Change of Seasons Contest

Eefje & Amber

Gespannen stond ze voor het imposante gebouw. Ze had de flyers wel zien hangen overal sinds ze aangekomen was in Slateport city. Ze wist alleen niet zo zeker of ze het wel zou doen. Ze was amper twee maanden trainer en ze had nog geen enkele gym gedaan, was het dan wel zo verstandig om een contest te proberen? Ze zou Amber een heel groot plezier doen om het wel te doen. Haar Horsea leefde altijd helemaal op als ze met haar trainde en combinatieaanvallen met haar oefende. Ze zag hoe prachtig ze het vond om mooie aanvallen te maken. Toch was ze bang om te falen, om voor schud te staan. Wat was het ergste wat er kon gebeuren, dat iedereen haar uit zou lachen… Ja, dat waarschijnlijk. Ze slikte en klemde haar kaken op elkaar. Ze vond het belangrijk dat Amber gelukkig was, dus ze moest zich niet zo aanstellen. Het zou goed zijn voor hun om ervaring op te doen. Het ging er niet om hoe goed ze het zouden doen, maar dat ze iets samen zouden doen. Ze knikte in zichzelf. Ja daar ging het om, dat was ook de reden geweest waarom ze nu voor de contest hall stond. Ze hoefde helemaal niet te winnen, ze wilde het geluk in de ogen van haar Horsea zien.

Ze stapte naar binnen en liep naar de balie om zichzelf op te geven. Ze kon natuurlijk ook gewoon alleen gaan kijken, maar het werd vast heel leuk. Tenminste dat probeerde ze zichzelf wijs te maken. Ze had al heel veel contests op tv gezien en dat had er altijd heel erg leuk uitgezien. Ze konden dit. “Ik wil me graag aanmelden. Ik doe mee met mijn Horsea.” De vrouw achter de balie knikte en gaf haar een pasje. ‘Veel plezier en succes.’ Glimlachte ze. Eefje glimlachte terug en liep door de hal in. Haar Horsea was helemaal blij geweest toen ze voor had gesteld om mee te doen, dus nu kon ze ook niet meer terug krabbelen.

Ze deed eventjes haar ogen dicht voordat ze het podium op zou moeten. Haar hart klopte in haar keel van de spanning, maar ze vertrouwde Amber. Het was meer dat ze zichzelf niet vertrouwde. Toen deed ze haar ogen weer open en pakte ze de pokeball van Amber. Het was haar beurt en ze zou aan iedereen laten zien wat voor mooie pokemon Amber wel niet was. Dat liet een zelfverzekerde uitdrukking op haar gezicht ontstaan, dat was nu het belangrijkste. Laten zien wie haar Horsea was en wat ze kon. Het maakte niet uit dat ze geen coördinator was. Ze deed dit voor het plezier, dus moest ze er ook plezier in hebben. Ze drukte een kus op de pokeball van Amber. “We doen dit gewoon.” Ze deed haar rode haren weer goed in de knip die ze op haar hoofd had gespeld en stapte het podium op.

Met een glimlach om haar lippen zwaaide ze naar het publiek. Ze drukte opnieuw een kus op de pokeball en gooide hem toen. Haar Horsea verscheen uit de pokeball. “Water Gun.” Amber deed Water Gun op de grond met steeds iets minder kracht, waardoor ze iets boven de grond bleef hangen. “Nog een keer Water Gun en dan Bubblebeam dit keer in de lucht terwijl je rond draait.” De bubbels begonnen om de waterstraal heen te draaien. “Doe nu Bubble op de Bubblebeam en vervolgens Agility.” Haar Horsea maakte een hele grote bubbel boven haar hoofd door de Bubblebeam in Bubble te vangen. Toen lichtte haar lichaam op door de Agility en knapte de bel boven haar kapot, waardoor ze alleen nog maar meer begon te glinsteren. Het publiek begon te klappen en dat nam Amber met een grote fonkeling van geluk in haar ogen aan. Ook Eefje glimlachte terwijl ze een buiging maakte en haar Horsea oppakte. Toen liep ze snel het podium weer af.

aanvallen:

Ze had gekeken naar een klein meisje die had meegedaan aan de contest. Ergens voelde ze zich slecht erover, aangezien ze zelf niet eens meer een Coördinator was, terwijl ze het op moest nemen tegen een meisje die waarschijnlijk voor de eerste keer aan het mee doen was. En dat terwijl zij al drie lintjes binnen had van haar tijd toen ze nog officieel in de wereld zat. Ze zuchtte zachtjes en keek nog een laatste keer in de spiegel. Ze had een oranje met zwart jurkje aan, met twee oranje lintjes in haar haar gedraaid, waardoor ze pigtails had. Ze glimlachte eventjes en keek op toen haar naam werd genoemd. Ze greep haar gitaar en de pokéball die ze nodig had en wandelde in de richting van het gordijn, waar ze onder applaus doorheen wandelde.

Terwijl ze een buiging maakte en het microfoontje op haar gezicht recht deed, glimlachte ze eventjes naar het publiek en gooide een pokéball op. Met vrolijk uitslaande vleugels en goudachtig stof dat naar beneden dwarrelde, kwam de Volcarona tevoorschijn. ”Welkom dames en heren bij deze voorstelling. Mijn naam is Vivienne Williams en samen met Nuria, mijn Volcarona, hoop ik u alle een prachtige voorstelling te geven,” zei ze met een glimlach, terwijl iemand van het personeel voor haar een krukje neerzetten. Ze bedankte de jongeman met een knikte en ging erop zitten. Vivienne kuchten zachtjes, terwijl ze haar gitaar snel bijstelde en erop klopte. De Volcarona vloog naar haar positie toe en terwijl twee spots op haar en de pokémon werden gericht, begon ze rustig met de muziek te spelen. Ze zou een akoestische versie doen, omdat ze niet wilde dat haar gezang de aandacht van Nuria af zou halen. Over de Volcarona gesproken, die was hoog de lucht in gevlogen en scheen nu als een zon voor het gordijn. Er werd een nieuwe spot gericht, ditmaal van achter het gordijn, waar een schaduwspel werd opgevoerd. Twee kinderen die aan het spelen waren in de zon. Nuria zoemde zachtjes boven hen, terwijl ze rond een boom aan het spelen waren. Ze rende rond, een schommel was opgehangen. De Volcarona draaide een rondje en liet een kleine Whirlwind aanval langs komen. De kinderen rende weg en de boom waaide om. Ondertussen was Nuria iets naar beneden gezakt, alsof de zon onderging. Ze deed een Fiery Dance aanval, waardoor de zon feller begon te branden en ze vloog langs de rand van het gordijn, de kinderen uitnodigen om weer naar buiten te komen. Het begon warm te worden in de zaal, ondanks dat het weer buiten killer was geworden nu de herfst begon in te treden. Nuria zoemde weer zachtjes, maar moest haar Fiery Dance aanval telkens bij voeren om de warmte goed te houden. De kinderen waren weer naar buiten gekomen en waren weer aan het spelen, maar het was niet voor lange duur. De Volcarona liet de Fiery Dance vallen en deed een Fire Spin. Eventjes was het warm, een tijd waarin de kinderen kon spelen, maar nadat de aanval weg ging, werd het koud en kil. Nuria vloog achter de kinderen aan, maar haar warmte was niet sterk genoeg meer om de kinderen buiten te houden. Ze zakte op een neppe tak en bleef daar zitten. Langzaam dwarrelde er zilver poeder naar beneden, door de Silver Wind aanval. Het leek alsof Nuria zat te treuren omdat de kinderen niet meer naar buiten kwamen. Vivienne glimlachte eventjes, terwijl ze de muziek doorzetten. Ze had al zo vaak opgetreden met haar Volcarona dat dit bijna normaal was geworden, dat ze haar begeleiden op muziek. Het was makkelijker dan de hele tijd aanvallen te moeten roepen. Vivienne beëindigde het nummer en een hulpje pakte haar gitaar en gaf d’r een viool in d’r handen. Ze legde de viool in d’r nek en begon met spelen. De Volcarona keek omhoog, stilletjes naar de lege lucht, waarna ze haar blik naar beneden richten, naar de lege boom met de schommel. Ze steeg op van de tak en deed nog een keer haar Fiery Dance aanval, in een hoop de kinderen naar buiten te krijgen. Maar een sterke wind, gemaakt door een windmachine die in de coulisse stond. Nuria vocht tegen de wind, maakte haar warmte en d’r licht nog groter, maar de wind dwong haar op de grond. Zachtjes ging het licht uit en bleef ze zitten. Maar de Volcarona liet ‘t er niet bij zitten. Ze sloeg haar ogen op, vocht tegen de sterke wind en vloog weer de lucht in. Weer bovenaan het doek, sloeg ze haar vleugels open en liet verschillende pulsen van Heat Wave door het publiek heen gaan. Langzaam kwamen de kinderen weer naar buiten toe en gingen weer spelen, tot gelukzaligheid van de Volcarona. Vivienne legde haar viool spel eventjes stil, voordat ze een nieuwe melodie begon te spelen. De Volcarona werd opeens uit de lucht geblazen door een sneeuwmachine, die eveneens uit in de coulisse stond, en sloeg tegen de zijkant aan. Ze fladderde hoog de lucht in en rood poeder viel uit haar vleugels. Een rode aura verscheen over haar heen en de Rage Powder aanval viel nog steeds naar beneden toe. Ze vocht tegen de sneeuw, die samen werd gevoegd met de wind en deed nog een keer haar Heat Wave aanval om het met warmte te kunnen winnen. Uiteindelijk werd ze tegen de grond aan gedwongen en sloeg ze haar vleugels dicht. Het licht verdween en de zon was uit geschenen, de herfst en de winter hadden gewonnen. Vivienne speelde de laatste noten en kwam daarna overeind. Het licht ging weer aan, terwijl ze met een glimlach naar het midden van het podium liep, Nuria vloog rustig achter haar. Ze maakte een buiging en zwaaide naar een paar mensen. Daarna draaide ze zich om en verdween achter het podium.

Eenmaal terug in de kleedruimtes liet ze zich tegen een muur zakken. Het voelde niet geweldig zoals het was gegaan, iets voelde niet prettig. Misschien moest ze er toch maar helemaal mee stoppen. Het was vreemd om aan een contest mee te doen als je geen coördinator was, het voelde alsof je iets deed wat niet helemaal bij je persoonlijkheid paste. Ze zuchtte en liet zichzelf op de grond zakken. Ze trok haar knieën op en hoopte zachtjes dat Jean-Pierre er nu was geweest, dan zou ze het met hem kunnen bespreken. Vivienne dook in elkaar en zuchtte, nu was het wachten tot de uitslag.