Old and.. Wise? [Fay Vayne]

Net toen Lynn aan wilde kloppen, werd de deur haastig opengetrokken en werd een verbaasde Lynn aan haar vest naar binnen getrokken. Het meisje kon nog net verbaasd achterom kijken naar Fay voordat de deur met een trap van een voet die gestoken was in een pluizige, roze pantoffel dichtgedaan werd. Lynn werd losgelaten en snel draaide ze zich om naar haar ontvoerder. De vrouw was, zoals Lynn al gedacht had, stokoud, had muisgrijs haar met een paar zwarte strepen, een klein brilletje met knalgroen montuur en heldere, blauwe ogen. Het omaatje was gestoken in een lichtblauwe kamerjas en een losse, oranje broek. Als laatste merkte Lynn op dat er aan de voeten van de mevrouw twee verschillende soorten schoenen zaten. De ene was de roze pantoffel en aan de andere voet zat een zwarte, leren schoen met veters die er erg gedragen uitzag. Opeens zei het vrouwtje (want ze was nogal klein) vrolijk: "Hallo daar! Welkom, welkom in ons huis. Ik weet zeker dat je het hier fijn zal vinden, ik kan je vast wel iets lekker aan bieden en.." het vrouwtje zweeg een volle minuut en zei toen op een wantrouwigere toon: "Mag zo onbeleefd zijn om te vragen wat je hier doet?". "Eh," aarzelde Lynn. De vrouw zag er stapelgek uit, maar leek haar geen kwaad te willen doen. Ze besloot dat het maar gewoon het beste was om meteen te zeggen waarvoor ze gekomen was. "Mijn reispartner en ik zijn hier net aangekomen en we konden geen hotel of Pokécenter vinden. We vroegen ons af of we misschien hier konden blijven logeren.. Tegen betaling, uiteraard." Het stokoude vrouwtje keek haar verbaasd aan. "Maar kind, had dat dan meteen gezegd!" Lynn overwoog om te zeggen dat ze daar geen kans voor had gekregen omdat ze haar meteen naar binnen had getrokken, maar besloot dat dat geen goed idee was. "Natuurlijk kunnen jij en je Pokémon hier blijven slapen, natuurlijk! Maar jullie hoeven niet te betalen, nee, nee! Ik zal meteen wat eten klaar laten zetten." Het meisje was al lang opgelucht dat het oude vrouwtje niet opeens met een paraplu ging in het rond ging slaan, of zoiets. En dat het hun ook niets zou kosten, was natuurlijk ook fantastisch. Toen bedacht Lynn zich iets; de vrouw had gedacht dat alleen Zara en zij zouden blijven slapen. "Mevrouw," Begon ze. "Noem me maar Truusje, liefje, noem me maar Truusje." Onderbrak Truusje haar."Eh, natuurlijk. Truusje, ik ben hier niet alleen met mijn Pokémon. Mijn.. Vriendin," Was ze een vriendin? Ja, Lynn dacht van wel. "wil ook graag blijven, als u dat niet erg vindt." Het oude vrouwtje glimlachte stralend: "Ja, ja! Hoe meer mensen, hoe meer vreugd niet? Nou, laat jij je vriendin maar binnen, dan laat ik wat eten klaarzetten. Harold?! HAROLD?!". Een stem die van ver weg leek te komen mompelde iets wat klonk als 'Wat?' en Truusje begon weer te schreeuwen. "ZET-WAT-ETEN-KLAAR-WIL-JE? WE-HEBBEN-GASTEN!" De mompelaar mompelde iets wat leek op 'Natuurlijk, natuurlijk.' waarna er een gefloten wijsje te horen was en het rammelen van pannen tot in de gang doordrong. Opgelucht draaide Lynn zich om naar de deur. Ze ging met haar hand naar de greep en draaide eraan, maar er gebeurde niets. Toen zag ze al de grendels en haken en het kruis dat op de deur geschilderd was. Met een zucht begon ze al de beveiligingen van de deur te halen en toen ze daar eindelijk mee klaar was, draaide ze opnieuw aan de deurknop. Ze wenkte Fay dichterbij en zei zacht: "Ze zijn een beetje gek hier, maar we kunnen in ieder geval gratis overnachten. Truu-- het oude vrouwtje heeft zelfs voorgesteld om ons wat eten te geven." en na even nagedacht te hebben voegde ze eraan toe: "Misschien is het beter als ik het woord doe.. Vind je dat oké?". Ondertussen was Zara zacht snorrend op een kleedje gaan liggen dat op een verwarming lag; ze had haar plekje al helemaal gevonden.

Fay stond verbijsterd voor de deur, Lynn was naar binnen verdwenen en ze had geen idee wat er was gebeurd. Er klonk geschreeuw en uiteindelijk ging de deur rammelend open, Lynn stond voor haar. "Ze zijn een beetje gek hier, maar we kunnen in ieder geval gratis overnachten. Truu-- het oude vrouwtje heeft zelfs voorgesteld om ons wat eten te geven." "O-Oke?" Fay leunde even naar de zijkant van de deur en zag een oude vrouw heftig zwaaien. "Eh.." "Misschien is het beter als ik het woord doe.. Vind je dat oké?" Fay knikte, want ze wist niet zeker of je wel kon praten met dat soort mensen. Ze stapte naar binnen, opeens begon de oude dame te gillen, verbaast draaide Fay zich om en zag dat Angel naar binnen wilde stappen. Onzeker keek Fay de vrouw aan. "Is er een probleem?" De vrouw hief een gerimpelde hand naar pokémon. "Dat, dat 'ding' komt mijn huis niet in!" De oude vrouw pakte een paraplu en een kruis. "Dit voorspelt niet veel goeds," Fay had het idee dat de dame nu meer tegen zichzelf sprak dan tegen haar. Ze had wel gehoord dat Absols rampen brachten, maar dít was overdreven.

Fay zei een beetje vragend "O-Oke?" en toen ze om Lynn heen keek, zag ze Truusje heftig zwaaien. "Eh.." Lynn grinnikte even stilletjes; Fay had natuurlijk geen idee wat er binnen gebeurd was en daardoor leek het gedrag van het oude vrouwtje waarschijnlijk nog gekker dan het al was. Op het voorstel van Lynn knikte het rozeharige meisje even en Lynn bedacht dat haar reispartner misschien te geschokt was om iets te zeggen. Het zwartharige meisje stapte opzij zodat Fay door de deuropening kon gaan en toen die binnen was begon Truusje opeens keihard te gillen. Op haar hoede draaide Lynn zich weer naar de deuropening, in de verwachting een overvaller te zien of zelfs een angstaanjagende, met bloed bedekte Pokémon, maar het enige wat ze zag was Fay's Absol, Angel, die op het punt had gestaan om ook naar binnen te gaan. Lynn draaide zich weer om op het moment dat Fay vroeg of er een probleem was. Net als het rozeharige meisje begreep Lynn niet wat er zo erg was aan Angel. Zat er misschien modder aan haar poten? Ze wilde net een snelle blik achterom werpen toen Truusje een paraplu en kruis kruis tevoorschijn haalde en "Dat, dat 'ding' komt mijn huis niet in! Dit voorspelt niet veel goeds," zei. Lynn dacht terug aan de omschrijving die haar Pokédex had gegeven toen ze die op Fay's Pokémon had gericht; Absols zouden mensen waarschuwen voor aankomende rampen. Zelf begreep ze dus dat Angel niet de oorzaak van een ramp zou zijn, maar eerder de ramp zou aankondigen. Maar als ze niets op dit probleem zou vinden, kwam de Absol het huis waarschijnlijk niet in en zou Fay vast ook niet willen blijven. "Mevr-- Truusje, ik begrijp dat u misschien niet van deze soort Pokémon houdt, maar ik kan u verzekeren dat zij geen vlieg kwaad doet." Het vrouwtje mompelde bozig iets over 'voortekenen', 'ongeluk' en, gek genoeg, 'koekjes' waarna haar ogen zich plotseling in die van Lynn boorden en ze met een stemverheffing zei: "Het komt mijn huis niet in, nee, nee!" terwijl ze heftig met haar hoofd schudde. Lynn zuchtte onhoorbaar, zo zou het niet lukken. Tijd voor wat leugens, dan maar. "Wist u toevallig al dat de ramp die een Absol veroorzaakt afgeweerd kan worden door de Pokémon in kwestie in de Pokéball in het huis te laten? Misschien kunnen we er zo voor zorgen dat er niets ernstigs gebeurt." Het zwartharige meisje keek Truusje aan met een overtuigde gezichtsuitdrukking op haar gezicht. Ze was altijd al goed geweest in acteren. "Ja, nou ja, ja.. Als er dan niets met.." begon het oude vrouwtje waarna ze weer begon te mompelen en het woord 'koekjes' minstens twee keer uitgesproken werd. "Nou, nou, dan zal het wel in orde zijn!" Het gezicht van de vrouw lichtte op en ze begon de twee bezoekers door de hal naar een deur te duwen. "Het eten zal zo wel klaar zijn, Harold is de beste kok die er is, ik weet zeker dat jullie het lekker zullen vinden, zeker!" Verbaasd keek Lynn naar Fay, waarna ze haar schouder ophief. De hele gang lag volgestrooid met de vreemdste dingen: kookboeken, het been van een paspop met de andere helft van het paar zwarte leren schoenen eraan, een vaasje droogbloemen, brijnaalden die uit een trui met drie armgaten staken, een kruikje, een veger en blik met bloemetjesopdruk en een hoed gemaakt van grassprieten waren een paar van de voorwerpen.

De voet met de leren schoen van Truusje trapte een knalroze deur open en Lynn en Fay kregen uitzicht op de netste keuken die je ooit gezien had. Er lag niets op de vloer, niets op het aanrecht en niets op de eettafel. De keukenkastjes waren wit, de vloer was wit, de muur was wit en de tafel en stoelen waren wit. Eigenlijk was alles wit, inclusief de oude man die in de keuken stond. De man droeg een nette, witte broek en een net, gestreken hemd. Zijn haar was wit en de huid van de man was ook redelijk wit, maar niet op een ongezonde manier. De onbekende man lachte zijn witte, kaarsrechte tanden bloot en zei iets minder mompelend dan eerst: "Hallo, hallo, ik hoop dat jullie honger hebben.". "Harlold heeft de keuken ingericht, persoonlijk vind ik de hal véél mooier, véél mooier." zei Truusje achter hen. Harold had blijkbaar niet gehoord wat zijn vrouw had gezegd en trok twee stoelen naar achteren, waarna hij uitnodigend op de witte kussentjes klopte. Lynn nam voorzichtig plaats en keek naar haar witte bord en haar witte bestek. Achter haar werd er nog wat met pannen gerommeld en werden er een paar kastjes open- en dichtgedaan. "Het eten is klaar, eet smakelijk, eet smakelijk." Klonk de vriendelijke stem van Harold achter haar. Een witte schaal werd in het midden van de tafel neergezet en wat zich in de schaal bevond deed Lynn watertanden. Het wit zorgde ervoor dat het eten nog kleuriger leek, de lasagne zag er verrukkelijk uit. Beleefd wachtte Lynn af tot het oude stel ook zat en ze grote porties lasagne op hun bord legden. Truusje kwakte het stuk voor Lynn gewoon op haar bord, waardoor spetters tomatensaus de tafel en het bord bedekten en de lasagne ondersteboven terecht kwam, terwijl Harold het stuk voor Fay met uiterste precisie op het bord van het meisje neerlegde. Het zag er perfect uit en de oude man (want hij was echt groot) legde zelfs nog een beetje basilicum tegen het stuk lasagne aan. "Eet smakelijk, eet smakelijk." mompelde de oude man teder. Als betoverd staarde Lynn naar Fays bord, het was ongelofelijk hoe Harold met zijn eten overweg kon. Ze wilde snel aanvallen, haar maag rommelde. Net toen ze haar mes en vork wilde oppakken, stond Harold op terwijl hij iets over 'lieve Pokémon' mompelde. De oude man opende een kastje, waardoor Lynn de inhoud ervan kon zien. Alle mogelijke ingrediënten zaten in glazen potten, allemaal voorzien van een etiket waarop in een keurig handschrift de naam van het ingrediënt geschreven was. Truusjes man pakte een pot die helemaal achteraan stond en zette die op het aanrecht. Daarna bukte de man zich langzaam en haalde uit een van de onderste kastjes twee witte bakjes. Hij goot wat van de inhoud van de pot in twee van de bakjes en ging toen voor zijn werk staan. Er volgde meer gerommel van kastjes en er werd snufjes van dit en snufjes van dat toegevoegd, tot Harold zich uiteindelijk met de nodige moeite bukte en de bakjes op de grond neerzette. "Voor jullie vriendjes." zei de oude man vriendelijk. Zara kwam vanuit de gang op de geur af en rende meteen naar een van de bakjes. Ze snoof de lucht op en keek bewonderend naar de man de naast het eten stond, waarna ze waarderend snorde en begon te eten.

Fay liet de wat verontwaardigde Angel terug in haar pokébal. Daarna liep ze naar binnen en keek even om zich heen, de hal was wat... Vreemd ingericht. Toen ze in de keuken kwamen zag het er gelukkig wat normaler uit. Fay ging aan tafel zitten, Truusje kwakte het stuk lasagne, het meisje giechelde en keek toe hoe zij haar eten kreeg. Bakjes werden op de grond gezet, Zara begon meteen met eten, maar Angel zou niet uit haar bal mogen komen. Fay pakte de pokébal van Ray uit haar zak, hopelijk zou hij niet wéér Zara gaan aankwijlen. De rode straal kwam er uit, Truusje keek even argwanend, maar toen de rode straal een Luxio vormde kwam de oudere vrouw weer tot rust. Fay begon met eten, net als Ray. "Wauw, het eten is heerlijk," de man glimlachte. Ray at van zijn eten, hij merkte Zara pas later op en miauwde even. De Luxio schoof zijn bakje naar de Purrlion, het bakje was nog halfvol.

Fay giechelde toen Lynns lasagne neergekwakt werd op haar bord en het zwartharige meisje grijnsde even naar haar. Toen Fay een Pokéball uit haar zak haalde, fronste Lynn even, maar toen bedacht ze zich dat Fay haar Luxio natuurlijk ook nog had. Ray kwam tevoorschijn en Truusje, die wat argwanend had toegekeken, ontspande weer. Gelukkig was Ray niet zo geïnteresseerd in Zara dat hij niet ging eten, want hij zou echt wat mislopen, aan de gulzigheid van Lynns Purrloin te zien. Die had even alleen maar oog voor haar eten en als ze nu gestoord zou worden, zou ze waarschijnlijk denken dat iemand haar eten probeerde te stelen. "Wauw, het eten is heerlijk," Hoorde Lynn naast zich en ze besloot dat het een goed moment was om ook wat te zeggen. "Ik ben het zeker met Fay eens, het is verrukkelijk, heel erg bedankt." Harold keek breed glimlachend en met twinkelende ogen naar Fay en Lynn terwijl hij mompelde dat het hem een genoegen was. Het zwartharige meisje richtte zich tot Truusje toen ze vroeg: "Mag ik vragen waar we slapen, me-- Truusje?". De oude vrouw keek haar vriendelijk aan terwijl haar vork vol met lasagne midden in de lucht tussen haar mond en het bord bleef zweven. "Boven natuurlijk, liefjes, boven natuurlijk. Ik kan alleen niet meelopen om het jullie te wijzen; ik kan al jaren de trap niet meer op. Maar Harold.. HAROLD-LAAT-JIJ-DE KINDEREN-STRAKS-HUN-KAMER-ZIEN?" Doordat Lynn zo dicht bij de oude vrouw zat klonk het geschreeuw nog harder en ze kromp dan ook even in elkaar, maar Harold leek er geen last van te hebben. "Natuurlijk, natuurlijk." Mompelde hij rustig nadat hij zijn vork had neergelegd om te antwoorden. Lynn was na een tijdje bijna klaar met haar eten en keek even wat er bij Ray en Zara gebeurde. De Luxio van Fay had Zara opgemerkt en miauwde even naar haar, waarop de Purrloin vrolijk terug miauwde. Toen het bakje naar haar toegeduwd werd, keek Zara de Luxio verbaasd aan. Resoluut duwde ze het bakje weer terug naar Ray nadat ze haar eigen bakje, dat ook nog halfvol zat, had laten zien. De Purrloin keek even naar haar maatje en die knikte goedkeurend. Tevreden begon Zara verder te eten en Lynn besloot het voorbeeld op te volgen. Haar bord was na een tijdje leeg en met haar handen op haar schoot gevouwen wachtte ze tot de rest klaar was.

Fay gaapte nadat ze klaar was met eten, moe knipperde ze met haar ogen. "Kunnen we gaan slapen?" Bijna smekend keek het meisje Lynn aan. Ray keek met een niet-begrijpende houding naar Zara en schoof het bakje weer terug, daarna liep hij gewoon weg en sprong de Luxio op zijn trainers schoot. Fay zuchtte, het werd langzamerhand vervelend. Ray gaapte waardoor Fay automatisch ook weer gaapte. Ze rekte zich uit en aaide haar pokémon even. "Het eten was erg lekker," zei ze naar Harold, zijn kookkunsten waren erg bijzonder.

Lynn zag dat Fay gaapte en de vraag die het rozeharige meisje stelde, kwam dan ook niet bepaald onverwacht. "Kunnen we gaan slapen?" Het zwartharige meisje keek even naar het oude stelletje en zag dat die ook klaar waren met eten. "Ik ben ook wel moe, ja. Eh, Harold?" De oude man stond wat stroef op, "Ja, ja," mompelend. Lynn stond ook op en wenkte Zara, die haar lippen aflikte en één leeg bakje achterliet om zich bij haar maatje te voegen. Harold ging hen voor door de gang en de trap op. Vergeleken met hoe de oude man kon bukken, liep hij de trap op met de snelheid van een tienjarige. De gang op de tweede verdieping was hetzelfde ingericht als de keuken. Er lag een zacht, wit tapijt op de vloer en de muren waren ook wit. Hier en daar hingen wat witte lijstjes met familiefoto's, maar op die foto's na stond er alleen een ouderwets wit tafeltje met daarop een witte vaas met een enkele, witte droogbloem. Harold liep langs twee deuren, waar hij in de voorbijgang op klopte. "Deze kamers zijn voor jullie, deze twee. Truusje en ik slapen beneden." De oude man glimlachte vriendelijk en racete de trap weer af. Lynn kon nog net "Hartelijk bedankt, meneer!" roepen voordat de oude man weer in de keuken verdwenen was. Lynn schudde lichtjes haar hoofd en draaide zich weer om naar de deuren. "Het is een raar stel." Het zwartharige meisje duwde een van de deuren open, en een chaos ontvouwde zich voor haar. Grote hopen kleurige kleding lagen kriskras door de kamer en je kon het behang bijna niet meer zien, doordat de muren volgehangen waren met foto's, vastgeplakt met plakband. Een hoekje van een matras was nog net te zien onder een van de grootste stapels kleding. "Oh, fantastisch. Nu moet een van ons die stapel eerst vertillen." zuchtte Lynn. "Wat zit er achter die andere deur?"

Fay knikte ter bevestiging. Lynn bedacht zich dat ze misschien nog minder spraakzaam was geworden doordat ze moe was, en besloot het maar te laten. Toen ze gevraagd had wat er achter de tweede deur zat, haalde het rozeharige meisje haar schouders op, dus deed het zwartharige meisje zelf maar de tweede deur open. Deze kamer was net zo'n ramp als die daarnaast en Lynn zuchtte zachtjes. Het enige goede aan de kamer was dat ze met niet al te veel moeite het kussen van het bed zou kunnen trekken, hopelijk zonder de berg kleding en poppen die half op het kussen steunde om de laten vallen. Zara, die beide kamers bewonderend in zich op had genomen, sprong op een hoge berg wollige dekentjes en krulde zich behagelijk op. Lynn glimlachte, in ieder geval voelde haar maatje zich al thuis.
Fay begon iets voor te lezen, en ze liep terug naar de andere kamer om het verhaal met groeiende verbazing aan te horen. Zodra het artikel afgelopen was, barstte het zwartharige meisje in een vrolijk lachen uit, dat een minuutje voortduurde. Fay keek haar aan en Lynn kon de vraag: "Waar heb je me nou weer heengebracht?" haast van haar gezicht aflezen, waardoor ze weer even moest lachen. "En er staat ook nog eens in dat er meer van dit soort dingen zijn gebeurd." Zei ze geamuseerd. Het rozeharige meisje vroeg of ze nog ergens mee kon helpen en Lynn schudde haar hoofd. "Nee hoor, ik overleef het wel. Jij nog ergens hulp mee nodig?" haar ogen gleden nog even over de foto's die boven artikel waren geplakt. Het plakband was diagonaal en dwars over de foto's heen geplakt. Typisch, iets voor Truusje, bedacht Lynn zich. En die Spinda ook, het was net het oude vrouwtje in Pokémonvorm.
De Absol verscheen in de kamer en Fay vertelde dat ze tegen de Pokémon aan zou slapen, waarop ze kort knikte. "Goed, nou.. Als er plotseling een bloeddorstige Spinda in je kamer staat, roep je maar." Grijnsde ze terwijl ze Fay aankeek. Gapend liep ze de andere kamer in, waar Zara inmiddels in slaap was gevallen op de stapel kleurige, gehaakte dekentjes die te klein waren voor ieder mens. Misschien waren ze wel allemaal voor de Spinda, bedacht Lynn. Ze trok voorzichtig het kussen onder de stapel vandaan en gooide dat op de stapel poppen. Daarna klom ze behendig op de stapel, een recente krant meevissend van de stapel kranten die op het nachtkastje balanceerde. Lynn zorgde ervoor dat ze gemakkelijk op de kledinghoop zat en leunde tegen de muur terwijl ze het plafond probeerde aan te raken, ze kon er net niet bij.
Met een tweede gaap bekeek ze de voorkant van de krant, waar 'TEAM ROCKET IN KALOS, SYCAMORE NEEMT MAATREGELEN' op stond. Met een frons begon Lynn het artikel te lezen. Er stond in dat ene Team Rocket een organisatie was die Pokémon stalen die aan bepaalde eisen voldeden. Één van die eisen was dat ze van een hoog level waren. Lynn keek naar Zara, die vredig lag de slapen. Angst nestelde zich in haar hoofd en deed haar buik samenknijpen. Als iemand haar maatje zou stelen, zou ze instorten. Dat mocht ze niet laten gebeuren, dat kon ze Zara niet aandoen. Haar gezichtsuitdrukking verhardde en las verder, al drongen de woorden niet tot haar door. Ze zou haar maatje beschermen. Koste wat het kost. Des noods zou ze zichzelf in de strijd gooien, want hoewel ze er niet al te sterk uitzag, had ze meer in haar mars dan dat je op het eerste gezicht zou denken.
Pas toen ze 'Lijst Pokémon met een Mega Evolutie' tegenkwam, merkte het meisje op dat haar ogen over de regels waren blijven vliegen. De lijst was niet erg lang, maar één Pokémon sprong eruit voor Lynn. Gengar. Die had ze altijd al gaaf gevonden, en nu had hij dus blijkbaar ook een Mega. Het zwartharige meisje nam zich voor om een Gastly te gaan vangen, en dan niet alleen omdat ze het een leuke Pokémon vond, ook omdat het een zekere mate van bescherming zou garanderen voor Zara, de Gastly zelf en Lynn. Met supersterke Pokémon aan haar zijde, zouden die Team Rocketleden wel twee keer nadenken voordat ze haar aanvielen. Het meisje scheurde het artikel uit de krant en stopte het in een van haar vestzakken, waarna ze de krant op de stapel mikte.
Door de klap werd Zara wakker, wat versuft keek ze om zich heen. Lynn zette een glimlach op en zei zachtjes: "Niets aan de hand, Zara. Ga maar weer slapen.". De Purrloin knipperde loom met haar oogjes en legde haar kopje toen weer neer. Lynn sprong zachtjes van de stapel en het bed af met het kussen in de hand en legde het op de grond neer; ze was te moe om een stapel kleding en poppen te verplaatsen en bovendien had ze niet zo lang geleden iedere dag op de grond geslapen. Het zwartharige meisje deed haar vest, broek, schoenen en sokken uit en ging liggen. Met haar handen achter haar hoofd in elkaar gevlochten staarde ze naar het plafond en dacht na over wat ze gelezen had. Mega Evolutie. Team Rocket. Zara beschermen.

Tot diep in de nacht bleef Lynn nadenken over Team Rocket en de veiligheid van haar maatje. Ze was het feit dat er nu zoiets als Mega Evolutie bestond al weer bijna vergeten. Lynn woelde, ging in andere posities liggen, maar kon de slaap niet vatten. Met een kleine, geïrriteerde grom ging ze rechtopzitten, zo geruisloos mogelijk om Zara niet wakker te maken. Haar maatje had goede oren en het zwartharige meisje vond dat de Purrloin haar rust verdiend had. Toen schoot haar te binnen dat Fay ook moest weten van Team Rocket, van het gevaar. Stilletjes stond ze op en liep naar de deur. Ze keek nog even achterom naar Zara, twijfelend of ze haar mee moest nemen, maar besloot dat slapen op het moment belangrijker was. Voorzichtig drukte Lynn de deurknop naar beneden en ging de kamer uit. Ze liet de deur op een kiertje openstaan, zodat Zara naar de andere kamer kon lopen als ze toch wakker werd. Het zwartharige meisje klopte twee keer kort op de deur van de kamer waar Fay zich in bevond. "Fay, ben je nog wakker?"

Fay bekeek nog even de muren vol artikelen, er zaten allerlei verschillende artikelen, van onzin tot dingen die erg interessant waren, maar niet voor haar. Angel keek ook wat rond in de kamer, aan het kijken naar dingen die interessant of 'verdacht' waren. Fay stopte bij een artikel over Sycamore en iets dat mega evolutie hete, nieuwsgierig begon ze te lezen. Het artikel ging over nieuw ontdekte stenen die als aan de goede pokémon gegeven onder invloed van een speciale steen in een compleet nieuwe pokémon veranderde, er stonden ook een paar plaatjes van de stenen en een van een pokémon. De pokémon leek op een Blastoise, maar ook weer niet, er waren dingen anders aan de pokémon, al had Fay niet genoeg Blastoise gezien om precies te zeggen wat het was. Het meisje gaapte en keek het artikel nog even snel door, er was een lijst met pokémons die konden mega evolueren, Absol stond er ook tussen. Fay keek geïnteresseerd naar de naam op de lijst Absol, Angel. Ze draaide zich om en keek naar Angel, misschien, later. De Absol zag de vermoeidheid in haar trainers ogen en liep naar het meisje toe, Fay krulde zich op met Angel om zich heen, al snel viel ze in slaap in het zachte vacht van de pokémon, met de mega evolutie in haar gedachten, maar het duurde niet lang, na even werd er op de deur geklopt. "Fay, ben je nog wakker?" Slaperig keek Fay op en antwoordde met vermoeide stem. "Ja?"

Het antwoord kwam met een vermoeide stem. "Ja?" Voorzichtig duwde Lynn de deur open en stapte de kamer met de met foto's bedekte muren binnen. Met een serieuze stem zei ze: "Ik moet je iets belangrijks laten weten.". Ze nam plaats op het bed, tussen het hoofdbord en de stapel spullen op het bed gepropt. Hoe zou Fay gaan reageren op het nieuws? Zou ze geschokt zijn? Bang? Misschien was het gewoon beter om haar het artikel te laten lezen in plaats van het te vertellen, want  ze had het krantenstukje uit de andere kamer meegenomen. Stil reikte ze het papier aan en nog steeds in stilte wachtte ze een reactie af. Ondertussen keek ze naar de foto's op de muur zonder er echt aandacht aan te schenken en dacht ze na over wat ze kon doen om de kans dat Zara gestolen zou worden zo veel mogelijk te verkleinen. Reizen met iemand anders zou handig zijn; een Team Rocketlid zou het vast niet tegen twee mensen tegelijkertijd op willen nemen. Ook zou het goed zijn om de Purrloin de hele tijd in haar Pokéball te laten, maar dat wilde Lynn haar niet aandoen want ze wist zeker dat haar maatje gesteld was op de vrijheid die ze nu had. Ze zou ook weer scherper op haar omgeving en de mensen daarin moeten gaan letten, zoals ze deed toen ze op straat leefde. Daar had Lynn geen problemen mee, het zou vast niet veel moeite kosten, omdat ze het vroeger constant had gedaan. Het zwartharige meisje richtte haar ogen weer op Fay, ze was wel ongeveer door het stuk over Team Rocket heen.

Fay las het artikel, team rocket? Het stelen van mega evolutie pokémon? Het meisje wierp even een blik op Angel, de Absol lag nog op de grond, kijkend naar haar trainer. "Maar Angel is zo een pokémon," fluisterde Fay, het mega evolutie artikel nog in haar achterhoofd. Ze zuchtte schokkerig, ze wilde Angel niet verliezen aan zo een eng team, en de Absol was niet bijzonder sterk, maar wel goed in gevechten, en Ray, hij was ook nog niet sterk genoeg om hun te verdedigen... Ze moesten trainen, en dringend ook. Maar tot die tijd. Wat moesten ze doen?

"Maar Angel is zo een pokémon," Fluisterde het rozeharige meisje, waarna ze schokkerig zuchtte. Lynn knikte ernstig. ".. Dat klopt." Met een frons vervolgde ze: "Daar komt nog eens bij dat Pokémon met een hoog level ook snel gestolen worden.. Ik vrees voor Zara, sinds we hier aangekomen zijn hebben we zo hard getraind.." Lynn had zich al snel over haar angst heen kunnen zetten door haar drang om haar maatje te beschermen, maar nu ze echt over het onderwerp moest praten, keerde haar angst weer een beetje terug. "Ik vond dat je het moest weten." Even keek Lynn het rozeharige meisje aan, maar ze keek al snel weer naar haar handen, die opgevouwen op haar schoot lagen. "Als je je niet bewust bent van een dreiging, zal je er ook niets aan kunnen doen." Vervolgde ze, haar stem al weer wat vastberadener. Ze zou gewoon goed op Zara letten, net zoals ze eigenlijk altijd had gedaan, en dan zou het wel goed komen, verzekerde ze zichzelf. Zara was vast en zeker sterk genoeg om het tegen de Pokémon van een Grunt op te nemen, ze hadden toch niet voor niets getraind? En nu die trainingen ook een soort negatief effect hadden gekregen, mochten ze toch zeker wel goed gebruik gaan maken van de positieve effecten. Opnieuw keek Lynn het andere meisje aan, gerustgesteld door haar eigen gedachten. "Weet jij al wat je gaat doen?"

Fay schudde haar hoofd als antwoord op de vraag, ze had geen idee wat ze moest doen, Angel keek rustig uit haar ogen, al leek de pokémon wel wat meer gespannen dan normaal, Absols konden natuurlijk rampen voelen. Angel kwam bij haar trainer staan en drukte troostend haar vacht tegen de hand van het meisje, Fay liet een klein glimlachje zien en aaide de pokémon. "Wat ga jij doen?" Fay keek Lynn aan, die had een sterke pokémon, Lynn hoefde geen angsten te hebben dat haar pokémon werd gestolen. "I-Ik denk dat ik maar moet beginnen met trainen, en de eerste gym verslaan, zo krijgt Angel wat kracht en zo," het meisje sloeg haar ogen neer, maar wat als ze Angel verloor vóór ze in Santalune waren? Ze zuchtte weer, wat moest ze doen.

Fay schudde haar hoofd bij wijze van antwoord. De Pokémon van de rozeharige Trainer ging bij Fay staan en drukte troostend haar vacht tegen diens hand. Lynn nam zich voor om de volgende ochtend het nieuws aan Zara te vertellen, want ze vond het nog steeds niet slim om haar nu wakker te maken. De Absol werd geaaid en dezelfde vraag werd aan Lynn gesteld. "Wat ga jij doen?" Het zwartharige meisje keek haar reisgenoot serieus aan. "Beter op Zara letten, vooral op drukke plaatsen, en haar natuurlijk door blijven trainen zodat het moeilijker wordt om haar te kunnen stelen. Veel meer valt er eigenlijk niet te doen." Lynn luisterde hoe Fay vertelde dat ze dacht te moeten beginnen met trainen en de eerste gym uitdagen om Angel wat kracht te geven. Na de uitleg knikte ze en zei: "Zo snel mogelijk de eerste Gymleader verslaan lijkt mij wel een goed idee,".