Silent Screams +Riddle

Hij had er natuurlijk geen idee van wat er precies in haar hoofd omging, maar een van de gedachtes daarbinnen zorgden ervoor dat ze nog roder werd. Hm? Wat het ook mocht zijn, hij dacht er voor het moment nou niet veel aan om ernaar te vragen. Er werd licht gezucht op zijn woorden, iets dat hij om de een of andere reden niet doorkreeg waarom. Helder bezig zeg. Ach ja, hij was net wakker, niet dat je het erg kon vinden dan. Er had dan ook wat geamuseerd van de blondine geklonken dat hij blijkbaar nog niet wakker was. "Nope." klonk er droog van hem, om haar vervolgens enkel met een opgetrokken wenkbrauw aan te kijken toen er door haar in een wang werd geknepen. Euh, oke? In welk geval was hij gelukkg niet de enige die moe was voor nu, gezien Riddle ook nog even leek te gapen. "What a night.." sprak hij, de ander hierbij nog steeds aankijkend, al was dit dan wel met een zeker vermoeide blik nog in zijn ogen.

Om de een of andere reden leek ze het nog wel leuk te vinden, om in zijn wang te knijpen dan, juist ja. Hij liet het in welk geval toe, want de zin en energie om haar hand weg te halen was er niet. Of de hand ging gewoon vanzelf weg, al was het vooral omdat zij even ging gapen en daarbij deze hand voor haar mond hield. Kon ook. Bij zijn woorden was er een ja gemompeld, al was deze half verstaanbaar geweest omdat Riddle haar gezicht in dekens had bedekt en haar stem daardoor dus gedempt was. Er werd nog wat anders flink zacht door de blondine gesproken, maar hieruit kon hij echt niets opmaken, op dat er iets klonk van 'happy' en 'liked it'. Hierop greens hij dan ook lichtjes enkel, om half overeind te komen. "I almost forgot to tell, but I'm actually older than you." hoeveel ouders precies? Niet veel, maar dat was een van de details die hij later pas ging vertellen. Een seconde na deze woorden te hebben uitgesproken, keek de groenharige haar aan, wachtende tot hij een reactie hoorde of kon zien. Whoops.

Als eerst leek ze nog niet geheel de inhoud van zijn woorden te realiseren, gezien de groenharige voor een moment gewoon normaal werd aangestaard. Het was wel heel duidelijk te zien wanneer deze realisatie kwam, want vrij snel waren haar ogen groot geworden en keek ze hem ietwat paniekerig aan. Het rode hoofd dat ze net al had, was nu enkel maar roder geworden, ach jeetje toch. Ging het goed daar? Het leek er niet op, of tenminste, het ging niet geheel soepel meer. Ze schoot omhoog, waardoor bijna het dekbed van haar afgleed, al werd het ding nog net op tijd tegengehouden. Er werd stotterend gevraagd hoeveel ouder hij dan wel niet kon zijn, iets waarop de jongeman even even licht greens. "Geen zorgen, het is niet dat ik 40 ben ofzo." of 30, of zo heel veel ouder dan haar. Maar voor nu had hij nog eventjes wel zijn eigen lolletje met het feit dat zij zo geschokt was bij dit 'nieuws'. Hij ging het vertellen hoe oud hij daadwerkelijk was, natuurlijk. Maar nu nog niet.

Bij zijn woorden over dat hij niet veertig was, werd hij ongelovig aangekeken, wa shet dan daadwerkelijk zo raar dat hij dat niet was? Nee, het lag om nog steeds het feit dat hij niet had gesporken over hoe erg het was. Bij haar vreselijk mislukte 'dreiging' klonk er voor even een kort lachje van de jongeman, waarna hij Riddle aankeek. Ze wist van de situatie wel een lachertje te maken zeg, dat morst hij wel zeker gaan toegeven. "En denk je echt dat dat veel zou helpen?" sprak hij dan ook geamuseerd, met nog steeds die lach op zijn gezicht. Hierna veranderde zijn uitdrukking meteen, alsof hij doodleuk iemand kon gaan 'bedreigen'. En dat deed hij ,niet op een echt gevaarlijke manier.. Eerder op een lichte blackmail mainer..? Nah, niet helemaal, het was moeilijk te zeggen. "But you know, you do realise that yesterday is our little secret and that Nate won't find out about this? Or else you have a lot of explaining to do." zij ging hem zeggen dat ze niet meer zo wou doen, dus 'dreigen', hij ging hiermee mooi terugdreigen. Zou het eigenlijk heel erg zijn van wat er gisteren was gebeurd? Immers was het natuurlijk nog steeds dat dit gewoon hetzelfde lichaam was..

Te zien aan haar scheve glimlach, had de blondine al door dat dit nou niet bepaald veel ging helpen. Bij zijn volgende woorden, hadden haar ogen zich groot opgezet en had zij weer een rood hoofd gekregen. Er werd locht gesnoven, waarna zij de andere kant opkeek. Was het dan echt zó erg voor haar? Blijkbaar wel. Hierna keek ze weer naar hem, om nors te spreken dat ze alles deed om het hem niet aan Nath te laten vertellen. "Alles he?" werd er met een geamuseerde frons gesproken, waarbij hij deze woorden even liet inzinken bij haar. Hij wou nog wat anders zeggen, maar kreeg daar niet eens een verdere kans toe, gezien ze een vinger onder zijn kin legde, om te spreken dat hij gewoon zijn mond erover moest gaan houden. Hierna ging ze met dezelfde hand over zijn wang, door naar beneden en stopte voor een moment bij zijn nek. "Well, only his body, but that counts I'd guess." werd er geantwoord op haar laatste woorden. Hij had Riddle nu trouwens wel lang genoeg in de 'spanning' gehouden over zijn leeftijd, al was het niet eens zo heel lang. Het was toch eigenlijk niet eens zo een enorm geheim, dus het vertellen had hij dan ook wel xo gedaan natuurlijk. "But because you want to know it so badly, I'm twenty-three.” kijk, dat was ook maar iets van vier jaar ouder, ook niet zo een enorm verschil.

Zijn woorden over hoe oud hij daadwerkelijk was, leken de blondine wat opgelucht te zuchten, vervolgd doordat ze sprak dat het niet zo oud was. "I told you, no need to worry about my age." Hij was geen oude man, geen pervert, loos alarm mensen. Ze viel terug op haar eerder woorden, waarbij het 'alles' gedeelte nog eens even extra werd bevestigd. Oh? Dat vond hij wel nog eens bijzonder goed klinken ook zeg. "Well, I sure do like the sound of that." begon hij, Riddle recht aankijkend, ondertussen onbewust last krijgend van zijn tic, welke voornamelijk inhield had hij enkel met zijn tong zijn lippen likte. "But don't worry. I won't tell." en trouwens, zelfs al vertelde hij het wel.. Het was toch niet dat Nathan het voor al te lang zou kunnen onthouden, dus dat scheelde wel weer zeker. Als hij zich ooit zou gaan 'verspreken' bijvoorbeeld. Niet dat zoiets de eerste keer zou zijn, maar toch. Ondertussen was de jongen helemaal overeind gekomen en ineens, geheel vanuit het niets, was zijn humeur omgeslagen naar een grumpy iets, of eerder zelfs zwaar geïrriteerd. Zelf wist hij wel waardoor het kwam, maar om er nu even normaal over te willen nadenken wou hij niet. Het kwam namelijk vooral door zijn medicijnen, hij had ze nu al.. drie dagen niet meer genomen. Geen wonder dat hij nu al de ontwenningsverschijnselen ervaarde. Dit was nog niets, wetende dat het enkel erger kon gaan worden. Nathan had ook geen enkele meds meegenomen, geweldig.

Bij zijn laatste woorden leek de roodharige wat meer te kalmeren, over dat hij sprak om het niet aan Nathan te gaan vertellen. Maar jammer genoeg, voor beiden mensen hier, was zijn humeur geheel omgeslagen en was dan ook niet bepaald aanspreekbaar voor een normaal gesprek. Minstens dat hij degeen die wou praten, ging afsnauwen nu. Zo dat niet, werd het wel bekvechten of zelfs een gevecht uitlokken. Hij was dan ook maar overiend gekomen van het bed, eraf gegaan en het ondergoed dat waar dan ook mocht liggen aan te trekken. Zodra hij merkte dat de blondine even naar hem keek, keek hij meteen terug op een ijskoude, maar toch vrij kwaad ook. Hij ging zich verder aankleden, schone kleding zou hij wel gaan aandoen als hij terug op de base in zijn kamer was, en waar hopelijk ook medicijnen waren. Als het goed was had hij nog genoeg voor een week, maar dan moest hij ze wel gaan innemen he. Nadat hij het shirt had aangetrokken, liet hij wat van de bovenste knopen los, waardoor hierbij dus een deel van de bovenkant van zijn borst te zien was. Hij keek weer even naar Riddle "Hey, did Nathan bring some kind of bag with him?" klonk er, licht pissend en zijn accent nog dieper dan normaal. Als hij het goed had, had Nathan die echt niet meegenomen, maar hij kon gaan hooen dat dit toch wel het geval kon zijn.

Ze leek nogal verbaast te zijn bij het feit dat hij ineens zo deed, hmp. Bij haar eerste antwoord, waarbij ze dan ook meteen een giftige blik terugkreeg. Nee, hij was niet bepaald blij nu ook met wat voor antwoord, tenzij het iets voor hem in zijn voordeel kwam. Pas later, nader ze haar blijkbaar oh zo belangrijke make-up wat had moeten fixen, kwam er een normaler antwoord. Godverdomme. Had hij daar toch gelijk in gehad. Ondanks de blijkbaar juiste gedachten, scheldde hij wel even hardop. "Dia ár sábháil!" echter greep hij wel ineens naar zijn hoofd, want al was het maar voor minder dan een seconde geweest, was er ineens het genoeg alsof er iemand een taser tegen zijn kop had gehouden en het ding had aangezet. Het voelde alsof er een elektrische schok door zijn brein was gegaan. Verdomme, dat deed echt verdomde veel pijn. De uitdrukking op zijn gezicht was moeilijk te beschrijven, want hij had nog steeds die kwade blik, maar tegelijk was het nu ook lichtelijk gekweld. Daar stond hij dan zo voor even. Half naar voren gebogen, een hand zijn hoofd vastgegrepen en de ander half over zijn buik heen. Het gevoel was wel over, ja dat zeker. Maar nog het effect dat het achter had gelaten, dat was hetgene dat het meest pijn had gedaan.