I wouldn't change you

Hij wilde weg. Zijn brein was overgegaan in paniek stand en als hij niet snel z'n kalmte terug vond, kon hij niet in staan voor de consequenties. Hij besloot haar van zich af te duwen, terwijl hij zijn hart in zijn keel voelde bonzen. Zijn hoofd begon pijn te doen en het gevoel van dat zijn lichaam in vuur en vlam stond was weer terug. Hij hoorde gekraak in zijn hoofd, stemmen die door elkaar begonnen te schreeuwen en eeuwige chaos. Om gek van te worden. Maar om eerlijk te zijn was dat een algemeen bekend probleem. "Doe dat niet," zei hij, terwijl hij zich van haar weg draaide. "Ga weg, alsjeblieft," vervolgde hij daarna. Zijn rechter hand trilde en hij had moeite met zichzelf onder controle te houden. "Ik kan je niet beloven dat ik je niets aan doe als je hier blijft," zijn woorden werden steeds zachter, terwijl de chaos in zijn hoofd steeds erger werd.

Ze wilde hier blijven. Allen omdat Echo hier was, want op de een of andere manier deed zijn aanwezigheid haar goed. Haar brein leek dit te weigeren, maar haar hart leek dit een geweldig idee te vinden. Onbewust verstevigde ze haar grip dan ook op Echo, wensend dat ze zo de hele avond met hem kon staan. Ze gaf teveel om hem, veel te veel... Het deed haar dan ook niet normaal veel pijn dat hij in zo'n kortte periode zo erg achteruit was gegaan. Waarom moest dit alles nou perse hem overkomen? Hij had er niet om gevraagd... Daar was ze zeker van.
Ze schrok op uit haar gedachtes door een duw die niet al te hard was, maar wel hard genoeg om haar van hem af te duwen. Nee... Doe dit nou niet... Alsof haar hart niet al genoeg gebroken was, brak hij het laatste beetje wat nog overeind stond door te zeggen dat ze niet om hem moest geven... Hij voelde niks. Het overwinnende gevoel in haar hoofd maakte haar misselijk. Haar gedachtes zeiden 'zie je wel' terwijl haar hart 'waarom' uitstraalde. "Dat kan ik niet..." mompelde ze eerlijk om de tranen in vrije loop te laten gaan. Nee, ze kon zich niet meer sterk houden, niet na die uitgesproken woorden. "Je denkt alleen maar aan jezelf!" haalde ze gebroken uit om haar hand kwaad op te heffen. Gelukkig voor haar was haar brein nog in het spel, want anders had hij daadwerkelijk de klap gehad die ze had willen geven.

Haar woorden, haar daden. Waarom snapte ze nou niet gewoon dat ze uit zijn beurt moest blijven, dat dit niet gezond was. Hij wist niet wat hij haar aan kon doen, maar in ieder geval kon het niets goed zijn. Hij wilde geen mensen meer pijn doen, hij wilde niet weer die pijn voelen. Hij wilde gewoon helemaal niets meer voelen, maar hij vertikte het om medicatie in te nemen. Het enige wat hij in nam was om de pijn van zijn wonden te verzachten, maar ook die waren inmiddels uitgewerkt en hij had geen nieuwe meer mee genomen. Hij had sowieso niet verwacht dat die zo lang uit zou lopen. Hij wilde gewoon een korte patrouille lopen.
Toen ze begon te huilen wist hij het helemaal niet meer. Zijn hoofd was een chaos, zijn emoties waren niet meer van hem en hij voelde van alles door elkaar. "Omdat ik alleen zo er voor kan zorgen dat ik andere geen pijn meer doe!" kaatste hij kwaad de bal terug. "Snap dat dan. Je moet bij me weg blijven. Ik wil dit niet meer," vervolgde hij daarna. Een drukkende pijn verscheen achter zijn ogen en hij draaide zijn hoofd weg. De pijn verspreide zich over zijn hoofd en zorgde voor een hevig stekende koppijn. Wat een hel was dit.

Ze snapte niks meer. Haar brein was volledig uitgeschakeld en haar hart had deze situatie overgenomen. Vandaar dat ze de meest onzinnige dingen uitkraamde en van plan was om de meest onzinnige dingen te doen. Ze wist dat ze hier later spijt van ging krijgen, maar op de een of andere manier leek die gedachte haar nog steeds niet te stoppen. Haar hart leek niet te accepteren dat Echo niks om haar gaf, terwijl haar hoofd dat allang wist.
Opgekropte emoties betekende tranen en die tranen gingen nu in de vrije loop bij haar. Al die tijd had ze zich sterk geprobeerd te houden, maar nu kon ze het niet meer. Huilen was iets wat ze niet graag deed, maar wel deed voor de mensen waarom ze gaf. Echo... Verdomme. "Je doet mij alleen maar meer pijn door weg te gaan!" kaatste ze terug om te trillen. Was het woede? Ja, dat was het. Woede gepaard met verdriet, foute boel dus. "Ik probeer bij je weg te blijven ja!" haalde ze nogmaals uit, deze keer met een trillende ondertoon. "Ik probeer het..." vervolgde ze deze keer zacht piepend om naar haar handen te kijken. Vreselijk dit.

De een was emotioneel gebroken. De ander ... was misschien nog erger gebroken. In ieder geval was het geen geweldig stel om bij te staan. Echo durfde haar niet meer aan te kijken, bang dat hij ieder moment als een of ander wild dier op haar kon springen en d'r in steken zou rijten. De neigingen waren nog nooit zo sterk geweest. Misschien omdat hij het merendeel van zijn gevoelens had kunnen onderdrukken, maar voor nu kwam alles in ene vloedgolf weer naar boven toe. Dit had hij dus willen voorkomen. "En je denkt dat 't jou alleen pijn doet?" zei hij zachtjes, terwijl hij zijn handen in de zakken van zijn vest stak en zijn nagels in zijn handpalmen zetten. Zijn rechter hand tikte tegen het kleine mes dat hij standaard op zak had. Gevaarlijke situatie nu dus. "Ik ken deze situaties. Ik weet dat dit mis gaat. Net zoals de vorige keer. Net zoals de vorige keer..." zijn woorden werden zwakker, zijn stem nam af. Een zachte, bijna krankzinnige was te horen.

Dit was niet zoals ze gehoopt had hoe deze avond zou gaan. Ze had gewoon willen slapen op het nu afgebrande bankje, maar nee, zelfs dat was teveel gevraagd. Ze had nu allang in dromenland kunnen zijn, weg van de pijn die ze in deze wereld moest voelen, maar nee. Helaas voor haar was dit niet het geval, want nu stond ze tegenover iemand die ze liever niet onder ogen gekomen was. Degene waar ze zielsveel om gaf...
De ander durfde haar niet meer aan te kijken en dat was iets wat Fae zwak vond. Als hij haar zo graag wilde beledigen en afwijzen moest hij het op z'n minst recht in haar gezicht doen. Nu stond ze daar... Gebroken, schreeuwend tegen een rug. "Dat doet het inderdaad!" haalde ze alweer uit zonder erbij na te denken. "Het doet je helemaal niks! Je staat daar... Zonder emotie, zonder niks." Bij iedere woord brak haar stem meer en meer. Nee... Ze kon hier niet meer tegen. Ze was er zo klaar mee, zo klaar. "Ik haat je!" gilde ze dan ook ineens om naar haar eigen haar te grijpen. De drie woorden van zonet... Drie woorden die absoluut niet waar waren. Ze haatte hem niet... Dat kon ze niet.

Hij moest moeite doen met de woorden te snappen, om ze door te laten dringen tot zijn hersenpan. Het ging moeizaam, ze moesten door een hele lading andere woorden, zinnen en chaos heen. Dit was zo verschrikkelijk. Hij kon hier niet tegen. De lach werd iets luider, terwijl hij een poging deed tot zichzelf onder controle te krijgen, maar hij voelde zichzelf steeds sneller en steeds erger weg slippen. "Denk je echt dat 't me niets doet?" vroeg hij opeens, terwijl hij zijn blik op haar richtte. Zijn pupillen waren klein, zo klein dat zijn ogen bijna leeg leken. "Door zo'n zelfde situatie is dit gebeurd. Door emoties ben ik al mijn gevoel kwijt geraakt. Door meiden zoals jij stond ik aan death's door en raakte ik mijn oog kwijt. Natuurlijk doet 't me niets," siste hij naar haar. Terwijl hij tegen haar sprak had zijn hand zich om het mes in zijn zak gesloten en in één snelle reflectie schoot hij op haar af, klaar om het mes in elk mogelijk lichaamsdeel dat hij kon vinden te steken. "Tell me girl. What is one thousand minues seven?" gierde hij, terwijl hij haar probeerde te tackelen.

Ze zei enkel dingen waarmee ze zichzelf pijn deed. Dingen die niet waar waren, dingen waar ze later spijt van zou krijgen en dingen die nergens op sloegen. Haar hart was degene die het wilde, niet haar brein. Normaal gesproken zou ze niet zo tekeer zijn gegaan tegen iemand, maar nu was ze niet meer te stoppen. De ene belediging na de ander volgde en ze waren allemaal gericht op de persoon die voor haar stond. Echo. "Het doet je inderdaad niks," herhaalde ze deze keer rustiger om hem recht aan te kijken bij deze woorden. Misschien niet de slimste actie, want nu had ze oogcontact met hem. Om eerlijk te zijn had ze oogcontact willen vermijden, want de blik die in zijn ogen stond was eng. Het was geen Echo en dat was iets wat hij haar de hele tijd duidelijk had proberen te maken. Wat ze niet deed was het oogcontact verbreken, want zwak was ze niet. Ze wilde verduidelijking. Ze kreeg een verhaal, maar aan dat verhaal had ze niet veel. Het klonk heftig, maar wat er precies gebeurd was en wat er vooraf was gegaan was een groot mysterie. Het liefst zou ze doorvragen, maar hij was nog maar net uitgesproken om al op haar af te vliegen. Knuffel? Well... Daar leek het niet op. In zijn rechterhand had hij namelijk een mes vast en hij was zo te zien van plan om die in haar te boren... Shit. "Echo?!" gilde ze geschrokken uit om hem doodsbang aan te kijken. Ze wilde niet tegen hem vechten... Ze wilde hem geen pijn doen... De jongen gierde nog een of andere rekensom voordat hij haar naderde. Oh lord... Rekenen. Daar was ze pas slecht in. "Geen idee?!" riep ze geschrokken uit om het op rennen te zetten. No more pain. Normaal gesproken zou ze terug vechten, maar dat was iets wat ze nu niet kon. Dan maar rennen voor je leven, right?

Het enige wat hij kon doen was van een afstandje toekijken, want zo voelde het. Hij was alleen maar een tweede rangs bezoekers, terwijl iemand anders zijn lichaam op de automatische piloot had gezet. De chaos in zijn hoofd had er voor gezorgd dat iemand het had overgenomen. Een gierend geluid had zijn hoofd gevuld en zijn gedachten versperd. Hij had zijn lichaam, zijn gedachten, niets meer onder controle. Hoe zielig hij het vond voor Fae, want ja, in zijn hoofd wist hij haar naam nog wel, maar het wilde niet echt tot hem doordringen om 't uit te spreken, hij kon hier niets aan doen. Echo voelde zichzelf opgesloten in zijn eigen hoofd, terwijl zijn lichaam iemand aan het aanvallen was, iemand die daadwerkelijk om hem leek te geven. Iemand die hij, once again, pijn aan 't doen was. Dit was niet zoals hij het had gewild.

"Count, little girl, count. One thousand minus seven," gilde Echo, terwijl hij op het grietje afrende, mes in de aanslag om d'r nog een keer proberen te steken. Hij sprong naar een lantaarnpaal toe, draaide erom heen en probeerde haar weer tegen de grond te pinnen. Het geluk dat hij had was dat hij van nature al snel en lenig was en dus menig mens met enig gemak wist in te halen. Zolang er niet te veel bochten in de weg zaten tenminste.

Ze snapte het niet... Ze snapte niet waarom hij haar dood wilde hebben. Het ene moment leek het alsof hij toch wel een klein beetje om haar leek te geven, maar nu... Hij wilde haar dood. Dood. Waarom eigenlijk? Ze probeerde hem enkel te helpen, te helpen met de gevoelens waarin hij vast leek te lopen. Misschien was dat wel het hele probleem hier. Misschien moest ze hem wel niet helpen en hem aan zijn lot overlaten. Het was misschien het beste, maar het was ook iets wat zij niet zou kunnen. Ze kon hem niet aan zijn lot overlaten, want ze wist gewoon dat dat niet goed zou aflopen. Of dit goed zou aflopen? Geen idee. Ze rende nu letterlijk voor haar leven. Een verkeerde beweging en ze was er geweest, want ze wist dat er niemand anders was om hem tegen te houden.
"Ik kan niet tellen als jij me zo onder druk zet!" gilde ze terug om verder te rennen. Tot haar verbazing was Echo, of moest ze hem niet zo noemen nu, behoorlijk snel. Hij sprong zelfs in een lantaarnpaal in de hoop haar zo te pakken te kunnen krijgen. Gelukkig wist ze de paal net op tijd te ontwijken door een scherpe bocht te nemen, maar die bocht zorgde er weer voor dat ze haar snelheid moest verminderen. Ze was bang.... Doodsbang.

Hij wist niet eens zeker dat als hij terug zou vechten of hij de controle weer zou kunnen overnemen, maar voor nu kon hij niets doen. Terwijl hij opkeek, merkte hij dat er ketens aan zijn polsen zaten, die hij vast zetten in het kamertje in zijn hoofd. Iemand wilde duidelijk niet dat hij de controle weer zou krijgen. Hij ratelde aan de ketens, maar er zat geen beweging in. Helemaal niets. Echo zuchtte en liet zich verslagen terug tegen de muur aan zakken. Waarom moest dit op zo'n punt nou weer gebeuren.

Hij had niets door, hij hoorde niets meer. Alleen de thril van de hunt hielt hem op de been. Hij rende achter het grietje aan, probeerde zijn snelheid steeds iets te verhogen zodat hij haar hielen te pakken zou kunnen krijgen, maar hij deed niets. Hij joeg haar nu alleen maar op, kijkend hoe lang ze het vol zou houden om hem voor te blijven. Ze maakte een bocht, wat hem even uit zijn positie hielt. Hij greep het mes bij de heft en wierp het in haar richting, op point blank. Het was niet de bedoeling om d'r te raken, alleen om d'r langzamer te laten gaan. Hij wist dat hier ergens een doodlopend steegje moest zijn. Ergens waar hij haar vast zou kunnen zetten. Vervolgens zetten hij de achtervolging weer in.

Vluchten was wat ze voor hem deed. Niet omdat ze bang was, maar omdat ze hem geen pijn wilde doen. Echo was zo goed als losgeslagen op dit moment en iets tegenover hem beginnen was al helemaal geen goed idee. Hij had een mes en zij niet, dus hij was degene die een gigantisch voordeel had in dit gevecht. Een gevecht kon je het op dit moment eigenlijk nog niet noemen, eerder een achtervolging. Hij wilde haar dood, zij wilde hem geen pijn doen, dus de enige oplossing die er was was rennen.
Rennen was dan ook wat ze deed. Geen idee waarheen ze rende eigenlijk, maar lang volhouden kon ze het wel. Ze had immers een conditie, maar aan ieder zijn conditie kwam een einde. Bang keek ze dan ook even over haar schouder heen om te zien hoe de witharige maniak haar nog steeds achtervolgde. Shit... Ze had moeten weggaan toen hij haar waarschuwde voor dit alles. Doodsbang rende ze een zijstraatje in om niet veel later te zien hoe deze doodliep. Shit... Shit... Shit. Omdraaien kon al niet meer, want de witharige maniak zat haar op de hielen. Well... Dit was dan het einde.

Hij trok aan de ketens, een poging doen om ze los te krijgen. Het enige wat het voor verschil uit maakte was dat ze steeds strakker rond zijn polsen gingen zitten en dat hij gromde van de pijn. Hij moest iets doen, hij moest zichzelf terug zien te krijgen. De jongen zakte terug tegen de muur en merkte dat een schaduw oprees voor hem. De schaduw nam de vorm aan van een klein meisje, twaalf hooguit. "Tu tu, nog niet," zei het meisje tegen hem. Echo's ogen vernauwde zich. "Wie ben jij? Waarom doe je dit?" gromde hij naar haar. "Omdat jij 't niet doet!" werd tegen hem teruggekaatst. Binnen een tel was het meisje naar hem toe geschoten en had een soort van zwarte klauw over zijn mond heen gedaan. Haar gezicht was nu een paar centimeter van die van hem verwijderd. Haar ogen waren vuur rood, haar mond gevuld met verschillende rijen scherpe tanden en een gevorkte tong. "Omdat jij niemand kan redden." Was het laatste wat hij hoorde, voordat hij het bewustzijn verloor.

De chaos in zijn hoofd werd erger, maar hij sloot het buiten. Zijn enige doel was het grietje dat voor hem weg rende en een poging deed om aan hem te ontsnappen. Adrenaline schoot door zijn lichaam heen, terwijl hij de bocht om ging en merkte dat hij haar klem had gezet in een doodlopende steeg. Echo grinnikte zachtjes en zijn ogen keken haar als een of andere maniak aan. Hij had het mes op de grond laten liggen nadat hij een poging had gedaan 't naar haar toe te gooien. Niet dat hij dat nu nodig had. Genoeg andere dingen om haar pijn te doen. "Relax girl. I'm not gonna kill you, I'm just gonna hurt you really really bad," siste hij naar haar.

Met wijd opengesperde ogen van schrik staarde Fae naar de grote, stenen muur voor zich. Nu al had ze spijt dat ze het donkere zijstraatje was ingelopen. Zijstraatjes waren nooit goed en dat was te zien ook. Ze zat namelijk vast, muurvast tussen een muur en een witharige maniak die haar nog steeds achtervolgde. Hier wegkomen zonder hem pijn te doen ging niet, al was dat wel het gene wat ze had willen doen. Dat was haar plan A geweest, maar nu was het dan toch echt tijd om over te schakelen naar plan B.
Langzaam draaide ze zich om, om recht in de ogen van Echo te kijken. Hij kwam steeds dichterbij en siste iets wat haar toch redelijk wist te kalmeren. Zolang het geen doden ging zijn was het goed, want een klein beetje pijn kon ze echt wel aan. "Wat dacht je van euh... Doe maar niet?" probeerde ze nog om zich al tegen de muur aan te drukken. Nee. Zij was niet degene die hem als een idioot ging bespringen. Als hij op haar af zou komen, dan pas zou ze iets gaan doen. Voor nu was het dan ook maar afwachten.

"En waarom dan niet, love?" vroeg hij op een sissende toon. "Je zou 't goed doen in m'n collectie," Hij grinnikte op een manische wijze, terwijl hij met het mes op haar af kwam lopen.
"STOP!" schreeuwde hij in zijn hoofd en Echo zakte op zijn knieën. Een scherpe pijn sneed door zijn hersenen heen en het mes viel uit zijn handen. Dit was het moment dat hij weer de controle kon overnemen, al was het maar voor kort. "Ren, ga weg, alsjeblieft, ren," mompelde hij tegen Fae, terwijl hij zijn handen over zijn hoofd hielt en zichzelf tegen de grond gedrukt hielt. "Ren!" schreeuwde hij daarna.