Piano Fire [+Abigail Stevenson]

Met een tevreden glimlach keek Abi naar de Pokémon die voor haar op de grond stonden. Ze was iemand tegengekomen die ze haar over haar Pokémon-verzameling had verteld. De persoon had zomaar een Hoothoot en een Poochyena gegeven! Abi had de twee gelijk in haar Pokédex opgenomen zodat ze geregistreerd waren. Hoothoot had ze Hibou genoemd – wat Frans was voor uil als haar vertaler het goed had – en de Poochyena, die Demi had geheten, had ze Sombre genoemd, wat donkergrijs betekende in het Frans. Het was de bedoeling dat ze een heel team had met Franse namen omdat ze dat een mooie taal vond – en omdat het toepasselijk was omdat sommige delen van Kalos haar wel aan de Franse taal deden denken – maar het was nog maar de vraag of zij ze juist genoemd had. Ze wist dat als ze één woord vertaalde dat ze meestal wel kon rekenen op de juiste benaming, maar was dat ook als ze twee woorden met elkaar mixte? ‘Donker’ en ‘grijs’ waren immers twee woorden samen gemixt ook al werden ze als één woord geschreven. Dadelijk had ze haar Pokémon een Frans scheldwoord gegeven. Dat zou wel echt iets voor haar zijn. Het wilde niet zeggen dat als deze Pokémon naar de box gingen dat ze rond moesten lopen met een slechte naam. Bovendien kon het goed zijn dat Abi ze ooit nog eens uit de box zou halen en zou levelen zodat ze de gym konden uitdagen, maar voor nu was ze daar echt nog niet aan toe. Ze wilde verder werken aan haar Pokémon-verzameling en tot nu toe ging dat wel de goede kant op. Ze was blij met Hibou en Sombre. De Pokémon waren een perfecte aanvulling. Het waren weer twee Pokémon minder op haar lijst die ze moest gaan zoeken.

Vooral de starter-Pokémon zouden lastig worden. Ze kon beroep doen op adoptie, maar dan moest ze natuurlijk wel nog een goed adoptiecentrum vinden die ze dan ook nog eens in de aanbieding had. Ze kon eens langsgaan bij de verschillende fokkerijen en informatie over ze opzoeken op internet, maar dan was het nog altijd niet zeker of de Pokémon in kwestie wel van goede staat waren. Tot nu toe had Abi al Pokémon van drie regio’s: Johto, Hoenn en Kanto. Daar was ze namelijk het meeste aangenaam verrast over geweest: dat de Pokémon die ze had gekregen van twee verschillende regio’s afkomstig waren. Ze had gehoopt dat het op deze manier zou gaan. Ze kon namelijk wel allemaal Pokémon gaan verzamelen van één regio en dan doorgaan naar de volgende, maar dat zou te lang duren. Als ze haar Pokédex duidelijk liet registreren welke ze al wel had en welke niet kon ze het gerust door elkaar heen doen. En bovendien was het een te mooi aanbod geweest om af te slagen, want ze had er geen prijs voor hoeven te betalen. Ze was echt oprecht blij geweest met de Pokémon en was dan ook binnenkort van plan om ze te gaan trainen. Ook Virus moest nog een goede training krijgen, hij was immers de Pokémon die ervoor ging zorgen dat ze de meeste teamleden binnen zouden krijgen. Ze kon Sombre of Hibou gebruiken voor de normal types. Of als ze binnenkort een andere Pokémon ving dan kon ze deze ook gebruiken, maar voor nu zou ze het bij Virus houden. Deze zou binnenkort trouwens evolueren, dacht ze tevreden zijnde. Ze moest hem nog een klein beetje meer trainen, maar dat zou vast wel geen probleem zijn als ze vocht tegen al die Pokémon die ze in haar team zou hebben.

De enige kwestie die ze misschien zou hebben was Poké Ball’s aanschaffen. Die kostten namelijk best wel veel geld en ze wilde ook nog in andere dingen investeren. Zo wilde ze ook stenen aankopen voor als Pokémon via zoiets evolueerden. Maar goed, overal liepen er wel trainers rond die wilden onderhandelen, dus dat zou wel goedkomen. Plotseling werd ze uit haar gedachten gehaald door Virus die op een serieuze manier naar haar toe gezweefd kwam. Zijn gezicht was één en al serieusheid en Abi vroeg zich af wat er aan de hand was. Je moest toch al wel iets serieus aan de hand hebben om Virus zo serieus te laten kijken. Maar in plaats van dat de Pokémon een poging deed om het uit te leggen – niet dat Abi hem dan zou verstaan, maar goed, het ging om het idee – draaide hij zich om. Abi zuchtte even, haalde de Poké Ball’s van Hibou en Sombre tevoorschijn en keerde de Pokémon terug in hun Poké Ball’s waarna ze achter Virus aanging. Ze moest haar pas wat versnellen omdat de Pokémon wel erg snel vooruit zweefde en ze kwam niet veel later aan bij het riviertje dat Aquacorde Town verbond met het Santalune Forest. In het water lag een meisje en aan de overkant stonden een paar gasten haar uit te lachen. Toen Abi hoorde wat het meisje allemaal riep tegen de jongens begreep ze wat er aan de hand was en even ging een flits van woede door haar heen. Ze wist hoe het was om gepest te worden, al moest ze toegeven dat het meisje meer ballen toonde dan zij door daadwerkelijk voor zichzelf op te komen. Abi rende de heuvel af tot ze bij de waterkant stond en stak haar handen uit naar het meisje. ‘Pak mijn handen vast!’ riep ze naar het meisje. Virus zweefde ondertussen naar de overkant, maar kon zichzelf onzichtbaar maken door onder de brug door te zweven. De jongens hadden hem pas in de gaten toen hij zijn meest engste gezicht naar hun trok. Een gil dat vrij veel weg had van die van een meid verliet hun mond en ze vielen allemaal in het water. En Abi kon er niks aan doen, maar ze begon te lachen. Ze keek Virus wel streng aan, maar verzachtte haar blik toen ze hem boos zag kijken naar haar. Ze wist dat hij zich de verhalen over haar pesterijen herinnerde en kon niks anders dan dankbaarheid en sympathie voor de ghost type voelen. ‘Geen zorgen,’ sprak ze tegen het meisje. ‘Ze zijn al teruggepakt. Ze liggen al in het water.'

De lach van het meisje was aanstekelijk: zonder dat Abi er wat aan kon doen begon ze mee te lachen met de blondine. De hoge kreten van de jongens waren dan ook vrij grappig geweest om aan te horen nadat ze hun het meisje hadden horen uitlachen en uitschelden. Ze wist precies hoe het was om uitgescholden te worden, maar deinsde toch wel een beetje achteruit door de woorden die het meisje gebruikte. Ze zou het zelf nooit gezegd durven hebben en al helemaal niet durven doen. Ze was altijd gebukt gegaan onder de pesterijen en ondanks dat ze woede had gevoeld, had ze nooit een poging ondernomen om hun te laten stoppen. De enige keer dat ze zichzelf had verdedigd was toen haar broer zich over haar had proberen te ontfermen. Buiten haar moeder, haar vader en de psycholoog wist niemand dat trouwens en dat wilde ze ook helemaal niet. Ze was bang dat mensen haar nog vreemder aan gingen kijken dan dat ze nu al deden, maar de blondine leek niets anders dan dankbaarheid te tonen en geen poging te willen doen om haar uit te schelden of te pesten. Ja, Abi was altijd verbaasd als iemand op een normale manier tegen haar reageerde. Dan had ze ergens ook altijd weer schrik dat mensen dat deden om haar even later alsnog terug te pakken. Ze onderdrukte een zucht. Ze moest er deze keer maar vanuit gaan dat het oprecht bedoeld werd. Ze haalde haar schouders op naar wat de blondine zei, maar haar hart klopte in haar keel. Oh nee! Misschien gingen ze niet alleen de blondine te grazen nemen, maar haar ook omdat ze de blondine geholpen had. Toch kon ze het niet over haar hart krijgen om nu weg te lopen. ‘Ik zal wel met je mee gaan,’ sprak ze en ze haatte het dat haar stem oversloeg. ‘Ik ging toch nog die kant op.’ Dat was meer om zichzelf te overtuigen dan dat het echt de waarheid was en voordat ze zich kon bedenken begon Abi al koers te zetten naar de overkant. ‘Misschien helpt het als we niks meer tegen hun zeggen en hun negeren,’ zei ze een tikkeltje nerveus tegen de blondine.

De blondine kwam niet bepaald naar haar over alsof ze erg onder de indruk van de jongens was. Misschien als Abi niet zo veel had meegemaakt in haar verleden zou zij ook als een stoere chick op de jongens gereageerd hebben. Maar nee, de enige keer dat ze zichzelf echt verdedigd had was echt noodzakelijk geweest omdat het anders tot een vreselijke situatie had kunnen leiden. Je broer die je opeens besprong was daar een voorbeeld van. Abi vergat nooit meer het gezicht van haar vader dat betrok toen ze alles van Mark vertelde en haar moeder die in eerste instantie vroeg of ze het niet verzonnen had, maar toe moest geven toen zelfs Mark toegaf dat hij het gedaan had en ze de foto’s op zijn computer vonden. Haar hele leven leek soms één slechte dramafilm te zijn en werd alsmaar erger, maar sinds ze in Kalos woonde had ze het gevoel dat ze eindelijk wat rust kreeg. Natuurlijk waren er hier en daar nog van die vervelende types, maar het feit dat de blondine deze keer het mikpunt was geweest en niet zij toonde aan dat het dan toch niet altijd op haar gemunt was en dat anderen er ook last van konden krijgen. De blondine was niet eens lelijk. Maar dat was zijzelf ook niet, vond ze. ‘Geen probleem,’ zei ze zo luchtig mogelijk, maar vanbinnen had ze het gevoel dat ze dadelijk zou bezwijken van angst. Hoewel de blondine een type leek dat voor zichzelf en anderen kon opkomen, wilde Abi juist niet afhankelijk van haar zijn. Dan schaamde zij zich te hard, maar ze wilde ook weer niet geen hulp krijgen. Het lag allemaal zo dubbel. Ze knikte naar het meisje en liep zwijgzaam achter haar aan. Ja, ze dacht wel dat de blondine dat kon, maar zij niet! ‘Abigail,’ reageerde ze terug. Ze wilde niet kort reageren, maar de zenuwen maakten haar stijf van angst en gaven haar niet het vermogen om met lange zinnen terug te reageren. ‘Geen probleem,’ vervolgde ze nog een keer, maar haar ogen gleden nerveus naar de jongens toen ze de waterkant bereikten. Abi zag inderdaad een hoop spullen liggen en langzaam begon ze de helling af te dalen die zou leiden naar het riviertje. De jongens waren ondertussen alweer bekomen van hun val en kwamen, met vuile blikken richtend naar de twee meisjes, uit het water geklommen. Abi probeerde ze zo goed en kwaad als het kon te negeren en liep naar de spullen van het meisje toe. Ze schrok toen één van de jongens een uitval deed naar de Poké Ball’s van Cecille en zonder dat ze het eigenlijk in de gaten had schoot haar lichaam met uitgestoken armen al naar voren. De jongen belandde voor een tweede keer in het water en verbaasd zijnde keek Abi naar het trillende water. Had zij dat zojuist gedaan?

Abi moest wel concluderen dat zij de verantwoordelijke was voor de val van de jongen in het water toen ze haar blik nog altijd liet rusten op het rimpelende water. Het bleef echter niet lang stil. De jongen zijn hoofd verscheen en de jongen spuugde water uit terwijl hij bovenwater kwam en naar Abi keek. Zijn ogen waren woedend samengeknepen, maar Abi voelde toch een lichtelijk gevoel van voldoening terwijl ze toekeek hoe hij met moeite zijn lichaam uit het water hees en even op de oever ging liggen. Wat was nu de reden geweest dat ze zo uitgevlogen was? Waarschijnlijk omdat ze zelf ook helemaal gek van woede en angst zou worden als iemand de kans had om met haar Poké Ball’s ervandoor te gaan. Ze had Cecille de pijn willen besparen. Gelukkig had ze in de tijd dat ze op die school zat geen Pokémon gehad, anders was ze deze zeker kwijt geweest. Haar vader had haar een Poké Ball gegeven nadat hij heel het verhaal over de pesterijen, Mark en de Pokémon Tower had gehoord. Nadat ze een gesprek hadden gehad met hun allen – en haar moeder overduidelijk de kant van haar broer had gekozen, hem verdedigend omdat ze maar niet kon geloven wat er was gebeurd – waren hun ouders gaan scheiden en had Abi Virus mee mogen nemen van de Pokémon Tower. En het idee dat ze Virus ooit zou verliezen door zoiets had haar er waarschijnlijk toe aangezet om de jongen in het water te duwen. Toch werd dat haar niet in dank afgenomen en Abi keek bewonderend naar Cecille die naast haar was komen staan en haar woorden tegen de jongens sprak. Cecille’s bouw was groter dan de hare en ze had waarschijnlijk ook meer spieren dan Abi. De meest klungelige van de jongens stapte naar voren en zette zijn handen in zijn zij: ‘Als dat het ergste is wat me kan overkomen dan moet ik wel héél bang zijn.’ Hij begon hard te lachen en zijn maten deden mee. Plotseling kwam Virus naar voren gezweefd. De Gastly liet zijn lange tong naar buiten gaan en liet deze geen drie seconden later over het gezicht van de jongen die tegen Cecille had gesproken gaan. De jongen rilde, trok een raar gezicht en viel vervolgens verlamd op de grond. Nu begonnen de maten van de jongen iets onzekerder naar elkaar te kijken en deden een stapje achteruit. Abi keek opzij naar Cecille: een glimlach was om haar lippen verschenen en je kon aan haar zien dat ze haar uiterste best deed om niet hardop te lachen.

Lick. Het was altijd al één van haar betere wapens geweest tegen irritante tegenstanders zoals deze, hoewel Abi het meer in gevecht had gebruikt dan op mensen. En als het al op mensen werd gebruikt dan was dat toch echt uit Virus’ eigen beweging. Er was geen haar op Abi’s hoofd dat er aan dacht om mensen opzettelijk te gaan verlammen, maar Virus dacht daar anders over. Hij had het bij haar echter nog nooit gedaan en als Abi keek naar hoe de jongen direct in elkaar zakte was ze daar eerlijk gezegd wel dankbaar voor. Met een lichte glimlach keek het meisje naar haar Gastly waarna ze haar blik op Cecille richtte. Een hoge lach verscheen haar mond toen Cecille op de meest grappige manier een poging deed om de jongens te schrikken. De jongens, die echter al op de tippen van hun tenen stonden en naar Virus keken, hadden niet verwacht dat ze uit een andere hoek ‘aangevallen’ zouden worden en dat deed het hem dus echt. Hun blikken, Cecille’s niet al te serieuze poging om hun te doen schrikken en Virus’ aanmoedigende kreet lieten haar even hardop lachen. Ze was verbaasd over het feit dat ze dat deed. Wanneer had ze voor een laatste keer zo kunnen lachen? Het was nog redelijk gedempt, maar het was beter dan al die maanden waarin ze meer gehuild dan gelachen had. Ja, ze was Cecille wel denkbaar voor dit en haar blik dwaalde af naar het meisje toen deze zich weer naar haar keerde. De jongens waren ondertussen weggerend en Abi glimlachte. Dat hadden ze weer goed voor elkaar gekregen! ‘Dankjewel,’ reageerde ze een tikkeltje verlegen, hoewel Virus naast haar kwam zweven alsof hij net een Award had gewonnen. ‘Ik heb hem leren kennen in de Pokémon Tower in Lavender Town. Daar had hij nog twee andere ghost types als vrienden. Hij heeft zijn soms wel onbeleefde gedrag dus niet van een vreemde.’ Virus keek haar aan alsof zijn hart gebroken was en trok vervolgens een gekke bek naar haar ten teken dat zijn opmerking hem toch niks kon schelen. ‘Ik denk dat dat wel gebeurd is. Zeker omdat Virus hem eerst verlamd heeft zodat hij het niet meer kon ophouden en daarna omdat je hun zo grappig liet schrikken.’ Ze grijnsde. ‘Dat was trouwens echt geweldig. Vanaf mijn perspectief zag het er grappig uit.’ Vervolgens liep ze naar de Poké Ball’s toe en begon te helpen om deze op te rapen. ‘Je hebt al een aardig team,’ zei ze onder de indruk zijnde toen ze de Poké Ball’s telde. ‘Mag ik weten wat voor Pokémon je zoal hebt? Ik ben zelf een Pokémon-verzamelaar.’ Ze glimlachte naar Cecille.