{ Home is where you know the ghosts that live there

De roodharige had haar karige spullen bijeen gepakt en was nu op weg naar het huis van Lucian. Dit moest blijkbaar zijn ouderlijk huis zijn en hij leek het nu weer in gebruik te nemen. Ze wist natuurlijk van de plek af maar gedacht dat de jongen er terug bij in wou trekken was haar wat minder voor de hand liggend geweest. Maar na een tijd van gewoon elkaar gezien te hebben voor of na het werk had ze toch de beslissing genomen om terug bij hem te wonen.. al was het maar om weer een veilige plek te hebben weg van de base af. Een plek om thuis te kunnen noemen en dat kleine stukje zekerheid weer te voelen. Ze kon het maar een poging geven. Vandaar dat ze ook richting de deur stapte en hier iets kortaf op klopte, om weer een stap naar achteren te zetten. Ze zag er nog altijd uit als een lijk die dr begraafplaats kwijt was, maar wie weet, kon ook beter worden. In de tijd dat ze wachtte bekeek ze met Aldrei het huis even... al was huis een understatement... damn dit was enorm... en voor iemand die vrijwel heel haar leven dakloos was en zelfs daarvoor van een kleine afkomst kwam... dit was voor haar onwerkelijk... Lucian moest haar het verkeerde adres gegeven hebben..

Lucian ging met zijn wijsvinger over de leuning heen van de oude, krakende trap waar hij nu opstond. Hij was net boven bezig geweest, het huis was nog altijd een enorme puinzooi. Maar sinds een paar weken had hij besloten er terug in te trekken. Hij wilde de kleine hotelkamer niet meer waar hij ruim een jaar in had gewoond, maar een alternatief had hij voorheen niet gehad. Zijn ouderlijk huis was er echter nog steeds.. en het was beschikbaar gesteld, dus toen had hij het geclaimd. Een van de voordeeltjes van Team Rocket zijn in een stad die door de organisatie werd geruled. Er leek weinig te zijn veranderd in de vele jaren dat hij niet meer binnen was geweest, op de enorme lagen van stof na die overal oplagen. Hij draaide zijn pols en keek naar het donkere stof op zijn vingers, veegde het vervolgens af door zijn duim, wijsvinger en middelvinger kort tegen elkaar aan te wrijven en liep toen verder de krakende trap af naar beneden. Net toen hij de woonkamer in wilde lopen - die nog altijd vol stond met stoffige dozen, al stonden er wel twee bankstellen en een losse stoel, die echter allemaal nog onder een oud stuk plastic zaten - hoorde hij iemand op de deur kloppen. Zo hier en daar stonden wat lege flessen in het huis verspreid, er stond er eentje op de trap, wat naast de deur, in de keuken een aantal en in het woongedeelte op het kleine tafeltje. Je kon wel zeggen dat hij een beetje aan het drinken geslagen was, maar dat deed hij sowieso al veel meer sinds een paar maanden. Sinds.. yeah.. In elk geval draaide hij zich nu soepeltjes om, om vervolgens naar de deur te lopen en deze te openen. Een zacht gepiep klonk van een roestende scharnier, maar eenmaal open zag hij Ragya en haar vos staan. "Hey," zei hij terwijl hij zijn mondhoek scheef wat omhoog hield, "kom binnen." De donkerharige stapte aan de kant zodat ze het halletje binnen kon stappen, om vervolgens de deur achter haar weer te sluiten.

De roodharige bleef rustig wachten buiten het enorme huis. Dit kon niet de juiste plek zijn. Ze kende Lucian als iemand waarmee ze in een klein appartement en nog kleinere hotelkamer had gewoond, maar ze had het nooit erg gevonden. Ze was immers een stuk minder gewend, een dak boven je hoofd was gewoon een luxe. Als klein kind had ze natuurlijk een woonplek gehad maar zelfs dan was ze van bescheidde afkomst geweest. Ze herinnerde zich nog een boerderij waar ze enkele Fire pokémon fokte. Het huis zelf was klein geweest maar het land erom heen groter. Zelfs de schuur waar ze de beesten in hielden was groter dan hun huis zelf. Het was zo’n typisch oud huisje waarin je alles hoorde en voelde met maar twee kamers en een dak zo laag dat ieder mens groter dan haar –zowat heel de bevolking- diens hoofd zou gaan stoten. Het had nooit uitgemaakt, want hoe kort ze er ook had gewoond het was een echt huis geweest. In de jaren daarna was iets om een echt huis te noemen ver gezocht geweest. Een enorme plek zoals dit… dit was niet eens een huis te noemen. Hierin zou je elkaar kwijt kunnen raken. Ze wist niet goed wat ze ervan moest denken. En toch was het de bekende Lucian die de deur open deed en haar binnen liet. Enorm stil knikte ze dus ook en stapte naar binnen, Aldrei als haar schaduw volgend, wantrouwig naar de omgeving maar voor namelijk onze gastheer hier. Na een tijdje rond gekeken te hebben in het halletje liep ze wat meer naar voren, tevens omdat haar nieuwsgierigheid werd geprikkeld. “…Lucian… woon je echt hier?...” ze draaide zich naar hem om. Damn.. sinds wanneer was hij een rijke vent? Waarom hielt hij zich nog bezig met criminelen? Als zij dít tot haar beschikking was had ze zichzelf nooit in de problemen gewerkt met ander volk…maar dat zei ze nu…

Hij had de deur geopend en haar binnengelaten.. ergens was het best wel vreemd om de deur open te doen voor iemand in dit huis.. want hoelang was dat wel niet geleden geweest. Het was een beetje stil. Lucian had de deur gesloten en zich naar de roodharige en diens vos gekeerd. Bij haar vraag knikte hij langzaam. "Jep, welkom in huize Lannister.." mompelde hij terwijl hij naar een bordje wees wat boven de deur hing in het halletje. Daar stond de naam 'Lannister' in sierlijke letters geschreven, met aan beide zijdes het symbool van zijn familie. Een gele leeuw op zijn achterpoten en een rood vlak als achtergrond. "Maar.. dat betekend dus ook dat jij hier echt woont," zei hij met een kleine grimas terwijl hij een uitnodigend gebaar maakte in de richting van het woongedeelte, wat een open deur was vanaf het halletje. "Don't mind the mess, by the way."

Ze was nog altijd aan het rondkijken toen de jongen naar een bordje wees. Duidelijk een teken van hun familienaam. De naam Lannister en een gouden leeuw. Ze vond het bij de ander passen, al sprak ze die gedachte niet uit. Ragya liep naar het gedeelte waar hij naar wees, met een zweem van een glimlach bij zijn woorden. “En hoezo ik? Ik ben geen Lannister.” Haar achternaam was door iemand verzonnen en zij had die aangehouden.. en haar originele naam was geen familienaam, simpelweg omdat haar afkomst niet zo werkte. Ze was dus als het om tekens ging een niks. Maar ze was toch blij met het gebaar dat ze hier ook zou wonen. “Ik heb nog nooit een huis zo groot gezien.. laat staan om erin te wonen” gaf ze toe met een onwennig geluid, wat ergens met schattig kon zijn, zo onzeker dat het was. Maar eenmaal in de nieuwe ruimte keek ze wederom rond, de flessen opmerkend.. maar ze besloot zich aan de woorden van de ander te houden en er niet te veel op te letten.

Het was enorm lang geleden dat hij dat familiewapen had zien hangen, zeg. Toen hij het voor het eerst had opgemerkt, een paar weken geleden, had hij het van de muur afgehaald en het stof er afgeveegd, want de kleuren waren enorm vervaagd geweest en de leeuw amper zichtbaar - om nog maar niet te spreken over de spinnenwebben die overal overheen liepen, het huis was immers voor vele jaren onbewoond geweest. Maar nu kwam de leeuw weer tot zijn recht, het straalde weer. De laatste Lannister, Arceus zo kon hij zichzelf wel noemen op dit moment. Eeuwen van zijn rijke familie die zich telkens door had weten te zetten, elke generatie hier in Kalos bevatte de Lannister familie. En nu was hij de laatste met die achternaam. "Wie weet, ooit op een dag.." Hij kon het niet laten om die woorden zacht te mompelen, maar snel zorgde hij ervoor dat het gesprek naar iets anders ging en zei hij dat ze niet op de rommel moest letten. Want rommel was er zeker ja. Een scheve glimlach verscheen op zijn gezicht bij haar woorden, ze had nog nooit een huis zo groot gezien. "Ik moet er zelf ook nog wel eventjes aan wennen, ja," zei hij terwijl hij haar volgde naar het woongedeelte. Zijn blik ging naar de bankstelsels, waar hij nog niet eens moeite voor had gedaan om ze uit te pakken. "Het lijkt alsof tijd hier stil heeft gestaan.. alles van vroeger is er gewoon nog.. Onder een hele laag stof, maar het is er nog altijd." Lucian zuchtte een keer en keek de kamer rond. Er was een open haart, er hingen zo hier en daar wat oude foto's en schilderijtjes die helemaal waren vervaagd door het stof. "En dan nog niet eens gesproken over alle geheimen van dit huis.." Hij wandelde door naar de grote keuken, waar een oude, houten tafel stond met gammele stoelen, waarvan het hem niet zou verbazen als die door zouden zakken wanneer je erop ging zitten.

De roodharige leek ondanks het gemompel de woorden van de jongen nog te horen en het was iets wat haar liet verstijven. Meende hij dat? Nee… dat kon niet, hij was vast niet serieus, hij kon niet serieus zijn. Hoe zou deze jongen die van natuur hiervoor een enorme flirt was geweest nu serieus kunnen zijn over een opmerking zoals dat. Waarom zou hij van alle mensen haar in de familielijn willen? Zacht mompelde ze wat terug terwijl ze al in beweging kwam richting de woonkamer. “…Would you really want that once?” Natuurlijk zat ze er nu nog niet aan te denken, dat zeker niet. Maar ze was de laatste om te ontkennen dat ze daar uiteindelijk niet wou eindigen. Ooit wou ze een eigen familie hebben en een normaal leventje. Ze was een vrij familie gericht persoon.. Er waren maren weinige die dit wisten en dat hielt ze dus ook liever zo. Maar het gesprek ging verder eenmaal in de andere ruimte. Er moest veel gedaan worden aan het huis dat kon ze nu al zien.. en toch vond ze dat geen erg vooruitzicht. Ze hielt van dingen maken en opknappen. Dit zou hun plekje kunnen worden.. al was plekje in een understatement. Eerst alles schoonmaken en uitpakken zou een goede stap zijn om te beginnen. “Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe dit voor je moet zijn” maar ze liep naar hem toe en pakte voorzichtig zijn hand vast, nog altijd niet zeker met hoe ze dit allemaal wou doen. Met kleine stapjes. “Je moet me er wel meer van gaan leren, ik wil dit huis ook gaan kennen” Ze keek meer om zich heen toen ze naar de keuken gingen.. ja… ze moeten nog veel doen.

Hij hoorde de woorden niet die de roodharige zacht had gemompeld op het moment dat ze de woonkamer ingingen. Misschien hoorde hij ze ergens wel, in zijn onderbewustzijn, maar omdat zijn aandacht op de ruimte gericht was voor nu kreeg hij de woorden niet volledig binnen. Al was hij er zeker van dat het ook niet de bedoeling geweest zou zijn van de ander. Het was.. moeilijk om te zeggen. Zeker omdat het nog altijd een beetje onzeker was wat ze nu precies van elkaar waren. Lucian was niet lang in het woongedeelte blijven staan en was doorgelopen naar de keuken. Hij keek kort de ruimte door, ze zouden al die kastjes leeg moeten halen, het zou hem niet verbazen als er allemaal eten in lag te rotten.. om eerlijk te zijn had hij ze nog niet eens open durven doen. Lucian leefde zowat op het voedsel in de kantine van Team Rocket, en op het voedsel wat hij dagelijks jatte uit bakkerijtjes en kleine supermarkten. "Hmn.." was zijn wat afwezige antwoord, maar hij kreeg zijn aandacht er weer bij toen hij de hand van de ander in de zijne voelde. Lucian trok zijn mondhoek een beetje omhoog en draaide zich naar haar toe. "I will.." zei hij terwijl hij haar kort aankeek in die vertrouwde, pigmentloze ogen waar hij door de tijd heen zoveel om was gaan geven. Zachtjes hield hij haar hand nu vast, die verstrengeld was in de zijne. "Ik zal je een korte rondleiding geven, hier dus de keuken en de woonkamer - pas wel op met die stoelen, ik vertrouw ze niet helemaal. Boven zijn een hele hoop kamers, er is een zolder en nog een grote kelder. Zeg maar waar je eerst heen wilt."

Er kwam geen antwoord en dat was dus iets dat ze opvatte als een nee. Blijkbaar niet. Ach ze had ook niet anders kunnen verwachten right? Ze zou er ook niet over moeten nadenken, niet nu zo zo waren. Het was allemaal vreemd tussen hun in en ze wist ook niet waar dit zou eindigen.. als dit al ergens zou eindigen. De roodharige keek de ander dus ook voor een moment aan voordat ze zuchtte en zichzelf in beweging zette, een pluk van haar rode haren uit haar gezicht vegend. Na niet al te lang kwamen ze weer in de keuken die er net zoals de rest versleten uitzag. Er was veel werk te doen maar dat was niet al te erg right? Nee, ze zouden er genoeg tijd in kunnen steken en dat kon dit hun plekje worden. Ja. Iets voor hun twee. Ze had de hand van de ander voorzichtig vast gepakt en ze voelde hoe de hand van de jongen zich om de hare sloot. Het was een fijn gevoel, zijn hand was aangenaam warm en voelde zacht aan tegen de hare. Ze keek terug naar hem en knikte bij zijn woorden. “Ik wil boven als eerste zien dan” De zolder konden ze daarna wel doen, voornamelijk omdat de kelder haar niet bepaald aantrok. Ze bleef dicht bij Lucian en keek weer naar Aldrei, die kort en duidelijk gromde. Nope, niet ermee eens.

Hij knikte een keer toen ze zei dat ze boven dan als eerste wilde zien. Lucian keek kort naar Aldrei, maar hij was een echte professional geworden in het negeren van de vos. Terwijl hij Ragya's hand nog altijd vasthield begon hij terug te lopen in de richting van de hal waar ze net waren aangekomen. Dit was nu ook haar huis.. best vreemd eigenlijk. Zijn hotelkamer was voorheen hun 'huis' geweest.. maar dit huis had een trap.. meerdere zelfs. "Hij kraakt wel heel erg," zei hij voordat ze de trap opliepen. Er lag een dikke laag stof op de leuning, die hij dan dus ook liever niet aanraakte. Eenmaal boven kwamen ze in een wat donkere gang te staan. Zo hier en daar stonden dozen, hingen schilderijen scheef aan de muur en zaten de lampen helemaal onder de spinnenwebben. Yeah.. er moest best veel gebeuren voordat ze hier mensen konden uitnodigen. "Hier is een badkamer.." zei hij terwijl hij de deur een beetje openduwde zodat de ander naar binnen kon kijken. "En nog wat andere kleinere ruimtes.." ging hij verder terwijl hij haar meenam door de gang. "Hier is de grote slaapkamer." Er verscheen nu een kleine grijns op zijn gezicht, terwijl hij de deur met zijn rug openduwde en achteruit naar binnen stapte, het licht aanknipte met zijn vrije hand, in de ander had hij haar nog altijd vast. Er stond een prachtig hemelbed.. wat kasten.. er lag een kleed op de grond.. maar er stonden minder dozen dan in de andere ruimtes.

De roodharige bleef meelopen met Lucian, hem de weg laten wijzen door het huis heen. Het was vreemd voor haar op meerdere manieren. Ten eerste woonde ze nu weer bij de jongen in en zou dit haar huis moeten worden. Dit voelde niet als haar huis. Ze had nog nooit in zo’n groot gebouw gestaan in het algemeen laat staan om erin te wonen.. het was voor haar intimiderend. Daarbij voelde het niet als een huis nu alles onder de spinnenwebben zat –en spinnen iets waar ze het nog minder mee eens was- en alle meubels afgedekt waren door doeken. Het huis was oud en had een geschiedenis waar zij niet in behoorde. Voor haar was dit een vreemd huis zoals ieder ander vreemd huis. Maar het was Lucian zijn huis… dus ze moest het een poging geven. Ze moest het proberen en ze had weinig keuze of wel soms? Ach... en vandaar dat ze zonder zijn hand los te laten mee de trap op liep en de ruimtes inkeek waarvan de ander de deuren opende. De scharnieren leken te klagen bij de aanrakingen maar verder werkte het nog wel. En dat was zeker iets te noemen. Uiteindelijk stopte ze bij de slaapkamer. Het was duidelijk meer bewoond dan de rest van het huis en een prachtig bed stond er als pronkstuk in. Maar de roodharige leek ondanks dat ze realiseerde hoe verschrikkelijke vraag ze stelde hem toch hardop uit te spreken. “Als jij hier slaapt, waar kan ik dan slapen? Bij een van de kleinere ruimtes waar we voorbij kwamen?” Ze zou niet meer bij hem slapen. Niet nu.. en wie weet hoe lang het weer zou duren voor ze genoeg vertrouwen had om dat weer voor elkaar te krijgen.

Lucian had deze slaapkamer bewoond de laatste paar weken.. maar hij had rekening gehouden met iets waarvan hij al zo'n vermoeden had dat het ging gebeuren. Niet dat hij het haar kwalijk nam.. sowieso was het al een enorme stap om weer bij elkaar onder één dak te wonen - en wat voor een dit keer, Arceus nog aan toe. "Jij slaapt hier," zei hij met een lichtelijk onzekere glimlach, al probeerde hij het duidelijk te verbergen. "Ik neem mijn eigen kamer van vroeger," zei hij. Kort wendde hij zijn blik af, gaf haar nog even de tijd om de kamer in te kijken en liep vervolgens weer naar buiten, haar hand nog altijd vasthoudend. "Hier zit trouwens de trap naar de zolder," zei hij terwijl hij een kast wegduwde die ergens random in één van de gangen stond. Een donkere trap naar boven werd zichtbaar. "Het eerste geheim van Huize Lannister," zei hij terwijl hij een zwierig gebaar met zijn hand maakte, alsof hij het aan haar presenteerde, en vervolgens het oude lichtknopje indrukte zodat er een zwak licht aanging boven.

De roodharige was iets verbaast om het voorstel van de ander… wait… zij mocht hier slapen? Ergens zag ze de onzekerheid in zijn glimlach toen hij dit aan haar vertelde, al besloot ze er maar niet al te veel van te denken. Hij wilde blijkbaar zijn oude kamer terugnemen. Ze fronde een beetje. “Weet je het zeker? Ik vind het geen probleem om kleiner te slapen..” Voornamelijk omdat ze gewoon voelde dat er iets mee zat. Maar ze vertrouwde hem, of ja, dat probeerde ze weer te doen. Vandaar dat ze uiteindelijk maar knikte en hem naar buiten volgde, iets wat vrij makkelijk te beslissen was aangezien hem nog altijd vast had. Maar de jongen verklaarde hierna dat de trap naar zolder hier was… waar hier ook mocht zijn. Iets wat blijkbaar achter een kast bleek te zijn. Verwonderd keek ze omhoog naar de donkere trap en weer terug naar de kast die het eerst was geweest. “Dit maakt me nieuwsgierig naar wat er nog meer te wachten staat” Zodra het licht aansprong liep ze naar boven toe, duidelijk nieuwsgierig naar deze verborgen ruimte.

DUDE WITH THE DRAGON TATTOO

Hij had verwacht dat ze met zo’n opmerking zou komen, natuurlijk wilde ze nog niet met hem in één kamer slapen. Het leek wel alsof alles weer vanaf het begin moest, haar vertrouwen winnen, haar hart weer voor zich winnen. Om eerlijk te zijn wist Lucian niet of hij dat alleen kon doen, het moest uiteindelijk van beide kanten komen en hij was hoogstwaarschijnlijk niet sterk genoeg om zo’n last alleen te dragen. Want wanneer zij tegen zou werken in dat proces van elkaar weer terugwinnen.. als alles alleen van zijn kant zou moeten komen.. dan werkte het niet. Maar voor nu wel, en Arceus wat was hij daar opgelucht over. Tot nu toe was alles goed gegaan, had hij nog geen domme dingen gedaan of gezegd.

“Heel zeker,” was zijn antwoord toen ze hem vroeg of hij het wel echt wilde, dat hij naar zijn oude kamertje ging en zij hier zou slapen. Hij twijfelde er niet over. Snel veranderde hij van onderwerp, trok haar mee terug de gang in en besloot haar de zolder te laten zien. Lucian trok de zware kast weg en zo ontstond er een opening. Zodra hij het licht aan had geknipt stoof de ander naar boven, en hij volgde haar met een kleine grijns op zijn gezicht. De zolder.. dat was vroeger één van zijn favoriete plekjes geweest. Eenmaal boven ging hij naast haar staan, hij kon er net rechtop staan, sommige stukken waar het dak scheef liep zou hij echter zijn hoofd stoten. Er zat geen raam in de zolder, dus het enige licht kwam van de met vol spinnenwebben, oude gloeilamp die aan het plafond hing. Er stonden stapels met dozen, heel veel dozen waar van alles en nog wat in zat. Maar er stonden ook dingen zoals oude meubels, een gebroken spiegel, en nog veel meer van dat soort creepy shit die je op zolders vond. En, natuurlijk, een hele hoop stof.

©

De roodharige had tijd nodig. Tijd was iets wat in dit fragiele proces heel belangrijk was, want om iemand lief te hebben moest je jezelf open gaan stellen voor de ander en deze volledig durven te vertrouwen. En hoe het er nu voorstond durfde ze dat echter niet.. want er kon zo ontzettend veel mis gaan wat dat betrof. Ze was bang om weer pijn te hebben en een ander pijn te doen, ze wilde haar emoties ook niet meer op tafel leggen daar kwam nooit iets goeds uit.. dat had ze geleerd nu. Maar ze had de ander beloofd hem een kans te geven en dat zou ze ook doen. Maar op z’n tijd. Ja, dan weer wel. Vandaar dat ze hem nu het huis liet zien, zoals zelfs de verborgen zolder. Eenmaal boven liet ze haar ogen dus wennen aan de belichting, al was deze voor haar pigmentloze blik vrij prettig. Ze was gevoelig voor licht en het zachte lampje irriteerde haar alles behalve. De voorwerpen hier waren niet spontaan indrukwekkend.. maar alsnog begon ze door de ruimte heen te lopen naar plek waar alles wat minder opgegeten leek door motten en stof.

Gesponsorde inhoud

» Home Sweet Home [+Averill Stanwick]
» [HF] Looking for ghosts
» » Never liked Ghosts .
» Quiet ghosts
» [ Lucia ] Where are you ghosts?