[ Lucia ] Where are you ghosts?

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Het zachte getik van de jongen zijn voeten waren het enige dat te horen was. Op het getik na was er niks anders dan totale stilten. Niet dat je wat anders kon verwachten in een oud huis waar  mensen vaak niet binnen durfde. Er zaten ghost pokémon en velen vonden ze eng. Oeh, ja ze waren zo eng. Je wou er echt geen tegen komen. Wie weet wat ze zouden doen. Misschien dat ze je wel lieten schrikken en voor het zelfde geld schrok jij je dan dood. Boem! Dan zou je leven zo maar ineens voorbij zijn. Overdreven rolde Ace met zijn ogen bij de gedachten alleen al. Het was even dom als de mensen die schrik hadden voor bug pokémon. Die waren natuurlijk ook zeer eng. Een Caterpi kon zo maar van uit een boom voor je op de grond vallen en je aanvallen. Ace moest toegeven dat veel mensen soms overdreven reageerde bij het zien van sommige pokémon, gewoon omdat ze...er schrik van hadden? En dan hadden ze niet schrik van een Salamance maar wel van een Caterpi. Dat ding was tien duizend keer zo klein. Wat zou die pokémon je in Arceus naam aan kunnen doen? Veel kon je er echter niet aan doen. Die mensen bestonden nu eenmaal en daar zou het bij blijven.
Ace zuchten een keer heel luid terwijl hij stil bleef staan. Hij plaatse zijn handen in zijn zij terwijl hij zoekend om zich heen keek. Er zouden toch ghost Pokémon moeten zitten? Dat was wat iedereen in ieder geval zei maar tot toen toe had hij er nog steeds geen gezien. 'Hallo! Geesten, waar zijn jullie?!' voor even wachten de jongen af. Hij hoopte dat er iets zou verschijnen maar niks. Vervolgens keek hij weer om zich heen maar er was niks. Een afkeurend geluid verliet zijn mond terwijl dat hij maar verder wandelde. Ergens moest hij toch een goede pokémon vinden? Hij wandelde maar gewoon verder terwijl dat hij het liedje Sweet Dreams begon te fluiten. Zo zorgde hij ervoor dat er toch net wat meer geluid was dan ervoor. Heel de tijd had Ace ook een zaklamp op zak gehad. Buiten was het ook al avond en dus donker. Binnen in het gebouw waren er geen lichten en was het dus ook donker. Door die twee zaken te combineren was het binnen in het huis alleen maar donkerder. Hij had de zaklamp wel nodig voor iets te kunnen zien.
De zaklamp had het al heel de tijd goed gedaan. Ace had gedacht dat de lamp genoeg was opgeladen om een hele tijd mee te gaan en tot op dat moment had hij er nog geen problemen mee gehad. Het ging echter niet heel de tijd zo goed. Uit het niet begon de zaklamp te flikkeren. Een frons kwam op zijn gezicht terwijl hij naar het ding in zijn handen keek. Enkele keren klopte hij tegen de zijkant van de zaklamp in de hoop die zo terug te laten werken maar niks. Het verergerde alleen maar want het licht ging volledig uit. De eerste paar seconden moest Ace doorbrengen in volledige donker. Zijn ogen waren er nog niet aan gewend waardoor dat hij zo goed al niks zag. Uiteindelijk begon hij vage figuren te zien. Hij kon voorwerpen al van elkaar onderscheiden. Zo zag hij dat er iets verder op een tafel stond met verschillende stoelen aan, maar zo kon hij ook de duidelijke vorm van een pokémon zien. Eén waar hij maar al te goed bekend mee was. Een Gastly zou hij proberen te doen schrikken, maar Ace was er zeker van dat het hem niet meer ging lukken. De pokémon was namelijk al gezien.
Zoals ergens was te verwachten verscheen de Gastly niet veel later achter zijn rug. De lange tong hing uit zijn mond en hij was klaar om de jongen te likken. Het was zijn manier om mensen te doen verschieten, maar wanneer dat hij wou toetakelen dook de jongen uit de weg waardoor zijn 'aanval' werd ontweken. In bijna dezelfde beweging had Ace de pokébal van Shinx van zijn riem gehaald en haar uit haar bal gelaten. 'Dit is mijn kans.' zei hij. Een grote grijns kwam op de groen harige zijn gezicht. Het was en grijns die duidelijk niet veel goeds betekende. Sommige zoude de grijns kunnen beschrijven als bijna ziekelijk, en dat was die misschien ook wel. 'General, verzwak je tegenstander met spark!' het was niet meteen de aanval die super veel effect zou hebben, maar met wat geluk zou de Gastly moeiten krijgen met goed te bewegen. Hun tegenstander probeerde de aanval die op hem werd gebruikt te ontwijken, maar dat zonder enig succes. Gastly werd volop geraakt en het werd al snel duidelijk dat Ace zijn doel was bereikt. 'Doe dan nu je Tackle.' Ace zag hoe dat de Shinx op de Gastly af liep en vervolgens de lucht in sprong om tegen de Gastly aan te knallen. Het gebeurde jammer genoeg niet snel genoeg en de Gastly wist de aanval te ontwijken.
Wat er vervolgens gebeurde kon Ace niet goed beschrijven, maar het zag ernaar uit dat General iets had gezien dat ze niet wou zien. Ze zag er bang uit en niet veel later was te merken dat ze wat was verzwakt. 'Dat was interessant, maar we laten ons daar niet door doe, ga in de tegen aanval met bite!' Shinx wist zich weer wat te herstellen en weer liep ze op de Gastly af. Zoals ergens was te verwachte probeerde deze weer te ontwijken, maar General was slimmer dan dat. Ze had het zien aankomen en volgde de beweging van Gastly om zo vervolgens haar tanden in hem te zetten. Deze keer was de aanval dus wel raak, maar Gastly liet zich niet doen. Hij gebruikte enkel weer dezelfde aanval als ervoor. Uit pijn liet de Shinx weer los en zette ze enkele stappen achteruit. Hevig schudde ze met haar hoofdje maar vervolgens kreeg ze een vrij kwaaie uitdrukking op haar gezicht. Meestal waren Shinxen schattige pokémon die er lief uit zagen, maar General was volledig anders. Ze had het karakter van haar trainer wat over gekregen en dat was niet altijd even positief. Shinx moest bijvoorbeeld niks van anderen hebben en ze zou bijten als ze te dicht in haar buurt kwamen. 'Gebruik nogmaals je Tackle!' met de woede die in haar opborrelde liep ze op de Gastly af, deze wist de aanval weer te ontwijken maar daardoor knalde Shinx tegen de muur die voor haar stond. Ze liet zich er enkel niet door doen en draaide zich weer om. Eén oog was wat dicht door de pijn die door haar hoofd heen ging. Vervolgens kwam weer de onbekende pijn bij haar naar boven door de beelden die ze zag.  Ze zakte door haar poten en het zag er niet al te goed uit. 'Ow kom op! Je mag je niet zo laten doen. Laat zien dat je sterker bent dan een simpel spook geval!' Ace bedoelde het allemaal niet slecht. Het was slecht als aanmoediging en het werkte.
De blik in Shinx haar ogen veranderde, en niet veel later kwam ook het heldere licht. Ze was aan het evolueren. Ze was echt aan het evolueren! Een grote grijns kwam op zijn gezicht. Ja, hij zou dit zeker winnen en hij zou ook de Gastly kunnen vangen. Dat moest hem gewoon lukken. Het was geweldig om te zien hoe dat General evolueerde van een Shinx in een Luxio. 'Alright! Dit gaat ons lukken, gebruik je tackle.' Luxio maakte een luid geluid en knalde hard tegen de Gastly aan. De Gastly werd hard geraakt en je kon zien dat hij last had. Ace zou hem in ieder geval niet de kans geven om terug aan te vallen. 'Nu je Bite!' Luxio ging meteen weer in de aanval en zetten haar tanden in de Gastly. Deze werd weer geraakt maar wist zijn aanval weer uit te voeren. Luxio had weer meteen last van de aanval, en tegelijkertijd werd ze ook nog eens gelikt door Gastly. Ace trok een vies gezicht bij het zicht. Waarom zou je een andere pokémon ook likken? 'Een tackle om het af te maken!' Luxio verzamelde al de kracht die ze nog had en knalde tegen de Gastly aan. Lang twijfelde Ace niet meer. Hij pakte er een lege pokébal bij. 'Een bite om het af te leren.' General wist de aanval nog één keer aan te vallen en Gastly wist het niet te ontwijken. Hij werd geraakt en begon door de schade lager te zweven. Ace wachte niet langer af en gooide de pokébal naar de Gastly. De pokémon werd opgezogen en de pokébal bleef een hele tijd heen en weer bewegen en het lichtje bleef licht geven. Het was toen enkel afwachten.

{ & Lucia Blaze }

Lucia liep door het hotel, Lucy liep voor haar, de Charmander was handig als zaklamp, aangezien ze die niet had ingepakt. Het hotel was waarschijnlijk vergeven van spoken, maar daarom was ze hier. Ze had nog geen spooksoorten gezien en waarschijnlijk zou het niet heel lang duren tot ze er een zou zien. Lucy stopte opeens, er moest nog iemand zijn, want anders zou de pokémon niet zo waaks zijn. De hagedis liep resoluut naar een kamer, Lucia hoorde de geluiden van een gevecht. Stil sloop ze voor Lucy dat deed de kamer in, de Charmander zou alleen opvallen met haar vlammende staart, en zag een Shinx beginnen te gloeien. Lucy stond achter haar en keek argwanend naar de gloeiende pokémon. Een Luxio doorbrak het licht en het gevecht ging verder. "Alright! Dit gaat ons lukken, gebruik je tackle." De trainer trok Lucia's aandacht, waarom moest de Luxio een tackle doen? Die aanvallen konden geen Gastly's raken. De elektrische pokémon schoot toch op de wilde af en... raakte zowaar. Verbaast keek Lucia naar de pokémon. "Interessant," mompelde ze zachtjes, Lucy kwam wat verder de kamer in bij de stem van haar trainer. De Gastly werd opgesloten in een pokébal en bleef er in zitten, een nieuwe aanwinst voor de trainer zijn team. Lucy liep nu de kamer in, de vlam op haar staart brandde vel en zou vast aandacht trekken, geen hoop meer op insluipen, kijken en weer geluidloos weg gaan. Aangezien ze toch zo gezien zou worden kwam Lucia maar wat meer uit de schaduwen. "Gefeliciteerd," verveeld keek ze de jongen aan, hij had vreselijk lang haar, en bleef staan in net wat licht van een raampje. Lucy gromde wat en keek naar de trainer alsof hij haar net had aangevallen, sociaal zijn was niet de Charmanders sterkste punt.

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Een brede grijns verscheen op de jongen zijn gezicht wanneer dat de pokémon in de bal bleef zitten en er niet terug uit kwam. Hij had zijn eerste pokémon gevangen. Het was een succesvolle vangst geweest, wat hij nu alleen nog moest doen was de pokémon trainen en...Ace zijn aandacht werd getrokken door een lichtje dat de kamer binnen kwam wandelen. Een frons kwam op zijn gezicht bij het zien van de pokémon die daar stond. Een Charmander had de kamer betreden samen met een trainer. Ze was duidelijk enkele jaartjes jongen dan dat hij was. Ze feliciteerde hem met zijn vangst en als antwoord knikte hij even kort. Vele vonden een Charmander geweldig, gewoon om wille van zijn evolutie want die wou er nu geen Charizard? Een pokémon die sterk is en er cool uit ziet. Een pokémon die Ace nooit zou willen hebben. Hij had een regelrechte afkeer voor die pokémon. Hoe klein en lief ze ook waren, de jongen moest totaal niks van hen hebben. Rustig liep hij op de pokébal af die stil op de grond lag. Hij raapte de bal op en borg die weer veilig op.
De charmander begon naar Ace te grommen. Gewoon zomaar, zonder dat hij echt een reden had. Een kwade blik van de jongen was daar het gevolg van. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar beneden naar de oranje pokémon. General moeide zich er ondertussen ook bij. Ze plaatste zich tussen haar trainer en de grommende pokémon. Zelf begon ze ook te grommen. Daarmee wou ze duidelijk maken dat de Charmander niks moest proberen. Het zou de pokémon zijn beste dag niet zijn moest die toch wat proberen. 'Koop een lijband voor je hagedis of hou hem in bedwang.' zei Ace. Zijn blik was nog steeds gericht op de pokémon maar enkele seconde later keek hij wel weer voor zich naar het meisje dat daar stond. Het zag er echt naar uit dat zij de tijd van haar leven had. Zo vrolijk dat ze keek, en dan die glimlach. Wauw, ze was echt vrolijk...sarcasme.

Een band voor Lucy, de Charmander zou waarschijnlijk nog liever haar staart verliezen dan vast te komen te zitten aan een riem. "Lucy doet niks," antwoordde Lucia koel, al haar hele leven waren er mensen over de vloer gekomen die onaardig, gemeen en erger waren, het deed haar niks meer. Even keek het meisje naar haar pokémon, Lucy keek terug en zag aan de blik in Lucia's ogen dat ze moest stoppen. De Charmander hield op met grommen, maar keek nog steeds boos naar de Luxio, die was waarschijnlijk de grootste bedreiging hier. Vroeger had haar vader haar geleerd emotieloos te zijn, of eigenlijk meer emotieloos overkomen, en het was zeker handig, sommige mensen konden van nature gemeen zijn, haarzelf er licht bijrekenend. Je kon het dan niet gebruiken in huilen uit barsten alleen omdat iemand onaardig tegen je was. Lucia viste een briefje uit haar zak, in onhandige hanenpoten stonden alle pokémon die konden mega evolueren er op, het licht gebruikend van het raam las ze de naam van Gengar. Misschien kon ze ooit terug komen en een Gastly vangen, ze was immers hier om de mega evolutie te onderzoeken. Nu was ze nog niet toe aan een team uitbreiding, haar verjaardags cadeau was dan ook geboxt. De houding van de jonge man, ze kon het niet anders omschrijven, was wat... Vijandig. Waarschijnlijk was het de schuld van Lucy, al kwam ze zelf ook niet fantastisch over, maar de Charmander had dan ook veel van haar vader overgenomen, Blaze was de Luxio waarschijnlijk aangevlogen als die tegen hem gromde. Maar de indrukwekkende Charizard was er niet en Lucy was hoogstwaarschijnlijk niet sterk genoeg de Luxio en Gastly neer te halen, en mogelijke andere pokémon. "Ik had niet verwacht iemand hier... rond te zien spoken," misschien was het beter weg te gaan, niet iedere ouder zou het op prijs stellen als hun kind in een duister, verlaten hotel een vreemde tegen kwam die er... wat opvallend uit zag. Lucia keek schuin naar Lucy, ze kon de Charmander niet terug roepen, dan zou de kamer een stuk donkerder worden, ze moest er van uit gaan dat Lucy zo als altijd naar haar luisterde en geen ondoordachte dingen deed.

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Ze zei dat haar Charmander niks deed. Viel grommen niet onder iets? Ace was er zeker van dat het onder iets doen viel. Misschien vond het meisje het normaal dat haar pokémon zo maar begon te grommen. Het was niet dat Ace de hagedis wat had misdaan. Nog niet in ieder geval. 'Dat ding doet niks?' vroeg hij wat bedenkelijk. Vanuit zijn ooghoeken keek hij weer eens even naar de Charmander. Ze was in ieder geval gestopt met grommen, dat was al iets. 'Dan is jou niks doen en mijn niks doen toch net wat anders.' Ace zetten enkele stappen naar voor zodat hij naast zijn Luxio kwam te staan. Hij legde één hand op haar kop en aaide er enkele keren over. Ook zijn pokémon was gestopt met grommen wanneer de andere stopte, haar houding was enkel nog niet veranderd. Ze stond nog steeds klaar om aan te vallen wanneer dat het nodig was. Of misschien zelfs wanneer dat het niet nodig was. Doordat Ace naast zijn pokémon was gaan staan had hij de afstand tussen hem en de andere persoon ook verkleind. 'Hou je pokémon maar gewoon onder controle en dan is er geen probleem.' vervolgde hij. Ace keek het meisje recht aan met een kleine grijns die op zijn gezicht was gekomen. Voor dat moment zou hij de Charmander gewoon negeren. General hield de hagedis wel in het oog dus als dat oranje ding wat wou proberen zou Ace dat meteen door hebben.
De woordkeuze die volgde was...origineel? Nee, dat was niet hoe je het kon noemen. Het was niet meteen origineel of grappig. Als de toon waarop ze sprak misschien wat anders was dan had hij het nog als grappig kunnen omschrijven maar dat was niet het geval geweest. 'Dat is positief toch?' vroeg hij met de zelfde grijns op zijn gezicht als daarnet. Eigenlijk was de grijns nog niet weg geweest. Ace zetten nog enkele stappen naar voor zodat hij de afstand tussen hem en het meisje alleen maar meer verkleinde. Hij moest zijn hand daarvoor wel weer van General af halen. 'Met twee is het altijd leuker dan alleen.' de grijns verbrede alleen nog maar wat meer, terwijl hij zijn blik geen tel van haar ogen af hield.

Lucia glimlachte nadat de trainer weer kritiek had gehad op Lucy. "Ik ben bang dat ze het allemaal van haar vader heeft, hij was wat," ze dacht even na over het juiste woord. "Brandbaar," het deel van de opvoeding van de Charizard liet ze maar achterwege. Lucia was blij dat de pokémon weer naar huis was gevlogen, de agressiviteit kon ze niet gebruiken van Blaze. Toen de trainer dichterbij kwam keek Lucy argwanend, het beschermende van de Charmander had ze waarschijnlijk ook van haar vader. Lucia wist dan niet waar de pokémons het over hadden, maar Blaze was zo opgevoed dat hij de veiligheid van zijn meester voorop stelde, de band was sterk tussen haar vader en de Charizard, het verwonderde haar want het meisje wist dat Blaze pas de 'trots' van haar vader was geworden nadat hij was geëvolueerd in een Charizard. "Dat is waar," antwoordde ze op het laatste wat de jongen zei. "Als we geluk hebben komen we misschien nog wat Shuppets en Gastly tegen en kunnen we gezellig samen rond dolen," even had ze er over na gedacht spoken nog een keer te zeggen, maar koos toch liever voor dolen, hoe kon je spoken als er niemand was om bang te maken? Uit haar ooghoek zag Lucia dat de staart van Lucy feller ging branden, op een gevecht had ze geen zin, anders dan Blaze onderschatte Lucy haar tegenstander niet, maar aan de blik van de Luxio te zien kon het toch op een gevecht uitlopen. Maar als dat zou gebeuren zou Lucy waarschijnlijk de trainer aanvallen en niet de pokémon. Om al die dingen te voorkomen zette Lucia haar been schuin voor de Charmander, die stond bijna recht naast haar, om duidelijk te maken dat ze zich koest moest houden. Lucy keek even op, snoof en keek toen geïrriteerd naar de persoon die dichterbij leek te komen, de pokémon zou niks doen, nog niet. "Maar vertel eens, wat doet een trainer, of welke richting je hebt gekozen, in zo een verlaten plek als deze," met minder verveelde ogen keek Lucia in de groene ogen van haar gezelschap, een glinstering verscheen in haar gouden ogen, dit kon interessant worden.

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Het leek alsof dat de trainer het gedrag van haar pokémon wou goed praten door te zeggen dat het kwam door de vader van de pokémon. Die moest kennelijk wat brandbaar zijn geweest. 'Hmhm. Het is duidelijk dat ze het niet van jou heeft.' het gebeurde wel vaker dat een pokémon het karakter van zijn trainer wat over nam, zeker wanneer je een pokémon van kleins af aan had. Het meisje zag er enkel niet uit alsof ze de meest gewelddadige persoon van de wereld was. Nee, zo zag ze er helemaal niet uit. Ze leek hem meer het rustige type dat eruit zag alsof ze zich dagelijks verveelde.
Zijn zin was niet verkeerd op gevat door het meisje, in tegendeel zelfs, ze ging er nog op in. 'Mooi.' was zijn eerste reactie. Vervolgens greep hij in een snelle beweging haar hand vast en draaide hij zich weer om zodat hij verder kon wandelen. Op dat zelfde moment sleurde hij haar met zich mee. 'Laten we dan maar gaan. Misschien komen we nog wel wat interessants tegen.' haar pols liet hij weer los, maar hij keek wel naar haar om te zien of ze wel zou volgen. General bleef enkel staan waar ze stond, zonder haar blik van de Charmander af te halen. Ze ging waarschijnlijk de achterhoede nemen zodat ze de pokémon goed in het oog kon houden.
Traag begon Ace zijn hoofd te schudden terwijl dat hij even zijn blik van haar af haalde. Ze vroeg wat hij daar deed. Ze had het echt gevraagd terwijl ze daarvoor toch wel gezien had wat hij er deed. 'Ik kwam hier voor de heerlijke geur van bloemen op te snuiven.' zei Ace, de sarcasme droop er bijna van af. 'Het is nogmaals bewezen dat een knap kopje niet samen komt met een knap stel hersenen.' Ace had zijn momenten dat hij de vriendelijkheid zelve kon zijn. Het zou allemaal één groot toneel stukje zijn maar mensen vonden dat vaak leuker. Ze vonden zijn gezelschap dan net wat leuker dan wanneer hij zijn toneelstukje niet op zetten. Wel pech voor de mensen die zijn slechtere kant zagen. Ace maakte zich niet druk om wat anderen van hem dachten of wat dan ook. 'Wat denk jij dat ik hier kwam doen?' Ace was naar de villa gegaan met een doel, een doel dat op het moment een succes was. Het doel zat namelijk vast in een pokébal en was nu van hem. Hij had altijd al een Gengar willen hebben, en nu was hij al iets dichter bij dat doel. Het enige dat hij moest doen was trainen en zien dat hij de juiste steen kon bemachtigen. Als hij zich niet vergiste had een Gengar ook een mega evolutie. Het zou zeker niet slecht zijn om dan ook aan die evolutie te geraken, al had hij dan nog het één en het ander nodig.

Lucia struikelde bijna toen ze werd meegetrokken, ze zag Lucy te staan popelen om een ember af te schieten, maar gelukkig zou de pokémon dat niet doen zonder toestemming. "De dode bloemen?" Merkte ze droog op, de hotelbloemen werden natuurlijk niet verzorgd en waren al een eeuwigheid dood. Toen haar werd gevraagd wat zij er deed grinnikte ze. "Ik ben gisteren door Blaze in de sneeuw gedropt op die berg hier in de buurt en op een of andere manier hier uitgekomen," Lucia keek naar Lucy en besloot de Charmander op te pakken voor er rare dingen zouden gebeuren. "En wie wil er nu niet een door spoken bewoond, verlaten hotel wandelen?" Vervolgde ze. Een spookachtig blauwpaars licht verscheen in haar ooghoek, Lucia stopte met lopen en keek om, een vreemde pokémon, het leek op een kaars, kwam de hoek om geschuifeld. Deze hadden ze niet in Kanto. Lucy worstelde zich los, ze had zich geïrriteerd laten dragen, en nam een verdedigende positie in voor haar trainer. Lucia pakte de pokédex die ze voor haar verjaardag had gekregen, deed hem aan en scande de pokémon. "Litwick, the Candle Pokémon. While shining a light and pretending to be a guide, it leeches off the life force of any who follow it. Litwick shines a light that absorbs the life energy of people and Pokémon, which becomes the fuel that it burns." Dat was... Niet zo goed, het was beter als ze Shuppets of Gastlys waren tegen gekomen, maar deze dingen zogen levensenergie uit je? "Ehm, wat een leuk nieuw gezelschap," sarcasme, maar er moest wel iets aan dit ding worden gedaan, want het zag er niet al te vriendelijk uit. Lucia keek naar Lucy, de Charmander mocht geen vuur gebruiken, tenzij ze het hotel wilde afbranden.

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Om de reactie van het meisje rolde hij even met zijn ogen. 'Ja, de dode bloemen.' herhaalde hij. Er waren vast geen bloemen meer over in het gebouw. Ze waren allemaal al lang weggerot. Maar dat was toch niet de reden waarom dat hij daar was, dus wat konden bloemen hem nu schelen? 'Wat leuk voor je. Gedropt in de sneeuw, gelukkig dat je niet ben doodgevroren.' of wat jammer dat ze het had gehaald. Het was maar net hoe dat je het zou bekijken. 'Wel, enkel mensen die ergens niet helemaal mentaal stabiel zijn vinden het leuk om een spook villa te bezoeken.' vanuit zijn ooghoeken keek hij naar het meisje met een kleine grijns.
Tot op een zekere plek sleurde hij het meisje gewoon met zich mee. Of ze nu wou of niet, ze zou daar niet blijven staan en ze zouden nog gezellig wat tijd doorbrengen met elkaar. Ze trok zich wel los uit zijn greep, maar zolang dat ze volgde moest hij geen moeiten doen om haar mee te sleuren. Het was enkel wanneer dat iets haar aandacht trok dat ze bleef staan. Ace stopte dan ook maar met wandelen en keek naar de kaars die een pokémon moest voorstellen. 'Wauw, indrukwekkend.' mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen zijn gedachten. Terwijl dat de Charmander weer een beschermend ging doen ging General enkel maar naast Ace zijn voeten zitten. Ze keek rustig naar de kaars die zich wat verder bevond. Het meisje had een pokédex boven gehaald en het duurde niet lang voordat de nodige uitleg hardop werd verteld. Ace had geluisterd naar de uitleg die uit de pokédex kwam. Wel, dat was nog eens een leuke pokémon. Het was er één die je dood kon worden. Geweldig. 'Waarom neem je niet eens een kijkje van dichtbij?' zonder te wachten duwde hij het meisje naar voren, dichter naar de levenszuigende-pokémon. Misschien moest hij gewoon eens zo'n pokémon vangen, die dan in het huis van iemand verstoppen en zien hoe het zou eindigen met de persoon. Dat zou hij zeker eens moeten doen. Dan moest hij enkel eens zo'n pokémon vangen en enkel voor dat doel...nee, dat zou het waarschijnlijk niet waard zijn.

Lucia struikelde, Lucy draaide zich boos om naar de bedreiging en gromde. Het meisje zuchtte even, de Litwick bleef op afstand, maar ze voelde zich ook zwakker worden. Lucy was zo opgevoed door Blaze, zelf had ze niet veel kunnen doen, al was de Charmander van binnen toch echt een schat. De paarse vlam kwam dichterbij, de Litwick zat bij haar hand, verder deed het wezen niks. Lucia strekte haar hand naar het ding uit en pakte een van de kleine pootjes van de kaars. Ze trok de pokémon naar haar toe en verschoof hem toen naar de jongen, de pokémon leek geen bedreiging. "Waarom kon je niet kennis maken," snel schoof ze de pokémon verder naar de trainer. De pokémon was wel interessant, een glinstering kwam in Lucia's ogen, een aanwinst voor haar team, maar niet nu. De wilde Litwick schuifelde verder naar de jongen die nog steeds op zijn plek stond. Lucy hield nu drie verschillende wezens in de gaten, de Litwick, de Luxio en zijn trainer. Lucia zuchtte, veel zin hier langer te zijn had ze niet. "Lucy," de Charmander keek om, haar trainer knikte. Lucy draaide zich nu helemaal om naar haar trainer en begon met het uitspuwen van rook, smokescreen. De verdwijn truc. Lucia stond voor de rook, Lucy kwam er uit, rustig volgde de trainer haar pokémon, Lucy had een verrassend goed richtingsgevoel. Ze glimlachte even, de rook kon negens heen en zou wel even blijven hangen, hopelijk had de trainer een zaklamp.

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

De charmander begon weer te grommen naar Ace wanneer die haar trainer duwde. Dat ding begon gewoon verveolend te worden, maar hij probeerde het gewoon zo goed mogelijk te negeren. Het meisje kwam ondertussen in aanraking met de kaarspokémon, en lag duurde het niet voor ze de pokémon ook effectief vast had. Ze duwde zelfs de pokémon in zijn handen, en Ace deed geen moeiten om dat te voorkomen. Wat er vervolgens gebeurde had hij moeten zien aankomen. Een rookgordijn vulde de ruimte en Ace liet de kaars meteen los. De pokémon viel de grond op en waarschijnlijk kroop die weer weg. De rook pakte haast meteen op zijn adem, en de jongen begon hard te hoesten.
De kapotte zaklamp had Ace nog steeds in zijn handen vast gehad. Het ding had daarstraks niet gewerkt, ook al ging het heel de tijd goed, maar misschien dat het wel weer zou gaan werken. Na enkele keren op het knopje te drukken was hij er van overtuigd dat het ding gewoon kapot was. De zet van de andere trainer had zijn humeur niet bepaald verbeterd, en de kapotte zaklamp hielp er niet meteen bij. Puur omdat hij kwaad was gooide hij de zaklamp naar de plek waar hij de andere voor het laatst had gezien. 'Ow kom op! Waarom ga je nu weg?! We hadden nog zoveel plezier!' riep hij luid in de hoop dat de andere hem nog kon horen. Ze kon nog niet zo heel ver weg zijn, dus misschien had hij nog de kans op haar te vinden. Ace voelde enkel weer een hoestbui opkomen en hield zijn hand voor zijn mond wanneer hij effectief moest hoesten. Die verdomde rook pakte echt verschrikkelijk op zijn adem. 'Je weet toch dat het zeer onbeleefd is om zo maar weg te gaan?!' Ace had geen idee wat er zich allemaal om zich heen bevond gewoon omdat hij niks kon zien. Straks zat hij daarbinnen nog echt vast. Tegen zijn hand kon hij de zachte vacht van zijn Luxio voelen. Hij wist zo ongeveer wel van waar dat hij was gekomen, dus hij deed een poging om de juiste weg uit te gaan.

Lucia bleef staan toen ze de stem van de jongen hoorde, er viel niet veel meer te horen. "Ach, ik probeer gewoon op tijd weg te komen van die Litwick," ze herinnerde wat ze wist van deze kaarsen. "Waar er een is zijn er meer, ze leiden je naar de geestenwereld, wist je dat?" Een plek waar ze niet heen wilde. Onbeleefd? Meerder dingen waren onbeleefd maar ze was nu eenmaal niet opgevoed als een dame. "Het is ook onbeleefd iemand naar een levenskracht uitzuigende pokémon te duwen, maar dat houd sommige ook niet tegen," grinnikte ze er achteren aan. Wat werd dit een fantastische dag, Lucia rolde met haar ogen bij die gedachten. Geen licht verscheen in de rook, behalve het paarse van de Litwick, dus waarschijnlijk had hij geen zaklamp. Lucia keek uit het raam, Lucy stond er voor en ze herkende de weg die ze naar deze plek had gevoerd, hier doorheen en ze was weg. De trainer pakte de pokébal van Lucy en liet de pokémon terug keren, ze bleef nog even staan om te luisteren of de andere trainer nog wat te zeggen had.

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Het meisje was nog van alles aan het zeggen maar Ace was maar met een half oor aan het luisteren. 'Niemand heeft ooit gezegd dat ik een beleefd persoon ben, maar je bent toch nog in leven? Dus waar maak jij je druk om?!' ondertussen wandelde hij verder. Hij wist niet precies waar dat hij heen aan het gaan was maar hij zou haar of de uitgang wel vinden. Misschien moest hij zijn nieuwe aanwinst maar gewoon ten hulp vragen. De Gastly had namelijk al enige tijd doorgebracht in het huis dus hij moest de weg vast wel kennen. Als hij wou helpen in ieder geval. Hij nam de pokébal van de pas gevangen pokémon er dan ook bij en liet de pokémon eruit. Doordat hij dicht genoeg in de buurt stond van de pokémon kon hij hem net zien. 'Aangezien we nu trainer en pokémon zijn wil je me vast niet helpen met het zoeken naar de uitgang?' hij keek de pokémon rustig en afwachtend aan. Het zag er een beetje uit alsof dat de Gastly de opties aan het overwegen was. 'Jij kan er misschien ook nog plezier aan beleven want ik zoek een eenzame ziel die hier rond dwaalt als een mogelijk slachtoffer om te laten schrikken.' zelf had hij een kleine grijns op zijn gezicht, en een grote grijns verscheen ook bij de Gastly op zijn gezicht. Op de pokémon zijn eigen manier knikte die en begon verder te zweven. Samen met de Luxio aan zijn zij volgde hij zijn nieuwe team genoot. Misschien dat ze het meisje zo wel zouden vinden, in ieder geval hoopte hij dat hij de kortste weg naar de uitgang nam. De rook was op de plek waar ze waren in ieder geval al veel minder en uiteindelijk na verschillende gangen in de slaan zag hij het licht dat van buiten kwam en de uitgang. 'Wel dank je.' zei Ace tegen de Gastly terwijl dat hij tegen de deurpost ging aanleunen met zijn armen over elkaar heen geslagen. Het was enkel maar te hopen dat hij eerder aan de uitgang was gekomen dan het meisje. Ze was dan misschien vroeger vertrokken, maar misschien had Ace wel een kortere route genomen.

De voetstappen verplaatsten zich naar de andere kant van de gang, Lucia zuchtte, geen rare ontmoetingen meer, de rook was wat uitgewaaid en om te voorkomen dat ze ook hoestaanvallen kreeg pakte het meisje een kandelaar en sloeg een groter gat in het raam, aangezien het gat wat er in zat te kleine was om doorheen te gaan. Lucia klom uit het kapotte raam, niemand kon het toch wat schelen of het hotel er stond, en zag dat ze vlakbij het pad was waar je naar de ingang kon lopen. Ze pakte de pokébal van Lucy weer en liet de Charmander er weer uit, de pokémon zag er al weer wat fitter uit. Lucy leek opgelucht de trainer niet meer te zien, haar trainer moest er om grinniken, de Charmander had wel ergere dingen mee gemaakt. Lucia liep richting het pad, de dode bomen maakte een wat macabere scene, toen ze op het pad stond en een paar meter had gelopen merkte ze bewegingen bij de deur. Great. Als ze geluk had werd ze niet opgemerkt, sommige mensen waren niet dol op uitgerookt worden, Lucia bleef doorlopen, ze moest ook naar Lumiose, om zich te melden, maar ze had de kaart bekeken en ze wilde liever een omweg nemen, nog een pokémon vangen.