I Can Lift A Car [+Sara Sweets]

Het was een warme zomerdag. De zon scheen, geen wolkje aan de lucht en het was heerlijk warm. Menig mens genoot van die warmte door een makeshift zwembadje op te zetten en daar een ‘duik’ in te nemen. Anderen besloten een waterballonnen gevecht te houden. En Cecille? Cecille lag als een zoutzak op de stoep. De blondine moest even nadenken wat er was gebeurd, maar dat ging moeilijk wanneer je hoofd aanvoelde dat het ging exploderen. Er was een feestje. Gisteravond. En zoals gewoonlijk had ze teveel gezopen. Maar normaal gesproken werd ze niet wakker in de bosjes. Normaal gesproken werd ze wakker in een bed; of dat nu de hare of van een vreemdeling was. Maar om de een of andere rede was dat dit keer niet het geval. Wat er precies gebeurd was, dat kon ze zich niet meer herinneren. En het deed teveel pijn om terug te denken, dus had ze besloten om maar naar huis te gaan. Alleen had ze nog geen tien meter later enorme last van haar hoofd en was ze terug gaan liggen.

Ze werd aangegaapt, natuurlijk. Niet dat ze er erg in had. Ze was te druk met haar hoofd bezig – te druk met haar herinneringen – om echt te merken dat ze werd aangekeken door een hoop mensen. Cecille had zo een kwartier gelegen en besloot toen om verder te trekken. Met een hoofd dat aangaf dat ze zich niet optimaal voelde, sjokte ze over de straten van de stad. Tot ze bij een parkeerplaats aankwam van de lokale supermarkt. Ze moest echt weer even liggen, maar de stoep lag helemaal niet lekker. Al helemaal niet als je op je buik lag en je met je hoofd naar de stoep keek, want die harde ondergrond voelde helemaal niet goed voor je neus. Maar toen zag ze het. Een Cabrio. Waar het dak er nog vanaf was. De blondine dacht niet na, liep er gewoon op af en sprong op de achterbank van de kar. Met een wazig hoofd besloot ze ook nog eens haar shirt uit te trekken, want het was wel erg warm vandaag. Het shirt vond z’n plek op de bijrijderstoel en Cecille zakte onderuit in de wagen, waarna ze haar ogen sloot en nog geen minuut later zich van geen kwaad meer bewust was.

Slaap verschilde per persoon. Je had mensen die om het minste of geringste al wakker werden, mensen die om het uur eventjes uit dromenland kwamen om er vijf minuten later weer in te belanden en je had mensen waar een bom naast kon vallen en ze zouden nog niet wakker worden. Logisch ook, want als er een bom naast je ontplofte, dan was je simpelweg dood. Wakker worden kon dan niet meer. Maar het ging dan ook bij wijze van. Cecille hoorde bij die laatste categorie. Of dat kwam vanwege de alcohol die ze elke avond wel naar binnen werkte, dat was een raadsel. Maar Cecille kreeg niet mee dat de eigenares van de auto was teruggekeerd en nu hardop stond te vloeken. Ze kreeg ook niet mee dat het meisje commandeerde dat ze uit de auto moest. Wat haar echter wel wekte, was dat er iets op haar gezicht belandde. Meteen schoten het meisje haar ogen open en sprong ze overeind, geschrokken van hetgeen dat haar zicht nu belemmerde. Pas toen ze rechtop zat en het voorwerp van zich af had getrokken, merkte ze dat het haar eigen shirt was. “Verdomme, ik dacht dat je aan mijn kant stond,” siste ze tegen het ding, waarna er een pijnsteek door haar hoofd trok en ze haar hand tegen haar voorhoofd legde. Een kreun verliet haar keel. Haar aandacht werd echter uiteindelijk getrokken doordat er nog iemand aanwezig was. Huh? Ze kon zich herinneren dat ze hier in haar eentje in slaap was gevallen. Cecille keek verbaasd naar het witharige meisje dat voor haar in de rijstoel zat. “Oh,” mompelde ze droog. Nadenken kon ze schijnbaar nog altijd niet, want het wilde niet klikken dat de vreemdelinge haar uit de auto wilde hebben, ondanks die blik op het meisje haar gezicht. “Hallo daar.” Jezus, wat was zij knap. Waarom had ze haar nooit eerder gezien? Daar wilde ze wel een beschuitje mee delen hoor. Of haar bed.

Een reactie kwam er zeer zeker, alleen niet de reactie waar Cecille op gehoopt had. De blondine werd bevolen om haar shirt weer aan te trekken. Een frons verscheen op haar voorhoofd, waarna ze dan toch even de tijd nam om de situatie eens goed te bekijken. Goed, ze zat in een auto. Een Cabrio. Die was niet van haar, maar van het witharige meisje in de rijderstoel. Cecille was erin gaan liggen, omdat ze nogal erge last van haar kater had. Ze had de nacht van tevoren natuurlijk teveel gezopen en stond nu stijf van de koppijn. Buiten het feit dat ze in een wildvreemde haar auto was gesprongen, had ze ook nog eens haar shirt uitgetrokken. Op zich zou er dus niks mis moeten zijn met dit verhaal; behalve dan dat de vreemdelinge helemaal niet van het feestje kwam en daarom niks te maken had met Cecille. Hm. Misschien keek ze daarom zo boos? Oh. Ze keek inderdaad best boos. De blondine deed maar wat er van haar gevraagd werd, ondanks de immense hitte die deze dag besloot te hebben. Jezus, wilden de grote goden haar soms tarten?

Daar hield het echter niet mee op. Buiten de hitte die ze nu opeens drie keer zo erg weer voelde, kwam de hoofdpijn weer terug opzetten en dat werd alleen maar erger toen het meisje haar nadrukkelijk vertelde de auto te verlaten. Cecille wilde al recht komen, maar door de scherpe toon van de jongedame en het feit dat ze echt teveel had gezopen, kromp ze al snel weer ineen van de hoofdpijn. “Ah... Shit... Wacht even.” Ze greep naar haar voorhoofd, haar vingers wikkelend in de blonde plukken van haar pony. “Godver, ik drink nooit meer van m’n leven.” Leugens. Allemaal grote leugens. Vanavond hing ze alweer aan de bar, dat kon ze nu al vertellen. Haast smekend keek Cecille het meisje aan. “Je hebt zeker geen aspirientje voor deze sexy zwerver?” Ja, zelfs al was de situatie vrij ernstig... Ze kon het niet laten om grapjes te maken, zelfs met die hoofdpijn. Of om te flirten. ’t Was maar hoe je het bekeek.

Een aspirientje. Dat was alles dat ze vroeg. Cecille keek toe hoe de uitdrukking van het meisje leek te veranderen, want het ene moment zag het eruit alsof ze een ellenlange preek zou krijgen en het andere moment kreeg ze toch hetgeen waar ze om gevraagd had in haar handen geduwd. Of, nou ja, dat had ze graag gewild, maar het werd in haar schoot geworpen. Terwijl de blondine haar best deed om fatsoenlijk een paracetamol eruit te krijgen, werd aan haar gevraagd of ze tevreden was. Was het niet voor het feit dat ze zo geconcentreerd bezig was, dan had ze waarschijnlijk gezegd niet tevreden te zijn geweest tot het onbekende meisje in haar bed lag, maar gelukkig voor hen beide bleef het bij een afgeleide ‘mmmmmisschien’. Cecille wilde net het pilletje in haar mond duwen om door te slikken, toen haar opeens een flesje water werd aangeboden. “Ah, het lukt wel zonder,” sprak ze vrolijk, waarna ze het ding dan eindelijk naar binnen werkte en zonder problemen doorslikte. Ja, zij was zo’n bikkel die er geen drinken bij nodig had. Gewoon rauw naar binnen gooien en hoppa.

Nu dat voorbij was, werd ze opgedragen de auto te verlaten. Een beetje teleurgesteld in de gang van zaken fronste Cecille, nog wat te willen zeggend, maar besloot uiteindelijk dat het wellicht maar beter was om te vertrekken. “Oké, oké,” mompelde ze, terwijl ze onhandig overeind kwam en naar de zijkant van de auto leunde. “Bedankt voor m’n schoonheidsslaapje en het lekkers,” gooide ze er nog bij, knipogend naar de witharige – al was het maar om die te stangen met haar grapjes. Tja, ze hield nou eenmaal van het maken van die dingen. Cecille besloot toen om een poging te willen doen uit de cabrio te springen, maar met de dufheid die in haar hoofd rondspookte, bleef ze met haar tweede voet haken achter de deur terwijl de ander al in de lucht hing. Het resultaat: ze viel voorover de auto uit en kreunde luid, waarna ze overeind krabbelde en een aantal woorden sprak die maar beter niet in de post konden worden gestopt, want ik wil geen problemen krijgen weet je wel. De blondine kwam recht, veegde haar broek af en liet haar hand vervolgens haar broekzak in glijden om een telefoontje te plegen.

Alleen was er één probleem. Haar mobiel zat niet in haar rechterbroekzak. Cecille klopte panisch op haar linkerbroekzak, maar ook daar voelde ze geen telefoon in zitten. Lichtelijk in paniek draaide ze terug om naar de auto. “Ho, wacht even, mijn mobiel ligt geloof ik nog in je kar,” sprak ze vlug, terwijl ze zich terug naar de achterkant begaf en over de rand van de auto heen leunde om een kijkje in de auto te kunnen nemen. Er lag niks. Hm. Misschien onder de rijstoel. Cecille leunde nog meer naar voren en kreeg het voor elkaar nog een keer voorover te vallen; ditmaal de auto in, in plaats van eruit. “Djavlär i helvete!” vloekte ze luidkeels, maar besteedde verder geen aandacht aan haar val. In plaats daarvan greep ze onder de stoel en voelde toen dat ze een klein, rechthoekig voorwerp vast had gepakt. Meteen trok ze haar hand terug en ontdekte dat het inderdaad een telefoon was – alleen niet die van haar. Verward kwam het meisje weer overeind. Haar benen hadden al die tijd buitenboord gehangen, dus ze stond netjes weer op twee voeten buiten de auto zodra ze zich omhoog had geduwd. “Hey, is deze van jou?” vroeg ze toen aan de witharige. “De mijne is spoorloos verdwenen en dit is de enige die er lag.” Ze hield het naar voren, zodat de vreemdelinge ernaar kon kijken, terwijl haar gedachten naar het feest gingen. Ze had hem toch niet daar laten liggen, hè?

Meteen toen ze de telefoon liet zien, werd hij uit haar handen gegrist. Cecille fronste en wilde er een opmerking over maken, maar het meisje was haar voor en zei dat de telefoon waarschijnlijk van één van haar vrienden was. Hm. Oké dan. De blondine keek even weg, zich afvragend wat ze in Godsnaam moest doen nu, tot de vreemdelinge haar vroeg waar ze heen moest en hintte dat zij haar anders wel wilde brengen. Meteen keek het meisje op, zich afvragend waarom die vraag überhaupt werd gesteld, want subtiele hints werkten namelijk niet bij haar. Bedenkelijk hief Cecille een wenkbrauw, zich herinnerend dat haar ouders niet thuis waren dit weekend en aangezien haar broekzakken zo leeg waren als haar maag, had ze ook geen sleutel van het huis bij zich. Dat betekende of inbreken of ergens anders heen. Sivar zou haar waarschijnlijk met open armen ontvangen... Was het niet voor zijn werktripje naar Verwegistan. Hoe een joch van zestien mee werd genomen naar een zakenreis ging haar te boven, maar hij had het klaargespeeld. Al hielp het al heel wat als je baas ook meteen een soort pleegvader was van je beste vriendin. Björn en Dahlia zouden haar hoogstwaarschijnlijk vermoorden en Elias had zijn eigen werk op het moment. Haar enige opties waren dus Minnoo en Åsa, aangezien Yara en haar moeder mee waren op die zakenreis. Ah, maar Åsa had vandaag een training in het buitenland en zou pas na het weekend terugkomen. En Minnoo was vast in het lab te vinden, maar Cecille had geen idee waar die lag.

Zuchtend krabde de blondine op haar voorhoofd. “Euh, wel... Ik...?” mompelde ze verward. Ze kon zich niet eens herinneren waar dat verrekte feest was geweest, anders had ze daar de sleutel kunnen zoeken. “Ik kan vast ergens heen,” sprak ze tegen de witharige. “... Misschien moet ik maar echt onder een brug gaan liggen. Dat verdien ik eigenlijk wel.” Hoe was het zo grandioos de mis ingegaan? Zoveel meer als normaal had ze niet eens gedronken, toch? Ze herinnerde zich dat ze gewoon aan het dansen was met hier een glaasje alcohol en toen ze het weer bij wilde vullen, zag ze dat er bierpong in de keuken werd gespeeld. Oh. Oh, dat verklaarde een hele hoop. Als Cecille ergens slecht in was, dan was het wel in spelletjes. Maar daartegenover stond wel dat ze een enorme zwak had voor uitdagingen. “Ik maak voor ’t weekend wel gewoon een nestje in die struiken daar.” De blondine wees naar de struik in kwestie, dat enkele meters van de cabrio was verwijderd. “Als je ‘ns langs wilt komen, dan mag dat.”

Cecille dacht dieper na dan ze daarnet had gedaan, maar hoewel de hoofdpijn zeker wat was afgezakt sinds ze er iets tegen had ingeslikt, zorgde het er nog steeds voor dat ze niet voor de volle honderd procent helder na kon denken. Ze haalde haar schouders op – maar dan alles behalve nonchalant. Het was eerder geïrriteerd. Irritatie op zichzelf. “Mijn ouders zijn de stad uit en – het verbaasd mezelf niet eens, echt – ik ben de sleutels kwijt. Of ik ben van huis vertrokken zonder, gisteravond. Ik herinner het me niet echt meer.” Ze keek even naar de grond en fronste diep. Nope, ze kon zich echt niks herinneren. Jezus, hoeveel had ze gedronken man? “De rest waar ik heen zou kunnen zijn ook niet thuis, weet ik de weg niet naar of zouden me waarschijnlijk ombrengen omdat ik zo stom ben,” sprak ze, haar blik terugglijdend naar het witharige meisje. “Wat, in hun verdediging, eigenlijk zo’n gekke reden nog niet is.” Een voorzichtige grijns verscheen op haar gezicht, proberend een grapje ertussen te gooien, zelfs al was de situatie alles behalve grappig.

Cecille legde nadenkend haar armen over elkaar heen. “Als ik mijn mobiel had, dan kon ik Minnoo wel bellen...” mompelde ze, eigenlijk meer tegen zichzelf dan tegen het meisje, maar de blondine praatte haast nooit zacht. “Zij zou me waarschijnlijk niet willen vermoorden... Maar als Dahlia erachter komt, dan ben ik alsnog de klos.” Barst. Al die keuzes en ze kon van geen enkele echt op aan dat ze er levend van af kwam. Zelfs haar eigen ouders kwamen nog minder dreigend over dan de gothic waar ze op de één of andere manier mee bevriend was geraakt. Björn zou haar waarschijnlijk alleen een boze preek geven over hoe idioot ze wel niet leefde, maar Dahlia? Oh nee, Dahlia was echt degene die iedereen moest vrezen. “Er zit zeker geen goedkoop hotelletje in de –” Cecille’s hand gleed naar haar achterzak, alleen om daar geen portemonnee aan te treffen. Natuurlijk had ze die niet bij. Die had ze ook niet nodig had. “... Laat dat ook maar.”  

Er werd gevraagd naar haar ouders en wanneer die terug zouden zijn. Hier hoefde ze niet echt meer over na te denken, want haar vader had het haar echt de kop ingedrukt dat ze de maandag na het weekend in de middag of avond terug zouden zijn. En hij had het er nog extra dik bovenop gelegd dat ze geen feestjes thuis mocht geven, want dat hadden hij en haar moeder zo door gehad. Vroeger mocht dat wel. Maar sinds de ultradure vaas van oma was gebroken na een houseparty van Cecille was het haar ten strengste verboden. “Maandagmiddag. Of avond. Ligt denk ik aan de files,” sprak de blondine nonchalant. Genoeg tijd om een raam in te gooien met een willekeurige steen en dat weer te laten fixen, eigenlijk. Maar dat kostte geld en Cecille was wellicht haar portefeuille verloren, dus dat kon ze maar beter niet doen. Bovendien zou dat voorstellen aan deze vreemdelinge waarschijnlijk teveel van diens geduld vergen.

Zoals het blijven staan op de parking, terwijl de motor van de auto al aanstond. Cecille werd opgedragen plaats te nemen op de achterbank. Of, nou ja, er werd haar ongeduldig gevraagd waar ze nog op wachtte. “Meen je dat?” vroeg de blondine verblijd, waarop ze per direct terug op de achterbank sprong. “Je bent de beste!” Oké, ze kende het meisje nog geen vijf minuten, maar dat maakte niet uit. Voor Cecille was dit al meer dan genoeg. De muziek werd aangezet en de blondine bewoog haar hoofd mee op de maat van de muziek nadat ze de rode bandana om haar nek had geknoopt en haar zonnebril uit haar shirt had gehaald om die op te zetten. “Mooie wagen, trouwens,” complimenteerde ze het meisje maar. Ze leunde naar voren, zodat ze met haar eigen hoofd naast die van de witharige kwam te zitten. “Hoe heet je trouwens? Ik ben Cecille!”

Sara Sweets, dat was hoe de vreemdelinge zich voorstelde. Cecille fronste bedenkelijk en voor ze er erg in had, verlieten de woorden ‘Hm, Cecille Sweets’ haar lippen. Niet omdat ze zich zo erg voelde aangetrokken tot het meisje, maar ze had altijd al een vreemde fantasie gehad. Het was echter zacht gemompel en Cecille wist niet zeker of Sara het wel gehoord had. Hopelijk niet, want ze besefte zelf al dat het wel heel vreemd was. Gelukkig werd haar al snel een vraag gesteld waar ze wel wat mee kon. “Dat kan kloppen,” reageerde ze vrijwel meteen, haar rechterhand nu rustend op de stoel waar Sara op zat. “Ik ging eerst naar Johto High, vlak buiten deze stad. Maar ik ben pas verhuisd met m’n ouders. We konden het vorige huis niet meer betalen.” En ze hadden de hulp van de Celica’s dit keer afgeslagen, want die hadden al te vaak hun huur betaald. De blondine had zichzelf voorgenomen een baantje hier te zoeken, maar daar was ze nog niet aan toegekomen. Misschien kon Sara haar wel wat tips geven. “Heb jij toevallig wat plekken waar ik kan solliciteren?” Niet geschoten was altijd mis, toch? Maar, ze dwaalde nu een beetje af. “Na dit weekend zou ik eigenlijk naar Kalos High gaan. Geen idee waar jij heen gaat?”

De meeste van haar vrienden gingen al naar die school. Zij was één van de weinige uitzonderingen die naar Johto gingen. Yara ging nog steeds naar Johto, maar iets vertelde Cecille dat de zwartharige ook snel van school zou wisselen. Normaal gesproken zou de blondine een vraag terug hadden gesteld, eentje die geen wedervraag was, maar net op tijd moment besloot de radio een leuk nummer af te spelen. Cecille herkende het meteen aan het deuntje, schoot terug achterover in haar stoel en begon vrijwel direct op het ritme te bewegen. “Oh man, dit is m’n jam!” riep ze, haar ogen sluitend om zich beter op het geluid te concentreren. Toen er tekst werd gezonden, zong ze uit volle borst mee.


Dansen wanneer je zat ging moeilijker dan staand, al was het misschien een stuk beter wanneer je teveel gezopen had. Cecille was dat stadium gelukkig al voorbij, maar het voelde een stuk minder bevrijdend om niet met haar voeten mee te kunnen bewegen. Gelukkig kon ze nog wel met haar voet een bepaald ritme tikken op de vloer van de auto. De blondine had geen idee of ze als een idioot over kwam, maar dat interesseerde haar vrij weinig, want ze voelde zich inderdaad sexy wanneer ze danste. Zo sexy dat ze het nodig vond om op te staan en verder te dansen, want dat zittend dansen werd na een tijdje toch wel vervelend. Sara besloot echter net een bocht te nemen net toen ze haar haren losgooide, waarbij Cecille uiteraard haar evenwicht verloor en tegen de zijkant van de auto aan knalde, zichzelf nog net reddend van een val buiten de auto. “Fuck!” riep ze verbaasd, overeind krabbelend. De blondine besloot toen maar braaf terug te gaan zitten en verder niet meer op te staan. Opeens had ze minder zin om te dansen op het nummer.