I Can Lift A Car [+Sara Sweets]

“Euh...” Cecille keek haast schuldig naar de witharige toen die haar erop wees dat ze beter in een bed kon slapen en ze probeerde haar fout te maskeren met een grijns. “Jawel hoor, maar als er geen andere mogelijkheid is...” reageerde ze. Dat Sara haar zo subtiel mogelijk probeerde weg te werken bij haar kamer had ze niet eens door, daar was ze gewoon veel te dom voor. Daarom richtte ze nu ook haar aandacht op de nieuweling in plaats van beledigd te zijn door het meisje. Ze was wel even beledigd door zijn woorden, maar ze haalde alleen haar schouders op. Cecille had ergens op meer reactie gehoopt en had die niet gekregen. Hij leek immers een plaaggeest – maar kennelijk was hij dat alleen naar anderen toe. Daarom gaf ze ook geen weerwoord; ze meende zichzelf namelijk al te herinneren straalbezopen te zijn, dus dat hij haar nadeed was sowieso al geen slim plan van hem geweest.

Sara besloot zich nu met het gesprek te mengen en de jongen werd nu voor haar bekend als Cin. Deze schudde met zijn hoofd toen het meisje hem een vraag stelde en legde uit dat Cecille niet bij hem kon overnachten. Dat hij haar met mokkel aansprak beviel haar niet echt, maar meer dan een kwade frons wierp ze dit keer niet naar hem. Ze had al laten merken geen stapje voor hem terug te willen doen en als hij zo doorging, dan leerde ze hem wel een lesje. Sara en Cin zetten hun gesprek voort en het leek erop dat de blondine haar hoop steeds verder de grond werd ingeboord. Cin leek namelijk niet te weten of de rest vanavond überhaupt nog wel thuiskwam. “En... Hoe noemde je haar? Cocoa? Is zij er niet?” vroeg Cecille aan Sara. Ze richtte haar paarse ogen hoopvol op het meisje. Het was eigenlijk de enige van de huisgenoten die de blondine echt bij naam kende en dat was de enige rede waarom ze haar als laatste kans zag.

Cocoa en Vanilla? Ze had eigenlijk geen idee wie de twee waren, maar ze kreeg best wel zin in wat lekkers van al die namen. Wacht, er was ergens een feest waar zij niets vanaf wist? Dat was misschien nog wel vreemder. Sara maakte toen echter duidelijk waarom Cecille daar niks van af kon weten en vond de situatie toen al iets minder raar. Tenzij Cocoa’s ouders feesten op de manier zoals zij dat deed, was ze dus nog niet compleet seniel. Sara en Cin wisselden nog een hoop woorden waar ze in eerste instantie dacht niks mee te maken te hebben, maar toen er werd gemeld dat ze inderdaad bij de witharige moest blijven logeren, voelde ze zich weer schuldig. Sara had haar al meegenomen naar haar appartement hier en dat was meer dan genoeg, want dat zou niet elke vreemde zomaar doen. Het meisje had dan wel gezegd niet aan liefdadigheid te doen, maar dat zat kennelijk toch wat anders in elkaar dan Cecille in eerste instantie van de woorden had gedacht.

De blondine glimlachte dankbaar naar het meisje toen ze kreeg te horen inderdaad hier te mogen blijven, maar toen er nog bijkwam dat ze een wederdienst moest doen, kon ze een grinnik niet laten. Iets zeggen deed ze echter niet – al hoefde dat niet eens, want Cin dacht precies hetzelfde en wiebelde intens met zijn wenkbrauwen. De uitwisseling zag er wel lachwekkend uit, totdat Sara schijnbaar genoeg had van de jongen zijn gedrag. Ze probeerde hem naar buiten te duwen zonder enig succes en vroeg toen de hulp van de blondine. Nou ja... Vragen? Het was eerder opdragen dan wat anders. Cecille grijnsde naar Cin, haalde haar schouders naar hem op en liep nonchalant op hem af. Vervolgens plaatste ze haar linkerarm onder zijn knieholtes en hield ze haar rechterarm achter zijn rug, waarop ze met haar linkerarm omhoog graaide en hem daarmee in haar armen optilde. “Sorry bro, maar vandaag ben ik schijnbaar de uitsmijter,” sprak ze geamuseerd tegen hem, terwijl ze zich naar de deur begaf. “Je bent trouwens lichter dan ik had gedacht. Sport je veel?” Of misschien sportte zij wel teveel. Na al dat gewichtheffen en opdrukken leek Cin wel een veertje.

Cecille dumpte hem buiten de deur en zwaaide een keer naar hem. “Tot het volgende feestje ofzo! Je houdt nog een dans van me te goed,” grijnsde ze. De deur deed ze vervolgens soepel dicht, maar toen ze zich omdraaide fronste ze. Moesten ze niet nog spullen bij hem ophalen? Oh well. De blondine besefte zich toen dat ze Sara nog niet had bedankt en stapte met gespreide armen op haar af – al bleef ze staan toen ze bijna bij de witharige was. “Euh, ik wilde je bedanken met een knuffel, maar...?” Het meisje kwam nou niet bepaald als een lichamelijk contact iemand over.

De opmerkingen van Cin negeerde ze zo goed als ze kon. Normaal gesproken was ze snel op haar tenen getrapt, maar het idee dat ze Sara hiermee hielp deed haar al genoeg om niet aangebrand te zijn. Daarom zette ze de jongen met gemak buiten de deur en deed ze de deur zonder enige ophef dicht, een brede grijns nog altijd op haar gezicht geplakt. Die viel echter van haar gezicht toen ze stopte met naar Sara toe te lopen en haar verteld werd dat er liever geen lichamelijk contact tussen de twee meiden moest ontstaan. Dit teleurstelde Cecille een beetje, maar ze zette er zich al gauw overheen, wetende dat er nou eenmaal mensen bestonden die er niet van hielden. Zoals Dahlia. God, dat had ze toen geweten. “Oké, cool,” reageerde de blondine daarom rustig, haar armen zakkend naar haar zijde. Op de vraag of Sara haar niet juist moest bedanken, hield ze haar hoofd een tikje scheef. Hè? “Ik blijf toch bij jou slapen?” vroeg ze een beetje in de war. Toen besefte ze zich dat de witharige op dat gedoe met Cin doelde. “Oh! Geen probleem hoor.” Ze haalde haar schouders op. “Hij was wel grappig, maar ik snap dat je van hem af wilde.” Haar grijns keerde nu terug op haar gezicht en bleef daar voorlopig plakken. Ook toen Sara haar vroeg of ze iets te drinken in wilde schenken.

De blondine draaide zich op haar hielen naar de kleine keuken en beende erheen. “Sure thing!” reageerde ze nog op de vraag terwijl ze al onderweg was. Ze bleef echter voor de kasten staan. “Euh...” Haar blik gleed van de ene naar de andere kastdeur. Waar had het meisje haar glazen staan? Voor ze echter om hulp besloot te vragen, had ze al een hendel van een kastdeurtje in haar hand en trok ze die open. Daar stonden geen glazen. Hm. Cecille liet haar blik doorglijden naar een volgend deurtje en opende die niet veel later. Bij haar derde poging vond ze de glazen en haalde ze er eentje voor Sara uit. Ze staarde echter even naar het glas in haar handen, toen terug naar de kast en uiteindelijk naar het meisje. “Zou ik ook wat mogen?” vroeg ze aan de jongedame. “Ik heb nogal dorst gekregen na het buitenzetten van die vriend van je.” De blondine grijnsde scheefjes naar Sara. Ze betaalde het haar ooit wel een keer terug. Alles. Eén bioscoopbezoekje zou dan echter niet genoeg zijn.

Cinnamon, dat was zijn volledige naam. Cinnamon, Vanilla en Cocoa? Kende de witharige echt alleen maar mensen met zulke namen? Whatever, het was haar zaak niet en het was niet alsof ze hen daar echt mee afkeurde. Cinnamon was wel oké en ze kende die andere twee niet, maar als Sara ze tolereerde, dan waren ze vast ook oké. Toen ze de opmerking daarop hoorde, moest ze even geamuseerd lachen. “Dan moet ik er zeker niet bij zijn? Anders komen zijn grapjes er als een lopende band uit,” reageerde ze. Al die suggestieve grapjes... Ze durfde bijna te zeggen dat ze er een rivaal bij had, maar ze was te zelfverzekerd en arrogant om dat toe te geven. Cecille was nog altijd de koningin van zulk soort grapjes en daar zou ook geen verandering in komen.

Sara had er geen problemen mee dat ze zelf ook wat te drinken pakte en Cecille wierp haar net zo’n zelfde glimlach als ze van het meisje kreeg. “Hm, dat is waar,” reageerde ze bedachtzaam, waarop ze zich naar de koelkast begaf en deze weer opende, dit keer voor zichzelf om er wat uit te pakken. Wat wilde de witharige ook alweer hebben? 7-Up? Of was het Sprite? Oh ja, dat was het. Iets waar Cecille zelf niet zo van hield, maar gelukkig stond er ook nog Fanta en dat lustte ze wel. De blondine pakte beide flessen eruit, deed de koelkast dicht – want er was haar van kinds af aan ingegoten dat zoiets ook geld kostte – en liep toen naar de glazen toe om deze te vullen. Eenmaal klaar zette ze de flessen terug op hun plek en liep ze nonchalant naar Sara toe met de twee glazen in haar hand.

“Waar waren we trouwens? Ik kan nog wel wat meer over mezelf vertellen,” sprak ze bedachtzaam, terwijl ze de glazen op het tafeltje neerzette en wilde gaan zitten. Ze zag echter dat er onderzetters op de tafel lagen die ze waarschijnlijk moest gebruiken. “Oh, sorry!” Cecille reikte naar voren en zette haar eigen fout recht. Vervolgens nam ze naast Sara plaats op de bank, haar eigen glas in haar hand, terwijl haar andere arm op de rugleuning richting de witharige lag. Ze had zich ook naar Sara toegedraaid om interesse te tonen. Voor ze echter verder vertelde, besloot ze de jongedame nogmaals te bedanken. “Oh, maar, echt bedankt dat je mijn zielige hachje hebt gered. Ik zou niet weten wat er was gebeurd als ik in een andere auto was gaan liggen...” begon ze vrolijk, waarop haar stemming toch even inzakte toen ze verder ging. Realiserend dat ze daar haar excuses ook nog voor moest aanbieden, probeerde ze Sara’s blik te vangen. “Sorry daarvoor! Man, ik voel me hier heel dubbelzijdig bij, haha.” Ze forceerde een glimlach rond haar lippen en nam een slok van haar Fanta. Wat een dag.

Cecille grijnsde geamuseerd toen Sara zei dat ze er juist bij moest zijn. Het was een indirecte uitnodiging om vaker bij het witharige meisje te zijn en zulk soort kansen greep ze meteen. Al was het maar om sociaal te kunnen zijn – het hoefde niet meteen meer dan dat te betekenen. “Hm, ik ben van tassendrager naar bodyguard ge-upgrade, huh?” grapte ze. “Ach ja, dan heb ik nog steeds een kans om met je te samenwerken.” Ze knipoogde een keer naar Sara om aan te geven dat ze het niet erg vond, maar dat ze het ook al vriendelijk grapje bedoelde. Als het meisje er geen behoefte aan had, dan had ze er geen behoefte aan en de blondine zou haar er niet in proberen te dwingen.

Eenmaal op de bank en comfortabel, begon Cecille weer te praten. Sara gaf pas een reactie na haar bedankje en vertelde dat iemand anders haar dan wellicht had geholpen. Iemand die haar wel goed behandelde. Cecille wuifde met haar hand, alsof ze daarmee de woorden van het meisje weg kon waaien. “Nah, je geeft jezelf veel te weinig credit,” vertelde ze. “De meeste mensen zouden me gewoon laten staan of liggen. Geloof me, mijn weg naar de parkeerplaats zei al genoeg.” Het feit dat men alleen maar naar haar staarden, terwijl ze met haar gezicht richting de stoep lag zei al genoeg. Het had niemand van die vreemden wat geboeid als ze daar voor dood had gelegen. Ze hield haar lege hand defensief op toen ze te horen kreeg dat ze een volgende keer minder geluk had. “Begrepen,” reageerde ze op een serieuze toon. Ze was niet van plan om nog een keer in de struiken te ontwaken. Veel te oncomfortabel...

Terwijl ze een slok van haar drinken nam, merkte ze dat Sara haar aankeek – maar niet recht in haar ogen. Of naar haar gezicht. Cecille hoefde zelf niet haar blik te volgen om te weten waarnaar werd gestaard. Een kleine, voldane grijns sierde haar gezicht en hoewel ze eerst een opmerking erover wilde maken, vond ze het vreemd genoeg nog schattig ook. Nou ja, ze had wel vaker iemand erop betrapt naar haar borsten te staren en het gewoon laten gebeuren, maar dit keer was het... Anders? Yeah. Anders. Niet doorhebbend dat ze nu zelf ook aan het staren was, leunde ze lichtelijk afwezig naar voren om het glas terug op tafel te zetten, al leunde ze expres wat verder door zodat Sara een nog beter beeld kon krijgen. Gewoon, om haar te plagen.

Helaas kreeg ze hierdoor niet mee dat het glas maar half op de tafel stond toen ze hem losliet. Gelukkig voor haar kreeg ze echter wel mee dat het omviel, want ze kon het vanuit haar ooghoek nog net zien gebeuren. Cecille had snelle reflexen door haar trainingen en was er daarom snel bij om het glas weer op te vangen, zodat het niet stuk viel op de grond. Ze was echter niet snel genoeg geweest om de helft van de inhoud te redden van een ondergang. Zachtjes vloekend kwam ze recht. Hoe moest ze dat nou weer opruimen? “Sorry! Ik ruim het al op,” sprak ze snel, waarop ze er maar voor koos om het met haar shirt weg te vegen. Ze was al halverwege met het ding uit te doen.

Cecille was al meer dan halverwege met haar shirt toen ze een wel heel afgeleide ‘wacht’ hoorde. Meteen stopte ze met haar actie, maar ze bleef het shirt wel zo vasthouden en hield haar armen omhoog. Opeens besefte ze zich dat dit misschien niet zo’n slim idee was, al was het maar omdat Sara echt van haar stuk gebracht leek te zijn. Wat had ze dan verwacht? Dat plagen was leuk geweest, maar daadwerkelijk in haar beha rondlopen in de buurt van een lesbienne? Straks werd de witharige opnieuw boos op haar en dat wilde ze niet. Ze wilde juist vrienden worden. Het feit dat ze Sara wel schattig vond had er niks mee te maken, natuurlijk. “Oh, uh, right,” reageerde ze op het doekjesverhaal. Daar had ze nog niet eens aan gedacht. “Ik improviseerde maar wat.” God wat was ze een idioot. Haar shirt uitdoen voor het opvegen van drinken? Serieus Cecille? Ze moest toegeven dat ze zich nu toch een beetje schaamde en daarom liet ze zich verslagen terugvallen op de bank.

Nadat Sara was teruggekeerd, vroeg Cecille zacht of ze moest helpen, maar of het werd niet gehoord of de witharige deed het liever zelf, want het meisje ruimde het zelf al op. Toen ze de rotzooi weg ging gooien en in de keuken stond, werd er aan de blondine gevraagd of ze nog wat bijgeschonken wilde hebben. “Euh...” begon Cecille onzeker. “Ja, sure?” Was dat niet onbeleefd? Zeker omdat ze het zelf had omgegooid... Misschien moest ze haar aandacht maar ergens anders op vestigen. Ze wilde eigenlijk wel wat doen. “Wat is er hier eigenlijk allemaal te doen in de stad?” vroeg ze aan het meisje nadat haar glas was bijgeschonken.

Cecille hield haar blik gericht op de bewegingen die erop volgden, want Sara schonk zorgvuldig voor haar in en zette de fles toen op het tafeltje neer. Het ging met zoveel meer klasse dan Cecille had gedaan, dat ze zich even afvroeg of Sara het rijkeluiskindje was en zij de simpele boerin in die sprookjesverhalen. Zachtjes schudde ze de gedachte van zich af en vroeg ze zich af of ze nog steeds een beetje dronken was van gisteravond. Waar sloeg die gedachte op, anyway? De blondine keek op toen de witharige haar de vraag stelde wat ze leuk vond. Een grijns verscheen rond haar lippen, nog net de neiging weerstaand om niet net als Cinnamon intens met haar wenkbrauwen te wiebelen, waarop ze kennelijk te lang had gewacht met haar reactie, want er werd al iets voorgesteld. Een kermis. Een kermis. Cecille kreeg meteen een twinkeling in haar ogen die haar grijns alleen maar meer naar voren liet komen. “Echt? Een kermis?” reageerde ze enthousiast. Zichzelf erop betrappend dat ze net als een klein kind klonk, kuchte ze een keer in haar gebalde vuist en rechtte haar rug. “Ik bedoel, dat kunnen we doen ja.”

Het duurde niet lang of ze moest giechelen van haar eigen fratsen, waarop ze het glas opnieuw pakte en het nu wat voorzichtiger opdronk. Ook het terugzetten deed ze nu wat voorzichtiger, er dit keer voor kiezend om Sara even te negeren, mocht er weer gestaard worden. Een herhaling van net wilde ze eigenlijk wel voorkomen. Haar enthousiasme keerde terug op dat moment, maar ze besefte zich net op tijd dat ze bijna een fout was begaan. “Uhh, ik wilde voorstellen wel een ritje ergens voor te betalen, maar...” Ze had geen geld op zak. Dan had dat bezoekje ook niet echt veel zin, behalve als ze zichzelf alleen maar wilde teasen. Man! Waarom had je overal geld voor nodig?!