Silent Screams +Riddle

Echt, soms had hij zo een pesthekel aan zijn medicijnen. Kutdingen dat het soms waren. De bijeffecten die hij er vaak genoeg van greeg vearen vreelijk, dit was vreselijk. Godver. Hij merkte het hoe de blondine naar hem kwam toesnellen, bezorgd haar handen op op zijn rug leggend. Haar woorden drongen hem wel door, de betekenis ook, maar op het moment ging het antwoord niet bepaald geweldig. Hij wist ook niet hoe te reageren, want hij vond het wel wat pretty dat ze hem in welk geval probeerde te helpen, maar daar was er die kant van de medicijnen, die hem dit lieten meemaken. "Meds." klonk er dan ook in de eerste instantie, wel wat kortaf. Hij ademde in en uit, het ging weer beter. Het enige dat nu nog kon veranderen, was zijn mooie grumpy gedrag. "I didn't take them, these are some of the withdrawal symptoms." geen idee hoe hij dat nog zo redelijk had kunnen uitbrengen. Of nou ja. Redelijk.. Het was redelijk, maar door zijn accent die letterlijk te dik nu was om er normaal wat van te kunnen verstaan, wist hij niet zeker of ze hem wel kon verstaan. Het was te hopen, maar jammer genoeg zouden ze toch niet de juiste medicijnen hier hebben liggen. Het was namelijk echt niet dat elk gezin even wat sertraline had rondliggen, het zou zo gewleidg zijn als dat wel het geval was, maar no way dat je die kon krijgen zonder of er een recept voor te hebben gekregen, of je wilt een apotheek, zeikenhuis of wat dan ook waar dat spul ligt willen gaan beroven. Het was altijd die, altijd deze die hij of Nathan niet altijd nam. Geweldig zeg, niet.