Met open kaart spelen

Zo te zien had Theodore er net zo weinig zin als hijzelf, maar het was nou eenmaal de enige oplossing die er was momenteel. Hij haalde zijn schouders op en knikte toen hem de opdracht werd gegeven om een belletje te plegen. Eventjes zonderde hij zich af van de rest, met zijn Holocaster in z'n hand.
Niet veel later kwam hij weer terug en knikte naar Theodore. "Ze komen eraan," zei hij op een rustige toon. Voor nu moesten ze immers gewoon wachten totdat de backup kwam en ze op weg konden gaan. Echo dacht eventjes na, had hij nu Dust maar bij zich. Dan kon die vooruit scouten om te kijken of er nog meer gespuis in de stad zat. Alhoewel. Hij pakte een pokéball en liet Jax eruit. "Zoek hier maar voor," zei hij rustig tegen de Gengar, terwijl hij wees op het teken dat op de kleding van de andere grunts stond. De Gengar grinnikte eventjes en verdween daarna in de schaduwen.

Theodore liet z'n Staraptor ervan door gaan om rond te scouten. Als hij toch eens wat vaart zou zetten achter het trainen van Dust, zou dat zo veel makkelijker zijn dan Jax er de hele tijd op uit sturen. Hij rekte zichzelf eventjes en keek naar wat zijn partner van plan was. Die begon zicht te vermaken met het lichaam van de grunts die uitgeteld waren en ze als lappenpoppen in bij het schroot gooide. Hij keek eventjes naar diegene die probeerde weg te kruipen met zijn mes in z'n rug. Hij ging op diens rug zitten en greep 't mes. "Wat dachten we te gaan doen?" siste hij in zijn oor, terwijl hij nog enkele gaten erbij maakte. That the men might die? Whatever, he didn't actually care. Bloedspetters landen op zijn gezicht en maakte donkere vlekken in zijn zwarte vest. Wat geweldig was dit. Een bijna krankzinnige blik lag in zijn gifgroene ogen, voordat hij de gaten die hij had gemaakte verbond met bloed en er een pentagram in tekende. Daarna pakte hij het lijk op, duwde 'm tegen de muur aan en pinde hem vast met zijn messen. "Let it be a sign," mompelde hij, terwijl hij wat van het bloed uit zijn gezicht veegde.

Echo voelde hoe zijn hart in zijn borstkas bonsde door wat hij net had gedaan. Bloodlust, zo zouden vele het noemen. Hij keek naar de grunt die hij had opgehangen tegen de muur en onbewust knakte hij een van zijn vingers. Zijn gifgroene ogen stonden leeg en kil, maar er verscheen weer iets van leven in toen hij het geluid van motors hoorde. Er waren een drietal agents aan komen zetten, ieder op een eigen motor. Echo vroeg zich serieus af waarom ze met een motor kwamen, als ze autopech hadden, maar goed. Team Rocket logica was soms niet echt te volgen. "Echo Wolf en Theodore?" werd er aan hen gevraagd. Echo knikte. Ja hé, hij had de achternaam van Theodore niet geweten, dus dan maar zonder. De twee andere agents haalde een pokémon erbij, Echo grinnikte zachtjes toen hij merkte dat het twee Machoke's was, die de auto truck optilde terwijl ze de banden gingen vervangen. "Zijn er nog meer gesignaleerd?" vroeg de eerste Agent aan hem. Echo schudde zijn hoofd. "Twee van onze pokémon zijn aan het kijken of er nog meer zijn, maar tot nu toe is alles veilig," zei hij rustig.

Jax verscheen naast hem met een zacht gegrinnik, maar dat was dan ook het enige. Theodore was direct achter zijn Staraptor aangegaan, wat betekende dat er nog ergens tuig moest zitten. En zo te zien was de kant van Jax veilig geweest, en er waren Agents om deze vent te helpen met zijn truck. Hij kon er dus makkelijk vandoor. Direct sprinten hij achter zijn partner aan, die zou vast wel wat hulp kunnen gebruiken. En zelfs als dat niet zo was, dan wilde hij graag alsnog aanwezig zijn. Hij kon het samenwerken met Theodore wel waarderen, iemand die op zijn standaards stond immers. Geweldig.

Die vent was snel, holy Arceus. Dat was iets wat je niet achter 'm zou zoeken, aangezien het zo'n klerenkast was. Maar dat betekende niet dat Echo geen manier had om 'm bij te houden. Jax vloog rustig achter hem aan, het spookje had niet echt veel moeite met het wisselen van tempo immers. Zelf sprong de jongen over een paar vuilnisbakken heen en klom behendig het een gazen hek op. Achter het hek sprong hij naar beneden toe en keek of hij het beeld van de Staraptor nog kon vinden. Daarzo! Mooi, dan zat hij nog op het goede spoor. Hij rende erachter aan, maar besloot een zijstraatje in te duiken. Terwijl hij deze uit rende, zag hij vanuit zijn ooghoek al dat Theodore aankwam zetten. Rustig bleef hij stilstaan, zwaaide naar de man en maakte zich klaar om met hem mee te gaan rennen als deze hem voorbij kwam stuiven.

Rustig rende Echo achter de oudere man aan, die een iets wat verbaasde blik had op het moment dat hij voor hem verscheen. Ach ja, hij kon de meeste kleine weggetjes in Lumiose City, dus kon hij snel van plaats A naar plaats B komen. Toen ze de straat in sloegen en hij Theodore's voorbeeld volgde en in de hoek ging staan. "Hoe goed ben je met inblending?" vroeg hij aan de man. Theodore zou makkelijk door kunnen gaan voor bewaker, maar aangezien het een Galactic hide-out was, zouden ze vast hun eigen security hebben. Echo pakte een pokéball erbij en liet Triss verschijnen. "Aan jou de keuze, of ze veranderd in jouw vriendin en jullie gaan samen, of ik neem d'r mee en wij gaan samen. Eitherway moet één van ons alleen naar binnen gaan," zei hij rustig, terwijl de Zoroark nieuwsgierig naar de oudere man keek.

Vader? Echo keek eventjes naar zijn Zoroark, die haar schouders ophaalde. "Om eerlijk te zijn, heb ik Triss nog nooit laten veranderen in een mannelijk figuur. Laten we dus maar hopen dat ze ook de stem kan veranderen," zei hij rustig. Hij knikte naar Triss dat ze haar gang kon gaan en binnen enkele tellen stond er maffia like man voor hen, strak in pak met het goud over zijn lichaam heen. "Triss?" vroeg Echo rustig. De man keek hem eventjes aan, wachtte eventjes en sprak toen met een diepe stem. "Ja?" Een kleine glimlach verscheen op het gezicht van Echo. "Shall we?" vroeg hij daarna rustig aan Theodore, terwijl Triss achter hem ging staan en haar knokkels kraakte. Dit was nog eens een vreemde situatie waarin ze terecht waren gekomen.

Andere namen, ach. Dat moest hij inmiddels wel gewend zijn, immers was zijn naam niet zijn echte naam. Hij knikte rustig bij het voorstel van Theodore, fine for him, althought he didn't really care about it. "Aangezien Echo niet echt gaat werken, hou ik 't wel op Lucio," zei hij rustig. Echo was immers niet echt een naam die goed samenging met de achternaam die was uitgekomen. En Lucio kwam daar nog het dichtste bij in de buurt. Triss keek even om zich heen, terwijl ze alles van het gesprek in zich op nam. "Jij leid, grote broer," zei Echo daarna met een zacht gegrinnik. Soms was het leuk om mensen in een off-role te kunnen plagen. Misschien was hij gewoon te veel gewend aan undercover gaan, dat het hem niet zoveel meer boeide wat hij moest doen om iets aandacht te trekken.