I Can Lift A Car [+Sara Sweets]

Sara had niet het idee dat hij en zij echt close gingen worden en Cecille wilde er een opmerking over maken. Iets als ‘jullie zijn wel even chagrijnig’, maar omdat ze niet nog een woordenwissel wilde hebben, besloot ze dat maar niet te doen. Daarom hield ze haar antwoord maar simpel; ze haalde haar schouders op en glimlachte naar de witharige. “Wie weet, inderdaad. Ik dacht namelijk precies hetzelfde.” En nu waren ze hele goede vrienden. Hoe het lot werkte was echt vreemd. Niet dat ze het erg vond, want ze had graag veel vrienden om zich heen en ze kon met iedereen opschieten. Nou ja, bijna iedereen. Ook zij had haar grenzen. Desondanks maakte het karakter niet echt uit voor haar, zolang ze maar aardig tegen haar waren. Of werden. Zoals Sara.

Tegen de tijd dat Cecille haar voorstel had gesproken, waren ze kennelijk al bijna bij het meisje thuis. Dat zei de eigenares zelf niet, maar dat kon de blondine wel merken aan het feit dat ze een oprit opreden. Sara zelf bleef stil totdat de auto werd uitgezet en de achttienjarige wachtte ietwat ongeduldig op het antwoord van het meisje. Het begon met een statement die voor de hand lag; ze waren er al. Daarna kwam een verontschuldiging en het wist Cecille te overrompelen. Oké, dat was niet bepaald verwacht... Ze luisterde naar de rest van de woorden voor ze schaapachtig begon te glimlachen. Ah. Haar geflirt. Ongemakkelijk wreef ze met haar hand over de achterkant van haar nek. “Euh...” begon ze, waarop ze geforceerd grinnikte. “Sorry daarvoor, ik ben nogal flirterig. Al... Ben ik dat niet echt na een avondje stappen als ik een kater heb.” Het was eigenlijk een wonder dat Cecille niet iets wilde vermoorden door de barstende hoofdpijn die ze had. Het medicijn dat Sara aan haar had gegeven, had echt wonderen verricht, al was ze er nog niet helemaal vanaf. Het was in ieder geval genoeg weggezakt om te kunnen negeren.

Dat nam echter niet weg dat ze zich best ongewoon gedroeg die ochtend. Alsof het feest nog in volle gang was. Maar Cecille had zich er al lang en breed bij neergelegd dat het feest eindigde zodra ze in de struiken was beland. Sara vervolgde haar kleine toespraak en hoewel ze het niet meteen toe wilde geven, bracht het een glimlach rond haar lippen. “Nah,” reageerde ze dan ook nonchalant. “Je hebt nog steeds een filmpje van me te goed, dus tot die tijd ben je sowieso niet van me af.” Het was haar manier om te zeggen dat het wel goed zat en dat ze liever tijd doorbracht met de witharige dan in haar eentje in de berm van de snelweg. “Dus euh... Huisregels?”

Excuses aanvaard. Mooi. Dan konden ze ook weer verder en hoefde Cecille zich niet de hele tijd een idioot te voelen. Soms werd ze wel eens zelfbewust. Al was ze meestal arrogant en zelfverzekerd. Oké, die arrogantie wilde ook nog wel meevallen, maar zelfverzekerd was in ieder geval wel een woord om haar mee te beschrijven. De blondine betrapte Sara erop een glimlach aan haar te tonen – eentje waarvan ze eindelijk het gevoel had dat die echt gemeend was. Ze weerspiegelde het gebaar met gemak en luisterde toen naar de regel die Sara als eerste aan haar oplegde. Sterkste droeg de boodschappen? Het klonk eigenlijk niet als een regel. Of een opdracht. Eerder een poging tot het krijgen van haar hulp. Cecille’s glimlach veranderde in een speelse grijns waarbij ze haar tanden ontblootte en ze draaide zich meteen in haar stoel om naar de boodschappentassen – om tot de conclusie te komen dat ze de riem nog om had.

Deze klikte ze vlug los, al was haar imago waarschijnlijk nu nog meer gebroken en stond ze steeds beter bekend als een idioot, en vlug greep ze de lussen van de tassen vast met haar ene hand. Vervolgens tilde ze het gewicht met wat moeite over de stoelen heen en liet ze de tassen even op haar schoot rusten, zodat ze zelf de deur open kon doen. Dit keer was ze namelijk niet van plan om weer eroverheen te willen springen. Dat ging vast en zeker weer de verkeerde kant op. Cecille stapte toen met gemak uit en had het gewicht nu over beide armen verspreid, al was de ene tas zwaarder dan de ander. “Yoooo, wat heb je gekocht? Stenen?” grapte ze om het gewicht. Het voelde niet zo extreem zwaar, maar genoeg om zich af te vragen of dit allemaal wel voor één persoon was. Dat er flessen frisdrank bij zaten, of ander zwaar gerei, daar dacht ze niet eens aan.

De sarcastische ‘ha-ha heel grappig’ negeerde ze maar een beetje. Niet omdat het haar oprecht boos maakte, maar gewoon omdat ze er niet veel reactie meer op had. Vervolgens werd er verteld dat de witharige ook inkopen had gedaan voor de andere bewoners. Cecille liet een zachte glimlach rond haar lippen verschijnen en keek toe hoe Sara de sleutels in het sleutelgat van de deur duwde. Dat dit zo snel mogelijk gebeurde, zodat zij sneller van die zware tassen af zou zijn, dat had ze eigenlijk niet eens door. “Heb je leuke kamergenoten?” vroeg ze nieuwsgierig aan het meisje. Eigenlijk was ze wel benieuwd naar wat voor een mensen het waren, maar eerst moesten ze die boodschappen regelen... En waarschijnlijk moest de blondine zich bezig houden met een plan van aanpak. Ze wist namelijk niet of ze het hele weekend hier kon blijven. Misschien was er wel ergens een illegale workshop van inbreken en kon ze leren hoe ze een deur moest openen met een haarspeldje. Spionnen op tv konden het, dus waarom zij dan niet?

Cecille volgde de witharige naar binnen en keek de trap op zodra haar werd gezegd dat ze daar heen moest. Sara ging haar al voor, maar ze stopte onderaan de trap en draaide zich naar haar om. De blondine was even lichtelijk in de war, maar begreep toen waar de boodschap (haha) op uit draaide. Grijnzend keek ze recht in de blik van Sara. “Onderschat me niet. Ik ben een kickbokser, weet je nog?” Ze hield de twee tassen met gemak omhoog om aan te geven dat ze het wel kon dragen. Vervolgens stak ze de minst zware tas naar voren. “Maar als je het per se wilt, hier. Fifty fifty.” Eerlijke verdeling. Zij had de spieren hier en hoewel ze Sara niet zwak durfde te noemen, was ze er zeker van dat zij toch echt sterker was.

Een bedenkelijk gezicht was haar eerste reactie. Cecille keek naar de frons op Sara’s voorhoofd en constateerde dat ze het meisje eigenlijk wel schattig uit vond zien zo. Zichzelf erop betrappen deed ze echter niet, want ze was het immers al gewend om zoiets te denken over meiden. Of jongens. The perks of being bisexual. Cecille luisterde toen naar de woorden die werden gesproken en knikte begrijpend. “Klinkt als mijn vriendengroep,” gaf ze eerlijk toe. Bij de opmerking dat Sara al verhuisd zou zijn als er veel meer bezoek was geweest, grinnikte ze. “Je klinkt als Dahlia. Die heeft ook liever niet veel mensen om zich heen,” voegde ze eraan toe. “Niet dat het verkeerd is. Hoe het met Dahlia en Björn zit weet ik niet, maar mijn zusje is... Euh, hoe noemde ze dat? Introvert? Ja, dat was het. Ik neem aan dat jij dat dan ook bent?” Dat ze überhaupt de betekenis en de benaming ervan wist was een wonder, maar als Yara haar iets enthousiast vertelde of uitlegde, dan kon ze dat moeilijk vergeten. “Ze noemde mij extravert, dacht ik? Het betekende in ieder geval dat ik energie kreeg van mensen. Dat kan ik niet ontkennen.” Een grijns sierde haar gezicht. Yep, wat dat betreft kende de zwartharige haar als geen ander.

Sara nam de tas aan met een bedankje, wat de blondine een beetje vreemd vond, maar ze vond het eigenlijk vooral schattig. Het was inmiddels geen verrassing meer voor haar dat het meisje klasse had en beleefd was – wat weer bijdroeg aan het ‘tegenpolen’ verhaal. Cecille kon wel beleefd zijn – als het echt nodig was. Klasse? De herinnering aan het wakker worden in een struik was voor haar genoeg bewijs om zich te bedenken dat ze dat absoluut niet had. Sara vertelde tijdens de weg naar boven dat het geen onderschatting was, maar haar spieren te laten rusten. Hoewel de blondine daar wel in kon komen (wbw), was ze te laat om daar een serieuze opmerking over te maken, want de witharige besloot toen om een dubbelzijdige zin te laten vallen. Cecille snoof meteen geamuseerd, maar in plaats van erop in te gaan, besloot ze er een andere weg mee in te slaan. “Oh? Wat bent u dan allemaal met mij van plan, mevrouw?” Ze keek eerst met een zo onschuldig mogelijk gezicht, maar dat veranderde al snel in een plagerige grijns met haar tanden ontbloot.

Een deur werd geopend en het gebaar dat zij als eerste naar binnen mocht, werd gemaakt. Normaal gesproken zou Cecille de ander voor laten gaan, maar het besef dat zij hier de gast was, liet haar toch maar zelf de deur door gaan. Ze knikte naar Sara toen die naar haar glimlachte en weerspiegelde het gebaar. “Dank u,” reageerde ze er vrolijk op. Ze konden wel met elkaar overweg.

Cecille knikte toen Sara de vraag stelde. Dat was tenminste wat Yara had gezegd en de blondine geloofde het merendeel van het meisje haar woorden – al niet al haar woorden. “Zo heb ik het gehoord,” voegde ze er met een glimlach aan toe. Vervolgens vroeg de witharige of het ergens getest kon worden, waarop de blondine even nadacht en toen haar schouders ophaalde. “Honestly? Geen idee. Maar mijn zusje moet het ergens van hebben, dus ik denk dat het gewoon op internet te vinden is,” reageerde ze op de vraag. Ze wilde best even voor Sara kijken of ze iets kon vinden – desnoods navraag doen aan Yara, want hoewel ze niet thuis was, konden ze wel gewoon via hun telefoons praten. Althans, dat dacht Cecille, tot ze zich herinnerde dat ze geen telefoon meer had. Het meisje zuchtte. “Ik wilde het al aan haar vragen, maar ik heb mijn telefoon natuurlijk niet.”

Ze kon Sara’s gezicht dan misschien niet zien, maar ze hoorde wel aan diens woorden dat ze zich schaamde. Een kleine, triomfantelijke grijns vormde zich rond Cecille’s lippen, maar haar gezichtsuitdrukking veranderde naar nieuwsgierig toen ze over de mogelijke uitdaging met een huisgenoot hoorde. “Oh? Vertel mee. Een uitdaging ga ik niet uit de weg,” ging ze erop in, al wist ze voor vijfenzeventig procent zeker dat het een excuus was om maar van onderwerp te kunnen veranderen. De blondine besloot haar voor dit keer maar te laten gaan zonder al teveel moeite van Sara te vragen – ze was nu immers te gast bij het meisje thuis.

De boodschappen moesten bij het keukenblok. Cecille keek eerst even rond, al gebeurde dat vrij vluchtig, voor ze zich daadwerkelijk naar het keukenblok begaf en de tas erop plaatste. Toen er aan haar gevraagd werd of ze de koelkastdeur kon openhouden, wandelde de blondine erheen. “No problemo,” voegde ze nog aan haar daad toe, alsof de witharige niet al had kunnen zien dat ze al onderweg was. Met een soepele beweging trok ze de deur open en zwaaide ze elegant naar de inhoud van de koelkast met een kleine buiging; een galante uitnodiging voor het meisje om haar eigen boodschappen in haar eigen koelkast te zetten. Met een grijns keek ze op. “Vertel eens wat meer over jezelf?” vroeg ze toen vriendelijk aan haar. “Of moet ik eerst gaan? Ik ben praktisch een open boek, anyway.”

Sara kon het ook zelf opzoeken. Natuurlijk kon ze dat, want de witharige had tenminste wel nog haar telefoon in bezit. En waarschijnlijk ook een laptop – iets dat de blondine niet kon permitteren. Daar kon ze momenteel alleen maar van dromen. Het feit dat ze wellicht een nieuwe telefoon moest kopen, hielp haar ook niet echt. Desondanks behield ze wel gewoon de moed erin en glimlachte ze naar de witharige.

Het eerste antwoord klonk wat bot, maar ze moest toegeven dat het meisje er wel gelijk in had. Cecille wilde wegkijken, maar toen voegde Sara er nog wat aan toe en gleden haar ogen automatisch terug op het lichaam van de witharige. Pas nu viel haar blik op een wat intiemere plek dan een mens normaal naar zou kijken en het verbaasde de blondine eerlijk gezegd dat het nu pas gebeurde, maar ze kon het niet laten om even naar Sara’s kont te staren. Ongegeneerd. Die was best – nee Cecille, focus! Er werd gesproken over ene Cocoa en hoewel het een frons op haar voorhoofd bracht, besloot ze er verder niet op in te gaan. Misschien moest ze deze Cocoa dan maar eens opzoeken een keer. “Dat zal ik onthouden,” grijnsde ze nog naar de witharige, haar aandachtspunt inmiddels wel weer ergens anders nu. Zoals de overloop, want ze waren nu eindelijk boven.

Zij mocht eerst beginnen. Cecille fronste bedachtzaam, want Sara had daar wel een punt. Waar moest ze over beginnen? Misschien moest ze maar gewoon wat uit haar nek lullen en hopen dat het uiteindelijk beter werd. “Oké, wel, ik ben nog niet zo gek lang achttien. Ik hou van feestjes, maar dat wisten we al, en van uitgaan met vrienden naar de film ofzo. Als het maar iets met socialisatie te doen heeft, ben ik van de partij,” grijnsde ze naar de witharige. “Ik ben eigenlijk geboren als enig kind, maar ik ben opgegroeid met de dochter van goede familievrienden, dus we hebben een soort zusterband met elkaar...” vertelde ze verder. “Oh! Ik ben biseksueel. Als dat voor ongemak zorgt, ofzo, dan slaap ik wel op het balkon – als je die hebt? En anders op de gang. Tenzij ik niet mag blijven! Dat begrijp ik volkomen. Ik weet eigenlijk niet waar ik hiermee heen ga?” eindigde ze verward. Haar frons, die in een glimlach was veranderd terwijl ze enthousiast vertelde, was weer teruggekeerd aan het einde van haar verhaal. Wat was eigenlijk het plan?

Sara gaf eerst geen reactie en Cecille beet lichtelijk gestrest op haar onderlip. Had ze iets verkeerds gezegd? En zo ja, welke van de twee dingen waren verkeerd geweest? Haar biseksualiteit of het feit dat ze hier wilde crashen tot ze ergens anders heen kon? Ze liet het meisje de koelkast zelf dichtduwen en bleef gewoon op haar plek staan, terwijl haar blik de ander volgde. Gelukkig kwam de verlossing al snel; de witharige begon over hoe hypocriet het van haar moest zijn als ze op de blondine haar seksualiteit neerkeek. De achttienjarige hield haar hoofd lichtjes scheef in een vragende motie, maar Sara gaf al snel aan waarom het hypocriet was. Ze was zelf namelijk lesbisch. “Oh,” begon Cecille droog. Dat had ze eigenlijk niet achter Sara gezocht, maar als ze iets geleerd had van avondjes stappen, dan was het wel dat je niemand op het uiterlijk moest beoordelen. Er waren genoeg van die “huppeltutjes” geweest die graag experimenteerden of zelf een andere seksualiteit hadden dan hetero, dus ergens verbaasde het haar ook niet. “Dan kunnen we in ieder geval over leuke meiden praten,” grapte ze met een knipoog. Ze wilde er bijna ‘zoals jij’ aan toevoegen, maar de witharige had al aangegeven geen fan te zijn van het flirten en Cecille respecteerde dat.

Op het volgende fronste Cecille bedenkelijk. “Hoe graag ik dat ook wil doen – zodat ik geen last voor je ben, niet omdat ik je niet mag – ik euh, heb geen telefoon... Dus ik kan niemand echt bereiken...” Ze forceerde een glimlach rond haar lippen en krabde nerveus achter in haar nek. “Ik weet ook geen nummers uit m’n hoofd en zoals ik al zei is het merendeel op vakantie ofzo,” vertelde ze het meisje. Vervolgens viel ze even stil. Misschien een echt hot– daar had ze sowieso geen geld voor en ze had haar portemonnee ook niet bij zich... “Is één van je huisgenoten anders open voor een logé?” probeerde ze. Op zich had ze er zelf geen problemen mee om bij een vreemde te slapen, maar de ander moest het daar natuurlijk ook mee eens zijn. En als Sara haar niet hier wilde hebben, wel... “Logeerspullen zijn niet eens nodig! Ik werd vanochtend wakker in een struik, dus ik ben niet kieskeurig, heh,” grapte ze. Ah, nu zette ze zichzelf voor schut. Oh well, schaamte kende ze toch niet.

Cecille wachtte nog op een reactie toen haar aandacht werd getrokken door een nieuwe, onbekende stem. Het klonk mannelijk en als ze niet beter wist, dan zou ze de stem nog kennen ook. Nieuwsgierig draaide ze zich naar de bron van het geluid en herkende dat felle, oranje haar ergens van, maar ze kon haar vinger er nog niet opleggen waarvan. Besluitend dat het gesprek momenteel belangrijker was dan dat, vestigde ze haar aandacht op het nieuwe aanspreekpunt van het gesprek. De kastdeur werd vrij hard dichtgegooid door Sara, waar Cecille toch even van ineendook, maar ze herstelde al snel. Vervolgens hoorde ze de vraag van de bekende vreemdeling en ze was geneigd om er antwoord op te geven, maar de witharige was haar al voor. Aan de reactie te horen was deze knul dus een huisgenoot van Sara, want ze vroeg aan hem of hij nog plek had. Hij vroeg echter waarom ze Cecille niet in het tweepersoonsbed liet slapen die zij had.

Om te zeggen dat de blondine hiervan in de war raakte, was een understatement. Haast meteen opende ze haar mond om een vraag te stellen. “Waar the fuck moet Sara dan slapen?” vroeg ze aan de jongeman. Hoewel ze normaal erg seksueel was aangelegd, veranderde haar slimme comebacks met haar snelle tong naar erg domme opmerkingen wanneer ze zichzelf had aangepraat dat ze zulke opmerkingen niet mocht maken. Toen ze de vraag van de jongen in haar hoofd herhaalde, besefte ze zich al snel dat hij wat anders had bedoeld. “... Oh,” voegde ze er daarom maar droog aan toe. Ze keek onzeker van de nieuwkomer naar Sara. “Uh, nou, zoals ik al zei ben ik niet kieskeurig, dus ik kan gewoon op een vloer slapen ofzo. Geen bedmaatje voor nodig,” vertelde ze verder. Haar blik gleed terug naar de jongen en ze leek hem eindelijk te herkennen.

Besluitend dat ze karma zijn werk wilde laten doen voor zijn opmerkingen naar Sara, toverde ze een gemene grijns op haar gezicht en verscheen er een speelse blik in haar ogen. Eentje die de jongen moest uitdagen om een comeback te verzinnen. “Ken ik jou niet?” vroeg ze toen geamuseerd aan hem. “Wacht, was jij niet die knul op dat feestje van vorige week? Diegene die totaal niet kon dansen?”