Met open kaart spelen

Triss hielt alles scherp in het oog, het was ook voor haar best zwaar om de twee illusies vast te kunnen houden. Ze was goed getraind in het maken van haar illusies, maar ze vasthouden was een ander verhaal. Ondertussen moest ze ook nog eens haar menselijke vorm aanhouden. Een kleien zucht was te horen, terwijl ze Theodore wenkte om in een achterruimte te gaan, waar ze vanaf daar verder konden gaan met een eventueel onderzoek.

Ondertussen zat Echo nog steeds in zijn verstopplek, te wachten totdat hij een goed plan kon uitwerken over hoe hij erachter kon komen wat de buit was en hoe hij die te pakken zou kunnen krijgen. Hij keek geschrokken op toen hij iemand uit een van de deuren probeerde te komen en in zijn richting kwam lopen. Oh damn, nu had hij een probleem.

Vanuit de schaduwen had hij alles meegekregen en op het moment dat hij Theodore hoorde spreken, kwam de Gengar pas tevoorschijn. Triss gromde eventjes naar de spook, die zachtjes heen en weer wiegde en grinnikte. "Jax, wat doe jij hier. Is Echo in problemen?" sprak de Zoroark tegen de Gengar, die verveeld zijn schouders ophaalde en daarna weer giechelde. De Zoroark gromde nog een keer en wilde uithalen naar de pokémon, maar wist dat ze haar aandacht nodig had om de illusies overeind te houden. Uiteindelijk verdween de Gengar en verscheen een paar meter naar rechts weer. "We zullen 'm dan maar moeten volgen," zuchtte Triss, voordat ze achter de vliegende geest aanliep.

Jax grinnikte zachtjes toen hij merkte dat de trainer en de pokémon achter hem aan kwamen. Nu moest hij zichzelf inhouden om ze niet in de verkeerde richting te gaan sturen, hoe aanlokkelijk het ook was. Hij bewoog door het gordijn heen en waarschuwde Echo dat de rest eraan zou komen. De jongen knikte eventjes. "Bedankt," zei deze rustig, terwijl hij de Gengar liet terug keren en om zich heen keek. Hij had wat informatie gevonden, in de tijd dat Jax zijn partner was gaan halen. Nu moest hij alleen nog met Theodore in overleg over hoe ze het verder wilde gaan aanpakken, want het zou geen makkelijke klus worden om die buit te pakken te krijgen.

Echo keek op toen hij Theodore en zijn pokémon in het oog kreeg en knikte bij het horen van wat Theo zei. Hij wees op een van de deuren voor hen. "Achter die deuren zit een buit, maar de bewaking is hoog en ik wilde eigenlijk zo weinig mogelijk aandacht te trekken," fluisterde hij naar de oudere man. "We moeten naar binnen, naar buiten en weg wezen, het liefst zonder te veel aandacht. En mét de buit," vervolgde hij daarna. Hij zou Jax kunnen gebruiken om iedereen in slaap te brengen, maar misschien had Theodore een leukere oplossing voor dit probleem.

Echo knikte en besloot om Theodore maar gewoon z'n gang te laten gaan. Ondanks dat hij de oudere man niet zo heel geweldig goed kon, vertrouwde hij zijn manier van werken best wel, het stond hem wel aan. Dus hij wist zeker dat dit wel goed kwam.
Op het moment dat er een Lunatone op 't veld kwam en hij de bewakers uitschakelde met een hypnosis aanval, knikte Echo rustig. Dit liep gesmeerd, precies zoals hij het gehoopt had. Toen hij een seintje kreeg van Theodore dat alles veilig was, schoot de lenige jongen langs hem heen en dook naar de deur toe. Hij legde zijn oor er tegen aan en concludeerde dat er momenteel niemand binnen was. Vanuit zijn broek zak haalde hij twee tangetjes te voorschijn en zetten deze in het sleutelgat. Terwijl hij zijn ogen op het gat gericht hielt, hoopte hij dat Theodore de gangen in de gate zouden houden. Echo kon immers niet alles tegelijk.

Tik, tik, tik, klak. Echo glimlachte eventjes en keek om zich heen. Met een zachte duw, duwde hij de deur open en keek naar binnen toe. Er stond iemand recht achter de deur, maar die had niet doorgehad dat de deur open was gegaan. Terwijl hij, voor zover het mogelijk was, verder de kamer binnen keek, merkte dat hij dat er nog 2 andere binnen stonden. Hij seinde naar achter toe dat hij de eerste guard zou uitschakelen en dat ze dan voorzichtig de andere twee te pakken moesten krijgen. Echo kwam overeind, deed de deur iets verder open en gaf de guard een scherpe tik in zijn nek. Hij ving de man op voordat deze op de grond terecht kwam en sleepte 'm naar buiten toe. Er kwam geen gil van binnen, dus had niemand het gemerkt, perfect. Hij sleepte de man terug naar Theodore en legde 'm op hun vorige verstopplek. "De andere twee zijn voor jouw rekening," siste hij naar de oudere man toe. Hij wilde niet alles in z'n eentje gaan doen immers.

Rustig bleef Echo verborgen zitten en floot zichzelf rustig toe, terwijl hij binnen geluiden van een gevecht hoorde. Tot zo ver het element van surprise. Een kleine glimlach speelde rond zijn lippen, hij had niet anders verwacht dan zo dat Theodore het probleem zou oplossen.
Toen de oudere man naar buiten kwam, met enkele verwondingen en kleerscheuren, grinnikte Echo zachtjes. Nou ja, het was tenminste veilig. De zwartharige stond op en keek om zich heen, voordat hij naar binnen glipte en om zich heen keek. Er moest hier ergens een aanwijzing zijn over waar de buit moest zijn, of de buit moest er zelf zijn, maar dan zag hij 'm zo snel niet. "Zou jij daar es willen kijken?" vroeg hij over zijn schouder aan z'n partner, terwijl hij naar een hoek aan de andere kant van de kamer wees.

De woorden van Theodore lieten hem zachtjes grommen. Hij haatte het om verslagen te worden in zijn eigen spel. Maar soms ging het gewoon niet anders. Hij keek nog eens goed om zich heen, maar de kamer zag er inderdaad opvallend leeg uit. "Dus, wat nu?" vroeg hij aan zijn oudere partner. Als hier toch niets meer te halen was, had het ook geen zin om hier langer te blijven rond hangen.