijk hoopte ze dat ze weer zo snel mogelijk weg kon gaan. Angel brulde bemoedigend en Fay keek weer naar de deur, moest ze hier naar binnen? "Daar gaan we dan," zei ze zwakjes, zelfverzekerd was ze niet meer, maar toch moest ze dit doen. Fay duwde tegen de deur en die ging met een gepiep open, het meisje huiverde, wat moest ze in een spookhuis. Langzaam zette ze een paar passen naar binnen, Angel liep voor haar en het gaf het meisje wat meer vertrouwen. "Lynn?" Fay vroeg de naam van haar vriendin zachtjes, om zeker van te zijn dat ze er niet alleen met Angel was. Een soort spookmuziek klonk door het huis, Fay wist niet of het een pokémon was of het huis dat een eng geluid maakte. Als ze dit al eng vond, hoe moest dat dan op het Halloween festival? Fay sprak zichzelf moed in, al bleef toch staan tot ze Lynn zag staan. Angel zou haar vast wel beschermen, maar toch gaf het Fay een veiliger gevoel als de zwartharige trainster er was met haar sterke Purrlion en Atlas, al was hij niet zo sterk als Zara.

Een zingende Gastly, check ^-^

Het rozeharige meisje vroeg wat Atlas voor een Pokémon was en Lynn wilde net gaan antwoorden, toen Fay een Pokédex uit haar zak haalde. Dat was ook zo, bedacht Lynn, Fay was natuurlijk naar Lumiose geweest voor de Keystone en zou vast ook meteen een Pokédex opgehaald hebben. Rustig luisterde het zwartharige meisje naar de informatie over haar tweede Teamlid en hield haar ogen met een glimlachje op de Prototurtle Pokémon gericht, die vriendelijk naar het rozeharige meisje tegenover hem en de witte Pokémon naast haar keek.  Ja, de tweede Pokémon die Lynn op haar reis zou vergezellen, en nog steeds had ze geen een van de Pokéballs gebruikt die ze van Professor Sycamore had gekregen. Binnenkort, heel binnenkort, zou daar verandering in komen, bedacht Lynn zich. Daarom waren ze immers hier bij het Lost Hotel. "Mooie pokémon," Lynn antwoordde met een glimlachje: "Bedankt, ik moet wel nog goed met 'm trainen, zeker in vergelijking met Zara." Lynn keek toe hoe Fay naar de Tirtouga liep en door haar knieën zakte. Atlas keek warm in de ogen van het rozeharige meisje en maakte een vriendelijk geluid. Toen Lynn de vrolijke brul hoorde, richtte ze haar ogen op de Absol en hief haar hand met een glimlach bij wijze van begroeting. Daarna vestigde Lynn haar ogen weer op Fay, die op haar Pokédex aan het opzoeken was wat een Garbodor in hemelsnaam was. "Raar wezen, hè?" Sprak Lynn nadat ze de metaalachtige stem had horen vertellen over het wezen dat geprobeerd had Zara te pakken te krijgen. Fay leek het idee van dat zo'n wezen zich in het hoge gras bevond niet erg prettig te vinden, wat Lynn volkomen begreep. Als het aan haar lag, bleef ze in het vervolg ook zo ver mogelijk uit de buurt van Garbodors. Het rozeharige meisje tegenover haar speelde met iets wat om haar arm zat, wat haar blijkbaar iets deed herinneren. Lynn luisterde toe hoe Fay vertelde dat ze de eerste Gym had gehaald en dat ze haar keystone, zoals Lynn al verwacht had, opgehaald had. Een hand werd geheven en Lynn stapte om Zara en Atlas heen om beter te kunnen bekijken wat haar getoond werd. Het was een armband, met daarin een steen die het zwartharige meisje niet meteen herkende. Echter toen ze terugdacht aan wat Fay net verteld had, klikten de puzelstukjes in elkaar. De Keystone! Nieuwsgierig bestudeerde Lynn de steen beter. Er was een soort DNA-streng ingegraveerd en de steen zelf leek wel alle kleuren van de regenboog te hebben. "Ziet er goed uit," Zei Lynn terwijl ze weer rechtop ging staan en wachtte totdat Fay iets uit haar tas haalde wat Lynn wel meteen herkende. "Gefeliciteerd," Sprak Lynn vrolijk nadat het rozeharige meisje uitgesproken was, waarna ze grijnsde. "Voor de eerste badge hoef ik niet terug naar Santalune, ongeveer drie dagen terug heb ook ik Viola verslagen. Maar een Halloween Festival is misschien wel interessant.." Lynn dacht een moment na. Verkleden was nooit echt een van haar hobby's geweest, maar één keer in het jaar kon het geen kwaad. Bovendien, als er nog iets te winnen zou zijn, kon Lynn best een gokje wagen. Fay leek te denken dat Lynn het erg vond dat ze wat kletsten, wat niet echt zo was, want ze verontschuldigde zich. Het was weer eens wat anders, een pratende Fay in plaats van een Fay die haast alleen maar knikt. Met een schouderophaal antwoordde Lynn dan ook: "Geen probleem, hoor. Maar ja, dat lijkt me het handigste." terwijl ze toekeek hoe het rozeharige meisje zich naar haar Absol draaide en aan haar vroeg of ze het gras zou kunnen maaien. Het zwartharige meisje draaide zich naar haar eigen team en ging door haar hurken. "Goed, Atlas, als je het niet erg vindt laat ik je nu even terugkeren. Met z'n allen door een hotel bewoond door spoken lopen lijkt me geen al te goed idee." De Tirtouga knikte begrijpelijk en Lynn haalde zijn Pokéball uit haar zak, waarna de rode straal Atlas opslokte. Zara keek haar maatje enthousiast aan en draaide zich naar Angel, die om de één of andere reden aan het gloeien was. Lynn stond weer op en ging naast Fay staan, wachtte in stilte af wat de verklaring hiervoor was. Voor zover zij wist hadden Absols geen evolutie, maar dit leek er toch verdacht veel op. De gloed trok weg en voor Lynn stond Angel, nu met vleugelachtige uitsteeksels en een andere vorm hoorn. Het zag er.. Indrukwekkend uit. Terwijl de Mega Absol, wist Lynn nu, begon met een pad maken, draaide Lynn zich naar Fay. "Wow," Begon ze met een verwonderde glimlach "Angels naam past opeens nog beter." Zara voegde zich bij de twee Trainers en keek met grote ogen naar de Pokémon voor hen. Toen ze de Absol herkende als Angel toen die voor Fay ging staan, miauwde ze bewonderend en liep op de witte Pokémon af om een rondje om haar heen te lopen. "Zullen we dan maar gaan?" Lynn keek het rozeharige meisje naast haar aan en haalde de verwonderde glimlach van haar gezicht af. "Dat lijkt me een prima idee." Lynn wachtte totdat Zara zich achter haar gepositioneerd had en volgde Fay het vrijgemaakte pad over. Het voelde wat raar aan, die kleine, harde stompjes onder haar voeten en ze wist niet zeker of dat voor haar maatje wel lekker zou lopen. Lynn had nog schoenen, maar Zara natuurlijk niet. Ze draaide zich een moment om en zag de katachtige Pokémon behendig om de stompjes heenstappen. Lynn richtte haar blik weer op Fay, die bij een oude deur aangekomen was. Het rozeharige meisje draaide zich om naar haar en Lynn bedacht zich voor het eerst dat deze plaats eigenlijk best griezelig was. Met een klein fronsje dacht ze na waarom dat haar niet eerder opgevallen was, waarna ze het van zich afschudde. Misschien was het voor haar gewoon wat minder eng en had het gedoe met de Garbodor haar van de angst die over was gebleven afgeleid. Fay vroeg stotterend of ze hier naar binnen zouden gaan. Met een rustige blik in haar ogen liep Lynn naar de deur en keek door de kier. Het rook erg muf en was pikkedonker. Met een kleine zucht vroeg ze, terwijl ze zich naar het rozeharige meisje draaide: "Dit lijkt me de ingang. Jij hebt er zeker ook niet aan gedacht om iets van een zaklamp mee te nemen?". "Daar gaan we dan," Fays stem klonk wat zwakjes en Lynn hoopte maar wat hen in het Lost Hotel te wachten stond maar niet zo erg zou zijn als wat het rozeharige meisje leek te denken. Zodra de deur zich met luid gepiep open was gegaan en Fay naar binnen was gestapt, volge Lynn, vlak achter haar vriendin lopend. Even richtte het zwartharige meisje haar ogen op haar maatje, die haar op de voet volgde. "Blijf dicht bij me." De Purrloin knikte met een serieuze blik in haar ogen en keek weer naar het donker voor hen. Lynn bedacht zich dat haar maatje vast een veel beter nachtzicht had dan zij, en ze legde haar hand op het kopje van de katachtige Pokémon, die een zacht geluidje maakte. Lynn hoorde haar naam en keek in de richting waar Fays stem vandaan was gekomen. Langzaam begon ze lichtere en donkere soorten zwart te zien, waardoor ze zo ongeveer wist waar het rozeharige meisje zich zou moeten bevinden. "Ik ben vlak naast je." Antwoordde ze op geruststellende toon en ze hoorde Zara naast haar ook een geruststelling miauwen. Een melodie klonk op. Lynn voelde Zara haar spieren aanspannen, klaar om te handelen als het iets slechts betekende. Zelf keerde ze haar rechteroor naar voren. Het klonk griezelig, dat viel niet te ontkennen, maar om een reden die Lynn zelf niet eens begreep, vond ze het ook iets moois hebben. "In ieder geval hebben we nu een idee van welke kant we op moeten gaan." Mompelde Lynn, waarna ze voorstelde: "Ik zal wel voorop gaan.". Behoedzaam liep het zwartharige meisje, nog steeds met haar hand op het kopje van haar maatje in de richting van het geluid. Het viel haar op dat het steeds iets lichter werd en met een fronsje vroeg ze zich af wie de moeite zou nemen om een lamp in een verlaten hotel te plaatsen. Lynn begon wat langzamer te lopen toen ze zag dat ongeveer een meter verderop de gang de hoek omsloeg. De jonge Trainer keek even in de ogen van haar maatje die met een rustige blik in haar groene ogen terugkeek. Lynn haalde diep adem en naderde de hoek. Voorzichtig keek ze om het hoekje. Ze zag.. Lynn moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Een Gastly vloog een eindje boven de grond en was, zo wist Lynn nu, degene die het spookachtige, maar mooie geluid produceerde. Daarnaast stond een kleine Pokémon die veel weghad van een kaars met gesloten oog stond te wiegen op de muziek. Een grinnik van Zara maakte een einde aan het gedans, plots opende de Litwick haar oog en keek verschrikt van de Purrloin naar Lynn. Ook de Gastly keek wat verrast, maar die verraste blik verdween als snel en werd veranderd in een glimlach terwijl het bolletje gas tot vlak voor Lynns gezicht zweefde en daar bleef hangen. De Litwick rolde met haar oog en sloeg haar armpjes over elkaar, duidelijk al bekend met een situatie zoals deze. Lynn glimlachte naar de Gastly en wilde zich net omdraaien toen ze een lik in haar gezicht kreeg. Verbaast zette Lynn een pas achteruit, maar ze kon het toen echt niet meer laten. Haar lach vulde de gang terwijl ze zich nu echt omdraaide en vrolijk naar Fay riep: "Gevonden!".

"Gevonden!" Fay stond al een tijdje achter Lynn en bekeek het tafereel met een glimlach. De Litwick leek beschaamd te zijn ontdekt terwijl ze aan het dansen was, de Gastly was helemaal niet eng en de zwartharige trainster kreeg een lik in haar gezicht. Lynn stapte bijna tegen Fay aan, ze zette snel een stapje opzij. Het meisje moest ook lachen, niet alleen om de dansende Litwick, maar ook om de blik op het gezicht van Lynn toen ze werd gelikt. Het was haar doel geweest een Litwick te vangen en ze vond deze nu al grappig, met de verveelde/boze blik. Opeens vlamde er een klein paars licht op, Fay voelde zich opeens zwakker. Het was een van de krachten van een Litwick levenskracht op te zuigen, het voelde vreselijk. Fay pakte de pokébal van Ray, de Luxio mocht er ook wel uit, ze konden alle hulp gebruiken. De vrolijke pokémon miauwde blij, wat meteen een blik van de Litwick opleverde, en keek nieuwsgierig om zich heen. Bij het zien van de wilde pokémon ging zijn vacht opgewonden knetteren. "Eh, Lynn," vragend keek Fay naar het oudere meisje. Ze had nog nooit een pokémon gevangen en had dus geen idee hoe ze dat moest doen, natuurlijk kwam er eerst een gevecht...

Toen Fay achter haar begon te lachen, draaide Lynn zich hoofdschuddend maar met een glimlach op haar gezicht weer om naar het zwevende bolletje gas voor haar, dat met een ondeugende glimlach terugkeek. Een Gastly die niet eng was, een dansende Litwick en een Garbodor die niet het onbevreesde karakter had gehad dat bij zijn uiterlijk paste. Het Lost Hotel herbergde veel aparte types. Zara was ondertussen op de Gastly afgelopen en keek enthousiast naar hem. De Gas Pokémon zweefde een stukje naar beneden en cirkelde nieuwsgierig om de Purrloin heen. Zara draaide rondjes om haar as om de Pokémon met haar ogen te kunnen blijven volgen, tot de tong van de Gastly weer verscheen, dit keer om de katachtige Pokémon te likken. Zara had nog wel kunnen lachen toen Lynn gelikt werd, maar hetzelfde lot als haar maatje ondergaan wilde de Purrloin liever niet. Met een giechel ontweek ze de tong en ging weer naast Lynn staan. Het zwartharige meisje draaide zich om toen ze de stem van Fay en de miauw van diens Luxio, Ray, hoorde. "Hallo daar," Begroette ze de Spark Pokémon voordat ze haar ogen op het rozeharige meisje richtte. Fay keek haar vragend aan en Lynn begreep niet echt wat daarmee bedoeld werd. Lynn wilde net gaan vragen of het iets met het vangen van een Pokémon te maken had, toen ze weer een lik voelde, dit keer over haar rug. Snel draaide ze zich om op de ballen van haar voeten en keek de Gastly, die een paar centimeter van haar gezicht af zweefde met een uitdagend grijnsje en een opgetrokken wenkbrauw aan. Het bolletje gas grinnikte wat en wierp een vrolijke blik op de Litwick. Lynn bedacht zich dat de twee vast vrienden, of iets in die richting, zouden zijn om vervolgens het voorbeeld van de Gastly te volgen en haar maatje aan te kijken. "En," Begon ze met een glimlach "geschikt?" De Purrloin knikte heftig en richtte daarna haar groene ogen op het bolletje gas dat voor Lynn zweefde. De jonge Trainer stond op het punt om met een hoofdknikje het teken te geven voor Zara om naar voren te stappen, toen ze zich bedacht. De Purrloin was niet haar enige Pokémon meer; ze had Atlas nu ook. De Tirtouga had ook training nodig en over het algemeen waren Gastly's niet hoger dan level 25, wat ongeveer hetzelfde niveau was als dat van Atlas. Daarbij kwam dat haar maatje eerder die dag al een gevecht had gevoerd en dat het alleen maar eerlijk was om de Prototurtle Pokémon nu aan de beurt te laten. Lynn zette enkele grote stappen naar achter met Zara vlak bij haar, er goed op lettend dat ze niet tegen Fay of een van haar Pokémon aanliepen. Het zwartharige meisje haalde Atlas' Pokéball tevoorschijn en gooide het ding met een boogje op. De bekende rode straal verscheen en verdween weer, en toen Lynn de Pokéball weer gevangen had stond de Tirtouga voor haar en keek haar warm aan. Lynn glimlachte terug en liet haar wijsvinger een cirkel beschrijven. De Prototurtle Pokémon draaide zich op zijn plaats om en keek omhoog. De Gastly die daar in de lucht hing liet een opgewekt geluid horen en Atlas liet een laag, vriendelijk geluid terug horen. De Gas Pokémon scheen de bedoeling van dit alles te begrijpen en kwam opeens op Atlas afgezweefd, tong al uitgestoken.

Dit was een van de dingen waar Lynn aan moest wennen als ze met Atlas vocht; de Tirtouga was niet al te snel en kon dus ook niet wegspringen om een aanval te ontwijken zoals Zara dat kon. Gelukkig had Lynn op weg naar het Lost Hotel tijd gehad om wat met Atlas te trainen en zijn vechtstijl te bekijken in gevechten met wilde Pokémon. Ze had toen, terwijl ze zonder commando's te geven toekeek, opgemerkt dat de Prototurtle Pokémon het feit dat zijn tegenstander dichterbij moest komen om aan te kunnen vallen vaak als moment aangreep om een tegenaanval te doen en Lynn had al snel gemerkt dat deze tactiek goed werkte. Echter gebruikte de Tirtouga andere aanvallen dan zij in gedachten had, wat ervoor had gezorgd dat Lynn vaker commandeerde dan ze bij Zara deed. Atlas leek het niet erg te vinden, hij volgde gewillig haar instructies op en als hij eens wat anders deed, dan was het vaak een nuttige toevoeging aan Lynns commando. "Wacht af, Atlas," Gebood Lynn rustig. De Tirtouga spande zijn spieren en bleef waar hij was, zijn ogen strak op de naderende Gastly gericht. De tong kwam dichterbij, raakte bijna de kop van de Prototurtle Pokémon en Lynn sprak: "Aqua Jet en Bite!". Meteen schoot Atlas op zijn tegenstander af, voortgestuwd door het water. De Gastly had dit duidelijk niet verwacht en week iets terug, al probeerde hij wel nog steeds zijn tong over de Tirtouga te halen. Atlas botste tegen de Ghost-type Pokémon aan en beet zich meteen vast in zijn ronde lichaam. Een verbaasd geluid verliet de Gastly, waarna hij rood gloeiende ogen kreeg en een soort rode gloed in alle richtingen uit zijn lichaam schoot. Night Shade, wist Lynn. Snel ging ze voor Zara staan, zodat die niet geraakt kon worden voordat ze weer een commando riep naar de Tirtouga, die zich nog steeds vastbeet in het lichaam van zijn tegenstander en eventjes zachtjes kreunde toen het rode licht hem raakte. "Rollout en opnieuw Bite," Snel trok Atlas zich terug in zijn schild, waarvoor hij zijn tegenstander los moest laten, en schoot op de Gastly af. Die schoot op het laatste moment opzij en vuurde een flikkerend bolletje af. "Protect!" Een scherm van licht verscheen voor Atlas terwijl hij met een doffe dreun op de grond landde en zijn ogen meteen weer op de Gastly richtte. De Confuse Ray spatte uiteen toen hij de beschermende wand raakte en Lynn ging meteen weer in de aanval. "Ancient Power, Atlas," Brokken steen braken door de vloer, omgeven door een paarse gloed, en schoten op de Gastly af. Nu die druk bezig was met het ontwijken van de aanval, commandeerde Lynn: "Opnieuw Aqua Jet en Bite!". De Prototurtle Pokémon schoot in volle vaart op het zwevende bolletje gas af, dat met succes alle stenen had ontweken maar daardoor niet genoeg tijd had om kanonskogel Atlas te ontwijken. De Tirtouga knalde in volle vaart tegen de Gastly aan en zette zijn tanden in hem. Ietwat paniekerig vloog de Gas Pokémon hoger de lucht in, in een poging om zijn tegenstander te dwingen los te laten. Atlas keek gefocust naar de Gastly en hield koppig vast. Lynn wist echter dat een val van zo'n hoogte net zo goed schade kon doen als een normale aanval en besloot iets te doen. "Water Gun en Withdraw," Sprak Lynn geconcentreerd. De Prototurtle Pokémon liet los en vuurde in zijn val een waterstraal op de Gastly af voordat hij zich in zijn schild verschuilde. De klap liet de vloerplanken in luid protest kraken en Lynn greep een muur vast om niet om te vallen. Toen de jonge Trainer weer opkeek, zag ze dat de Gas Pokémon in volle vaart op Atlas afkwam met rood opgloeiende ogen en zijn tong uitgestoken. De Tirtouga gebruike Rollout om zich naar de andere kant van de gang te bewegen, waardoor de aanvallen van de Gastly niet meer op hem gericht waren en vuurde een Water Gun af. Snel draaide de Gas Pokémon zich weer om en zweefde op de Prototurtle Pokémon af, al was het al langzamer dan aan het begin van het gevecht, merkte Lynn op. De tong van de Gastly raakte dit keer wel en snel commandeerde Lynn: "Bite, laat niet meteen los!". De sterke kaken van Atlas zetten zich vast in de Gastly, die een klein piepje liet horen. "Nu Rollout, blijf vasthouden," Sprak Lynn. Atlas hield zijn tegenstander stevig vastgeklemd en rolde als een stoomwals over de grond en de Gastly heen. Op een gegeven moment wist die zich los te worstelen en vuurde nog zo'n lichtgevend bolletje af. "Water Gun!" Riep Lynn snel en godzijdank was de krachtige waterstraal genoeg om de Confuse Ray uit elkaar te doen spatten. Weer die rode gloed, Lynn wilde net naar Atlas roepen om een Rollout te doen maar was te laat. De gloed trok door de Tirtouga heen, die met een moeilijk gezicht voor heel even zijn ogen sloot. Toen hij ze weer opende was de Gastly tot een halve meter genaderd en schoot nog steeds op hem af. "Ancient Power, daarna Bite," Stenen schoten als een soort muur voor de Prototurtle Pokémon op en sloegen de Gastly uit zijn koers. Meteen daarna lanceerde Atlas zich met een Aqua Jet tegen zijn tegenstander aan en klemde voor de zoveelste keer zijn kaken om het ronde lichaam van de Gas Pokémon. Die zakte door het extra gewicht en het verlies aan kracht naar beneden en moest zichtbaar veel moeite doen om zichzelf in de lucht te houden. Het was bijna zover, wist Lynn. "Atlas, nog één laatse Ancient Power." De stenen schoten op de Gastly af en raakten hem van alle kanten. Nu viel Atlas' tegenstander echt naar de grond en landde daar zonder een enkel geluid te maken. Atlas liet snel los en schuifelde een stukje achteruit, zijn ogen nog steeds strak op de Gastly gericht voor het geval die zich nog zou verroeren. Lynn haalde een lege Pokéball tevoorschijn en keek er een moment naar voordat ze hem naar het balletje gas op de grond gooide. Alsjeblieft..
Naast Lynn had Zara het gevecht met grote interesse gevolgd. Als haar maatje met Atlas was gaan trainen had ze ook altijd toegekeken en opgemerkt hoe de Tirtouga niet zo snel was. Dat was wel jammer natuurlijk, want dat betekende dat hij niet mee zou kunnen doen met de renwedstrijdjes die Lynn en de Purrloin soms deden. Maar de katachtige Pokémon had ook gezien dat aanvallen van de tegenstander de Prototurtle Pokémon vrij weinig leken te doen. Soms was de Purrloin zelfs een beetje jaloers geweest als een aanval afgeketst was op het schild dat haar teamgenoot had, maar op dat soort momenten had de Purrloin zichzelf verteld dat Atlas dat had in ruil voor de snelheid die zijzelf tot beschikking had. De rood met witte bol vloog door de lucht en landde op het paarse bolletje. Zara keek strak toe hoe de Gastly opgeslokt werd en hoe de Pokéball heen en weer begon te wiebelen onder het maken van dat rare geluid. In ieder ander geval had de Purrloin zich afgevraagd waarom een Pokéball zo'n geluid maakte, maar nu was de veels te gefocust op hopen dat de Gastly bleef zitten. Meteen toen Zara de Gas Pokémon voor het eerst gezien had, wist ze dat ze een nieuwe vriend had gevonden. Hij plaagde Lynn graag, net zoals zij, was aardig en, en dit speelde heel erg mee in de Purrloins oordeel, Lynn leek de Gas Pokémon ook erg leuk te vinden. Dan zouden ze met zijn vieren zijn, bedacht de katachtige Pokémon zich. Een tijdje terug was het nog alleen Lynn en zij geweest, en nu was het opeens drukker geworden. Niet dat het haar irriteerde, in tegendeel zelfs. Hoe meer Pokémonvrienden, hoe beter, vond Zara en ze zou ieder aankomend teamlid dan ook met open pootjes en een grote glimlach verwelkomen. Maar om dat bij de Gastly te kunnen doen, moest die stomme Pokéball toch echt stoppen met wiebelen. Ongeduldig trippelde Zara tot naast Atlas en ging naast hem zitten. Ze Tirtouga keek haar met diezelfde nieuwsgierige ongeduldigheid even aan, om vervolgens weer meteen naar het rood met witte balletje voor hen te kijken. Een ongeduldige zucht verliet de mond van de katachtige Pokémon en Atlas keek haar eventjes grinnikend aan, waarna hij zijn ogen meteen weer strak op de Pokéball richtte. Zara stond op en ging op het schild van Atlas zitten. Zo, als die Gastly het waagde om niet gevangen te worden, zou hij te maken krijgen met hun allebei. De Pokéball wiebelde nog een keer. Zara hield haar adem in en hoorde Atlas onder haar hetzelfde doen en zijn spieren aanspannen. Kom op..

Terwijl Lynn zich op de Gastly richtte keek Fay naar de Litwick, Ray stond klaar voor het gevecht. "Ray," de Luxio keek met een enthousiaste blik naar zijn trainster, de opwinding was van zijn snuit af te lezen. "We gaan proberen deze pokémon te vangen, oke?" Ray knikte en richtte zich op de Litwick. Atlas was in gevecht met de Gastly en het was duidelijk dat de Litwick haar vriend wilde helpen. "Swagger, en spark," voordat de Litwick wat kon doen stond Ray voor haar en maakte zich groot en dreigend, de wilde, kaarsachtige pokémon raakte in de war en keek om zich heen op zoek naar haar tegenstander. Ray kwam uit het niks en tackelde de Litwick met zijn spark, de wilde pokémon vuurde een ember af op de richting waar de Luxio helemaal niet stond, maar Fay moest wel opzij springen. "Tackel en dan bite," naar Fay's idee ging het best goed, de Litwick had nog geen kans gehad Ray aan te vallen en werd ook nu weer werd de geestvuur pokémon geraakt door de Luxio. Nadat Ray had gebeten werd hij opeens gevangen in een kring van vuur, de Litwick had eindelijk geraakt. Een boze grom kwam uit de bek van de katachtige pokémon en opeens vulde de felle gloed van Ray de duistere kamer. Binnenin het vuur veranderde de Luxio en groeide, Ray brulde nog een keer en sprong toen uit het vuur, het licht was gedoofd. Fay pakte haar pokédex en scande Ray. "Luxray, the Gleam Eyes Pokémon and the final form of Shinx. Luxray's ability to see through objects comes in handy when it's scouting for danger. When its eyes gleam gold, it can spot hiding prey--even those taking shelter behind a wall." Fay keek nog een moment verbijsterd naar Ray, hij was groter dan Angel en nu indrukwekkender dan Zara. De Litwick vuurde een ember af en Ray werd geraakt doordat hij niet op zijn tegenstander had gelet. De Luxray gromde en keek dreigend naar de wilde Litwick. "Spark, en nog een keer bite," het vacht van de grote pokémon knetterde terwijl hij op de pokémon af rende. Opeens klonk er een geluid door de kamer. Fay keek verbaast opzij en zag de Lynn de Gastly had gevangen. De Litwick zag het ook en een intens verdrietige uitdrukking kwam op het gezich van de kaas die al snel in woede veranderde. De paarse vlam brande opeens sterk op het hoofd van de kleine pokémon, Fay voelde haar kracht wegstromen. "R-Ray," de Luxray brulde en rende op de Litwick af. De kaars viel om en bleef liggen, de Litwick was niet verslagen, maar leek gewoon niet meer te willen vechten. Fay pakte langzaam een pokébal en gooide die naar de Litwick, de pokémon merkte het niet eens. Een rode straal slokte de pokémon op en de bal begon met wiebelen. Fay keek met ingehouden adem naar de pokébal en wachtte op het oordeel.

De klik vlak voor Zara deed de Purrloin vrolijk van Atlas' schild afspringen. Gracieus landde ze voor de Pokéball, waar ze zich op haar achterpoten oprichtte en het rood met witte ding oppakte. Atlas, achter haar, maakte ook een vrolijk geluid, al was de rustigheid die zo bij hem paste en zoals altijd in zijn stem te vinden. Met de Prototurtle Pokémon op haar hielen, liep Zara op Lynn af en overhandigde haar de Pokéball, om haar vervolgens smekend aan te kijken. Lynn grinnikte en keek van de Purrloin naar Atlas, waaruit Zara kon halen dat Atlas zo'n zelfde smekende blik in zijn ogen had, en gooide de nu gevulde Pokéball op.

Lynn had de Pokéball nog niet gevangen of ze werd verblind door een fel, wit licht. "Bedek je ogen!" Riep het zwartharige meisje naar alle Pokémon en Fay, waarna ze snel haar eigen advies opvolgde. Met een hand voor haar ogen wachtte ze het moment af dat de felheid van het licht af zou nemen en ze de veranderingen van haar pas gevangen Pokémon zou kunnen zien. Na een paar seconden gebeurde het, Lynn liet haar hand langs haar zij vallen en keek vol verbazing toe hoe de nu-nog-Gastly evolueerde. Het was op zijn minst opvallend te noemen dat de Pokémon meteen nadat hij gevangen was zijn eerste evolutie doorging. Misschien, bedacht Lynn zich, had de Gas Pokémon al te hele tijd tegen evolutie aangelegen en had het gevecht ervoor gezorgd dat het dan ook eindelijk gebeurd was. In ieder geval was Lynn er blij mee, want dit betekende dat de Pokémon ook daadwerkelijk rond level 25 was geweest, wat weer betekende dat hij makkelijk mee zou kunnen komen met de groep qua training. Het licht dimde tot een zwak schijnsel en ze tikte haar teamleden aan om aan te geven dat ze weer konden kijken. Snel haalde Atlas zijn kop uit zijn schild en Zara liet haar staart los, die ze tegen haar ogen gedrukt had. Het gas dat zich om het lichaam van de Gastly had bevonden, deelde zit op in twee stukken en zweefde tot aan weerszijden van de Pokémon, waar het begon te veranderen. Het gas leek vaster te worden en nam aan beide kanten van de Pokémon de vorm van een klauw aan. Tegelijkertijd werd het bolletje dat het lichaam van de Pokémon vormde ook veranderd. Eerst leek het wat groter te worden en vervolgens ontsproten er een staartachtig uitsteeksel en twee punten die wat op oren leken, gevolgd door nog een paar kleine uitsteeksels onder het uitsteeksel op de bovenkant van het hoofd van de Gas Pokémon. Het licht dat de Pokémon omsloot bloeide nog één keer fel op, waardoor Lynn haar ogen weer moest bedekken, en verdween daarna. Meteen keek Lynn naar haar nieuwe teamgenoot en kon ze zien dat die ook meer tanden had gekregen.
Zodra de pas gevangen Pokémon doorhad dat hij nu handen had, testte hij ze uit door er een op Zara af te sturen en haar vast te pakken. Met een vrolijke uitdrukking op haar gezicht maakte de Purrloin het zich gemakkelijk in de klauw terwijl het ding terug zweefde naar de.. Wat was het eigenlijk? Lynn haalde haar Pokédex tevoorschijn en richtte hem. "Haunter, the Gas Pokémon. If you get the feeling of being watched in darkness when nobody is around, Haunter is there. It licks with its gaseous tongue to steal the victim's life force. It lurks in darkness for prey." Lynn keek de Haunter met een glimlach aan. "Gefeliciteerd.." Even dacht ze na over een naam, die ze al snel vond: "Pan, met je evolutie en welkom in het team.". De Gas Pokémon schonk haar een vrolijke grijns en draaide zich toen om naar de Litwick, om zijn nieuwe handen te laten zien, waarschijnlijk.
De kaarsachtige Pokémon lag op de grond toen de Pokéball op haar afvloog. Met een lichte frons bedacht Lynn zich dat ze eigenlijk verwacht had dat de Litwick voor een groter probleem zou zorgen, vooral omdat ze zo boos had geleken toen Lynn en Fay haar net hadden ontmoet. Het ding wiebelde heen en weer en stopte uiteindelijk met een doffe klik. Pan liet, met groot plezier, één van zijn handen op de Pokéball afvliegen om die vast te pakken. De frons verdween van het gezicht van het zwartharige meisje terwijl ze grinnikend toekeek hoe haar nieuwste teamlid Zara voorzichtig op de grond neerzette en naar zijn hand met daarin de Pokéball toe zweefde, om vervolgens met al zijn lichaamsdelen bij elkaar naar Fay toeging om haar het ijzeren balletje aan te bieden, een opgewekte half grijns, half glimlach op zijn gezicht te zien.
Atlas gaf voorzichtig een zacht tikje op Lynns voet. De jonge Trainer zakte door haar knieën en keek de Prototurtle aan. Tijdens het gevecht had de schildpadachtige Pokémon een paar rake klappen gekregen en dat was nu aan hem te zien. "Wil je in je Pokéball?" Atlas knikte rustig, waarop Lynn zijn Pokéball tevoorschijn haalde. "Je hebt het hartstikke goed gedaan." Sprak Lynn met een glimlach. Met een vrolijk geluidje drukte de Prototurtle Pokémon zijn neus tegen de Pokéball en de bekende rode straal slokte hem op. Lynn borg het ding op in één van haar binnenzakken, zodat ze zeker wist dat hij veilig was, en stond op. Met een glunderende Zara aan haar zijde voegde ze zicht bij Fay en Pan, die de Pokéball aan het rozeharige meisje aanbood. "Nou," Begon het zwartharige meisje met een glimlach terwijl haar blik op de Haunter gericht was, die vrolijk allerlei dingen aan het oppakken was. "de missie is geslaagd, denk ik zo." Met een opgewekte miauw bevestigde Zara dat, waarna de Purrloin naar haar nieuwe teamgenoot toeging op te proberen de voorwerpen die hij van plan was om te pakken voor zijn neus weg te grissen. De katachtige Pokémon sprong op een oud en stoffig kussen net op het moment dat Pan het vast wilde pakken. Een moment keek de Haunter verbaasd naar Zara, die hem geamuseerd aankeek, gevangen in zijn klauw en het kussen. De verbaasdheid verdween echter al snel en Pan kreeg een ondeugende grijns op zijn gezicht. Plots schoot de hand waar Zara in zat de hoek om, al snel gevolgd door de rest van de Haunter. Lynn draaide zich snel om en merkte al hoofdschuddend op: "Dit wordt nog wat." en ze begon te rennen. Al sprintend volgde het zwartharige meisje de vrolijke kreetjes van haar maatje en het gelach van haar nieuwste teamlid.

Fay keek naar de pokébal in haar hand, de Litwick leek niet blij te zijn geweest. Lynn was bezig met haar pokémon, die... evolueerde? Verbaast keek Fay even opzij, Pan, zoals ie was genoemd, was nu een Haunter, volgens de pokédex. Na even te hebben gewacht liep de rozeharige naar haar vriendin. "Pan ziet er leuk uit," Ray stond naast haar, Angel was weer normaal en keek van een wat grotere afstand geamuseerd toe. "L-Lynn, je gaat vast door met reizen, maar kunnen we niet contact houden?" Wat verlegen keek Fay Lynn aan, zelf had ze via een actie een keer goedkoop een holocaster kunnen kopen, dat was nog niet zo lang geleden. Als Lynn er ook een had konden ze contact houden. Ray liep naar Zara en keek de Purrlion aan, hij was nu veel groter dan de poes. Een vriendelijke miauw verliet zijn bek, maar hij zag er anders uit, minder verliefd, al was het nog niet helemaal weg. Er leek iets van spijt in zijn diepe stem te zitten.

"Pan ziet er leuk uit," Lynn glimlachte en bekeek de Haunter, die net een theekopje oppakte en de klauw waarin het porseleinen ding zat naar zijn lichaam liet schieten, waarna ze weer naar het rozeharige meisje keek. "Dankje, volgens mij is hij zelf ook heel blij met z'n evolutie." Grinnikte ze terwijl Pan het kopje een paar keer met een geconcentreerde blik overgooide en daarna op de grond plaatste. Ietwat stotterend vroeg Fay of ze misschien niet contact konden houden. Het zwartharige meisje draaide zich naar het jongere meisje, haar blik serieus en nadenkend. "Dat zou leuk zijn.. Maar ik heb geen holocaster, of iets wat daarop lijkt." Een fronsje verscheen op Lynns gezicht. Het leek haar leuk om contact te kunnen houden met Fay, maar dat ging nogal moeilijk als ze allebei op reis waren als je geen holocaster had. Misschien moest ze zo'n ding maar een aan gaan schaffen, al moest ze natuurlijk ook nog de Mega Stone voor Pan kopen en die dingen waren niet bepaald goedkoop. Met een zuchtje opperde Lynn: "Misschien kunnen een stad afspreken waar we elkaar dan over een tijdje weer ontmoeten? Iets anders kan ik op het moment niet bedenken.". Zara, die op het punt had gestaan een stuk stof weg te grissen, staakte haar spel toen de Luxray op haar afkwam. De Purrloin moest nu omhoog kijken om Ray in de ogen te kunnen kijken, merkte Lynn. De katachtige Pokémon beantwoordde de miauw van de blauw met zwarte Pokémon met een vrolijke, al leek ze wel gemerkt te hebben dat er iets spijtigs in de Luxrays stem had gezeten. Zara klopte Ray op zijn schouders en miauwde iets op bemoedigende toon. Vervolgens zette de Purrloin een stapje achteruit en nam de Luxray goed in zich op, de vrolijke twinkelingen in haar ogen waren wat doffer geworden.

"Misschien kunnen een stad afspreken waar we elkaar dan over een tijdje weer ontmoeten? Iets anders kan ik op het moment niet bedenken." Fay knikte en zweeg een moment. "Maar wil je me wel beloven een holocaster te kopen als je de kans hebt?" Hoopvol keek ze Lynn aan, als ze dat deed konden ze nummers uitwisselen en altijd contact hebben, behalve in een grot of zo. Ray gaf Zara net een lik met zijn redelijk grote tong. Fay glimlachte bij de aanblik van het en kromp even ineen toen het huis kraakte. "Kunnen we weg hier? Alsjeblieft?" Ze wilde hier zo snel mogelijk weg, het was een vreselijke plek! Angel keek naar de deur, het was duidelijk dat de Absol er ook zo over dacht. Fay ging bij haar pokémon staan om duidelijk te maken dat ze het er helemaal mee eens was. Pan kon ook op andere plekken spelen, minder enge plekken.

Het rozeharige meisje vroeg haar te beloven een holocaster te kopen als ze de kans kreeg. Een glimlach verscheen op Lynn gezicht toen ze van Pan en Zara naar Fay keek. Het meisje keek haar hoopvol aan, wat volgens het zwartharige meisje moest betekenen dat Fay haar ook wel als een soort vriendin zag. "Ik zal m'n best doen," Antwoordde Lynn met een serieuze toon in haar stem "Al moet Pan zijn Mega Stone nog wel krijgen, maar daar vind ik wel iets op. Anders geef je me alvast het nummer van je holocaster, dan kan ik je bellen zodra ik de mijne heb." Het verbaasde Lynn wel een beetje dat Fay, die zo'n beetje haar hele leven op straat geleefd had, een holocaster bezat, maar al snel bedacht het zwartharige meisje zich ook dat er vast wel een manier was om aan een goedkoop communicatiemiddel te komen. Zara kreeg een grote lik, de Purrloin leek daar niet al te blij mee maar accepteerde het toch. De Purrloin keek de andere Pokémon vriendelijk aan en miauwde nog een keer voordat ze naast Lynn ging staan en ietwat droevig naar haar maatje opkeek, wat met haar poot over de plaats waar ze gelikt was wrijvend om het speeksel weg te halen. Lynn grinnikte, legde haar hand op het hoofdje van de Purrloin en keek weer op toen Fay vroeg of ze weg konden gaan. Zara, glipte naar Pan toe en sprong op een kussen. De katachtige Pokémon en het kussen werden opgepakt door Pan en de Haunter vloog weg. Lynn schudde al glimlachend haar hoofd. "Laten we maar gaan, ja." Sprak het zwartharige meisje voordat ze achter haar nieuwste teamlid aansprintte, hopelijk gevolgd door Fay en haar Pokémon.