Quiet ghosts

Mabel zuchtte, afscheid was toch wat moeilijker gevallen dan ze had gehoopt, maar dat had je ook als je al ruim zeventien jaar thuis woonde. Ze keek nog even om naar de winkel, in de winter waren er haast geen bloemen, dus de bloemenzaak was grotendeels gesloten. Gelukkig waren er nog genoeg dingen te doen om de gemiste tijd in te halen. Silvester vloog boven zijn de trainer, de Pidgey kwam in de buurt van andere Pidgey's, Fletchlings en Fletchinders die elkaar probeerden warm te houden op de daken. Mabel hield de vogel in de gaten, niet dat ze zich zorgen maakte om de pokémon, Pidgey's konden hun huis altijd terug vinden, maar meer omdat ze niet dacht dat Silvester haar kon vinden in Kalos. Het meisje keek weer even voor zich uit, de route naar Aquacorde was heel kort, geen risico op een nachtje in de wildernis. Ze grinnikte even en dacht aan haar zus die voorstelde dat Silvester haar er heen kon vliegen. Misschien als hij evolueerde, maar dat had hij nog niet gedaan. Waarom? Misschien zou ze er achter komen als ze pokémons sprak. Of hij was gewoon nog te zwak, echt getraind hadden ze niet gedaan...
Een plotseling gewicht deed haar opschrikken uit haar gedachten. Mabel keek naar boven, Silvester keek vrolijk naar onder. "Silver, je bent zwaar, ga van me af," probeerde ze de Pidgey weg te jagen. De vogel maakte een quasi-teleurgesteld geluid en klapperde met zijn vleugels. Silvester hupte op de schouder van zijn trainer en keek haar ondeugend aan. Mabel zuchtte en haalde haar handen over haar hoofd om haar haar weer wat beter te maken, Silver maakte er wel vaker een warboel van. "En bedankt," mompelde ze tegen de vogel. De Pidgey maakte een geluid wat nog het meeste op lachen leek en vloog op, met een pak-me-dan houding. "Silver, kom terug," riep Mabel haar pokémon na, Silvester trok zich er niks van aan en vloog harder. Te veel in zijn spel. Mabel liep sneller, met een reistas ging ze veel langzamer dan normaal, straks gebeurden er nog ongelukken. Aan de andere kant was het heel rustig. "Silver," de brunette zag dat de pokémon in de richting van iemand op een bankje vloog. De Pidgey keek net om en slaakte een vrolijke kreet, niet op de hoogte van zijn omgeving. "Silvester." Mabel zette er vaart achter en rende half achter haar pokémon aan. Silvester had zich inmiddels ook omgedraaid en was licht in paniek, als hij bij zijn volle naam werd genoemd betekende dat er iets aan de hand was. De Pidgey kon niet meer stoppen, hij ging net iets te snel.
Silvester slaagde er in vol tegen de jongen op de bank aan te botsen, gelukkig iets minder hard door het veel te late afremmen, en bleef versuft liggen. Mabel wist niet precies hoe ze er op moet reageren en liep de laatste paar meter naar haar Pidgey toe. "Arceus, het spijt me," verontschuldigde ze zich tegen de jongen terwijl ze de pokémon van zijn schoot plukte. Bijna een halve kilo pokémon tegen je aan krijgen was vast niet prettig, zo als zij al zo vaak had meegemaakt. "Gaat het?" Vroeg ze half tegen Silvester en half tegen de onbekende op de bank. Silvester schudde versuft zijn kop en fladderde even met zijn vleugels. Mabel zuchtte en zette de Pidgey op haar schouder. Wat ongemakkelijk keek het meisje naar de jongen op de bank. Natuurlijk gebeurde zo iets weer, met Silver's rampen talent. Meestal gebeurde dat alleen thuis, maar nu ze thuis (tijdelijk) hadden verlaten moest ze er waarschijnlijk maar aan wennen.

Mabel keek even naar Silvester toen naar hem werd gevraagd. "Silver?" De Pidgey maakte een vrolijk geluid en hupte op zijn trainers hoofd. "Ah, niet weer, Silver," de brunette had even moeite met de vogel uit haar haren te halen. "Ik snap het, je bent oké." Zuchtte ze terwijl ze de pokémon weer op haar schouder zette. Mabel keek Silver even aan en zuchtte, moest dat écht? "Silver? Moet jij trouwens niet nog wat doen?" Vroeg ze aan de Pidgey, als hij haar zo ging irriteren zou ze hem er voor laten boeten. De vogel leek te te begrijpen en sprong van zijn trainers schouder op de bank. Hij kwetterde iets wat waarschijnlijk zijn, hopelijk, gemeende excuses was en klapperde een beetje met zijn vleugels. Mabel glimlachte en keek naar de vogel op de bank.
Haar blik werd getrokken door een beweging onder, of eigenlijk achter, de bank. Een Zigzagoon. Met haar gedachte bij Arrow, haar zusjes, voor haar, valse Linoone, die niet echt al te fijne herinneringen had liep ze wat angstig achteruit. "S-Silver?" De Pidgey keek op en volgde de blik van zijn trainer naar de bank. De vogel sprong eerst op de rugleuning en lande toen op de grond, naast de Zigzagoon. De kleine pokémon liep naar voren, geschrokken van de plotselinge verschijning. Silvester hupte onder de bank door en keek ietwat schuldig naar zijn trainer. Mabel keek de vogel even aan, maar kon geen boze blik opbrengen. De Zigzagoon zat nog steeds tussen hun in.

Mabel keek naar de Zigzagoon, Silvester sprong tussen zijn trainer en de wilde pokémon in. Met het nodige vleugelgeklapper joeg hij de Zigzagoon wat terug. Mabel's blik viel op een Linoone, fijn, een replica van Arrow, net wat ze nodig had. Maar de Linoone had het op een ander doelwit voorzien en stal de pokédex van de jongen voor haar. Het was waar dat Linoones dingen stalen, dat waren meestal ronde dingen. Ook pokémons konden rare obsessies hebben. Afgeleid van de Zigzagoon keek Mabel hoe de blonde jongen achter zijn dex aanging, samen met een Piplup, water natuurlijk, en een Buneary. Na een korte twijfeling liep ze toch achter de trainer aan. "Silvester?" De Pidgey kwam van de grond en vloog achter de criminele Linoone aan. De vogel vloog de pokémons voorbij en landde ongeveer een meter voor de vluchtende Linoone. Behendig schopte de Pidgey zand omhoog en blies het met een kleine gust in de ogen van de pokémon. Waardoor de Linoone niks meer zag, in elk geval minder. Mabel rende niet zo snel als de trainer, ze had niet zo een behoefde aan Linoones, Piplups en Bunearys.

Mabel kwam aangelopen, ze had gezien hoe de Linoone de benen had genomen en de jongen zijn dex weer terug had gestolen van de pokémon. "Ik geloof dat ik een beetje waardeloos was, maar Silver heeft het goed gedaan," mompelde ze wat verlegen op het bedankje. De brunette was een tikkeltje nerveus door de nieuwe pokémon op het veld, op waterpokémon had ze het helemaal niet en verder... Naja, ze had het waarschijnlijk alleen op Silver, en Lawrence. Vogels, in het kort gezegd, vogels die ze kende. Mabel keek naar haar Pidgey die omhoog fladderde en op haar schouder kwam zitten, een fijne plek. Dat was vooral goed te zien aan alle vesten die nogal waren gesloopt door de kleine klauwen van de vogel. Silvester nestelde zich lekker op zijn trainers schouder en hield zijn blik op de twee pokémon op de grond, er was een andere vogel, altijd wel leuk zo'n soort van soortgenootje. Mabel hield haar blik vooral op de Buneary gefixeerd, die kwam haar kant op. Nerveus liep ze een paar passen achteruit, hoe lief, schattig en leuk sommige pokémons ook waren, ze mochten allemaal ver uit haar buurt blijven. Alleen Silver had het tot de vertrouwenskring geschopt, alleen Silver en Lawrence.

Mabel was opgelucht toen de Buneary weer in haar bal verdween, zo eng was het konijntje niet, maar toch.. Arrow leek ook niet eng en die had flink kunnen bijten. De jongen stelde zich voor als Shawn, echt geboeid leek hij, op het moment, niet. "Mabel," antwoordde Mabel simpel, ze keek even naar de vogel op haar schouder, maar besloot Silvester maar te laten. Het was best duidelijk wat de naam van de Pidgey was. Wacht, moest ze nu een gesprek beginnen? Twijfelend keek Mabel een seconde naar de route waar ze heen moesten voor Aquacorde. Silvester maakte een vragend geluid en keek naar Shawn. "Eh, wat doe jij hier in Vaniville?" Besloot Mabel toch maar te vragen, ze kon nog wel even wachten.