Keep your heads up.

Aan de waterkant zittende van het dropje was maar weinigs bijzonders, op dat het een soort van rust bracht na dan.. Dit zou in welk gevak bij de meeste mensen misschien zijn, maar bij Nathan voelde het nj letterlijk aan alsof er een lichte war in zijn hoofd aan de gang was. Wetende dat mensen hen enkel raar zouden gaan aankijken, trok hij geen gezichten meer, antwoordde niet op de argumenten hardop. Het voelde het alsof Eric nu een soort van duivel was -eentje die hij overgings wel geloofde- en Elliot een engel, een heel onschuldige, dat zeker. Met bijna lege ogen staarde hij voor zich uit, tot de kleine Vulpix van hem niet veel verderop even zijn aandacht trok. Op de een of andere manier had ze namelijk een bloemenkrans te pakken gekregen en deze om haar nek gekregen, en omdat de bloemenkrans ook gewoon veels te groot voor was, zag het er eerlijk gezegd super schattig uit. "Soíraí, kom eens hier." de naam klonk misvormd en vreemd in zijn mond, met deze stem. Maar het was ook dan weer de Ier die haar deze naam had gegeven, samen met dat het iets van 'eeuwig' betekende, of het was iets heel anders.. Het vragen nu zou hem in welk geval niet echt gaan lukken, want nog steeds was het voor de groenharige te horen hoe het niet lekker ging. Desondanks de rare uitspraak van de naam, reageerde het kleine vosje, om enthousiast naar haar trainer te rennen welke een klein glimlachje op zijn gezicht had gekregen. Iets dat nogal als iets nieuws kon worden beschouwd. Zodra de vos bij hem was gekomen, duwde zij vrolijk haar kopje tegen zijn hand, welke Nathan slap naast zich had laten hangen, tot hij haar over haar kopje begon te aaien. Ah, zo weinig zorgen had ze nu.

+Tsugumi

Het was vrij rustig in het dorpje, natuurlijk was het er rustig, het was amar een dorp, geen enorme stad zoals Lumiose City. Er was dan ook voor hem nu bijna niemand te zien, op iemand die half voorbij kwam rennen na. En het persoon, een vrouw met enorm lange blond haren, stopte ineens vlak voor hem, om de groenharige recht in zijn ogen te kijken. Nathan haalde kort zijn wenkbrauw op, om de ander gewoon terug aan te staren met zijn gouden ogen. Wát? Wat moest zij nou weer hebben. Niet dat de jongen haar herkende of wat dan ook, maar alsnog. Blijkbaar was het de kleine Vulpix geweest, want haar aandacht leek naar haar te gaan. Maar alsnog, what the? Dat deed niet zomaar iedereen, gewoon zo naar je toe lopen en je blijven aanstaren, met weinig reden. Er werd dan ook als eerste gesproken dat Síoraí schattig was, daar had ze wel ergens gelijk in.. Er werd ook al verder meteen gevraagd naar haar naam, iets waardoor hij nog meer fronsde. "Is het niet beleefd om eerst jezelf voor te stellen?" zijn stem klonk schor, meer dan zou moeten in welk geval, alsof de jongen moeite had met praten voor een reden terwijl hij die niet eens had. Ondertussen was de Vulpix nieuwsgierig gaan opkijken naar de blondine, nieuwsgierig naar waarom deze hier was.

Al bijna te zien aan haar houding kon de groenharige merken dat ze geen zin had in het 'praatje'. Naja, dan had ze maar pech. Echter leek ze alweer afgeleid te zijn door de kleine Vulpix, want er werd al naar haar gekeken met grote, bijna stralende ogen. Het was ergens best wel grappig om zo te zien weg, maar goed. Niet veel later keek de onbekende weer op, om haarzelf voor te stellen als Tsugumi en haaf Glaceon die hij toen pas opmerkte als Mercé. Hm, aparte naam, Tsugumi. Niet dat Nathan veel te zeggen had, gezien de groenharige wel een beetje een van de meest common namen ooit had. "Nathan, dit hier is Síoraí." er kwam ooit wel een dag waarop hij dit normaal kon gaan zeggen. Maar jammer genoeg zou die dag vandaag niet zijn. Tot Eric het hem een keertje normaal ging zeggen, maar daar verwachtte de jongen ook weinig van over dit soort dingen. Jammer dat het vosje ook nu enkel naar die ene naam luisterde, anders had hij haar echt wel wat anders genoemd, al was het puur zodat de groenharige het dan kon gaan uitspreken en het niet als een één of andere idioot een het proberen te zeggen. Zucht. Het vosje keek nieuwsgierig naar de Glaceon, om dichterbij haar te komen en zachtjes bij haar te gaan snuffelen.

Ja, hij had zichzelf ook maar gewoon voorgesteld, desondanks dat de blondine het niet echt verde terug had gevraagd. Bij haar aangenaam knikte de jongen dan ook maar enkel. Bij het zachte tegen die het vosje tegen haar neus had gekregen, wou zij hetzelfde doen, waardoor ze eigenlijk met twee pootjes half in de lcuth sprong, hierbij per ongeluk tegen de Glaceon aanknallend. Kort grinnikte hij hierop, ja, ze was echt een stuk anders dan haar moeder, iets dat hem wel aanstond ook eigenlijk. Ondertussen van Tsugumi gewoon naast hem op de bank gaan zitten, iets waardoor hij licht opschoof. Immers was het zo dat hij gewoon in het midden van het dingen was gaan zitten, nog eens vrij ruim ook. Pas bij het horen van haar woorden keek hij de blondine weer aan. "Ik had der gekregen van een vriend die zijn Pokémon had laten breeden, echter geeft hij vaak namen aan ze die niemand normaal jan uitspreken." sprak hij met een glimlachje, al was deze toch niet geheel gemeens. Verdomme Eric.

Ondertussen was het dat de Vulpix gewoon verder wou gaan spelen, dus stapte het beestje dan ook gewoon speels op de blauwige Pokémon af, om een vrolijk geluidje te maken. Met grote oogjes keek de Vulpix naar de blauwe Pokémon, alsof ze daarmee kon gaan vragen of de ander mee wou gaan spelen. Gosh toch, ze was nog zo jong, van geen enkel kwaad bewust. Het was letterlijk te schattig. Hij had zijn blik weer gericht op de blondine, welke net wel erg grappig leek te vinden dat het zo moeilijk ging voor hem met de naam. Hij glimlachte licht bij haar woorden, daar had ze wel een punt ja. "Dat klopt, maar dit is het enoge waar ze naar wilt luisteren, de rest negeerd ze." sprak hij, met toch wel een kleine glimlach op zijn gezicht. "En heb jij jouw Glaceon al lang? En ze is ook toch een shiny" vroeg de jongen aan Tsugumi. Voor wat hij ook van haar kon zien, leek ze nogal op de shiny vorm ervan namelijk, maar het was altijd zo moeilijk onderscheiden, voor voor hem nu. Misschien dat het hem nog kunnen lukken toen hij nog normaal blauw en geeltinten kon gaan zien. Ja, wist wel nog hoe een niet shiny versie ervan uitzag, maar de precieze kleuren oproepen was letterlijk onmogelijk van de groenharige.