I Can Lift A Car [+Sara Sweets]

Cecille grinnikte zacht bij het horen van de opmerking. “Yeah, eigenlijk wel,” gaf ze toe. “Misschien ben ik wat verwend met die van het pretpark.” Oké, ze ging daar nou ook weer niet vaak heen, maar als ze er met Yara en Sivar heenging, dan moest en zou ze dat spookhuis in voor de kik. Die was echter wel met karretjes en deze niet, dus dat kon ook nog een groot verschil maken. Of het een uitdaging was? Heh. “Mmmmmisschien,” reageerde ze op het witharige meisje. Ze grijnsde uitdagend, met haar tanden ontbloot, maar veel overtuiging had Sara niet meer nodig. Logisch niet, want ze hadden al lang en breed afgesproken om dat spookhuis in te gaan. Daarom vertrok het meisje nu ook richting de kassa, waar ze niet veel later van terug kwam met twee kaartjes. Maar toen gebeurde er iets wat de blondine totaal niet had verwacht; ze werd zelf uitgedaagd met een wedstrijdje. Verbluft bleef ze een paar tellen staan, zette zich uiteindelijk af van de grond en deed na een paar passen de ongelofelijke ontdekking dat ze dit nooit zou kunnen winnen. “Hey!” begon ze. “Niet eerlijk! Jij hebt de kaartjes...”

De gemene grijns zorgde ervoor dat er een klein pruillipje op haar gezicht verscheen, waarna ze toch een hoopvolle gezichtsuitdrukking op haar gelaat kreeg bij het zien van de uitgestoken ticket. Tijd om hem te pakken had ze niet, want tegen de tijd dat ze haar hand had uitgestoken, had Sara haar hand alweer teruggetrokken. Het pruillipje kwam terug, maar ze liep alsnog achter de witharige aan om de attractie te mogen betreden. Een klein grijnsje was wat ze aan de man schonk die hen veel plezier wenste. Als dat de kwaliteit was die ze konden verwachten, dan ging dit nogal saai worden zo. Maar, misschien was Sara wel een angsthaas en kon ze zo genieten van de wandeltocht. Bovendien was het goed voor haar kuiten. “Ah joh, daar kun je makkelijk rondkijken!” reageerde Cecille nonchalant, stapte naar voren en kreeg het voor elkaar om de eerste twee meter al over haar eigen voeten te struikelen. Shit, wat was het hier donker. “Euh...” mompelde ze, proberend zichzelf staande te houden. Niet veel later werd ze omhoog geholpen door Sara. Dat vermoedde ze althans, maar toen ze opkeek om het meisje te bedanken, sprong er een lampje aan en stond ze opeens oog in oog met een of andere zombie. Een gil verliet haar keel, waarop ze haar arm losrukte en naar achteren deinsde. “Djävlar i helvete!” Ach, ze had hem tenminste niet gemept.

Het geproest zorgde ervoor dat er een kwade frons op haar voorhoofd verscheen, maar toen ze haar hoofd draaide en zich realiseerde dat Sara eindelijk eens een keertje lachte door haar toedoen – zelfs al was het niet meteen haar bedoeling geweest – glimlachte ze tevreden. De zombie kreeg wel nog een waarschuwende blik van haar, maar ze liet zich makkelijk overeind hijsen met behulp van de witharige. “Ja hoor,” reageerde ze nonchalant. Ze schraapte haar keel in haar gebalde vuist en draaide zich toen om, zodat ze verder de attractie in konden lopen. “Eén zombie maakt me niet bang.” Dat het zo donker was, voelde eigenlijk niet zo goed, maar het was wel het principe van een spookhuis. Dus marcheerde Cecille verder naar binnen met de intentie om voorop te blijven lopen. Dit keer struikelde ze niet, maar toen er weer een lampje aansprong toen ze vlakbij een andere griezel stond, strompelde ze naar achteren en kwam ze tegen een wand aan. Ook daar schrok ze van, maar dit keer slaakte ze geen gil als bij de vorige zombie. “Euh, heh, het is hier stikdonker,” mompelde ze droogjes.

Vanuit haar ooghoeken zag Cecille dat er een hand naar haar werd uitgestoken en hoewel haar eerste reactie terugdeinzen was, besloot ze toch maar even te kijken van wie die hand was. Het was die van Sara. En zo te zien genoot ze erg van het feit dat Cecille nu voor de tweede keer zo erg was geschrokken. De blondine fronste kwaad, maar nam de hand toch aan. “Nou, nee, die dingen springen random aan,” reageerde ze op Sara. Toen de witharige vroeg of zij voorop moest gaan, wilde ze hevig met haar hoofd schudden, maar ze werd al aan haar arm meegetrokken door het meisje. Cecille moest er alleen niets van hebben en liep wat sneller door, zodat ze Sara voorbij kon en weer haantje de voorste was. Net toen ze echter weer voorop liep, sprong er weer een lampje aan, maar dit keer was haar schrikreactie niet zo erg. Ze kneep wel zachtjes in Sara’s hand – alleen daar bleef het ook bij. “Hah! Zie je! Niks aan de hand,” sprak de blondine, waarna ze haar hoofd omdraaide om naar het meisje achter haar te kunnen kijken. En toen zag ze het monster dat achter hen stond.

Een gil werd geslaakt.

Dat ze Sara bijna doof had gemaakt met haar gil had ze eerst niet door, maar toen het meisje vroeg of het nodig was, besefte ze zich hoe hard haar volume was geweest. De pure horror in haar blik voor de griezel in het pak veranderde in pure horror en bezorgdheid voor de witharige. “Sorry – dat was niet mijn bedoeling, ohmijngodbenjeoké?” Ze wist van zichzelf dat ze haar eigen kracht en volume niet kende, maar dat was nog een vreemd concept voor haar metgezel. Gelukkig bluste Sara haar woede niet op haar, maar op de man die Cecille zo had laten schrikken. Toen ze naar het tafereel keek, merkte ze wat hij van plan was geweest en wierp zelf ook nog een vuile blik naar hem, als een mamabeer die haar jongen probeerde te beschermen. “Ik ben niet – well, ik... Y’know...” Ze gaf het niet graag toe, maar ze was toch best wel schrikachtig. Ze snoof wat gefrustreerd en keek weg. Wat moest ze in Godsnaam zeggen? “Hi, ik ben volwassen, maar ik gedraag me als een klein kind in een spookhuis?” Kleine kinderen schrokken nog minder dan zij deed. “Weet je wat, ga jij dan maar voor. Misschien gil ik dan niet meer in je oor.” Ze grijnsde schaapachtig, maar ze vroeg zich af of het wel te zien was. Ze stonden immers verder van het licht af nu.

Cecille hoorde gegil en kon niet achterhalen waar het vandaan kwam – de in of uitgang van het spookhuis? – maar daardoor besefte ze zich wel dat ze Sara’s hand nog vasthield, omdat ze opnieuw zodanig schrok dat ze er in kneep. “Sorry!” Meteen liet ze de hand los. Holy shit wat was ze een idioot.

Het betekende dat ze alert was. Cecille keek op, verrast door het commentaar. Was dat nou een compliment? Zo had ze het eigenlijk nog nooit bekeken. Een voorzichtige glimlach verscheen rond haar lippen, hoewel Sara die waarschijnlijk niet kon zien omdat het zo donker was. Ondanks dat ze toch wel een last op de witharige haar schouders was, en ook op diens zenuwen werkte, ging ze alsnog uit de weg om een compliment te geven – puur en alleen zodat zij zich beter voelde. Cecille besefte het zich nu pas, maar ze moest Sara wel echt heel goed gaan bedanken later.

Sara ging inmiddels ook voorop en Cecille liep als een hondje achter haar aan, vergetend dat ze hand in hand liepen tot het punt waarop ze weer schrok. Na het meisje haar hand te hebben losgelaten, verwachtte ze eigenlijk een kleine preek. Misschien een kwade blik, al kon ze die niet echt in het donker zien, maar beide kwamen niet. De blondine werd opnieuw verrast door het grapje dat werd gemaakt en ze grinnikte niet veel later met Sara mee. “Ik, euh, heb wel eens iemand geslagen. Uit schrikreactie. Niet dat ik jou zou slaan! Dat gebeurd héél soms alleen als iemand me laat schrikken, heh,” reageerde ze, terwijl ze weer verder liepen. Misschien was het dus niet zo’n veilig idee geweest om een spookhuis in te gaan waarin medewerkers je probeerden te laten schrikken, maar ze kon zich absoluut wel inhouden.

Nog geen paar tellen later werd er naar haar gesist dat ze op moest houden. Verbaasd probeerde Cecille naar Sara te kijken. “Waarmee?” vroeg ze. “Ik doe niks.” Wacht, wat was dat? De blondine zag iets vanuit haar ooghoeken bewegen en toen ze opzij keek, zag ze dat het een weerwolf was. Sara gaf hem een duw, maar Cecille had eerst niet gezien dat het meisje dat had gedaan. Het resultaat? Ze dacht dat het beest op haar afkwam en in tegenstelling tot wat ze net had gedacht, verkocht ze hem meteen een flinke mep. De weerwolf wankelde naar achteren en begon te schelden, waardoor Cecille zich besefte dat het gewoon een man in pak was. Haar geschrokken uitdrukking veranderde naar een schuldige. “Ohmijngod,” sprak ze weer, waarna ze zich naar hem toe begaf. Hij deinsde achteruit. “Gaat het?”

Cecille voelde zich ontzettend schuldig. Wat had ze gedaan? Zij en haar impulsieve gedrag ook. Opeens had ze geen zin meer in dit hele spookhuis en had ze spijt dat ze het had voorgesteld. Met een klein pruillipje liep ze achter de witharige aan. Dit was niet hoe ze hun bezoekje had voorgesteld. Sure, ze wist van zichzelf dat ze zich stoerder had voorgedaan dan ze eigenlijk was, maar dat het daadwerkelijk zo mis had kunnen gaan? Zelfs in een alternatief universum kon het niet erger zijn vergaan dan dit, of wel? De blondine propte haar handen in haar broekzakken om zichzelf ervan te weerhouden nog een keer uit te halen, mocht ze opnieuw de schrik van haar leven krijgen. Dat kreeg ze echter niet. Niet meer. Cecille deinsde alleen wat achteruit bij het vermoedelijke laatste monster die tevoorschijn kwam.