We live like spoiled royalty

Lucian had zoals gewoonlijk weer voor wat opschudding gezorgd. Ondanks dat Team Rocket de baas was in Lumiose City, waren er altijd wel wat mensen die tegen hen in opstand kwamen. Meestal mensen die niets te verliezen hadden, of wiens ego gewoon zo enorm groot was. Lucian was er heen gestuurd zodra de organisatie te horen had gekregen dat er weer zo'n nieuwe groep was die onrust veroorzaakte. Hij was nog altijd een grunt - iets wat hij niet leuk vond - maar zijn pokémon waren wel aardig sterk. Met een grumpy uitdrukking op zijn gezicht beende de lange gestalte door de donkere straatjes van Lumiose heen, het moest natuurlijk ook altijd in de nacht zijn. Het was niet eens zijn avond om patrols te lopen, maar van de grunts had hij zeker één van de sterkere teams. Lucian was niet alleen, hij was nooit alleen. Zijn trouwe Ninetales liep naast hem mee, haar ogen lichtjes samengeknepen omdat ze net zoals hijzelf had willen genieten van haar nachtrust. Het was niets voor Khaleesi om grumpy te zijn, maar de laatste paar maanden zat ze - net zoals haar trainer zelf - niet echt goed in haar vel. Dat had als gevolg dat er best wel vaak ruzietjes ontstonden in zijn hotelkamer. Nee, de sfeer was niet zoals vroeger.
Een stukje verderop zag hij een drietal auto's staan en een groepje mensen erbij. "Oké mensen, opruimen die boel, het is genoeg geweest voor vanavond." Verveeld tikte hij op zijn horloge, het was al ver na de avondklok en hij hoorde in bed te liggen op dit moment. Maar de mensen hadden er duidelijk niet zoveel zin in om op te gaan ruimen, want nu begonnen ze boos dingen te roepen en voordat hij het wist werd er een steen zijn kant op gegooid. Rustig dook hij ervoor weg. "You crossed the line," meldde hij doodkalm mee terwijl hij een verveeld gebaar met zijn hand maakte en Khaleesi naar voren sprong. De mensen waren niet echt onder de indruk, maar Lucian had al naar zijn zak gegrepen waardoor er binnen een mum van tijd ook een Scyther en Tyranitar voor zijn neus stonden. De Scyther schoot meteen naar voren en greep iemand bij zijn keel. Judith greep naar één van de auto's en smeet die door de straat heen, terwijl Khaleesi al één van de andere auto's in de fik had gestoken en nu achter een aantal van hen aanrende. Lucian zuchtte een keer en plofte neer op een bankje, legde zijn armen op de rugleuning en zakte wat onderuit, kijkende naar het hele schouwspel.

{Ragya}

Hij zat rustig op het bankje terwijl hij keek naar zijn drie pokémon die de opstandelingen een aardig kopje kleiner maakte. Alle drie de auto's waren kapot, waarvan ééntje afgebrand, de ander tot puin gestampt en de ander zowat tot een bal gekneed. Zijn gezicht was zelfs te duister voor een scheve grijns, iets wat hij vroeger zeker gedaan zou hebben bij een aanzicht zoals deze. Maar hij leek zelfs niet meer van dit soort dingen te kunnen genieten. Het enige wat hij deed was voor zich uit staren en kijken naar de vlammen die uit de auto kwamen zetten en de donkere straat wat meer verlichtte. Lucian haalde een keer zijn neus op en kwam toen overeind. Khaleesi had de opstandelingen bij elkaar gedreven, en ze zaten nu op hun knieën. Het waren er vijf in totaal, al meende hij dat het er eerder meer waren geweest. Waarschijnlijk gevlucht. "Waardevolle spullen, gooi maar neer," zei hij terwijl hij verveeld tegen de muur aan leunde. Darryl, het nieuwste lid van zijn team, dreigde wat overdreven met zijn scherpe armen, en dat was al genoeg om al hun kostbare spullen op de stoep te zien verschijnen. Lucian knikte een keer terwijl de Scyther alles op begon te rapen. Judith stond achter hem en hield de mensen in de gaten, terwijl Khaleesi met een duistere blik in haar ogen om de mensen heen sloop. Die duistere blik hoorde niet in haar ogen, maar sinds hij en Ragya niet meer samen waren was ook zijn beste maatje veranderd. Net zoals hijzelf. Ze waren verbitterd. En niet zo'n klein beetje ook.
"Je hebt tien tellen om weg te komen," meldde hij rustig en tegelijk sprongen de mensen op en namen ze de benen. De volgende keer zouden ze er niet zo makkelijk vanaf komen, met enkel wat kleerscheuren en brandwondjes. Hij volgde de blik van Khaleesi, die plots was afgeleid door iets heel anders. Een eindje verderop hadden ze een toeschouwer gekregen, een roodharige die hij maar al te goed herkende en waardoor er een spiertje in zijn wang leek te vertrekken. Khaleesi bleef staan waar ze stond, haar blik strak op de trainer en haar twee pokémon houdende. "Ragya," begroette hij haar rustig terwijl hij een beetje as van zijn mauw af klopte.

Hij kreeg een koel antwoord terug, maar hij had ook niets anders verwacht of gehoopt. De lange jongen stak zijn handen weg in zijn zakken en hield zijn blik gericht op het drietal. Hij stond voor het bankje, naast hem was zijn Scyther bezig met alle voorwerpen die ze zojuist buit hadden gemaakt in zijn rugzak te stoppen. "Ik loop ook gaan patrouille, maar werd opgeroepen om een klusje te klaren," zei hij en liet kort zijn blik naar de verwoestte auto's gaan, waarvan eentje nog altijd brandde. Allemaal te danken aan het feit dat ze hem maar niet leken te willen promoveren naar iets anders dan grunt. Iets waar je hem echt pissig om kon maken als je het naar boven bracht in een gesprek, trouwens. Een pokémon stond opeens naast hem, het was de vogel die eerst nog in haar nek had gezeten. Lucian fronste voor een kort moment, maar herstelde zichzelf alweer snel. "Ik zie dat je je team weer hebt uitgebreid," merkte hij enkel op terwijl hij zijn arm wegtrok voor de vogel die in zijn arm probeerde te bijten. Normaal zou hij op dit moment al half op de pokémon zitten, want hij wist dat het een fossil was. Maar om zijn eer groot te houden deed hij alsof het hem niks boeide dat Ragya rondliep met een fossil. Diep van binnen brandde hij echter, zowel van nieuwsgierigheid als jaloezie. "Darryl," zei hij plots scherp zonder de pokémon aan te kijken. Het beest had zijn arm geheven om de vogel een klap te geven, hij was nogal beschermend ingesteld. De Scyther gromde iets en sloeg zijn armen over elkaar.

Ondanks dat Darryl een lichtelijk ontvlambaar karakter had, luisterde hij wel naar Lucian en sloeg hij wat argwanend zijn armen over elkaar, met een scherpe blik naar het andere drietal kijkende. Nu zag hij er nog niet eens zo dreigend uit, maar Lucian kon niet wachten tot hij was geëvolueerd. Darryl zou zonder twijfel een vaste schakel in zijn team worden, net zoals Khaleesi en Judith hun plaatsje zeker hadden gemaakt. Lucian had werkelijk een shitload aan pokémon in zijn box, er waren maar een aantal waar hij echt veel moeite in stak. Andere waren er nog niet klaar voor, en ze waren er pas klaar voor als hij dat vond. Maar voor nu had hij deze drie in zijn team, plus nog zijn Aggron die hij simpelweg op zak had voor een beetje power wanneer dat nodig was. Hij was van plan om binnenkort naar wat plaatsen af te reizen om daar naar nieuwe pokémon te zoeken, wie weet zou hij de andere drie plaatsen binnen zijn team ook wel kunnen vullen met vaste pokémon.
Het interesseerde hem niet echt wat ze had gedaan om de Archeops te krijgen, maar ze had er een ander voor geboxt en deze overgenomen van iemand hier. Team Rocket had haar weer verwend, dat kon hij zien. Het leek alsof ze van plan was geweest om weer weg te lopen. Dat deed ze toch altijd, weglopen. Lucian snoof een keer en liet zich weer neervallen op het bankje, lichtelijk geïrriteerd aan het raken ondertussen. Het kwam gewoon door haar aanwezigheid, door het feit dat er door die ene ruzie zoveel veranderd was. "Misschien heb ik nog wel geen zin om terug te gaan," kaatste hij haar kalmpjes terug terwijl hij zijn ene been over het andere sloeg en achterover leunde op het bankje. Hij keek toe hoe Khaleesi zacht grommend over de grond heen sloop, dichter naar hem toe. Ze had de dreiging van haar oudere zus Aldrei en diens trainer gemerkt. Khaleesi had nog nooit vijandig gedaan tegen Ragya, maar op dit moment waren haar ogen volledig zwart en leek ze recht door haar heen te staren, haar lip wat opgeheven waardoor ze haar stralend witte tanden dreigend liet zien. In de ogen van Khaleesi had de roodharige hen verraden, had ze ervoor gezorgd dat ze de Houndoom niet meer zag waar ze stiekem wel een beetje om had gegeven vroeger en ze had ervoor gezorgd dat haar trainer bitter was geworden. Een zachte grom kwam uit de bek van de Ninetales terwijl ze voor de voeten van haar trainer ging liggen, de andere dreigend aankijkend. Ze haatte haar.

Hij had een uiterst relaxte houding aangenomen op het bankje, zijn ene been rustig over het andere geslagen en om het compleet te maken haalde hij een aansteker en een sigaret uit zijn zak. Lucian stak er eentje aan en stopte de aansteker weer terug, terwijl hij de sigaret in zijn andere hand nam en in zijn mond stak keek hij verveeld naar de roodharige en diens pokémon. "Ironisch," mompelde hij kalm terwijl hij de rook uitblies, "de vorige keer was ik het die jou van de straat af haalde." Hij was niet van plan om zich door haar mee te laten nemen naar de base. "Zoals ik al zei, ik zit hier prima en heb geen haast om ergens heen te gaan." De grenzen opzoeken was zijn ding, om eroverheen te gaan des te meer zijn ding.
Khaleesi deed alles behalve rustig, ze gromde en haar haren stonden overeind terwijl ze met een dodelijke blik naar Ragya en Aldrei keek. En toen was er plotseling een flamethrower die hun kant op kwam zetten. Darryl sprong voor zijn trainer als een levend schild waardoor hij vol werd geraakt en een keer een boos geluid maakte, terwijl Lucian rustig bleef zitten op het bankje en nog een trek van zijn sigaret nam. Hij stak zijn hand op en Darryl staakte zijn idee om meteen een aanval terug te gooien en stapte weer aan de kant. Judith keek met arendsogen toe, ze stond nog altijd achter het bankje en zou zo een krachtige aanval op het drietal kunnen afvuren als Lucian daar opdracht voor gaf. Maar van al zijn pokémon was het degene waarvan je het misschien het minst verwachtte, die aanviel na de poging om haar trainer te verbranden. Met een luide grom sprong Khaleesi overeind en haalde ze fel uit naar de nek van Aldrei. Kleine meisjes werden groot, er was duidelijk niets meer over van die lieve Vulpix die hij al die tijd had gehad. Of van die Ninetales die bedelend onderaan de tafel had gezeten voor donuts. Nee, Khaleesi was niet meer dezelfde. En Lucian hield het niet tegen, nog niet.

"Zeg dat wel," zei hij terug terwijl hij de roodharige koud aankeek. En niet zo'n klein beetje ook, hij kende de persoon voor zijn neus niet eens meer. Waarschijnlijk andersom ook niet meer. Zijn aandacht ging naar Khaleesi, die Aldrei nu aan had gevallen. Nog altijd bleef hij zitten op het bankje, de sigaret tussen twee vingers en rookwolkjes uitblazende. De rugzak met daarin de buit stond nog altijd naast hem op het bankje en Darryl stond te wachten op een seintje om ook mee te vechten, maar die kreeg hij nog niet. Lucian keek toe hoe de twee vossen over de grond heen rolden, er aanvallen naar elkaar werden afgevuurd. Ondanks dat Aldrei meer ervaring had en sterker was, wist Khaleesi zichzelf ook nog wel staande te houden. Zijn kleine meisje was sterker geworden. Maar toen Ragya naar de twee vossen toeliep en Khaleesi een trap tegen haar strond aan gaf begon het beest zacht te janken. Ze hapte naar adem en hoestte een keer, de trap was duidelijk hard aangekomen. Binnen een paar tellen stond Lucian overeind, Ragya vlak voor zijn neus. Ze begon weer te dreigen, noemde hem bij de naam die ze hem vroeger altijd gaf, en hij kneep kort zijn ogen samen. Lucian pakte haar vast bij haar kraag. "Raak haar nooit meer aan, hoor je me," siste hij dreigend terwijl er iets flikkerde in zijn goudkleurige slangenogen. Zijn bruine haar hing langs zijn gezicht naar beneden terwijl hij de ander aankeek met een dodelijke blik. "Ik ben niet bang voor jou en je mormel. En je moet zeker niet denken dat ik naar jou luister." Hij blies de rook van zijn sigaret uit in haar gezicht en liet haar los, expres wat meer kracht gevende in de hoop dat ze naar achter zou vallen. "Leesi," zei hij kalm terwijl hij naar de vos keek, maar ze gromde een keer als teken dat ze oké was, ook al leek hij een lichte piep te horen in haar keel.

Hij zag iets glinsteren bij zijn hand toen hij haar kraag beet had genomen. Vanuit zijn ooghoek keek hij ernaar, en hij herkende het kettinkje uit duizenden. Maar er vertrok geen spiertje meer op zijn gezicht. Dat ding had geen betekenis, nooit gehad ook. Het enige wat hij deed was zijn zegje afmaken. Hij zou niet toestaan dat iemand aan zijn vos zat, niemand raakte Khaleesi met ook maar één vinger aan. Het was de enige die hij nog had, voor de rest had hij niemand meer. "Ik waarschuw je," zei hij voordat hij haar losliet. Tot zijn grote genoegen moest ze wel een paar stappen terug zetten om niet te vallen, helaas wist ze zich staande te houden. Hij keek naar Aldrei die er nu ook bij was gekomen. Khaleesi stond ook weer naast hem, al was het duidelijk dat ze pijn had in haar keel. "Ik heb ook aardig wat verwachtingen gehad die uiteindelijk niet waar leken te zijn," kaatste hij haar terug terwijl hij kort zijn hoofd schudde. Waarom besteedde hij nog tijd aan deze zielige vertoning. Hij liet Judith terugkeren, maar liet de andere twee er nog wel uit. "Darryl," zei hij en de pokémon pakte de rugzak van het bankje af. "Antwoord is nog altijd nee, ik zie wel waar ik uitkom tijdens mijn wandeling." Hij was niet van plan te luisteren naar haar.

Een brandend gevoel ging door zijn hele lichaam heen toen Aldrei plotseling zijn kant op was komen zetten. Hij had haar niet aan zien komen, deed nog een stap naar achter maar door het bankje kon hij geen kant op. Hij werd vol in zijn gezicht geraakt door het vuur, en hij voelde hoe zijn blouse aan zijn huid vast schroeide door de wond die ze had gemaakt op zijn borstkas. Tevens voelde hij hoe ze haar tanden in zijn schouder had geplant, daar waar het net ook een beetje verbrand was en dus extra veel pijn deed. Lucian schreeuwde het uit van de pijn en probeerde met zijn vuist uit te halen naar de vos, hij wilde het ding nu echt de nek omdraaien. Aldrei had een flinke wond gemaakt op zijn schouder, waar hij dan ook meteen zijn hand op legde zodra hij de vos van zich af had geschud. "Arceus!" riep hij boos terwijl hij door zijn knieën zakte en tegen het bankje aan leunde. "Was dat alles wat je had, stom misbaksel!" riep hij woedend naar de Ninetales. En dan te bedenken dat hij dat beest nog in zijn kamer had gehouden ook. Met beest kon hij zowel de pokémon als diens trainer bedoelen..
Khaleesi sprong woedend af op Ragya, gromde en blies wat vuur in haar richting terwijl ze naar haar arm hapte. Ze was woedend. Hoogverraad, dat was het om precies te zijn.