I wouldn't change you

Voor haar stond geen Echo, nee, voor haar stond een maniak die geen idee had waar hij mee bezig was. Oké, misschien wist hij wel waar hij mee bezig was, maar het gene wat hij deed was alles behalve goed. Hij had een mes vast en probeerde haar toe te voegen aan haar collectie. Collectie van wat? Wat het ook mocht zijn, die collectie van hem was vast niks leuks. Doodsbang stond ze dan ook tegen de muur aangedrukt, want aan die collectie toegevoegd worden was iets wat niet kon gebeuren.
En ineens gebeurde het onverwachtse. Echo liet het mes op de grond vallen om zelf al snel te volgen. Eenmaal op de grond mompelde hij iets onverstaanbaars, iets wat een duidelijke ondertoon van pure wanhoop had. Oh Arceus... Het deed haar zoveel pijn om hem zo te zien. De pizza-Echo was de Echo die ze wilde, niet deze. Deze was compleet in de war en op het randje van compleet gestoord. Ze werd uit haar gedachtes gehaald door een harde schreeuw die haar beval om te rennen. Rennen, maar waarheen? Haar instinct nam het over, dus begon ze te rennen. Langs hem heen, zo het steegje uit. Doodsbang wierp ze een blik naar links en rechts om vervolgens achterom te kijken. Kon ze hem achterlaten? Nee toch? Achterom kijken en rennen was een combinatie van twee dingen die niet goed met elkaar gingen en juist dat was de oorzaak van de val die ze maakte. Verdomme... Waarom zat niks mee? Echt... Ze kon wel huilen door al deze ellende. En juist dat, huilen, gebeurde. Tranen begonnen over haar wangen naar beneden te stromen en luid gesnik volgde al snel. Ze deed niet eens meer de moeite om overeind te komen en te vluchten.