Live And Learn

Verveeld tikte Lizzy tegen het glas. Het ei lag warm en veilig in zijn koker, het ding had geen zorgen aan zijn kop. Zij wel. Nadat ze een berichtje had gekregen dat ze het ei beter kon ophalen aangezien het bijna leek uit te komen was ze er maar heen gegaan. Ze was haar twee eieren bijna vergeten, als het niet voor dat berichtje was geweest had ze de dingen vast nooit gehaald. Dante was naast haar en bekeek het ei met kalme ogen terwijl ze van tijd tot tijd verschoot als ze een aura opving. De krachten van de Lucario werden steeds sterker, misschien zou de vos uiteindelijk echt in staat zijn om te praten. Nu kwam het in simpele woorden en soms een gebroken zin. Telepathie was niet makkelijk en het zou zeker nog duren tot de Lucario het echt zou kunnen, maar het was gewoon opwindend om te bedenken dat je echt met een pokémon kon praten. Vooral als dat je maatje was waarmee je jaren had doorgebracht. Maar Dante was niet haar grootste zorg op het moment, het ei was waar ze zich mee bezig hield. Ze had nog nooit een babypokémon opgevoed, op Dante na, maar daarmee had ze alle hulp gekregen die ze nodig had. De gedachte dat ze echt een jong dier kreeg om voor te zorgen beangstigde haar, vooral aangezien ze het keer twee kreeg. Toegegeven, het andere ei nog niet veel signalen van uitkomen gegeven, maar het moment zou uiteindelijk aanbreken. Voor nu was alles wat ze kon doen wachten. En daar had ze soms zo’n hekel aan. Lizzy zuchtte en richtte haar blik op haar Lucario, Dante staarde kalm terug en zei niks. Ze miste haar Riolu, de gekke vos die altijd zo vrolijk en hyper actief was. Sinds haar evolutie was de Lucario vreselijk veranderd, precies waar ze bang voor was geweest. Maar er was niets wat ze eraan kon veranderen, Dante was geen Slowpoke die gewoon de Shellder – of wat dat beest ook was – van haar staart kon gooien en terug gaan naar haar gewoonlijke zelf. En het was niet alsof de Riolu compleet was verdwenen, het was gewoon alsof Dante opeens haar tienerfase had overgeslagen en direct naar de verantwoordelijke volwassene was gegaan. Maar ze zou er aan wennen, net zoals ze als klein meisje had moeten doen toen ze de pokémon had gekregen. Voor nu zou ze de Lucario gewoon laten doen waar ze nu zo bezig mee was; haar beschermen. En ze moest eindelijk de Keystone ophalen. Eigenlijk had ze het een tijdje geleden willen doen, maar.. er was wat tussen gekomen en ze had de kans niet gehad. Er zat nog één definitief tripje naar Lumiose in, en die wilde ze het liefst zo snel mogelijk achter de rug hebben.

Dante gromde zachtjes naar een man die iets te lang naar haar trainer staarde. Toen keerde hij zich weg en leek de Lucario iets meer gerustgesteld. Lizzy wierp een blik op de pokémon en glimlachte, Dante leek nog nerveuzer dan zij was en de vos was de sterke van de twee. “Het is oké,” mompelde ze zachtjes tegen de pokémon, al kon ze niet glimlachen en een vals gevoel van veiligheid geven. Lumiose gaf haar een naar gevoel en ze wilde zo snel mogelijk weg. Het ei droeg ze voor de zekerheid in haar armen en verder had ze alleen een kleine rugzak bij. Niks wat erop wees dat ze een klein fortuin in bezit had. Alleen een jonge trainer en haar Lucario, plus een ei. Het lab was niet erg moeilijk te vinden, de kleine pokéballen op de pilaren voor het gebouw maakten dingen redelijk makkelijk. Gelukkig was er altijd technologie waar ze op kon vertrouwen, haar holo caster had het gelukkig bijna nooit verkeerd. Voor het naar binnen lopen wisselde het meisje nog een blik met haar Lucario en stapte toen door de deuren. Het zag er allemaal erg net en verzorgd uit. Aan de balie zat een jonge vrouw die meteen opleefde toen ze doorhad dat er mensen door de deur waren gekomen. Licht onzeker liep Lizzy op de dame af en bleef voor de balie staan. “Ik.. Ik kom voor de professor,” mompelde ze tegen de vrouw. “Heb je een afspraak,” werd er vriendelijk gevraagd.” Lizzy was stil voor een moment en schudde toen haar hoofd. “Ik had afgelopen maand gebeld, maar.. onverwachte omstandigheden dwongen me mijn plannen aan te passen,” antwoordde ze een stuk zelfverzekerder dan eerst. Dit was niet wat ze had geleerd, ze wist hoe ze overtuigend over kon komen. De vrouw knikte, een beetje van haar stuk gebracht door het serieuze antwoord, en keek op haar computer. “Op het moment is hij in gesprek, maar over tien minuutjes heeft hij een gaatje vrij, wat was je naam?” ze keek vragend op van haar computer. “Eliza- Lizzy Ezra,” verbeterde Lizzy zichzelf en keek vanuit haar ooghoek snel naar Dante. De vrouw was echter alweer bezig met haar computer en keek na een paar klikken weer op. “Ah, ik zie dat je hier bent voor een Keystone, de professor moet genoeg tijd hebben om te kijken of je in aanmerking komt,” ze wierp een blik op de Lucario en glimlachte. “Ik neem aan dat het voor die schoonheid is?” Dante leek in eerste instantie niet erg onder de indruk van het compliment, maar Lizzy voelde de aura van de vos iets meer ontspannen. Als Dante hier ontspande, in hartje Lumiose, moest het wel veilig zijn. Tenzij team Rocket opeens binnen kwam stormen, maar dat was erg onwaarschijnlijk. “Je kunt daar even plaatsnemen,” de secretaresse wees naar een gebied met tafel en stoelen, duidelijk ingericht als wachtruimte. “Ik geef wel een seintje als de prof klaar is.” Lizzy knikte en liep samen met haar Lucario naar de bank. Even een moment rust.

Of in elk geval, dat had ze gedacht. Halverwege het wachten begon Dante opeens onrustig te friemelen en onrustige blikken op haar schoot te werpen. In eerste instantie had ze niet door waardoor de Lucario zo onrustig was, maar toen merkte ze het ook. Het ei op haar schoot was lichtjes aan het bewegen. Snel haalde het meisje de dop van de eierkoker en haalde het ding eruit. Was… was die echt aan het gebeuren? Kleine barsten verschenen in het ei en het duurde niet lang of een kleine, witte snuit werd zichtbaar. De witte snuit werd gevolgd door half gesloten ogen en gele wangen. De Pachirisu opende langzaam haar ogen en deed haar best helemaal uit het ei te komen. Lizzy ving de rond bewegende pokémon op en hield haar voorzichtig in haar handen. Wat.. schattig! Grote ogen keken terug in haar waarschijnlijk even grote ogen. De babypokémon liet een zachte piep horen en krulde zich vervolgens tegen haar buik op. Stil bleef Lizzy zitten en staarde naar de pokémon op haar buik. Cuteness overload. Dante was ook stil, maar anders stil dan gewoonlijk. De Lucario staarde net als haar trainer naar haar nieuwe teamgenoot en liet opeens een zachte piep horen. Of het positief of negatief was kon Lizzy niet meteen zeggen, maar de aura die de vos afgaf was niet negatief. Misschien herinnerde ze zich bepaalde momenten of ze was gewoon een beetje sentimenteel geworden. Lizzy glimlachte en aaide de Lucario over haar kop. Dante liet ook een soort glimlach zien en opeens werd ze met een warm gevoel gevuld. De aura van de vos was een stuk sterker dan vroeger, maar dat was niet slecht. Het voelde heerlijk om voor een moment van het duistere gevoel dat Lumiose haar gaf verlost te zijn.

Het duurde niet lang of de Pachirisu was weer wakker. Een stuk actiever dan eerst. De jonge eekhoorn klom vrolijk over haar trainer en wikkelde zich om diens nek. Lizzy aaide de pokémon over haar kop en wisselde een blik met Dante. De Lucario had haar aandacht echter op de Pachirisu gericht. Een frons kwam langzaam over de snuit van de pokémon, duidelijk verward door iets. Dit wekte verbazing op bij Lizzy die haar vos vragend aankeek. Ze kon natuurlijk niet zien dat de Pachirisu op haar schouder een gemene grijns naar haar teamgenoot had opgezet en haar staart nog een extra om het meisje wikkelde. Alsof ze Lizzy claimde. Dante liet een moment een aura van irritatie los, maar herstelde zich al snel. Nu ze geëvolueerd was stoorde ze zich niet meer aan kleine dingen zoals deze. “Lizzy?” de secretaresse leunde over de balie en keek naar het meisje. “Hij kan je nu ontvangen, als je de lift neemt en dan de verdieping die gemarkeerd is kom je er vanzelf.” Lizzy knikte en stond op. “Bedankt,” bedankte ze zich nog bij de vrouw voordat ze met haar Lucario en Pachirisu in de lift stapte. Met een druk op de knop begon het ding naar onder te gaan en het duurde niet lang of de deuren gingen met een ‘ding’ open. Een groep kinderen wachtte tot ze naar binnen konden, allemaal enthousiast met een pokéball in handen. Sommige waren zelf haar leeftijd, misschien ouder. Beleefd stapte Lizzy om de groep heen en liep richting het kantoor van de professor. Kort klopte ze op de deur tot iemand ‘binnen’ zei. Voorzichtig liep het meisje naar binnen, gevolgd door haar Lucario. “Als je hier voor de starters bent vrees ik dat je net te laat komt,” mompelde een man terwijl hij een paar papieren op zijn bureau bestudeerde. “Ik ben hier voor een Keystone,” gaf Lizzy als duidelijk antwoord, geen zin een heel gesprek te hebben. Nu keek de man op en bestudeerde haar iets beter. “Je weet dat Pachirisu niet kan mega evolueren, toch?” de professor had zijn ogen op de babypokémon gericht en keek haar toen vragend aan. Ze voelde hoe het bloed naar haar hoofd steeg, dacht hij echt dat ze haar Pachirisu wilde mega evolueren? “Ik ben hier voor mijn Lucario,” reageerde ze na een moment stil te zijn geweest. Dante zette een stap naar voren en keek de man met haar ijskoude blik aan. “Is dat jou Lucario,” geïnteresseerd keek hij de vosachtige aan. Dante had duidelijk zijn interesse gewekt. “Zeker,” reageerde Lizzy terwijl ze krachtig naast haar pokémon ging staan. De professor leek een beetje van zijn stuk gebracht, waarschijnlijk aangezien Dante niet bepaald een ‘zwak’ aura had, en glimlachte toen. “Mag ik je dan vragen hoelang je deze Lucario al in je bezit hebt?” Lizzy keek naar Dante en telde toen snel de jaren na in haar hoofd. “Ik geloof dat ik haar nu ongeveer tien jaar in mijn bezit heb,” antwoordde ze eerlijk op de vraag. De man knikte en keek de Lucario nog een keer aan. Hij haalde een pokédex tevoorschijn en scande de pokémon, waarschijnlijk om te kijken of ze sterk genoeg was voor mega evolutie. De bijna geschokte uitdrukking op het gezicht van de prof maakte duidelijk dat dit waarschijnlijk het geval was. Lizzy keek nieuwsgierig naar Dante, ze was niet in bezit van een pokédex, dus ze kon niet weten welk level haar Lucario had. “Ze lijkt te voldoen,” reageerde de man nadat hij zich over zijn verbazing had gezet en draaide zich om. “Wacht,” verlangend keek Lizzy naar de pokédex. “Ik heb geen pokédex aangezien ik nooit naar een lab ben geweest..” hij leek de vraag te begrijpen, want hij liep naar een lade en trok die open om een gloed nieuw, rood ding tevoorschijn te halen. “Ik neem aan dat je er voorzichtig mee om zult gaan?” zei hij met een grijnsje voor hij het ding overhandigde. Voorzichtig pakte Lizzy het ding aan en bekeek het gefascineerd. Eindelijk had ze een eigen. “En de Keystone?” na het krijgen van de pokédex was het onmogelijk de voldoening die ze voelde niet te laten zien. De man glimlachte en liep naar een gebied achter zijn bureau. Een kluis werd zichtbaar die Lizzy meteen als een hi-Tech beveiligingssysteem herkende. De prof – ze realiseerde zich nu pas dat ze zijn naam niet wist – ving haar blik en een pijnlijke glimlach verscheen. “Het wordt steeds gevaarlijker met team Rocket,” was zijn half gemompelde reactie. Lizzy knikte alleen in stilte en haar enthousiasme zakte weer wat. De wereld die ze haar hele leven al had willen zien was harder dan ze dacht, maar zolang ze Dante aan haar zij had kon ze het wel aan. Alleen de Keystone bemachtigen en dan zou de Lucario zelfs nog sterker zijn. Iets wat haar gevoel van veiligheid zeker zou versterken.