I Can Lift A Car [+Sara Sweets]

Daar was dat enthousiasme weer. Sara glimlachte, al probeerde ze haar genot zo goed mogelijk achter het glas te verbergen. Wie weet ging Cecille nog denken dat ze haar mocht. Wat geen hele leugen zou zijn, maar wat als ze ging denken dat ze haar, je weet wel mocht? Dat was niet zo. Ze mocht dan wel lesbisch zijn, en Cecille was wel haar type, en zeer aantrekkelijk, maar meer dan dat ook echt niet. “Is dat niet veel duurder dan twee kermisritjes?” vroeg Sara. Cecille kon die filmbezoekjes beter aan een ander besteden. De meeste films had Sara toch niet zo veel mee, tenzij het superhelden films waren. “Hoewel ik me wel flink voor je uitsloof…” Ze had haar van de straat geplukt, onderdak en een bed geboden – met tegenzin, maar shh – en drinken en bood nu zelfs aan om de kermisattracties te betalen. Misschien was het ook wel eerlijk om drie keer naar de film te gaan met de blondine. Zolang zij ook maar eens de film mocht kiezen.

Sara’s glas was nog niet leeg, maar ze zette hem al wel op de tafel. Ze moest namelijk iets anders doen. Een nummer 1. “Zo terug,” meldde ze, waarna ze haar avontuur naar het kleinste kamertje begon. Een lang avontuur was het niet, en haar nummer 1 zou ook binnen een minuut klaar zijn. Daarna zou ze haar drinken op maken en konden ze naar de kermis.

Cecille wilde het zo graag terugbetalen, dat ze zelfs voorstelde om het op een andere manier te doen als Sara niet van films hield. De witharige haalde haar schouders op. “Film is prima, denk ik.” Ze kon zo geen dingen bedenken wat in dezelfde prijscategorie lag wat zij zou willen doen. Tenzij Cecille de boodschappen een keer half wilde betalen, maar dat vond Sara ook weer niet nodig. Eventueel dacht ze er nog wat langer over na en koos ze later nog een alternatief, maar voor nu besloot ze dat drie keer naar de film gaan met Cecille wel okay klonk.

Haar nummer 1 verliep prima en ze keerde weer terug naar de tafel. Meteen pakte ze haar glas op en dronk ze het laatste beetje Sprite op, om vervolgens ook Cecille’s lege glas op te pakken en beide naar het keukenblok te brengen. Ze spoelde de glazen kort om en zette ze vervolgens naast de gootsteen, wetend dat ze hier terug zouden komen en dan de glazen weer nodig zouden hebben. Die van Cecille stond rechts, die van Sara links. Dat moest ze onthouden.

“Oké,” sprak ze, terwijl ze haar handen droogde en zich weer omdraaide naar Cecille. Ze moest alleen nog haar tasje en portemonnee pakken en dan konden ze gaan. “Al besloten waar je in wil?” Sara praatte terwijl ze liep, want he was zonde om je tijd te verspillen aan stilstaan. Ze kon toch gemakkelijk bij haar geld en tasje komen zonder de kamer te verlaten. Haar zonnebril zette ze ook terug op haar hoofd, want die was op magische wijze verdwenen, waarna ze haar deur weer opende en gebaarde dat Cecille voor mocht gaan. Dan kon zij de deur sluiten en op slot doen.

Natuurlijk wist Cecille niet wat voor attracties er stonden. Sara had het immers niet verteld en de blondine had eerder verteld dat ze pas net in de stad woonde. Wat stom, daar had ze aan moeten denken. De kermis was ook niet spectaculair groot dus zelfs als Cecille om wat voor reden dan ook alle attracties uit haar hoofd kende kon het zijn dat de attractie waar ze in wilde er net niet stond. Ze zei dat ze het spookhuis leuk vond, waarop Sara fronste. Dat was nou net iets waar zij niks aan vond. Niet omdat ze bang was, maar omdat ze het nergens op vond slaan. Het was allemaal overduidelijk nep en enorm voorspelbaar. Ze haalde haar schouders maar gewoon op, zich er van bewust dat ze Cecille beloofd had om haar ritje te betalen, en liet het daar verder bij. Ze was vaker er in gesleept door Cinnamon en Cocoa, dus ze kon het wel hebben.

Sara sloot de deur en checkte twee keer of het slot echt dicht zat. Ondertussen nam ze de tijd om Cecille’s vragen te horen en vervolgens te beantwoorden. “Eerlijk? Dan zou ik zeggen dat de suikerspin kraam mijn favoriet is.” Ze was dol op suiker. Ze mocht er alleen niet te veel van volgens haar dieet, want ze wilde niet weer aankomen. Eén suikerspin tijdens een kermisbezoek mocht echter wel, omdat ze er de vorige dag nog geen had gehad en ze zojuist geen snack had genomen in haar kamer. “Ik ben niet echt een kermis-enthousiast nee, maar mijn vrienden hebben me aangeleerd om bepaalde dingen wel leuk te vinden.” Ze liep de trap af en de deur uit en vervolgens richting de markt waar de kermis was. Die was gelukkig op loopafstand. “Zonder hen zou ik een stuk saaier leven hebben.” Wat dat betreft paste Cecille wel tussen haar vrienden. De blondine had immers haar dag ook al helemaal in de war gegooid.

Verbazing klonk in Cecille’s stem toen ze reageerde op Sara’s suikerspinverhaal. Dat was iets wat haar verbaasde, maar dat kwam natuurlijk omdat zij het makkelijk van zichzelf verwachtte. Een ander keek natuurlijk heel anders tegen haar aan en gezien ze niet bepaald een zoet karakter had getoond aan Cecille kon ze het ergens wel begrijpen dat de blondine niet meteen iemand in haar had verwacht die van zoetigheid hield. “Yup,” antwoordde ze de gestelde vraag, “Ik wil niet voor niets een snoepwinkel openen in de toekomst.” Het voorstel om haar ‘Sweetie’ te noemen beviel Sara helemaal niet en een soort walging droop meteen van haar gezicht af. Ze begreep dat het een grapje was, maar ze vond het geen leuk grapje. Gelukkig hoefde ze haar afkeer er niet voor te verwoorden, want Cecille sprak al vrolijk verder over haar liefde voor zoetigheid en eten en dat maakte het alweer wat beter. “Mijn liefde voor snoep is waarschijnlijk ontstaan toen mijn ouders me verboden om het te kopen,” speculeerde Sara. Het klonk logisch, want wanneer iets verboden was wilde je het juist hebben, toch? Sara had toentertijd veel tijd besteed aan het vinden van recepten zodat ze, als ze oud genoeg was, zelf snoep kon maken. Daar konden haar ouders niks op zeggen. Het was de perfecte loophole.

Sara begon het idee te krijgen dat Cecille best graag over haar vrienden vertelde en dat zorgde er voor dat ze zich afvroeg of ze misschien subtiel probeerde om herkenning bij de witharige naar boven te krijgen. Het zou begrijpelijk zijn, want als ze een vriend of kennis gemeen hadden was het makkelijker om een band te leggen en kon je beter inschatten met wat voor mensen iemand om ging. Zo te horen hadden Sara en Cecille allebei een nogal afwisselende vriendengroep, wat het juist weer moeilijker maakte om zoiets in te schatten. Dat, of het betekende dat ze gewoon beide heel sociaal waren – wat af viel omdat Sara zichzelf helemaal niet als sociaal zou bestempelen. Toch was ze nu met een meid naar de kermis aan het lopen wie voorheen een vreemdelinge was en als het niet voor haar vrienden was, had ze waarschijnlijk lang niet zo ‘vriendelijk’ tegen haar gedaan. De magie van vriendschap, inderdaad. “Ja, vriendschap is zeker betoverend,” reageerde Sara, denkend aan alle bijzondere mensen die ze als haar vrienden bestempelde en ooit als vrienden bestempeld had.

De witharige had niet verwacht dat Cecille nog eens terug zou komen op haar idee om het spookhuis in te gaan. Ze keek daarom met een frons naar het meisje, waarbij ze ook nadacht over wat ze terug moest zeggen. “Ik heb in de meeste dingen juist geen interesse, dus als jij ergens in wil dan doen we dat gewoon. Desnoods gaan we in twee attracties. We kunnen zelfs ieder apart ergens in gaan.” Bij het uitspreken van het voorstel had ze meteen al het idee dat Cecille daar niet mee akkoord zou gaan. Prima, want Sara zei niet voor niets dat het haar niet uitmaakte.

Verbazing. Sara begreep dat ergens niet, want zij had al die tijd gedacht dat het normaal was. Natuurlijk had ze wel vrienden gehad die hun geld wel mochten houden, maar ze vond het toentertijd zo veel slimmer om te sparen en daar hielpen haar ouders haar bij. Sterker nog, ze betaalde momenteel haar appartement van het geld wat ze in haar hele leven had opgespaard. “Mijn zakgeld gaat nu op aan mijn woning. Dat vind ik op lange termijn denk ik toch meer waard dan wat snoepgoed.” En ze had er veel van geleerd, want nu kon ze het allemaal zelf maken. “Maar iedereen doet het op zijn eigen manier, niet? Ik had het ook niet erg gevonden om wel wat geld te hebben om uit te geven. Mijn ouders waren namelijk ook niet zo gul.” Ze had eigenlijk een toevoeging willen maken om de sfeer wat lichter te houden, maar had er toch weer een wat naardere draai aan weten te geven. Ze zat er echter niet echt op te wachten om haar hele levensverhaal aan Cecille te vertellen, dus wachtte ze maar gewoon wat zij er op te zeggen had voor ze weer iets zei. Misschien kon ze het onderwerp makkelijk veranderen.

De witharige vond het verbazingwekkend genoeg niet erg dat Cecille niet apart de attracties in wilde. Een kleine glimlach vormde zich dan ook op haar lippen. Het ging haar natuurlijk niet om Cecille zelf, maar omdat ze eigenlijk wel benieuwd was naar hoe de meid zich in het spookhuis zou gedragen. Wie weet kon ze de blondine wel eens flink laten schrikken. Dat zou mooi zijn. “Prima, dan gaan we samen het spookhuis in.” Als deze er stond, maar Sara ging er van uit van wel. Ze richtte haar blik naar voren en ietsje omhoog, want daar was de eerste attractie van de kermis al te zien. Eén van die gevaarlijke apparaten waar Cocoa en Cinnamon samen in zouden gaan. Waarschijnlijk kregen ze Meringue ook nog zo ver om mee te gaan. Sara betrapte zich er op dat ze het gezelschap van haar vrienden miste, wat op zich geen wonder was gezien ze normaal door een grote groep vergezeld werd naar de kermis en nu maar één persoon. Je zou bijna denken dat ze op een date waren.

Sara was over het algemeen misschien wat streng in haar meningen, maar ze vond het toch interessant om te horen dat Cecille heel anders met haar geld om ging. Ze vond het zonde, ja, maar zolang de blondine er zelf geen moeite mee had, dan had zij er eigenlijk ook niks aan om zich boos te maken. Nam ze die houding nou maar eens vaker aan, dan zag Sara’s leven er waarschijnlijk een stuk vrolijker uit. Helaas kende ze niet veel mensen wiens positieve energie zo aanstekelijk was als die van Cecille. Ze zou er bijna van gaan houden…

Enthousiasme kwam meteen in het meisje naar boven toen ze de eerste attractie in beeld kreeg. Sara hield zich in, maar dat kwam omdat zij er ook niet bepaald wild van werd. Zoals ze eerder al had gezegd was de kermis niet bepaald haar ding, al moest ze toegeven dat ze nu best wel zin had gekregen om ergens in te gaan met Cecille en haar daarna te trakteren op een ijsje of iets anders lekkers. Dat was vast die positieve energie die op haar inwerkte.
Sara wist niet zeker of het verhaal wat ze te horen kreeg over Cecille ging of over één van haar vrienden, of dat het een willekeurig voorbeeld was wat ze gaf, maar dat laatste viel al af door de manier waarop Cecille giechelde. “Ik was eerlijk gezegd al niet van plan om er in te gaan,” gaf de witharige toe, “maar… bedankt voor de waarschuwing?” Was het wel een waarschuwing? Zo was het wel verwoord, dus ja. “Ik heb het niet zo op die gevaarlijke dingen. Het is een wonder dat ik aan autorijden begonnen ben, maar dat is voor mijn eigen bestwil. Als je van gevaar houdt, kan je beter met Cinnamon of Cocoa naar de kermis gaan, die zijn daar namelijk dol op.” En Meringue, al ging die voornamelijk mee omdat ze gevraagd werd. Dat kind leek alles leuk te vinden wat naar haar gegooid werd.

Het was goed bedoeld, maar het lichamelijk contact werd alsnog niet bepaald gewaardeerd. Het was dat Cecille’s hoofd nu gevaarlijk dichtbij zat en ze beter haar hoofd niet kon draaien, anders had ze haar mogelijk met een ongemakkelijke frons aangekeken. Gelukkig herinnerde de blondine al snel dat Sara knuffels en ander contact niet echt op prijs stelde en werd ze weer vrij gelaten. Ze zei er verder niks op, voornamelijk omdat ze werd afgeleid door een soort tintelend gevoel op de plek waar de blondine zojuist haar arm had gelegd. Het was niet onaangenaam, maar leidde haar wel lang genoeg af om de zachte sorry niet te horen.

Ondanks dat Cecille best wel wild was in vergelijking met Sara, vond Sara haar niet bepaald gevaarlijk. Dat kon ook komen omdat de blondine nog niet bepaald boos op haar was geweest. Ze had het er zelf wel over dat ze van gevaarlijke dingen hield maar het best een keer kon overslaan als ze daar Sara een plezier mee kon doen en dat bracht toch wel een kleine, dankbare glimlach op haar gezicht. Ze zouden wel zien waar ze aan toe kwamen. Voor Sara maakte het in elk geval niet uit, als het maar niet al haar geld op zou maken.

Sara had niet zo veel tijd nodig om de attracties te bekijken als Cecille, maar liet toch haar blik rond gaan om het spookhuis te zoeken. Daar hadden ze het immers eerder over gehad en Sara was wel benieuwd of het ding ook in de buurt stond. Ze kon een paar attracties verder een geschilderde stenen muur herkennen waarvan ze vermoedde dat het er oud en vervallen en bovenal eng uit moest zien, dus nam ze aan dat dat het was. De botsing met de andere kermisganger ontging haar volledig. Haar blik viel uiteindelijk weer op Cecille met een vragende uitdrukking. “Wou je nog het spookhuis in?” vroeg ze haar op luide toon, haar best doend om over de kermismuziek heen te komen. “Die staat iets verderop. Daar zo.” Ze wees met haar hand naar waar ze het stukje spookhuis had gedacht te herkennen.