We live like spoiled royalty

Ze volgde de bewegingen van Aldrei alsof ze de hare waren, ze had geweten dat de vos ging aanvallen, ze had geweten hoe het beest zou aanvallen.. ze had haar kunnen stoppen... ze had het niet gedaan. En ze zou nog altijd niet doen. Ragya was zich er heel goed van bewust dat de gouden vos door zou gaan tot er een einde was gekomen aan de jongen, dat was een feit. Misschien dat ze er dan een halt tot zou roepen, maar ergens had ze het gevoel dat hier blijven staan en simpelweg kijken de betere optie was... het voelde als het juiste om te doen? Misschien loog ze zichzelf dat enkel voor. Maar hey, je moest ook iets. En toen voelde ze vuur, iets wat ze nooit verschrikkelijk erg had gevonden, maar het was genoeg om haar opzij te laten springen. Zonder twijfel stuurde ze hierna Fenrir uit zijn bal, weten dat de Archeops rond haar nek niks zou doen om te helpen. De Houndoom zag de situatie al snel en stelde zich tussen Khaleesi en Ragya op zodat de beet niet volledig zou raken. Zijn diepe grom was duidelijk. Hij zou de jonge vos niks aandoen, als zij Ragya niks deed, anders had hij geen andere keus. De reu was plichtsgetrouw. Hij zou zijn eigen gevoelens aan de kant zetten voor zijn trainer. Vandaar dat zijn donkere ogen nu in de hare brandde, vragend voor een staking in gevecht zodat deze onzin afgelopen kon worden.
Aldrei daarin tegen was nog lang niet klaar. De klap raakte haar en zorgde ervoor dat ze moest los laten van de wond op de schouder, natuurlijk voelde ze waar de jongen haar had geraakt, maar het interesseerde haar niet. Bij de woorden van de ander gromde ze even woedend als hijzelf terug. Oh dat zou hij willen. Ze was nog lang niet klaar, nog niet eens begonnen. Gebruik makend van de afstand die ze nu had liet ze haar ogen rood oplichten, een Extrasensory uitvoerend op de ander. Hoewel de kracht van de aanval niet te zien was kon je er zeker van zijn dat het te voelen was. Daar zou ze de ander zeker van maken. Ze zou hem laten leiden. Ze zou hem iedere stap die hij ooit gezet spijt van laten krijgen. Aldrei grauwde naar de ander, hatelijk. Altijd had ze het al geweten dat dit zo zou moeten aflopen. Natuurlijk had ze het geweten. Iedere verdomde dag probeerde ze haar trainer te waarschuwen voor mensen, dat ze nergens goed voor waren. Iedere keer als je close met iemand werd zouden ze een manier vinden je te breken, je pijn te doen. En waar haar trainster dat niet had geleerd betekende niet dat zij haar die les niet zou bijbrengen. Iedere keer dat ze van iemand had gehouden had deze haar verraadde. Eerst Kaito, nu Lucian. Allemaal waren ze hetzelfde. Allemaal waren ze niks meer waard dan as op de stenen van Lumiose. En zíj had het altijd al gezien, het het altijd al geweten zelfs toen ze bij dit zwijn woonde. Haar trainer mocht dan zwak zijn en twijfels hebben... zij niet. Nee. De vos wist heel goed wat ze hier nu ging doen. Zodra ze vrij spel kreeg zou het gebruiken ook. Mer haar muil opengesperd vuurde ze een Overheat op de ander af, hopend hem levend te verschroeien, of minstens pijn te doen. In de tussentijd sprong ze weer dichterbij, nu uithalend naar zijn strot, al zou ze ook een genoegen nemen met een arm.

Aldrei keek toe hoe de Scyther in beweging was gekomen en zich nu voor zijn trainer opstelde om deze te beschermen. Ze kende het beest niet, maar dat maakte niet uit. Niks maakte uit. De vos hechtte aan niemand waarde behalve aan haar trainer. ze zou hier alles voor geven. Haar grom werd dus ook naar het groene wezen gericht, al was ze toch blij om te merken dat in ieder geval de eerste aanval geraakt had. Goed. Laat hem maar leiden. Laat hem maar pijn hebben. Hij had het verdiend. En meer zou er komen. Ze hielt van die schreeuw, genoot er van. Want die schreeuw betekende dat hij even veel pijn kreeg als er haar en haar trainster was aangedaan. Nog voor ze naar voren kon springen begon er echter wat op te lichten, de pokémon voor haar was geëvolueerd. Toch maakte het haar weinig uit. Of ze maakte een groen beest kapot of een rood. Wat boeide het haar nou. Niks. Wat haar wel boeide was het moment dat de ander haar raakte bij de nek en zo de adem ontnam. Een grom van directe pijn ontsnapte haar keel voor een moment, maar ze liet zich niet stoppen. Zonder echt te mikken gebruikte ze een inferno op de ander, wetende dat het vanaf deze afstand toch niet uit zou maken. Ze zou niet opgeven. Ze zou alles hier kapot maken.
Het was de pijn van Aldrei die haar uit haar waas haalde en eindelijk de omgeving echt in zich op begon te nemen. De pokémon van Lucian had Aldrei vast en ontnam haar de adem, rechts van haar stond Fenrir zijn grond te behouden tegen Khaleesi die ook niet meer wist wat te doen. Het was oneerlijk. Hun hadden geen keuze. Ze kon haar Houndoom niet dwingen iemand waarvoor hij gaf pijn te doen omdat bij haar hetzelfde gebeurde. Haar pigmentloze ogen vielen nu op Lucian... ze vroeg zich voor een seconde af waar ze mee bezig was, en toen stapte ze naar voren. "Aldrei, het is genoeg zo." Sprak ze duidelijk genoeg voor ieder te horen. Ze maakte oogcontact met haar vos, die vocht voor adem. Ze zou alles doen voor dat beest, en wederom bewees ze dat door nu richting de Scizor te lopen. De roodharige greep het lichaam van Aldrei en ondersteunde het zodat ze niet meer bij haar nek hing, om hierna een hand op de schaar van de pokémon te leggen en deze doordringend aan te kijken. "Laat los Scizor, je hoeft hier niet betrokken bij de raken" Haar toon was duidelijk net zoals haar grip. Hoewel ze weinig zou kunnen beginnen tegen de pokémon zou ze deze best aanvallen als het Aldrei zou helpen. En daar deed ze het voor, dat was de rede waarom ze stopte. Voor een moment keek ze langs het beest heen richting Lucian... "Het is al over" Het kwam zacht uit haar, maar toonloos. Toch was het genoeg om de vos te laten grommen, nog altijd haar greep verwikkeld. Ze waren klaar hier... ze moesten stoppen voor nu.
Afgezonderd van de rest stond Fenrir nog altijd tegenover de jongere vos, zijn ogen streng als altijd. Hij voelde geen haatgevoelens, geen wraakzucht. Toch zag hij hoe de ander duidelijk niet wou vechten, en hijzelf zou het liever ook voorkomen.. Toen Ragya Aldrei terug leek te roepen wist ook hij dat het nu over zou moesten zijn. Dus hij stopte zijn gegrom en liep rustig naar Khaleesi toe, om zijn snuit tegen haar nek aan te duwen op een zachte manier. Zorgzaam gaf hij er enkele likken over om het bloed op te vangen, om steun te bieden. Na een zacht en zuchtend geluid keek hij haar pas weer aan en duwde nu zijn kop tegen de hare. Hush, het was al goed... het kwam wel weer goed. Ze hoefde niet te vechten, ze hoefde elkaar niks aan te doen. Het was goed.

De roodharige drukte de vos tegen haar lichaam aan toen deze eindelijk werd losgelaten door de pokémon. Zorgzaam liet ze haar hand over diens nek heen glijden en zag de indeuk van de klauw er nog in staan. Aldrei kon enorm veel hebben, maar dat betekende niet dat ze haar graag in pijn zag. Ze omhelsde de vos en keek weer om zich heen.. Fenrir was afgewezen en keek zijn eigen Ninetales na, gestaakt in zijn passen en met de verse tranen van de ander nog glimmend in zijn eigen vacht. Hij neeg zijn kop neer toen hij Khaleesi zag verdwijnen en verharde zichzelf weer naar de reu die hij altijd was. Alsof het hem niet interesseerde... Ragya wist beter dan dat. Fenrir was al veel verloren in zijn leven en iedere dat er weer zoiets moest gebeurde maakte het hem harder en harder. Zoals nu, hij zou enkel kouder worden met de dagen en het speet haar. Met een hand Aldrei ondersteunend pakte ze met de andere de bal van de Houndoom, om deze zonder moeite terug te sturen. Tevens stuurde ze de Archeops terug. Alleen zij en Aldrei.. Zo hoorde het te gaan. Nu ging haar blik naar de pokémon van de ander. Ze zuchtte even en liep naar hun toe. "Khaleesi, we gaan naar jullie huis toe oké? Dan kan Lucian daar wakker worden" De roodharige keek voor een moment naar de vos, maar hielt haar blik leeg. Rustig zette ze haar Ninetales neer op de grond en liep nu naar de Scizor en de jongen toe. Zonder er goed over na te denken pakte ze de pokébal van de ander van Lucian af en drukte hem tegen de pokémon aan, om hem terug te laten keren. Rotbeest. Ze ving Lucian zo goed en kwaad als het kon op. Hierna drukte ze op de pokébal aan haar riem en liet Sleipnir eruit, zodat deze de ander terug zou kunnen dragen. "Aldrei, ga ons voor, je weet de weg" Hierna richtte ze zich op de jongen en keek naar diens wonden... ze had geen spijt van wat Aldrei de ander had aangedaan. Maar ergens voelde ze het, ergens begreep ze dat wat ze hier deed enkel haar manier was van pijn weg te duwen. Het was logisch, deze jongen was haar alles geweest voor een lange tijd en nu moest hij ineens niks meer voor haar betekenen.. hoe kon je dat anders doen dan met woede? Met haat. Ze zuchtte en veegde een pluk van diens haren uit zijn gezicht en bekeek de wond. Hij zou het zelf moeten behandelen, ze zou het niet voor hem doen. Met enige moeite probeerde ze hem hierna op haar paard te krijgen, natuurlijk hopend dat Khaleesi haar zou laten. Anders moest ze deze ook maar terugsturen, wat maakte het ook uit.

Ze sloot zich af voor de blikken en duidelijke haat van de jonge teef. Ze negeerde het simpelweg. Rustig liet ze Sleipnir overeind komen en liep nu samen met hem richting het huis wat ze voor zo lang als het hare had gezien. Voor haar zag ze Aldrei lopen, iemand die evengoed de weg nog kende naar deze plek... Het duurde niet lang voor ze het ook echt hadden bereikt en ze Lucian weer over nam van de Rapidash. Ze opende de deuren met de sleutel die ze nog altijd bij zich had gedragen en vond zo uiteindelijk haar weg naar binnen. Hoewel ze nu ook haar hengst terugstuurde bleef Aldrei als haar schaduw bij haar hangen, het duidelijk niet eens zijnde met de situatie. Rustig liet de roodharige echter de jongen op het bed vallen, om hierna zuchtend te kijken naar hem... Voorzichtig ging ze met haar hand door zijn haren heen, voelde zijn lokken even en hoe vertrouwd dit allemaal was... dit was thuis geweest. Dit huis, deze man... Verdomme. Ze trok haar hand terug en liet ze hierna over haar wang glijden, hiermee de verse tranen wegduwend. Ze moest sterk zijn... sterke mensen huilden niet... jankten niet om iets wat nooit echt was geweest... hielden andere niet in leven voor niks. "... Ik had dit niet gewild weet je?... Maar ik kon niet anders... Ik kon niet blijven..." Ze keek naar Aldrei... alsof ze van haar de woorden wou krijgen. Die kreeg ze niet. De vos bleef enkel zitten, humeurig, boos. Ze wist wat de ander dacht. Aldrei wou dat ze Lucian hadden afgemaakt. Maar dat kon niet. Nee.. Zij niet. Haar blik viel weer op Lucian en wederom raakte ze hem kort aan. "Niet dat het had uitgemaakt. Aldrei had gelijk, je begreep me niet en hielt al helemaal niet van me. Niet genoeg. Jammer dat het zo lang duurde voor ik het doorhad" Ze wist dat ze hier eerder tegen zichzelf praatte maar ze kon het niet helpen.. Het was nu eenmaal iets dat gebeurde.

Nog altijd reageerde ze niet op Khaleesi. Waarom zou ze? Dat beest haatte haar nu toch al. Het zou onzinnig zijn om er nog moeite voor te doen. Maar de boodschap was duidelijk of niet soms? "Kom Aldrei.. laten we gaan" Ze kwam weer overeind van het uiteinde van het bed en wou de deur al uit lopen toen haar blik ineens op iets viel op de tafel die in de ruimte stond.. daarop had ze altijd getekend. Langzaam liep ze ernaar toe en vond hier haar schetsblok. Ze was het vergeten, had nauwelijks wat meegenomen toen ze weg ging. Voorzichtig pakte ze het vertrouwde voorwerp op en bladerde erin. De tekeningen waren duidelijk, waren momenten waarvan ze terug kon denken. En zo kwam ze uiteindelijk op een blad aan met een tekening van haar en Lucian, dansend. Ze bleef er enkele minuten naar kijken en raakte het papier aan alsof het kapot zou gaan als ze er ruw mee was. Voor een moment twijfelde ze voordat ze een potlood pakte en iets naast de tekening schreef. Woorden die ze uit haar hoofd had geleerd omdat de jongen ze altijd gezongen had.. "Oh ma douce souffrance, Pourquoi s’acharner tu recommences. Je ne suis qu'un être sans importance, Sans lui je. suis un peu paro, Je déambule seule dans le métro. Une dernière danse, Pour oublier ma peine immense. Je veux m’enfuir, que tout recommence, Oh, ma douce souffrance" In alle eerlijkheid vond ze de betekenis van de woorden wel heel passend bij hoe ze zich nu voelde. Enkele druppels van haar tranen landde nu op het papier, naast de woorden een kleine vlek achterlatend. Ze zuchtte en scheurde het blaadje van de rest van het blok af, om het terug op de tafel te leggen. De rest ervan duwde ze in haar rugzak. Voor een moment bleef ze daar zitten, haar zicht wazig en haar hoofd vol van alles wat ze voelde maar geen wijs uit kon. Ze haalde een kleiner boek uit haar tas, donker ingebonden en afgesleten door het vele gebruik. Hierin had ze trouw alles opgeschreven wat er was gebeurd en even goed als mensen hun eigen huis vonden wist ze welke pagina's ze nodig had... de pagina's van de dag van hun dans. Alles wat niet in dit boek stond was niet gebeurd... en alsof het niks was scheurde ze nu deze bladzijdes uit hun bindsel. Met een pijn las ze de woorden opnieuw, herinnerde ze zich hoe opgelaten ze zich had gevoeld en deels had gehaat omdat ze niet weer wou vallen voor iemand. Had ze maar terug gekund om te zeggen dat het de moeite en pijn niet waard was. Ze kwam weer omhoog en legde de blaadjes onder de tekening. De laatste woorden die ze die dag had geschreven was 'Call me stupid but I hope he calls me'... ze keek ernaar, naar de manier hoe ze de woorden had geschreven. Haar blik viel op Aldrei "Kom, we hebben een patrouille om af te lopen" Ze keek niet meer om naar het tweetal toen zij en haar vos de deur uit liepen en deze achter zich sloten, om zo de straat weer op te gaan.