[Job] Learn & Rehearse!

Het was nog niet zo heel lang geleden sinds de blondine terug was gekomen in Kalos, maar ze had wel al meegekregen dat er door de hele regio bepaalde werkjes waren die mensen konden doen. Toen ze toevallig stond te kijken bij een van deze werkjes, kwam ze een aanmelding tegen van iemand die les in Coördinatie-zijn zocht. Met een grijns op haar gezicht had ze zich toen opgegeven, want dat was echt precies het werk voor haar. In de tijd die ze had doorgebracht in Sinnoh, had ze zich weer volledig gestort op haar oude werk; een Coördinator zijn. Daarvoor had ze ook weer haar hele team omgegooid. Als Trainer was ze vooral bezig met hoe sterk haar pokémon waren en op welke manieren ze sterker en zelfzekerder kon worden, maar toch had ze altijd iets gemist, iets wat ze altijd al had willen doen. Dus had ze, samen met Jace, een reisje naar Sinnh geboekt en was zich daar weer volledig gaan storten op het coördinator zijn. Nu was ze eindelijk terug in Kalos en had haar eerste baantje aangenomen. Een baantje die bij haar paste, een baantje die voor haar gemaakt leek te zijn; Het iemand coördinator zijn leren aan iemand anders. Met een blije grijns was ze het gebouw uit gerend, op de voet gevolgd door een klein gouden varkentje dat haar gewoon niet met rust wilde laten en was op de rug van Amalthea, haar trouwe Rapidash, in de richting van Coumarine City vertrokken. Vanaf daar had ze de keuze om te vliegen of om te varen naar Hoenn toe, maar omdat ze wat wilde oefenen aan dek, besloot ze een boot reis te maken naar Slateport City.
Aan dek had ze  genoeg tijd om uit te zoeken wat ze nou precies wilde gaan doen bij haar baantje. Ze had al doorgegeven dat ze onderweg was en ze had ook al doorgekregen wat voor pokémons de man wilde gaan gebruiken. Maar voor nu stond Vivienne aan de railing en keek uit over de zee. Dit baantje deed haar denken aan de tijd dat Jace het in z’n hoofd had genomen dat hij aan een contest wilde meedoen. Ze had hem toen diepgrondig uitgelegd hoe alles in elkaar zat in haar vak. Een glimlach stond op d’r gezicht terwijl ze eraan terugdacht, maar ze werd al snel uit haar gedachten getrokken toen ze een schel geluid hoorde naast zich. Shaw had zo ‘t zien een poging gedaan om de zee te bekijken en was u bijna van het dek af geknikkerd. Vivienne grinnikte zachtjes, terwijl ze het kleine gouden varkentje oppakte. De Tepig was nu al voor een langere tijd bij haar, maar ze had gewoon nog geen tijd gehad om hem te trainen, maar aangezien het varkentje niet van haar zijde af zou wijken maakte ze zich er niet al te veel zorgen om. En daarnaast was Fiora gek op het diertje. Ze knuffelde de Tepig voorzichtig, voordat ze van de railing af stapte en meer pokéballs pakte. Ze moest eerst aan haar team doorgeven wat ze zouden gaan doen.
Eenmaal aan wal had ze haar persoontje al snel gevonden, immers had ze al doorgegeven hoe laat ze in de haven zou zijn. Spontaan kreeg ze drie zoenen van de man die tegenover haar stond, die zich daarna vluchtig voorstelde als James. ”Aangenaam James, ik ben Vivienne,” zei ze met een glimlach op d’r gezicht. “Welkom, welkom Vivienne. Ik kijk uit naar onze samenwerking, zullen we dan maar?” werd er daarna snel tegen haar gesproken. Zo te zien wilde James er tempo in gooien. Vivienne glimlachte en knikte, waarna haar arm werd gelocked in die van hem en ze werd meegetrokken. Een vage kriebel verscheen in haar onderbuik, maar ze slikte ‘t weg en volgde de enthousiaste man.
Het duurde niet al te lang voordat ze hem bij hem thuis waren. Het was niet het grootste huis, maar het had wel een zeer huiselijke sfeer. Ze keek eens rond en draaide zich om naar James. ”Oké, James. Ik wilde eigenlijk direct beginnen, als je het niet erg vind.” Tijdens de wandeling naar huis had ze gevraagd of James het erg had gevonden als ze hem aanspraak met ‘je’ in plaats van ‘u’. Iets wat hij gelukkig niet erg had gevonden. “Maar natuurlijk, waar wilde je mee beginnen?” vroeg James daarna terwijl hij ging zitten. ”Nou, ik wil graag de pokémon leren kennen,” zei Vivienne op een licht nieuwsgierige toon. Ze wist wat voor pokémon ‘t waren, maar ze wist ook dat elke pokémon een eigen persoonlijkheid had. Al snel greep James twee pokéballs, waaruit een Xatu en een Lopunny tevoorschijn kwamen. Het was een vreemde combinatie aan pokémon, maar ze had er wel een plannetje mee. Zelf pakte ze de pokéball van Fiora en liet de shiny Gardevoir eruit. Ze liet een blik over de twee vreemde pokémon vallen en knikte daarna. Hier kon ze wel mee werken. Vivienne glimlachte en draaide zich terug naar James. ”Goed, bij de meeste contests is mag je maar één pokémon gebruiken en ik denk niet dat we voor Xatu echt een rol kunnen verzinnen,” zei ze rustig, terwijl ze de pokémon een aai over diens kop gaf. “Dus we werken met Daisy?” vroeg James, nog voordat ze verder kon gaan met haar verhaal. Goed, nu wist ze wel meteen dat de Lopunny Daisy heette. Voorzichtig knikte Vivienne. ”Lopunny is een normal type met veel fighting style aanvallen, de meeste vechtsporten komen overeen met danstechnieken. Ze is hiervoor het beste geschikt. En daarnaast,” zei ze, terwijl ze haar hand uitstrekte en de mega stone rond nek van de pokémon tevoorschijn haalde. ”Hier kunnen we goed gebruik van maken,” vervolgde ze daarna met een grijns. James keek een beetje moeilijk naar Daisy, maar knikte daarna resoluut. “Laten we dit dan maar doen,” zei hij daarna met een vrolijke grijns.
Niet veel later stonden ze op een veldje buiten het huis van James. Ze hadden Daisy een leuk jurkje aangegeven, waardoor ‘t net niet te … doorkijkend was en een strikje in haar oren. James keek haar aan alsof hij niet wist of ze zijn pokémon of zijn vriendin was. Vivienne gaf hem een corrigerende tik. ”We moeten je pokémon laten schijnen, je moet niet naar d’r kijken alsof ze zo uit een bordeel komt stappen,” zei ze tegen hem, met een licht snauwende toon in d’r stem. James keek weg, maar ze kon het schaamrood op zijn oren zien. Sommige mensen waren afschuwelijk. ”Goed, laten we dan maar beginnen,” vervolgde ze daarna op een opgewekte toon. Ze wenkte Daisy dichterbij, waarna ze bij Fiora ging staan. ”Zou je d’r kunnen Mega-Evolven?” vroeg ze aan James, waarna deze op zijn Keystone klikte. In haar Mega form zat het jurkje gelukkig een stuk beter en was het niet meer zo … bordeel achtig. ”Goed zo. Nu moet je er rekening mee houden dat contests gaan om de schoonheid van je pokémons. Wat ik zelf prettig vind is om combinaties van aanvallen te benoemen, omdat ik dit mooier vind.” legde ze rustig uit. Ze draaide zich om naar Fiora en maakte een kleine buiging. De shiny Gardevoir boog terug en wachtte op commando. ”Fiora, Moon Dance,” zei ze vrolijk. Direct hief de Gardevoir haar armen in de lucht en verscheen er een roze bal bovn d’r. Terwijl het maanlicht op haar scheen, verscheen er een dikke roze rook rond haar voeten en binnen een tel stonden er acht identieke Gardevoir’s te dansen. Vivienne grinnikte terwijl ze zag hoe James zijn ogen uitkeek. ”Moon Dance is een combinatie van Moonblast, Double Team en Misty Terrain, waarna ze een vast dansje uitvoert,” legde ze rustig uit. ”Laten we nu eens kijken wat we Daisy kunnen laten doen,” vervolgde ze. ”Ik heb eens gekeken naar de aanvallen die een Lopunny kan leren en denk dat ik er wel wat van heb weten te maken.” Ze draaide zich om naar de Lopunny en glimlachte. ”Niets om bang voor te zijn, ik doe dit al jaren,” sprak ze rustig. Ze dacht eventjes na en zei daarna. ”Begin met Agility, zodat we gebruik kunnen maken van je snelheid. Gebruik daarna Bounce, maar als je op ‘t hoogste punt bent, gebruik je Jump Kick. Terwijl je omlaag gaat, gebruik je Defense Curl om jezelf meer momentum te geven en maak je ‘t af met een Dizzy Punch op de grond.” Ze keek eventjes naar de Lopunny en wachtte, hopend dat ze het allemaal snapte. Toen bleek dat de pokémon het snapte, zette Vivienne een stap achteruit en knikte dat ze kon beginnen. De Lopunny concentreerde zich en rende naar voren toe, terwijl ze verdween en weer verscheen binnen enkele seconde. Toen ze op d’r hoogtepunt was gekomen, zetten ze zich af tegen de grond en sprong de lucht in. Eenmaal op het punt waarbij het leek dat ze in de lucht zweefde, strekte ze haar been door in de Jump Kick beweging. Daarna maakte ze een salto achteruit en krulde zich op tot een balletje. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe James op zijn nagels beet, alsof hij bang was dat er iets ernstigs zou gebeuren met zijn pokémon. De Lopunny viel steeds sneller omlaag en bij de laatste meter vouwde ze zichzelf weer open en met de inslag van een kleine meteoriet sloeg ze tegen de grond. Toen het stof was opgewaaid, stond Daisy ongedeerd op de grond, temidden van een kleine krater. Naast haar stond James op en neer te springen en rende hij naar zijn pokémon toe. “Dat was geweldig Daisy, helemaal geweldig,” zei hij op een iets wat te blije toon, terwijl hij haar bij d’r handen pakte en in de ronde danste. Daarna liepen ze samen naar Vivienne toe. “Hoe doe je dit toch allemaal? Hoe weet je wat de beste aanvallen zijn om te combineren?” vroeg James haar. Vivienne grinnikte zachtjes. Daarna tikte ze met een vinger tegen haar hoofd aan. ”Ik visualiseer me elke aanval en bedenk me hoe alles goed achter of tijdens elkaar past. Je moet zoeken naar aanvallen die elkaar kunnen opvolgen of elkaar complimenteren,” legde ze uit met een glimlach op d’r gezicht. Voor haar was het inmiddels second nature geworden om zo naar aanvallen te kijken. Toen ze nog een trainer was, was ze vaak ook niet bij het gevecht aanwezig, omdat ze in haar hoofd een complete moveset aan het maken was. Fiora had haar hier vaker kwaad op aangesproken. “Je bedenkt dit allemaal zelf?” vroeg James haar in ongeloof. Met een lichte blos op haar wangen knikte Vivienne. “Dat is geweldig. Denk je dat je me dat kunt leren?” ging de man daarna verder. Ze knipperde verbaast met d’r ogen. ”Uh. Nou. We kunnen ‘t proberen. Over het algemeen denk ik er niet echt bij na en komt ‘t vanzelf, maar ik denk wel dat ik je iets kan leren,” zei ze voorzichtig. Dit was niet echt waar ze op gerekend had, maar als hij het wilde, wie was zij om ‘t  tegen te gaan.
Tot laat in de avond waren ze samen bezig met het bedenken van nieuwe aanvallen. Alles werd keurig netjes opgeschreven en James vertelde haar enthousiast dat ze de volgende ochtend zouden gaan oefenen. De contest was pas over een paar dagen, dus ze hadden nog eventjes de tijd om te oefenen. Gelukkig maar. Vivienne glimlachte de hele avond door en was blij dat ze iemand had kunnen aansteken met haar enthousiasme voor het coördinatorschap. Ze had altijd het idee gehad dat men vond dat het een nogal nichterig iets was, daarom vond ze het heerlijk dat deze typisch mannelijke man het ook leuk vond om zijn pokémon rond te laten dansen. Als laatste gaf ze hem nog de tip, als hij ooit een verloren talent in zichzelf vond in het spelen van een instrument of zang, dat het een prachtige manier was om de pokémon zelf te begeleiden in plaats van alleen een muziekje laten afspelen. Ze glimlachte op ‘t laatste, voordat ze naar buiten keek en merkte dat het wel heel erg donker was geworden. Misschien was ‘t tijd om op te stappen.