I wouldn't change you

Het was laat in de avond en allang donker. Gelukkig voor haar regende het deze keer niet, want alweer had ze geen goedkope slaapplek kunnen vinden. Team Rocket had een poosje terug heel Mossdeep overgenomen en sinds dien waren ook alle prijzen gestegen. Prijsverhoging betekende veel geld, en dat was iets wat Fae dus niet had. Die vervloekte Team Rocket... Ze zweerde plechtig dat ze ze één voor één zou uitroeien als het nodig was, want veel goeds brachten ze toch niet met zich mee. Ze deden enkel Pokémon en andere pijn, en dat was iets wat Fae al helemaal niet hebben kon. Een gefrustreerde grom verliet haar lippen dan ook toen ze een blikje wegtrapte om op een van de bankjes neer te ploffen. Het liefste was ze uit deze stad weggegaan, maar de boot mee terug nemen durfde ze niet. Openbaar vervoer was eng. Ze werd er toch alleen maar misselijk van. Over openbaar vervoer gesproken... Daar kwam het misselijkmakende gevoel al. Niet nu Fae, niet nu. Dit is niet het moment om te gaan overgeven.

+Echo.

Hij had rust willen hebben, dat was eigenlijk het enige. Maar dat was nou net datgene wat hij blijkbaar niet had weten te krijgen. Inmiddels had hij wel al het verband kunnen verwijderen en had hij zichzelf eens goed in de spiegel kunnen bekijken, vanuit zijn kamer in Mossdeep City. Zijn haar was helder wit geworden, zijn huid iets bleker dan normaal. Een van zijn ogen was zwart/grijs van kleur veranderd. Maar de grootste verandering had 'm in zijn linkeroog gezeten. Het oog waar hij de embers in gekregen had bij het laatste gevecht met die vervloekte Ranger. Het oog was dood verklaard geweest door de doktoren, maar het was nu pikzwart met een vuurrode iris waardoor hij niets meer kon zien. Er om heen was een groot rood litteken van een brandwond te zien, wat een nogal eng uitzicht gaf. Veel mensen in zijn omgeving hadden hem gezegd dat hij het moest bedekken om niemand af te schrikken, maar eigenlijk vond hij het best wel staan bij hem. Hij zuchtte eventjes en deed zijn hood weer op, hij droeg dat ding nu bijna standaard op. Misschien dat er buiten iets te beleven was. Nu de stad van hen was kon hij toch doen wat hij wilde.
Niet veel later stond de jongen buiten, oortjes in om de stemmen in zijn hoofd buiten te sluiten en muziek op 100%. Hij stak zijn handen diep in zijn zakken en slenterde door de straten heen.

Ze had haar plekje op het bankje gevonden hoor. Het mocht dan niet het lekkerst liggen, maar het was goed genoeg voor één avond. Ja, je las het goed, liggen. Ze was namelijk overgegaan van zitten naar liggen, want ze was daadwerkelijk van plan om hier te gaan slapen. Het was toch niet al te koud en het regende niet, dus waarom ook niet? Een houten bankje lag nog altijd beter dan de koude vloer, al was het beide wel even hard. Arceus wat wilde ze nu graag een groot, zacht kussen hebben. Een kussen dat zó zacht was dat het geen pijn aan je rug deed en lekker mee veerde als je erop neer plofte. Ah... De gedachtes hieraan deden haar al pijn, want zo'n fantastisch kussen krijgen ging ze toch niet zo snel krijgen. Althans, niet voor het geld dat zij op zak had. Ook wist madame Fae dat ze zich op verboden terrein bevond, want de stad was nu immers in 'bezit' van Team Rocket. Ach, het maakte haar niks uit. Ze had Igneel bij zich die ze de laatste tijd goed getrained had. Wat kon er nu nog mis gaan? Juist ja. Helemaal niks.

De nacht was inmiddels al weer gevallen, dus als hij geluk had kon hij tenminste nog iemand uit de stad zetten. Dan had hij zijn taak voor Team Rocket ook weer gedaan, precies wat hij wilde. Of wat zij wilde eigenlijk. Hij zuchtte zachtjes en keek om zich heen. De lantaarnpalen gingen een voor een aan. Het deerde hem allemaal niet zo veel, aangezien hij zijn blik vooral op de grond gericht hielt. Hij moest nog steeds wennen aan het feit dat hij nog maar zag uit één oog in plaats van beide, waardoor hij soms dingen over het hoofd zag. Niet handig als Team Rocket zijnde, maar men kon hem niet blamen. Echo keek op toen hij bij een bankje aankwam, waarop een roos harig grietje lag. Hij stopte en deed een van zijn oortjes uit. "Yo, get up and get your ass to your home. Avondklok is ingegaan," gromde hij naar diegene die op het bankje lag te pitten.

Ze lag net zo lekker, maar dat was maar voor kortte duur. Ze werd namelijk gestoord door een stem die haar commandeerde om overeind te komen. Ehh... Pardon? Wat dacht diegene wel niet? Dat hij de baas was? No way dat dat het geval was. De dwingende ondertoon in zijn stem beviel haar al helemaal niet, want dude, ze was geen hondje dat op commando luisterde. Ze ging en staan waar ze wilde, het was immers een vrij land. Geen vrije stad, dat moest ze toegeven, maar het was niet dat de jongen de baas was over deze stad. Misschien was dat wel het geval als hij bij Team Rockter hoorde, maar het was nog steeds niet dat ze dan ging luisteren. Enkel uit pure nieuwsgierigheid opende ze haar ogen om opzij te kijken, recht naar de jongen. Het was dat de lantaarnpalen de boel oplichtte, want anders had ze niet kunnen zien met wie ze te maken had. Jammer voor haar had de knul een hood op, dus zien wie het was kon ze nu ook niet. "En wie ben jij om mij te commanderen?" daagde ze uit om koppig te blijven liggen. Zo makkelijk ging dat niet jochie.

Hij keek nogal ongeïnteresseerd naar het grietje, dat zo te zien niet al te blij was met het feit dat hij haar aan het rond commanderen was. Ja, screw that, zij hadden hier nu de leiding en ieder die daar niet naar wilde luisteren zou dat voelen ook. Hij snoof eventjes toen ze tegen hem in ging, maar haar woorden lieten een zacht belletje rinkelen in zijn achterhoofd. Hij groef in zijn geheugen, ontweek tactisch het gevecht en zijn verwondingen daarmee en kwam uiteindelijk uit bij een van de keren dat hij in Hoenn was en hij een random grietje had uitgenodigd om pizza te komen eten. Wat was haar naam ook al weer. Fauve? Fairy? Fee? Iets in die richting. "De leidinggevende van de stad. Nou, move it," bromde hij. Een windvlaag zorgde ervoor dat zijn hood afzakte en zijn gezicht bloot legde. Echo gromde zachtjes en deed een poging om zijn hood weer op te doen, maar 't kwaad was al geschiet.

Uitdagend bleef ze de mysterieuze jongen met de hood aankijken. Was ze bang? Nee. Ze had Igneel bij zich, dus fout gaan kon het niet. Hoe kon je haar gevoel op dit moment het best beschrijven? Boos of geïrriteerd? Hmm... Geïrriteerd dan maar. Er was meer nodig dan een stomme opmerking om haar boos te krijgen immers. Zoals ze verwacht had kreeg ze een stom antwoord op een nogal bijdehante vraag die ze eerder gesteld had. Zijn leidinggevende... Ofcourse. Die verrekte Team Rocket ook. "Wat jouw leidinggevende vindt boeit mij dus echt helemaal niks," kaatste ze terug om het zichzelf gemakkelijk te maken op het bankje. Ze deed het puur om hem te zieken hoor, niet omdat het bankje lekker lag. Met een ondeugende grijns bleef ze de jongen aankijken om te voelen hoe er een windvlaag voorbij kwam. Ugh... Koud. Gelukkig geen regen, maar goed. De koude wind blies de hood van de jongen zijn hoofd af waardoor er een bos wit haar verscheen. Wow... Met haar roze ogen nam ze hem vrijwel meteen in zich op om ondertussen diep te fronsen. Wacht eens even... Hij kwam haar redelijk bekend voor. Waar was het ook alweer van? Euh... Pizza? Pizza! "Echo?" was dan ook de enige reactie die ze gaf om de jongen in shock aan te kijken. Wow... Echo die niet op Echo leek en ook nog eens bij Team Rocket hoorde. Great.

Ja, daar had je 't. De opmerking die hij nou net niet wilde horen. Zijn naam. Hij gromde en deed de hood van zijn vest weer over z'n hoofd heen. Hij onderdrukte de stem die hij in zijn hoofd hoorde, de stem die hem zei wat hij het grietje wel allemaal niet aan kon doen als hij hem de leiding zou geven. Nee. Hij zou zichzelf blijven voor nu. Hij moest dit onder controle krijgen. Zijn oog branden, de nog genezende wonden over zijn lichaam leken in vuur en vlam te staan. Zijn gezicht was lijkbleek van de pijn, maar hij liet niets merken. Hij zou niemand iets van emoties laten merken. Nooit meer. "Muk off, will ya," snauwde hij het grietje toe. "I gave you a pizza once. Now get out of the city, so I don't have to force you," snoof hij er achteraan. Hij moest zich aan zijn taken houden. Er was geen tijd voor een gezellig kletspraatje. Niet nu.

Dit was alles behalve verwacht. Dat was dan ook precies de reden waarom ze zo in shock naar Echo bleef staren. Echo... De Echo waarmee ze het zo gezellig had gehad die avond was in haar ogen compleet veranderd. Of hij die avond al bij Team Rocket hoorde wist ze niet, maar wat ze wel wist was dat het haar pijn deed. Hij was niet alleen qua innerlijk veranderd, maar ook qua uiterlijk, en niet zo'n beetje ook. Zijn pikzwarte haar was nu spierwit en zo te zien waren zijn ogen ook flink achteruit gegaan. Hij was achteruit gegaan, dat was het gewoon. Haar uitdagende gezichtsuitdrukking was dan ook meteen naar iets triest veranderd om teleurgesteld naar Echo te kijken toen deze bleef volhouden dat ze de stad uit moest. Oh... "Nee," antwoordde ze zo kortaf mogelijk, hiermee proberend de gebroken ondertoon in haar stem te verbergen. Tevergeefs. Zelfs in dat kortte antwoord kon je opmaken dat ze gebroken was vanbinnen.

Hij kon het voelen, haar blik. Het branden gewoon door hem heen. Hij had dit niet gewild. Hij had voor even weg gewild van alle bekenden, in ieder geval totdat hij had uitgevogeld hoe hij dit had moeten aanpakken. Immers had hij zelf ook nog steeds niet helemaal een goed beeld van wat er allemaal gebeurd was en wat er allemaal veranderd was.
Ze bleef volhouden dat ze niet de stad uit wilde en hij merkte dat haar blik veranderd was. Een flits verscheen achter haar en Scrum liet een brul horen toen hij uit zijn Pokéball verscheen. "VERDWIJN!" schreeuwde Echo opeens. Zijn goede oog stond woedend, maar als je goed keek zag je twijfel in zijn oog. Deze situatie kwam hem eng bekend voor. Zo was 't ook gegaan met Taylor en door dat hele gebeuren liep hij er nu zo bij liep. "Flamethrower." De Garchomp brulde nog een keer en liet een sterke burst aan vlammen verschijnen.

Ze bleef koppig volhouden omdat ze bij hem wilde blijven, niet om hem te zieken deze keer. Gaf ze om hem? Misschien... Al wilde ze dit zelf niet toegeven. Hij had het namelijk geflikt hoor. In haar ogen was hij vanaf nu een vreselijk persoon. Die avond... Die avond was fantastisch geweest. En nu... Nu was alles verpest. Ze had gedacht dat het niet nog erger kon, maar die uithaal van Echo maakte het gehele instortende plaatje al helemaal compleet. Geschrokken dook ze ineen om bang en gebroken naar Echo te blijven kijken. "N-nee," herhaalde ze deze keer zachter. Ze wilde niet weg, niet nu althans. Alsof dit alles al niet erg genoeg was klikte hij ook nog eens een Pokéball open waaruit niet veel later een Garchomp verscheen. Oh joy... In de eerste instantie had ze gedacht dat de bedoeling van de Garchomp was om haar enkel af te schrikken, maar toen Echo hem beval om een Flamethrower uit te voeren voelde ze hoe haar hart in duizend stukjes brak. Een lading vuur werd dan ook niet veel later op haar afgevuurd waardoor ze de hitte al voelen kon. Geschrokken sprong ze weg van het opkomende vuur om met grote oogjes naar het brandende bankje te kijken. Net op tijd. Waarom... Hoe kon hij? "Wat bezield jou?!" schreeuwde ze 'kwaad'. Helaas voor haar brak haar stem in het midden waardoor het nou niet bepaald dreigend overkwam. Verdomme.

Het vuur branden na in zijn ogen. Beide ogen. Het gaf zijn 'dode' oog een bijna spookachtige gloed, het vuur weerspiegelde er bijna demonisch in. De reactie van het grietje was dan ook meteen goed meegenomen. Scrum haalde diep adem om de volgende aanval uit te voeren, maar de witharige stak zijn hand op. "Ik waarschuw je niet nog een keer," gromde hij naar het meisje toe. "Zie je dan niet dat dit niet kan. Jij hoort hier niet eens te zijn, ik ben niet meer wie ik ben geweest. Deze situatie is op alle vlakken fout," vervolgde hij daarna. Zijn stem was wat rustiger geworden, maar er branden nog steeds woede in zijn ogen, als een klein vuurtje dat niet geblust kon worden. "Laat haar zien hoe 't staat. Jaag d'r weg, focus je op je doelen. Let her feel it," hoorde hij opeens de snijdende stem weer in zijn hoofd. "Hou je er buiten," gromde Echo tegen zichzelf, terwijl hij zijn blik op de roosharige gericht hielt.

Het was voor het eerst in een lange tijd dat ze zich zó gebroken voelde. Waarom voelde ze zich eigenlijk zo? Het was altijd zij die gaf om mensen die het niet waard waren. Het ergste van alles was dat ze hier niks aan kon doen, het ging nou eenmaal vanzelf. Het hart was een dom orgaan... Waarom luisterde dat domme orgaan nooit naar het hoofd? Oké... Ze had dan misschien weinig verstand, maar als ze naar haar hoofd had geluisterd was dit alles niet gebeurd.
Kapot van alle gemengde gevoelens door elkaar bleef ze naar Echo kijken, het nog steeds niet kunnen accepteren. Nee... Ergens was de lieve pizza gevende Echo er nog. Ergens diep van binnen... Hij kon het niet zien, maar zij wel. "Er is niks fout?" probeerde ze koppig om twijfelend een stap richting Echo te zetten. Wat ze nu van plan was, was echt geen goed idee... Maar goed, zoals eerder gezegd, het hart wilde maar niet naar het hoofd luisteren, en dat was precies de reden waarom ze deze actie ondernam. Zonder er verder bij na te denken, want dat kon een hart immers niet, snelde ze naar Echo toe om deze in een knuffel te nemen. "Doe dit nou niet?" piepte ze zachtjes.

Als twee volledig gebroken mensen stonden ze daar dan, het vuur aan hun zijde, de enige vorm van warmte die er momenteel was. De kilte had hem goed gedaan, de warmte voelde zelfs onwennig. Hij wilde dit niet. Hij wilde zich omdraaide en weg komen. Maar hij had zijn taken te doen, hij had zijn respect te verdienen bij Team Rocket. Hij moest zijn emoties uitschakelen.
Het grietje sprak tegen hem, maar de woorden drongen bijna niet tot hem door. Ze werden overschaduwd door de stem in zijn hoofd. Fijn, nu had hij de keuze om te luisteren naar een meid die hem kon en een poging deed tot 'm door te dringen, of een stem in zijn hoofd die hem bijna de opdracht gaf om haar om te leggen. Both not a good option, to be honest.
Het was op het moment dat hij haar armen om hem heen voelde dat hij wakker schrok en verstijft bleef staan. W-wat? Wat moest dit nou weer betekenen. Zijn ogen waren vergroot. Waardoor, angst? Waarschijnlijk wel. Kortsluiting in zijn hoofd. Van alle scenario's waar hij rekening mee had gehouden, was dit er niet een. Zijn ogen gleden naar het hoofd van het grietje, dat tegen zijn borst rusten. "Waarom?" vroeg hij op een zachte toon.

Echo leek te schrikken van haar plotselinge actie en dat snapte ze volkomen. Het was immers ook zonder na te denken geweest en om eerlijk te zijn was zijzelf ook best geschrokken van deze genomen actie. Haar hersens leken zich nu ook te realiseren wat er precies aan de hand was, want deze bleken het er duidelijk niet mee eens te zijn. Haar hart en brein hadden een ruzie, een ruzie om de persoon waarom ze gaf. Een vreselijk gevoel... Maar goed, ze had deze actie al ondernomen en er was geen weg terug. Geen weg terug van Echo, want wat ze ook deed, het gevoel bleef terug komen.
"Omdat ik om je geef," was het antwoord wat ze gaf op de redelijk verwarde uitspraak van de jongen. Ze was op het randje van tranen en deed haar uiterste best om sterk te blijven. Dit was zo moeilijk... Kiezen tussen brein en hart, verstand en gevoel. Beide had je nodig, maar niet altijd waren beide het met elkaar eens. Dit was zo'n geval, een zeer speciaal geval.