Back and forth

Een stap terug zetten was meestal niet logisch, maar in haar geval eigenlijk wel. Wat voor nut had het om nu verder te gaan? Ze was overigens nog niet naar de stadjes gegaan die eigenlijk 'voor' Santalune city lagen. Dat waren Aquacorde Town en Vaniville Town. Van beide moest ze niet veel verwachten, aangezien ze niet eens gyms hadden en het stadje waar ze al vandaan kwam was ook niet veel groter dan dat ze eigenlijk had verwacht. Het was eigenlijk veel kleiner geweest en het had eigenlijk best tegengestoken en eigenlijk vond Tawn het niet leuk in het stadje. Zo had ze die stad ook genoemd en ze zou het waarschijnlijk ook zo vermelden aan vreemdelingen; 'Het stadje'. Maar dan zou ze zich herinneren dat die naam niet geldig was en zou ze weer toeklappen, zoals ze meestal wel deed. Nu wandelde ze goed door, de Eevee dartelde vrolijk aan haar zijde en was niet bezig met hyper door het gras te stormen. Dat was tenminste iets dat Tawn dan wel goed vond, ze had tenminste iets bijgeleerd en ze zou wel twee keer nadenken voordat ze zou weglopen. Het gras aan de randen van het pad was dan ook een beetje langer dan ze gewend was en stiekem was het blonde meisje bang dat haar Pokémon erin zou stuiven en dat ze nooit meer zou verschijnen. Dat zou haar vast een hartaanval bezorgen, maar dan opnieuw zou het haar te binnen schieten dat de Eevee nog geen halfuur zonder haar kon en dan zou ze gerust zijn. De Pokémon zou dan vast als een halve gare terug rennen naar haar, vast in tranen ofzo want dat lag volledig in haar aard.
Na enkele minuten gestapt te hebben hadden ze de oever van een rivier bereikt. Aan de andere kant lag de stad, niet ver van haar lag de brug die er naartoe leidde. Tawnee had besloten om nog even een wandeling te maken langs de oever. Het zachte kabbelen van de rivier klonk rustgevend in haar oren. Ook Sachi was rustiger en stopte af en toe om in het water te kijken. Ze leek ook niet echt geneigd te zijn om in het water te duiken, wat een grote opluchting was voor het blonde meisje. ze had geen zin om achter een verdrinkende Eevee te springen. Toen de bruine Pokémon voor de zoveelste keer wat naar voren hupste en stopte bij de oever van de rivier, neeg ze haar kop om wat te drinken. Tawn stapte rustig op haar af en ging naast haar zitten in kleermakerszit. Ze was eigenlijk nog best dicht bij het water, maar ze verwachtte geen echte duw in haar rug, toch?

Ze haalde haar hand even over het kopje van de Eevee. Sachi lachte zachtjes en sloot haar ogen waarna ze even zachtjes piepte. Als ze alleen waren was ze best nog schattig en aardig. Ze was ook alleen aardig tegen haar, tegen alle andere mensen was ze vaak vals. Soms vond ze dat wel vervelend, maar op een dag wanneer ze een vals of gemeen persoon zou tegenkomen, zou het vast van pas komen. Of dat hoopte ze toch. Toen de Pokémon echter haar ogen opende en haar oren wiebelde, keek deze even bezorgd weg van haar trainster. Haar amberkleurige ogen stonden behoedzaam gericht op iets dat zij had gehoord, maar niet hoorbaar was voor mensen.
Toen een luide 'auw' te horen werd, trilde Tawn even van verschot en pakte ze uit puur verschot haar Pokémon vast. Deze was inmiddels al gewend dat haar trainster nogal verschietachtig kon zijn en liet het toe. Snel trok Tawn haar roodkleurige kap over haar kap voordat ze de Eevee terug los liet. Haar grijskleurige ogen gleden even langs de oever van de rivier tot ze opeens een jongen zag staan. Hij had een Pikachu bij zich. Een rilling ging over haar rug toen ze zag hoe elektriciteit uit haar wangetjes vonkte. Hele slechte herinneringen begonnen het meisje te teisteren en ze maakte haar ogen groot waarna ze snel en ietwat onzeker recht sprong. Met een onstabiele houding zette ze haar ene voet op de rand van de oever. Haar evenwicht verdween meteen toen de kracht van haar sprongetje nog eens erbij kwam. Haar ogen werden nog groter toen ze besefte dat ze achteruit sukkelde. Een zachte 'iep' was te horen toen haar voet van de rand gleed. Met een harde plons viel ze zo het water in. Alles werd meteen aan haar zicht ontnomen. Snel begon ze te spartelen in het water. De oever hier liep namelijk steil naar beneden en de bodem zou vast pas starten aan een meter of twee. Snel kwam haar hoofd terug boven en hapte ze even snel naar adem. Haar haren waren slordig voor haar ogen gevallen en ze kon bar weinig zien nu al haar haar naar voren was gevallen. Snel haalde ze haar hand door haar hand en legde ze het naar achter zodat ze wat kon zien. Gelukkig was de stroming niet sterk. Snel zwom ze naar de oever en plaatste ze haar handen op de oever waarna ze haarzelf probeerde op de oever te tillen. Met trillende armpjes kwam ze enkel centimeters de lucht in. Na enkele tellen gaf ze op en liet ze haar terug in het water zetten. Nee, ze zou er waarschijnlijk niet uit geraken zonder dat ze zich kon afzetten tegen iets.
Sachi piepte even bezorgd naar haar, maar lachte toen even vals naar haar trainster. Ze liet zich even wat in het water zakken, hopend dat haar gezicht wat werd verborgen onder het water. Nee, op zulke dagen wilde ze liever thuis zitten. De Pokémon besloot dan maar met een schattige blik op de jongen af te lopen. Met haar grote ogen liep ze naar hem toe en stopte ze een paar meter voor hem. Ze ging zitten, sloot haar ogen en piepte even zachtjes. Ja, wat was ze toch trouw. Wat was ze toch behulpzaam. Echt, de Pokémon van je dromen... Dat rotbeest.

Ze staarde ietwat nerveus naar de Pikachu. Straks deed dat beest nog een elektrische aanval op het water... en dat zou zeker geen pretje zijn. Even werd ze wit bij de gedachte. Oh nee... Please... Nee. Toen ze dag hoe de Eevee dan ook dichter bij de gele Pokémon kwam werden haar ogen groter. Die Pokémon was agressief, blijf uit zijn buurt mormel! Maar haar Eevee kon natuurlijk geen gedachten lezen en liep vrolijk en tevreden naar voren. Ze verstijfde zowat in het water toen ze zag hoe de vonken nog groter werden. Nee, ze moest kalm blijven, de kans dat de Pikachu haar aanval op het water zou richten was toch erg klein... Ja toch? Ja... Nee, die kans was echt wel groot genoeg om haar te laten panikeren. Nerveus begon ze de oever af te zoeken naar iets waardoor ze uit het water kon komen, want nu ze wist dat die Pokémon met de seconde nijdiger werd, wilde ze liefst op het droge staan. Toen ze opeens een hand zag, keek ze even vragend naar de jongen die hem uitstak. Natuurlijk keek deze met een opgetrokken wenkbrauw terug en even had Tawn gewoon willen wegzinken onder het water. “Het is nou niet echt weer meer om te zwemmen,” Beschaamd ontmoette ze zijn blik en haalde ze een hand uit het water om de zijne vast te nemen. Ze trok zich zo snel mogelijk op het land en bleef daar even op de oever zitten. Haar blik was gericht op het water waar ze zonet nog in had gezeten. "Bedankt," murmelde ze ietwat zachtjes waarna ze even snel een blik op de Pikachu en haar Eevee legde. Sachi zat nog op veilige afstand dus zou de Pokémon niks verkeerds kunnen doen, toch?
Toen de wind wat op kwam steken voelde ze wel dat haar natte kleren niet echt de beste bescherming boden tegen het koude herfstweer. Ze zuchtte even zachtjes en kruiste haar armen waarna ze overeind kwam. Er lag helemaal geen enkele emotie in haar blik, enkel een tintje schaamte. Ze durfde de jongen dan ook niet aan te kijken en keek ietwat nerveus schuin naar de twee Pokémon. "Is die van jou?" vroeg ze daarna op minder onzekere toon terwijl ze in de richting van de Pikachu knikte, hopend dat ze niet teveel opmerkingen zou krijgen over haar onhandige gedrag.

Hij had vast gezien dat ze koud had. Opnieuw trok de onbekende jongen een wenkbrauw op. Tawn liet even een zachte zucht horen en keek even naar de grond. “Je moet ook niet het water in duiken,” Zei hij waarop het blonde meisje hem even met een nijdige blik aankeek. “De zomer is voorbij.” Ze trok even haar beide wenkbrauwen op en keek hem even met een ongeamuseerde blik aan. "Je meent het," zei ze terwijl ze haar armen even uit elkaar haalde en ze even spreidde waarna ze wel meteen voelde hoe de koud terugkwam. Daarna sloeg ze haar armen terug tegen zich aan en keek bleef ze hem droog aankijken. Hij had die opmerking nu al twee keer gemaakt, als hij het nog eens zou doen zou ze waarschijnlijk of erg beschaamd zijn of gewoon droog reageren. Het lag eraan hoe hij het zou verwoorden. Toen ze een opmerking maakte over het gele ding keek hij even om. “Nee,” zei hij vervolgens opnieuw op dezelfde toon. “Het stalkt me.” Ze liet even een klein, bijna onzichtbaar grijnsje op haar lippen gaan, maar zweeg waarna ze knikte. Dat klonk eigenlijk best nog funny, een Pokémon die je stalkte. Hij wist waarschijnlijk ook niet, des te beter eigenlijk. Naja, niet voor hem want het irriteerde hem vast. Haar Eevee had besloten dat de gele muisachtige Pokémon niet langer intrassant was en kwam blij op hen afgerend. In haar amberkleurige ogen lag een speelse glans. Sachi moest haar koest houden want anders zou ze in de problemen komen.

Hij zuchtte nadat ze haar droge -oh die ironie- opmerking had gemaakt. Ze had nog een onzinnige zin verwacht, maar die kwam niet. In de plaats daarvan deed hij zijn best uit en hield hij deze in haar richting. Even keek ze vragend naar de dikke jas voordat ze een blik legde op de nog onbekende jongen voor haar. De zachte vijandigheid die er even in had gestaan was al lang verdwenen. Hij leek niet echt het type om zoiets te doen, ookal kende ze hem nog maar... 2 minuten? Voorzichtig stak ze een hand uit en pakte ze de vest vast, maar bleef ze zijn blik vasthouden. Zij zou zelf eigenlijk nooit iets vrijwillig geven aan iemand, dus snapte ze hem niet helemaal. Het was natuurlijk wel vriendelijk en Tawn vond het best fijn dat de roodharige nog best vriendelijk was. Hij had een ietwat minder aangenaam randje, dat had ze al opgemerkt, maar goed, iedereen had zo zijn fouten.
Rustig pakte ze de vest over van hem waarna ze hem aandeed en even naar hem knikte. "Bedankt," zei ze op een dankbare toon, een klein lachje kwam op haar lippen. “Je hebt zeker niets warmers bij?” Het blonde meisje schudde haar hoofd. Al haar gerei lag in Santalune City, waar ze tijdelijk overnachtte bij een goede vriend van haar vader, die meestal weg was voor zijn werk. Daarom was Tawn vaak alleen in het huis en aangezien ze niet zo hield van plekken waar niet veel mensen waren, was ze er ook niet vaak. Natuurlijk had ze er ook niet aan gedacht om extra kleren mee te nemen, want tja, je viel niet elke dag in een rivier.
Sachi was ondertussen wat rustiger gaan lopen, ookal stond de nieuwsgierigheid op haar gezicht geschreven. “Dus… Je bent een trainer?” zei hij terwijl hij een blik op haar Pokémon legde. Tawn haalde haar schouders op. "Dat probeer ik toch te zijn," had ze er een beetje te neutraal uit gebracht. Ze zuchtte daarna even zachtjes. De Eevee was wat dichter gekomen en besloot om tussen hen in te gaan zitten, haar blik gericht op de onbekende jongen. Ze richtte haar blik terug op de persoon voor zich. "Ik ben Tawnee," zei ze een beetje kortaf. Ze verlegde nogmaals haar blik waarna ze naar het rustige water keek. "En nogmaals bedankt," had ze er nog stil achter gemompeld.

Na de vraag over dat trainer probleem, liet Tawn haar blik over de rivier glijden. Ze wilde niet weten wat de roodharige dacht van haar antwoord. Of misschien toch wel. Ze had haar hoofd willen schudden, maar het lukte niet, dat zou vast vreemd overkomen. Ze noemde haarzelf geen trainster, maar was het waarschijnlijk wel... Toch? Wat verstond men daar eigenlijk onder? Er waren zoveel dingen die je onder de noemer trainer kon zetten... Maar ook een heleboel dat je het niet kon... “Gaat het niet goed?” Ze liet haar blik op hem vallen en keek hem even aan waarna ze kort knikte. "Zo kan je het wel zeggen..." zei ze een beetje onzeker. Ze wist wel wat ze moest doen, gyms verslaan ofzo en sterker worden... Maar Sachi was niet zo sterk en had nogal een irritant karakter, waardoor samen werken met haar nogal moeilijk kon zijn.
“Warm maar gewoon op,” Zei hij vervolgens nadat ze hem nog maar een keer had bedankt. Ze knikte naar hem en een klein lachje kwam op haar lippen. Ergens begon ze hem wel te vertrouwen. Hij was rustig en had niet gelachen met haar, wat haar wel een beetje blij en zelfverzekerder maakte. Ze vroeg zich eigenlijk af waarom hij had gevraagd waarom ze een trainer was. "Ben je zelf een trainer?" vroeg ze daarna voorzichtig waarna ze even naar haar Eevee keek, die nog steeds tussen hen in stond. De amberkleurige blik van de Pokémon keek steeds naar de jongen, alsof ze hem inschatte. Ze fronste even, wat was ze nu weer van plan? Na enkele tellen keek ze terug naar de roodharige voor zich, hopend dat haar Pokémon niks hing uitspoken waar ze zich weer voor moest schamen...

Nadat ze ongeveer zowat had bevestigd dat ze een probleem had, trok de persoon voor zich weer een wenkbrauw op. Het irriteerde haar, maar niet echt veel. Het was waarschijnlijk gewoon omdat hij het al zoveel had gedaan. “Hmn? Is je Eevee ‘t probleem?” Ze keek even naar de bruine Pokémon, die even verbaasd naar haar trainster keek... Was zij een probleem? "Ja," zei ze op een zelfzekere toon. Hierop sperde de bruine Pokémon haar ogen open en blies ze even haar kaken op. Een nijdige blik verscheen in de ogen van de Eevee. Er waren zoveel problemen aan dat ding, ze wilde geen nieuwe Pokémon in het team en wilde enkel en alleen dingen doen waar zij plezier mee had. Het haar verbaasd dat de Pokémon niet was komen aanspringen toen de roodharige jongen haar hielp. En dan bedoelde ze het niet in de positieve zin. Ze was overging Tawn's eerste Pokémon waardoor ze niet echt wist hoe ze met karakters als die van Sachi moest omgaan, hoe lang ze haar ook mocht kennen. Ze bleef keer op keer origineel met haar... Trucjes en dat maakte het moeilijk te voorspellen wat ze zou doen.
“Ja, ik kwam uit Kanto om hier de gyms uit te dagen,” Een lach vormde zich op haar lippen toen ze Kanto hoorde. “Voor nu heb ik drie badges weten te verzamelen, al hoop ik wel dat hier wat meer bijkomt,” Haar ogen werden wat groter. "Wow, dat zijn er al veel," gaf ze eerlijk toe met een verlegen glimlachje. Daarna keek ze even vlug naar de Pikachu, maar dat duurde niet lang want ze was stiekem bang dat ze een aanval zou vangen van de Pokémon. "Kanto, hé?" vervolgde ze. "Wat een toeval, ik ook," zei ze met een klein lachje. Kanto, thuis, de plek waar ze zich altijd thuis had gevoeld. Sachi was daar minder... De Sachi die ze vandaag was en meer een Eevee waar je kon van genieten... Nu was ze eerder, sluw en vals en soms zelf gemeen. Helemaal geen Pokémon die je vrijwillig in je team zou willen opnemen.
“Is het warmer zo?” Ze knikte naar hem. De koude van eerst was al snel weggegaan toen ze de warme vest aan had getrokken, maar dat betekende niet dat ze al droog was. Dat zou vast wel nog even duren. Maar goed, ze liep liever rond wat natte kleren dan met een verkoudheid. Over natte kleren gesproken... Ze tilde even haar arm op en staarde naar waar ongeveer haar hand moest zitten. De jas was natuurlijk te groot en viel ietwat groot over haar schouders. Ook haar handen waren bijna volledig verborgen in de mauwen van de jas. Ze was immers wat kleiner dan de jongen voor haar, waarschijnlijk iets van 10 centimeters, als heet niet meer was en ze was natuurlijk niet een van de breedste. "Je jas is nat," zei ze zachtjes terwijl ze zijn groene blik ontmoette. "Het spijt me," zei ze dan maar terwijl ze haar blik van hem haalde. En daar was die schaamte weer... Waarom was ze nu ook zo onhandig?

“Zo lastig lijkt ze me niet, of wel?” Ze keek op en ontmoette zijn ogen. "Ze is nogal koppig," zei ze op een eerlijke toon. Hierop reageerde de Eevee nogal boos en begon ze zachtjes te grommen naar haar trainer. "Ik kan niks doen zonder toestemming te vragen aan haar anders loopt ze weg of begint ze dingen kapot te maken of mensen pijn te doen," Hierop begon Sachi boos te sissen naar Tawn, waarop het blonde meisje even een giftige blik op haar legde, maar daarop reageerde de pokémon niet en dreigend zette ze een stapje naar voren.
De Eevee had zich nog nooit tegen haar gekeerd, dus was het best eng om te zien hoe de Pokémon opeens erg boos aan het werden was. Tawn hing vlug haar moveset over. Swift en Tackle waren twee aanvallen die ze graag gebruikte. Zo te zien zou haar keuze Tackle worden. Even zette ze een stapje naar achter toen ze zag hoe de Pokémon haar achterhand opspande om net zoals die ene keer bij het meisje een Tackle uit te voeren. Maar nog voor ze de pokéball van de Pokémon kon boven halen, viel een grote schaduw over de Eevee. Deze staakte meteen haar aanval en keek schuin de eigenaar van de schaduw. wel meteen plooide ze haar oren in haar nek en keek ze met grote ogen naar de vuurpokémon. Tawnee keek nog even naar haar Eevee voordat ze ook naar de Pokémon keek. Haar mond viel bijna open van bewondering toen ze de grote Charizard zag. Wauw... De grote Pokémon bromde even naar Sachi, die bijna automatisch een stapje naar achter deed. Ze had nog nooit een Pokémon gezien die groter was dan een Nidoking. Die waren iets van 1m50 groter en dus echt wel heel vel kleiner dan deze Charizard. Na enkele tellen piepte de Eevee van zachtjes. Even moest Tawn grijnzen. Hoe vals het ook leek, ze was blij om te weten dat de Pokémon eens een slag van een grotere Pokémon kon krijgen als het nodig was. Het was haar opgevallen dat ze de jongen nog niks had aangedaan, dus dat zou er zeker nog van komen.
“Dit hier is de Pokémon waar ik mee begonnen ben,” Ze glimlachte zachtjes en bewonderde de machtige Charizard nogmaals. “Tyrion, wees eens een lief kacheltje,” Ze moest even zachtjes lachen toen ze hoorde hoe hij het vroeg. Zo'n grote, imposante PPokémon en hij mocht hem zo aanspreken? De Charizard reageerde enkel met zijn staart dichter te brengen. De rode vlam van de Pokémon gaf nog meer warmte af. Ze keek er even naar voordat ze terug de blik van de jongen ontmoette. "Hij is echt geweldig," zei ze met een klein lachje. Tawn had altijd al een voorliefde gehad voor Dragon type Pokémon en aangezien Charizard een flying - fire type was, rekende ze de Pokémon ook vaak mee als Dragon type. Hij zag er ook volledig uit als een Dragon type.
Toen ze hem had verteld dat ze ook uit Kanto kwam reageerde hij met een grijns. “Oh, leuk!” zei hij. Ze knikte naar hem, aangezien hij het wel met hem eens was. Ze keek nogmaals naar de Charizard. "Nu heb ik wel spijt dat ik geen starter ben gaan ophalen," zei ze. Ze had helemaal niet gedacht aan de starters en al helemaal niet aan hoe cool ze wel niet konden zijn. Even liet ze vlug een blik op de Eevee vallen. Deze keek enkel nijdig naar haar, maar viel haar niet aan. Goed, ze mocht mooi blikken naar haar blijveen werpen, daarop zou ze toch niet reageren.
“Geen probleem, die droogt vanzelf wel weer,” antwoordde hij nadat ze had gezegd dat zijn jas nat was. “Dat is beter dan ziek worden,” Ee grijns op zijn lippen werkte wat aanstekelijk en ze lachte ook even kort. Opnieuw knikte ze hem. Ze zou in de toekomst iets terug moeten doen, want hij was echt wel heel vriendelijk. Maar dat was voor later, daar moest ze nu niet aan denken. Toen de jongen naar zijn armen keek, volgde ze even zijn blik. Ze verstarde meteen toen ze de bijtplekken zag en slikte even nerveus. Had hij een Pokémon die beet? Ze keek even bezorgd naar hem en zag nu hoe hij een blik had geworpen op de Pikachu. "Bijt ze?" zei ze op een rustige toon. Daarna schudde ze haar hoofd. "Waarom stalkt ze je dan als ze je toch aanvalt?" vervolgde ze daarna zachtjes. Wat voor logica had die Pikachu wel niet? Eerst een persoon gaan stalken en ze dan aanvallen... ja, heel erg dom...