Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Een avontuur, dat was wat het zou zijn. Hoe beschamend en vreemd het ook mocht klinken; Cooper had nog nooit van zijn leven met de bus gereden. De bus was voor mensen die de luxe van een taxi niet konden betalen, hadden zijn ouders altijd gezegd. Het zou een vieze, vreemde plek zijn, waar je nog minder privacy had dan in de gedeelde kleedkamer van een badhuis. Ondanks dat het op zijn minst een beetje vreemd klonk dat zo’n populair vervoersmiddel dit soort eigenschappen zou kunnen hebben, was het nog nooit in Cooper op gekomen om uit te vinden of het daadwerkelijk waar was. Dat was niet alleen omdat hij zijn ouders toen nog op hun woord geloofde, maar ook omdat het voor hem nog nooit nodig was geweest om de bus te moeten nemen. Hel, hij had zelfs nu gewoon een taxi terug kunnen nemen naar zijn hotel, nee, beter nog, hij had zelfs kunnen lopen, maar voor alles moest er toch ooit een eerste keer zijn, niet waar? Cooper was er vrij zeker van dat er op zijn minst één bus moest zijn die hem in de richting van zijn hotel zou kunnen brengen – hij had in ieder geval een paar straten van het hotel verwijderd een bushalte gezien – maar welke het was? Hij had eerlijk gezegd geen flauw idee. Cooper haalde diep adem, schraapte al zijn moed bij elkaar, en liep de laatste twintig meter naar de bushalte toe, met zijn Hoppip stevig in zijn rechter arm geklemd. Zijn linker arm was inmiddels wel weer voldoende genezen om er voor te zorgen dat het verband er af had gemogen, maar het voelde om de een of andere reden alsof het nog steeds niet honderd procent goed zat. Het was bijna alsof er iets miste. Dat was natuurlijk niet zo, en dat wist hij dondersgoed, maar dat zorgde er niet voor dat zijn arm plots aanvoelde alsof hij nooit gewond was geraakt.

Eenmaal bij de bushalte besloot Cooper dat het een goed idee zou zijn om nog maar even op het bankje te gaan zitten, want je kon natuurlijk nooit weten of een bus wel stoelen had. Een witharige jongen stond al bij de halte te wachten, maar deze had hem óf niet opgemerkt, óf hij negeerde hem gewoon. Cooper fronste. Hij had gehoopt dat hij bij de bushalte aan iemand had kunnen vragen welke bus hij zou moeten nemen, maar als iemand nu al zijn best deed om hem te negeren, dan voorspelde dat natuurlijk weinig goeds. Cooper wilde net zijn billen op het bankje plaatsen, toen de jongen hem eindelijk op scheen te merken. De jongen adviseerde hem om niet op het bankje te gaan zitten. In half gehurkte positie bleef Cooper stil staan, zich afvragend of het misschien een grap was geweest. De verveelde blik van de jongen zorgde er niet voor dat zijn vermoedens werden afgewezen. Wat een pokerface. Cooper keek achter zich op het bankje, ergens verwachtend dat er misschien een scheetkussen op zou liggen, maar behalve wat poeder, zag hij niets vreemds. ”Hoezo dat? Is het bankje kapot? Of is hij soms net geverfd?” vroeg Cooper behoedzaam. Je wist het maar nooit als het aan kwam op mensen met een pokerface.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Eigenlijk wilde hij op het bankje gaan zitten, al was het maar om te testen of de waarschuwing terecht was geweest. De witharige jongen gaf geen antwoord op zijn vraag, waardoor Cooper’s achterwerk alleen maar meer begon te jeuken om zich op het bankje te nestelen. Het probleem hier was natuurlijk dat de kans bestond dat het een echte waarschuwing was geweest, en dat hij een verschrikkelijk lot op zichzelf af zou roepen als hij er op zou gaan zitten. Misschien zou hij er wel door sterven, – of erger nog – hij zou met zijn kont aan het bankje vastplakken. Ahh, dan zou hij er vast niet meer van af kunnen komen zonder zijn broek uit te trekken, en alhoewel hij behoorlijk schoon ondergoed aan had waar ook nog eens een mooie print op stond, hield hij zijn broek liever aan als het maar even kon. Gelukkig voor Cooper hoefde hij zelf niet uit te zoeken wat er precies met het bankje was, want een derde persoon was er nu ook bij komen staan, en zijn Pokémon was direct op het bankje gesprongen. Met behoorlijk wat moeite weerhield Cooper zichzelf er van om breed te grijnzen. Eindelijk zou hij te weten komen wat er precies met het bankje was. De eigenaar van de Pokémon hield zich echter met iets anders bezig – hij was meer geïnteresseerd in de lijst met bus tijden. ”Hoe laat komt de volgende?” vroeg Cooper. Pas nu opende de witharige jongen zijn mond, waardoor Cooper eindelijk iets dat op een antwoord leek kreeg op zijn vraag. Het antwoord was alleen niet voor Cooper bedoeld, waardoor hij zich bijzonder genegeerd voelde. Was zijn vraag niet goed genoeg geweest? Was hij te min? Cooper fronste afkeurend. Er lag blijkbaar poeder op het bankje, iets dat hij zelf over het hoofd had gezien. Zijn aandrang om er nu ook op te gaan zitten nam langzaam wat af, maar zorgde er niet voor dat hij op het moment nog steeds graag wilde testen of het poeder daadwerkelijk zo ‘gevaarlijk’ was. Elk poeder kon iemand aan het niezen maken. Poedersuiker zou iemand zelfs aan het niezen kunnen brengen.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Gefrustreerd dat zijn vragen constant niet beantwoord werden, zette Cooper zijn handen opstandig in zijn zij. Goed. Prima. Hij snapte het. Het mysterieuze witte poeder was veel belangrijker dan de vragen die hij stelde. ”Ik denk dat pocaïne ietsje te duur is om zomaar ergens rond te laten slingeren,” merkte Cooper op toen de zwartharige jongen zich afvroeg of het niet toevallig drugs zouden kunnen zijn. De bruin met beige Pokémon die in het poeder had gezeten sprong van het bankje af, waarna ze op Cooper af kwam, om een van zijn benen als schuilplaats te gebruiken. Cooper glimlachte naar de Pokémon. Tenminste iemand die op het moment aandacht aan hem besteedde. Hij wilde zich bukken om de Pokémon achter zijn oor te krabben, toen een plotselinge steek van jeuk in zijn been er voor zorgde dat hij de koers van zijn hand veranderde. In plaats van de Furret, krabde hij op het moment aan zijn been. Ah… het was vast de vacht van de Furret die tegen zijn blote been aan kriebelde – een van de vele nadelen die het dragen van een korte broek met zich mee bracht. ”Kan het eventueel zout zijn?” vroeg Cooper, die zich herinnerde dat zout een van de dingen was die er voor kon zorgen dat iemand zou niezen. Oh, nee, wacht. Dat was peper, niet zout.