Back, at least

Hunter wierp een blik in de spiegel en liet zijn blik glijden over het litteken dat hij onder zijn rechterborst had zitten. Met zijn vingers volgde hij het litteken naar zijn zij en rilde even toen hij merkte dat het nog altijd heel gevoelig was. Het was meer dan anderhalf jaar geleden gebeurd, maar het was nog steeds erg gevoelig. Het was dag waarop hij Toxic had gestolen, zijn Dratini. Team Rocket had zijn opdracht moeten afblazen omdat hij in het ziekenhuis belandde dankzij de Scyther die man van de fokkerij opeens tegen hem had gebruikt. Hunter had Toxic nooit verteld waar ze vandaan kwam en had altijd gedaan alsof ze zijn Pokémon was, alsof hij de rechtmatige eigenaar was. Cannon en Scar had hij wel eerlijk gekregen tijdens zijn reis. Nadat de Scyther hem had aangevallen, had hij een tijdje rust moeten nemen in het ziekenhuis en was hij na tweeënhalf jaar opeens overgezet naar Kalos. Hij herinnerde zich elke dag weer opnieuw wie hij in Kalos achter had gelaten en de afgelopen twee dagen was hij dan ook bezig geweest met zijn zusje te vinden. De organisatie wist haar naam en wist dat ze familie waren, maar ze konden nooit precies zeggen waar ze was. Waarschijnlijk had ze nog geen verblijfplaats voor zichzelf. Hij had gelukkig een goedkoop pand kunnen huren in Lumiose City. Er was ruimte genoeg; Yuuki kon makkelijk bij hem inwonen als ze dat wilde. Maar dan moest hij haar wel eerst vinden. Hij had al zijn Pokémon een foto van haar laten zien zodat ze wisten waar ze naar moesten zoeken en dat bleek zijn vruchten af te werpen, want op een zonnige zaterdagmiddag kwam Scar hem opeens halen terwijl hij zijn shirt naar beneden deed. Scar keek hem met grote ogen aan en hij leek ergens enthousiast over te zijn. Hunter liet zijn spiegelbeeld voor wat het was en rende achter Scar aan naar buiten. Zijn Pokémon rende hem voor en Hunter volgde hem. Toen hoorde hij opeens een meisjesstem en bleef hij stilstaan toen hij zijn zusje herkende. Ze was veel veranderd in de afgelopen jaren, maar dat wit haar en die rode ogen zou hij overal herkennen. Die bloedrode ogen die alleen zij had in de familie. “Yuuki,” sprak hij met zijn zware stem om haar aandacht te trekken. Hij liet zijn blik over haar Pokémon glijden en een scheve glimlach kwam om zijn lippen toen hij een Empoleon herkende. Blijkbaar waren ze toch meer verbonden met elkaar geweest dan hij in eerste instantie had gedacht. “Eindelijk zie ik je weer eens. Ik ben zo blij dat we elkaar hier ontmoeten.” Zijn nonchalante houding verdween lichtelijk en hij keek zijn zusje verwachtingsvol aan. Hoe zou ze op hem reageren?

Het was niet omdat hij de reactie verwacht had dat het daarom minder pijn deed. Naast haar Empoleon – die haar makkelijk kon beschermen als dat zou moeten, al zeker gezien het grote verschil in niveau van hun Pokémon – verschenen ook een Sableye en een Delphox. Hunter kon niet anders dan trots zijn op zijn zusje omdat ze haar Pokémon zo goed getraind had en een stabiel team leek te hebben ondanks haar jonge leeftijd. Hij sloeg zijn armen over elkaar en trok zijn wenkbrauw op. Scar leek wat nerveus te worden door de Pokémon die voor hun stonden, maar leerde dat al snel af toen hij de blik opving van zijn trainer. Hij ging zitten en leek niets te willen doen om zijn trainer te beschermen, maar dat was enkel omdat Hunter hem dat commando gaf. Hij wilde Yuuki geen pijn doen en bovendien vond hij het vrij nutteloos om zijn Pokémon gewond te laten raken door Pokémon die duidelijk een hoger niveau hadden en hem konden verpulveren als ze dat wilde. “Er is geen reden om je zo bedreigd te voelen,” sprak hij kalmpjes tegen haar. “Ik ben hier niet gekomen om je iets aan te doen, noch om met je te vechten. Ik denk dat de winnaar van dat gevecht toch snel bekend zou zijn.” Hij grinnikte even – ook al was de situatie absoluut niet grappig – en schudde daarna zijn hoofd. “Nee, ik ben hier om je te vertellen waarom ik gedaan heb wat ik jaren geleden gedaan heb.” Hij schraapte zijn keel. “Ik werd, op de dag dat ik je achterliet, overgeplaatst naar Sinnoh waar ik opdrachten moest doen voor Team Rocket. Het plan was om één opdracht te doen en twee maanden te blijven, maar ik raakte ernstig gewond tijdens mijn eerste opdracht en belandde in het ziekenhuis. Ik raakte de kluts kwijt en tegen de tijd dat ik me weer herinnerde dat ik eigenlijk naar jou wilde gaan, mocht ik van Team Rocket Sinnoh niet meer verlaten omdat er anders een grote straf boven mijn hoofd hing. Je weet zelf wat voor straf dat zou kunnen zijn.” Hij fronste met zijn wenkbrauwen voordat hij verderging. “Anyways, ik ben een paar dagen geleden opeens van Sinnoh naar Kalos overgezet. Ik weet niet voor welke reden het is, maar ik zweer dat het eerste wat ik deed, was je zoeken.” Hij deed zijn handen in zijn vestzakken en richtte zijn groen ogen strak op haar. “Ik vraag je niet om vergiffenis, Yuuki, maar ik hoop dat je kan begrijpen waarom alles zo is gegaan.”

Dit zou niet makkelijk gaan worden. Maar dat had hij ook zeker niet verwacht. Hoe zou hij zelf reageren als hij op zijn twaalfde was achtergelaten door zijn broer en deze kwam na drie à vier jaar weer terug opdagen? Juist, hij zou verschrikkelijk boos zijn. Hij beet op zijn onderlip toen ze de feiten nog eens voor hem herhaalde en richtte zijn blik heel even op de grond, iets wat hij niet gemakkelijk deed omdat hij dat als een teken van zwakte zag. En toen voelde hij iets wat hij in jaren niet meer gevoeld had: een brok in zijn keel. En het idee dat zijn zusje had moeten overleven tussen grunts die haar pijn wilden doen, hielp daar niet echt aan. Ja, ze was sterker geworden, maar voor welke prijs? Hij richtte zijn hoofd weer omhoog zodat hij haar weer aan kon kijken en schraapte zijn keel, zijn tranen dwingend om niet naar buiten te komen, wetend dat hij daarin zou falen als ze hem langer bleef weigeren. “Ik weet wat ik gedaan heb en het spijt me echt verschrikkelijk,” sprak hij. “Ik mocht niet uit Sinnoh gaan, hoe graag ik het ook wilde. Als ik het gedaan zou hebben, had je waarschijnlijk geen broer meer gehad. Niet dat dat echt veel uitmaakte, want die had je sowieso niet tijdens de moeilijke momenten, maar…” Hij zuchtte. “Yuuki, ik hou nog altijd ontzettend veel van je, ook al zijn we bijna vier jaar van elkaar gescheiden geweest. Ik weet niet wat ik nog meer kan zeggen om je het te doen geloven, maar ik wil er voor je zijn. Ik ben nu overgezet naar Kalos en het belangrijkste is voor me dat het met jou goed gaat.” Hij beet wat gefrustreerd op de binnenkanten van zijn wangen. “En ik weet dat je me nu niet vertrouwt, maar als je namen hebt van mensen die je fysiek pijn gedaan hebben of iets anders gedaan hebben wat je niet leuk vindt, moet je niet bang zijn om ze met me te delen. Ik ben nog steeds je grote broer en je beschermen is het enige waar ik op dit moment iets om geef.”